ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος ΣΤ΄(15)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος ΣΤ΄(15)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Τάδε έφη ελληνομύστης: Είμεθα ο Έλλην, διολυμπία σπορά και ουράνια ρίζα φυλής ευγενούς αποθεωθείσης.  Άστρο αρετής αστραφτερό και ασύγκριτο σαν πρωινή ιδέα. Ψυχή από μάρμαρο - και όχι από φοινικικό γύψο  - που θα κληρονομήσει την προσεχή χρυσή αθανασία.

Σκοπόν ουράνιον, αποστολήν και ιερόν καθήκον έχομεν αναλάβει του τελειοποιήσαι και ευδαιμονοποιήσαι τον ιερόν άνθρωπον Και θα το επιτύχωμεν αυτό κάποτε όσος ιστορικός χρόνος κι αν απαιτηθή. Γιατί έχομε πολλά ακόμα να δώσωμεν εις την ανθρωπότητα ίσως και τα περισσότερα όπως και να δοξασθώμεν το ίδιο.

Επειδή αυτό επιβάλει το δίκαιον και αυτό ευδοκούν και επιποθούν οι αγνοί ουρανοί. Διό και θεμιτόν αυτό θεωρούντες δεν εδιστάσαμε ακόμα και με τους θεούς να τα βάλωμε, καλοπροαίρςτα πάντα, ίνα υπηρετήσωμε ίσως ένα, τον πιο αληθινό,  ανώτερο και ιερότερο σκοπό της δημιουργίας.

Ήτοι την απελευθέρωσι του ανθρώπου από τον εξουσιαστικόν φόβον, την θλίψιν, την ηττοπαθή ενοχήν και την δεισιδαιμονίαν, τα εγγενή του ηθικοπνευματικά μειονεκτήματα. Για να καταξιωθή έτσι κάποτε να πετάξη από το σπήλαιο αυτό των γηίνων σωμτοποιήσεων στον Όλυμπο της θείας αθανασίας των πατέρων του.    

Εδώσαμε τόσα πολλά καλά επί τόσες χιλιάδες χρόνια στον κόσμο κι ας εισεπράξαμε, αχαριστία, κυνηγητό, γενοκτονία και καταφρόνια. Δεν πειράζει. Έχομεν πολύν, πυκνόν και καθαρόν θεόν μέσα μας. Γι αυτό και όπου κι ακουμπήσεις στην ιερά μας γη, πρώην και επόμενα, ελληνικά θα συναντήσεις κατεχόμενα.

Θαρσείτε και ανίστασθε και στερρώς μένετε. Ερχόμαστε. Είμαστε ήδη πολύ κοντά σας. Αλλά δεν θα σημάνωμε πριν μας καλέσουν ως απελευθερωτάς και σωτήρας αι πράξεις της αρετής σας.

Και γαρ μιας, ακόμα και αθηναίας θεάς, χειρός ασθενής η μάχη. Αλλά ακόμα δεν είδατε τίποτα. Και θα τα ιδήτε όλα, ξαφνικά και σύντομα και άνευ προφητών. Διότι εγγύς η αυγή των νέων αιώνων.  

Μαγικά είναι όλα και καθαρά όταν τα κυβερνά η αρετή και αμείβει το κάλλος. Τρισόλβιος δε και όποιος μοιράζεται ύπνο και ξύπνο του με χαριτωμένους, πρόσχαρους θεούς.

Αλλά εσύ, ω νεοΕλλάς, ποια διαολοκατάρα άραγε σε δέρνει; Σε κυβερνούν από καιρό και σε ορίζουν ελληνομούλοι. μισέλληνες, προδοταριά και ξενόμισθοι ούλοι.

Οι ελεύθεροί σου πάντα ξενιτεμένοι και οι εντόπιοι σου προσκυνημένοι! Αλλά μια κάθοδος ηράκλεια σε διέσωζε κι εδόξαζε πάντα, κάθοδος σκληρών Δωριέων. Εμείς.
Μικρασία μου, είσαι πολύ κοντά μου για να σε ξεχάσω. Εύξεινε, πολύ βαθιά μου για να σε χάσω, μεγάλη Ελλάδα μου, ο άλλος μου εαυτός, για να σ’ αγκαλιάσω.

Όποιος σκοτώνει την Ελλάδα, σκοτώνει τον άνθρωπο έξω του και μαζύ τον θεό μέσα του. Γιατί ο Έλλην ξέρει να δίνει κάτι το μοναδικό και απαράμιλλο. να δίνει θεϊκό χρώμα και  νόημα στις ανθρώπινες ψυχές.

Μικρή κόλασι, μεγάλος παράδεισος.  Αν δεν κοιμηθής στην κόλασι να εξημερώσεις το κακό,  πώς θα ξυπνήσεις στον παράδεισο;

 Άγιος άγ(ρ)ιος έστω μόνο ο θυμός. Θυμώστε απέναντι στο κακό που σας αγαπά κι ελευθερώθητε.

Το μυαλό του κόσμου σαπίζει και η ψυχή του τρίζει.  Ας με αγαπούν, αν είμαι κι εγώ καλός,  οι καλοί, σε ουρανό και γη. Οι κακοί ας μη. Ούτε κι εγώ τους πάω.

Όσο ζης, βγαίνεις, μαθαίνεις κρίνεις και συμπεραίνεις, γεύσι γεροντικής πείρας και σοφίας παίρνεις.

Δαιμόνιον άθλημα η αλήθεια. Επίμοχθον προσέτι, επικίνδυνον αλλά και ανασφαλές λίαν και ως προς τον πομπόν και τον δέκτην όταν εμφανίζεται μόνη. Χρήται γαρ συμμάχων ευφυών, το καίριον και το μέτρον, ίνα ευοδοθή.

Η γνώσις έρχεται μέσα από πολλούς τρόπους, καλούς και κακούς, ευχάριστους και δυσάρεστους. Ζώμεν εις τον κόσμο των τιτάνων και όχι των ονείρων, ένα κόσμο του οποίου οι άσπιλοι θεοί απέχουν λόγω ποταπότητος και ανθρώπινης αλογιστίας αφήνοντάς τον υπόδικον εις την τύχην και την ανάγκη.

 Όλα τα κλειδωμένα τον κατάλληλο χρειάζονται καιρό και άνθρωπο να τα ξεκλειδώση. Τελικά θα σωθώσι μόνο όσοι έχουν αρχαίαν και ουρανίαν ψυχήν, καταγωγήν και μνήμην.

Η γνώσις έρχεται μέσα από πολλούς τρόπους, καλούς και κακούς, ευχάριστους και δυσάρεστους. Ζώμεν εις τον κόσμο της ανάγκης και όχι των ονείρων, ένα κόσμο του οποίου οι θεοί απέχουν λόγω ποταπότητος.

Θα έχω εξοντώσει ως τώρα κάπου δεκασχιλίους διαβόλους και άλλους τόσους περίπου ναρκίσσους απελογείτο ο πνευματικός. Φθάνει. Δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να τα βάλω με όλη την ανθρωπότητα!