ΌΤΑΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΆ ΈΧΟΥΝ ΠΡΌΒΛΗΜΑ, ΟΙ ΤΟΠΙΚΟΊ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΌΣΩΠΟΙ ΜΠΑΊΝΟΥΝ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΌΤΑΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚΆ ΈΧΟΥΝ ΠΡΌΒΛΗΜΑ, ΟΙ ΤΟΠΙΚΟΊ ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡΌΣΩΠΟΙ ΜΠΑΊΝΟΥΝ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ .

(Σεντόνι για Σαββατιατικες σκέψεις επί του "τι πραγματικά παίζει" ) 

Η Διακυβέρνηση Μητσοτάκη στηρίχθηκε σε τρεις παραδοχές.

 

1. Ότι θα συνεχιστεί για 4 ακόμα χρόνια και χωρίς ανατροπές στρατηγικής η διακυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ.

2. Λόγω της προηγούμενης παραδοχής, οι πολιτικές Μέρκελ στην ευρύτερη γειτονιά μας θα συνεχίζονταν το ίδιο. Άρα να ή λαμπρή ευκαιρία να υλοποιηθούν οι πολιτικές Σημίτη στα Ελληνοτουρκικά (και να κλείσουν γρήγορα τα αντίστοιχα deals με τους χορηγούς που εποφθαλμιούν τα φιλέτα των "συνεκμεταλλεύσεων"). H Κύπρος κείται μακράν, ως γνωστόν...

3. Βάσει αυτής της πολιτικής υποστήριξης από "τα κεντρικά" του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, θα μπορούσε μετά να υλοποιηθεί με σχετική άνεση το αντίστοιχο νεοφιλελε σχέδιο στην οικονομία, αυτό που σκιαγραφείται δια του "σχεδίου Πισσαριδη".

 

Φυσικά κανείς δεν είχε προβλέψει τότε , την επίδραση ενός κορονοϊου στην ανατροπή των παραδοχών σε αυτά το γενικό στρατηγικό σχέδιο. Ο Τραμπ έχασε μάλλον εξ αιτίας της αλλοπρόσαλλης διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης, ενώ η αντίστοιχη της ΕΕ υπό την Μερκελ έχει βάλει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε περιδύνηση και έχει ανατρέψει στην πράξη όλα τα βασικά επιχειρήματα του νεοφιλελε δόγματος.

 

Γιατί όμως η εκλογή Μπαιντεν φέρνει ανατροπές στα πιο πάνω;; Μήπως η πολιτική καταγωγή και πολιτική πορεία του ίδιου δεν ήταν εξ ίσου προσκολλημένη με νεοφιλελε πολιτικές αλά Αμερικεν, όπως αυτές εκφράστηκαν από όλους τους προέδρους των ΗΠΑ από τον Ρηγκαν και μετά;;

 

Για να απαντηθεί σωστά το ερώτημα, απαιτείται μια μικρή ιστορική αναδρομή.

 

Ο Ομπαμα, έχοντας δει τον Τραμπ να κερδίζει την άλλη ανεκδιήγητη, την Χίλαρι στις Προεδρικές εκλογές του 16 στις ΗΠΑ, στο τελευταίο του επίσημο ταξίδι στην Ευρώπη "έχρισε" ως αρχηγό της Δύσης την Μερκελ. Διαβλέποντας που οδηγούν οι εθνοαπομονωτικές βιομηχανικές πολιτικές Τραμπ, στην αργή ή γρήγορη άνοδο της Κίνας ως υπερδύναμη σε μια άλλη εποχή παγκοσμιοποίησης , άφησε την Μερκελ να "φυλάει το μαγαζί" μέχρι νεωτέρας.

 

Δυστυχώς όμως για την Δύση, και ιδιαίτερα για την ΕΕ, η Μερκελ αποδείχτηκε πολύ λίγη τα επόμενα τέσσερα χρόνια στο να παίξει αυτόν τον ρόλο του θεματοφύλακα. Εκμεταλλευτηκε αυτό το χρίσμα, αλλά και τα κενά στρατηγικής που άφηνε η πολιτική Τραμπ, και κινήθηκε για να προωθήσει μόνο τα στενά συμφέροντα της Γερμανίας στην διεθνή πολιτική σκηνή και το παγκόσμιο εμπόριο. Κεκτημένη ταχύτητα, αυτό είχε μάθει να κάνει, χωρίς ισχυρό αντίπαλο, και στην ΕΕ. 

 

Αυτό εκφράστηκε κυρίως:

-Με την προσπάθεια της να συνδεθεί ενεργειακά στο άρμα της Ρωσίας με εμπορικές συμφωνίες και ένα νέο αγωγό φυσικού αερίου, τον Nordstream2. Αυτό την έφερε σε σύγκρουση και με όλους τους "εταίρους" της Ανατολικής Ευρώπης. Θυσία μπρος στο άγχος των ενεργειακών ελλειμμάτων της παραγωγικής μηχανής της Γερμανίας, μετά το κλείσιμο και των πυρηνικών της σταθμών ηλεκτροπαραγωγης το 21 (απόφαση που πάρθηκε μετά το πυρηνικό ατύχημα της Φουκουσιμα στην Ιαπωνία και την πίεση των Γερμανών Πράσινων). Ανένδοτος και ο Μπαιντεν στο να μην γίνει ποτέ αυτός ο τόσο ζωτικός αγωγός για τα Γερμανικά σχέδια. 

