ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (14)

ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (14)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Οι απροστάτευτες μέρες περπατούν σκυμμένες στα νύχια της πραγματικότητος.

Νυσταλέα ποτά σβήνουν τα ίχνη της νοσταλγίας, ουρανοί χωρίς σχέδιο ξαπλώνουν στην νύχτα.

Τα χωριά μας πεθαίνουν με μια θυμωμένη προσευχή πεταμένη στον κρύο βωμό της ανάγκης.

Η σπορά των ικανή να θρέψει μόνο έχθρα και θάνατο. Το κάλλος απροστάτευτο, οι θεοί χωλοί. 

Αγωνιούν πότε θα τελειώσει κι αυτός ο πόλεμος, ο πληθωρισμός που δοξάζει το αδικοχυμένο ανθρώπινο αίμα.

Και να τώρα που η θλίψι παραπατά πάνω στα γυμνά οστά των ονείρων.

Ήλιος που γελά χωρίς αίσθημα, το φως του ένας κίβδηλος χρυσός.

Η μνήμη των προγόνων μεταναστεύει μέσα απ’ τα αχόρταγα καράβια, σμίγει με τον ακόρεστο σπαραγμό των κυμάτων.

Μια ορμή απρόσωπος  και μια μοίρα αντιμέτωπος εδώ που γιορτάζουν τα γλυπτά του πόθου, τα πεπραγμένα των αιώνων.      

Άνθρωπε, πώς αντέχεις τόση οδύνη τόσων αλλεπαλλήλων τραυμάτων και απωλειών, μέσα σε μια τόσο λίγη ποσότητα θανατηφόρου ζωής;