Ζούμε έναν νέο Πελοποννησιακό Πόλεμο.

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Ζούμε πάλι έναν ιδιόμορφο 'Πελλοπονησιακό" πόλεμο. Υπάρχει εσωτερικός διχασμός, υπάρχει λιμός και λοιμός, υπάρχουν πολιτικά συμφέροντα, υπάρχουν σκοπιμότητες και πάνω απ' όλα υπάρχει εξωτερικός εχθρός που παραμονεύει την στιγμή που θα κινηθεί.

Οι Έλληνες έχουν διχαστεί. Από σοβαρές πολιτικές διαφορές (μένουμε - βγαίνουμε από την ΕΕ, φασίστες και αντιφά, δεξιοί και αριστεροί, πατριώτες και προδότες, αλληλέγγυοι και μη, εθνικιστές και διεθνιστές) έως μικρής σημασίας καθημερινές διαφορές (μασκολάτρεις και μασκομάχοι, καπνιστές και αντικαπνιστές, θρησκευόμενοι και άθεοι, αγωνιστές και καναπεδάτοι).

Καθημερινά παράγεται καχυποψία και οργή, από διάφορες αιτίες, υπαρκτές και φανταστικές σε ένα καζάνι όμως που κάποια στιγμή θα σκάσει.

Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται και δεν τον απασχολούν καθόλου οι όποιες παραπάνω διαφορές μας.

Δεν είναι λίγες οι φορές που βλέποντας την ιστορία να επαναλαμβάνεται σε διαφορετική έκδοση να έρχεται στο μυαλό μου η Λυσιστράτη του Αριστοφάνη.

Πρόκειται το δίχως άλλο, για ένα έργο εξόχως πολιτικό, κυρίως αντιπολεμικό και καθαρά γυναικείο, άσχετα αν έχει γραφτεί από άνδρα. Ένα έργο που μιλά για την συμφιλίωση μέσα από μια γυναικεία θεώρηση που ίσως και να αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ύμνους στην γυναίκα και που ποτέ δεν είχε την δέουσα αναγνώριση από την ίδια μέχρι και σήμερα.

Πραγματικά αναρωτιέμαι θα μπορούσε να υπάρξει σήμερα μια Λυσιστράτη να περιμαζέψει αυτό το χάλι, η κι αυτή έχει απωλέσει κατά πολύ την ίδια της την φύση προσπαθώντας να μεταλλαχτεί και να επιβληθεί σε έναν πολεμικό αντρικό κόσμο, γεμάτο τεστοστερόνη αλλά με καθόλου νου;;

Η Ρέα κέρδισε τον Κρόνο, η Ήρα έκανε πραγματικά κουμάντο, η Σπαρτιάτισσα έδινε την ασπίδα σε σύζυγο ή υιό, η μάνα κρατά την οικογένεια και το σπίτι όρθιο και πίσω απο κάθε πετυχημένο άντρα, γυναίκα πάντα κρύβεται.

Η λέξη συμφιλίωση ψιθυρίζεται σποραδικά από νοήμονα και ψύχραιμα χείλη αλλά δεν έχει ούτε την ποσότητα ούτε κι την ένταση να ακουστεί μέσα από την βοή της καθημερινής παράνοιας.

Κλείνοντας αυτές τις σκέψεις μου παρακάτω ακολουθούν αποσπάσματα του μονολόγου - αγόρευσης της Λυσιστράτης απευθυνόμενη στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα πείθοντας τα τελικά αφού σκεφτούν λογικά να συμφιλιωθούν.

 

-Άνδρες Λακεδαιμόνιοι! σταθήτ’ εδώ κοντά μου·

--κ’ οι άλλοι σεις, ακούσατε τα λόγια τα δικά μου.

Γυναίκα είμαι, βλέπετε, μα ’χω γερό μυαλό,

κ’ η κάθε μιά ιδέα μου εβγήκε σε καλό,

γιατί δεν μ’ αναπτύξανε ως σήμερα κακά

τα λόγια τα γεροντικά,

και γνώσεις μου ’δωκαν πολλές--

οι πατρικές οι συμβουλές

σαν έτυχε στα χέρια μου να είσθε μιά φορά,

θα σας μιλήσω φανερά

και με χωρίς χατήρια:

Σους ίδιους έχουμε βωμούς, τα ίδια ραντιστήρια,

και όλ’ οι άνθρωποι μαζύ μάς είδανε σαν αδελφούς

στην Ολυμπία πάντοτε, στις Θερμοπύλες, στους Δελφούς

και σ’ άλλα τόσα μέρη

--να μη σας τα πολυλογώ,--που ο καθένας ξέρει.

Κ’ ενώ βαρβαρικός στρατός συγκεντωμένος τώρα,

[που σύμμαχο τον έχετε,] βρίσκεται μεσ’ στη χώρα,

σεις πάτε εναντίον σας τα όπλα σας να στρέφετε,

και πόλεις καταστρέφετε!

Ε το μισό του λόγου μου ετέλειωσ’ εδώ πέρα...

...Τώρα σ’ εσάς, ω Λάκωνες, το λόγο μου θα φέρω:

[όπως κ’εγώ το ξέρω]

και σεις το ξέρετ’ όλοι,

ο Περικλείδας μια φορά ο Λάκωνας, στην πόλι

των Αθηνών πως έφθασεν ωχρός και ικετεύοντας,

και στους βωμούς εκάθησε στρατεύματα γυρεύοντας.

Είχατε τότε πόλεμον εσείς με τη Μεσσήνη,

μα και σεισμοί είχαν γίνη.

Πήρε χιλιάδες τέσσαρες ο Κίμωνας οπλίτες

και ήλθε και σας έσωσε και πόλι και πολίτες.

Αφού λοιπόν τέτοιο καλό σας κάναμε, πώς τώρα

σεις φέρνετε καταστροφές μεσ’ στη δική μας χώρα;...

...Μα και σας τους Αθηναίους, τι θαρρείτε; θα θελήσω

δίχως έλεγχο ν’ αφήσω;

Δεν το ξέρετ’ εσείς τάχα, πως οι Λάκωνες μια μέρα

με τους δουλικούς χιτώνας εσκοτώσαν εδώ πέρα

τους εχθρούς τους Θεσσαλούς,

που τους είχεν ο Ιππίας, κι άλλους σύμμαχους πολλούς

κ’ έδωκαν ελευτεριά,

με τα δόρατα μονάχοι πολεμώντας τα βαρηά;

κ’ έτσι ο δήμος, που του δούλου τον χιτώνα είχε βάλη,

της ελευτεριάς τη χλαίνα ξαναφόρεσε και πάλι.

...Αφού λοιπόν τόσα καλά εδώσατε κ’ ελάβατε,

πώς πολεμάτε;--και γιατί την έχθρα δεν την παύετε;

και πώς δεν κατωρθώσατε να συμφιλιωθούμε;

ποιο ήταν το εμπόδιο λοιπόν; για να το ιδούμε.

 

Για να το ιδούμε λοιπόν...υπάρχει ελπίς;