 

-Με τις περιφερειακές πολιτικές που προσπάθησε να επιβάλει στην Λιβύη και στην Αν. Μεσόγειο δια της σκανδαλώδους υποστήριξης της Τουρκίας, που την ακολούθησε πιστά στις προσπάθειες ανατροπών των προηγούμενων ενεργειακών και στρατιωτικών ισορροπιών της Pax Americana.

 

-Με την πρόσφατη χωρίς πολλές συζητήσεις και δημοσιοτητα εμπορική συμφωνία CAI με την Κίνα που υπογράφτηκε άρον άρον αμέσως μετά την επικράτηση Μπαιντεν, και λίγο πριν αυτός αναλάβει . Μια συμφωνία , η οποία είναι κομμένη και ραμμένη για την εξυπηρέτηση της γερμανικής αυτοκινητοβιομηχανίας, έναντι "του ελεύθερου" της μεγαλύτερης διείσδυσης της Κίνας στην ΕΕ! 

 

Και όλοι αναμένουν τώρα τι θα κάνει ο Μπαιντεν. Αν αυτές τις "πρωτοβουλίες" θα τις επικυρώσει ή θα τις ανατρέψει. Η πρώτη πράξη, το ξεκαθάρισμα προθέσεων, παίζεται στις 25/3 στην Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ, με διαφαινόμενη την κυριαρχία των πολιτικών Μερκελ στα με τις σχέσεις της ΕΕ με την Τουρκία.  

 

Κακώς όμως αναμένουν, όσοι αναμένουν και ποντάρουν πολιτικά στην Μερκελ επιβεβαίωση των πολιτικών της, μόνο και μόνο επειδή την εμπιστεύτηκε ο Ομπαμα το 16! Για τέτοια θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας αποφασίζει το βαθύ κράτος του θείου Σαμ, αφήνοντας πάντα στον εκάστοτε πρόεδρο μόνο την πολυτέλεια του στυλ στην άσκηση των πολιτικών. Την επικοινωνία και όχι την ουσία. Και ξεκίνησε ήδη η εφαρμογή τους με σαφείς δηλώσεις επί της Αμερικανικής στρατηγικής, που θέλει να κάνει ένα μεγάλο come back και στην Ευρώπη. Αιχμή η απαγόρευση του ζωτικής σημασίας για την Γερμανία Ρώσογερμανικού αγωγού Nordstream2, που συνεχίζει να ισχύει (και πλέον αμφισβητείται και από το ΕυρώΚοινοβούλιο... ). 

Έτσι, μέσα στο 21, που είναι και εκλογική χρονιά στην Γερμανία, προβλέπεται η με το καλό ή και το άγριο αίτηση επιστροφής εκείνου του δαχτυλιδιού που παρέδωσε στην Μερκελ ο Ομπαμα πίσω στον πλανητάρχη του μισού πλανήτη, που τώρα κάνει damage control της εποχής Τραμπ. Και γύρω από αυτό το "αίτημα επιστροφής" , που απηχεί τον αμερικανικό ρεαλισμό σε θέματα γεωστρατηγικής με νέο κύριο πλέον αντίπαλο την Κίνα στον πολυπολικό κόσμο της νέας παγκοσμιοποιησης, προβλέπονται πολλές ανατροπές στην ΕΕ αλλά και στην γειτονιά μας!

 

Όπως ο προηγούμενος ψυχρός πόλεμος ξεκίνησε από την Ελλάδα το 45, έτσι και ο νέος με την Κίνα/Ρωσία φαίνεται ότι πάλι από εδώ μάλλον θα ξεκινήσει. Με τις ανατροπές των σχεδίων Μερκελ που ευνοούν την Τουρκία (και την Ρωσία) αλλά και των πολιτικών εκφραστών της στην ελληνική πολιτική σκηνή. Κυρίως με τις δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση Μητσοτάκη, που πόνταρε όλα της τα λεφτά στο Μερκελ Uber Alles. Η ανακοπή της επιρροής του άξονα Ρωσίας - Κίνας - Τουρκίας για τον έλεγχο των ενεργειακών περασμάτων από τον Κόλπο αλλά και των πρώτων υλών της Αφρικής προς την Ευρώπη θα προκαλέσει τεράστιες μετατοπίσεις γεωπολιτικών "τεκτονικών πλακών" περί την Μέση Γη, την Μεσόγειο. Με πρώτα θύματα, απ ότι φαίνεται, και τον Ερντογαν και τον Μητσοτάκη!  

Οι "διερευνητικες" που προσπάθησαν να επισπεύσουν με τις μυστικές συμφωνίες Καγκελαρίας, Μαξίμου και Ερντογαν του καλοκαιριού του 20,φαίνεται ότι δεν θα έχουν καμία τύχη.

Ο Ερντογαν, χωρίς την υψηλή προστασία του Τραμπ και όντας και δικαστικά όμηρος των ΗΠΑ για το σκάνδαλο Halkbank και με ενεργές τις κυρώσεις για τους S400, ήδη άλλαξε τροπάρι ερωτοτροπώντας τώρα με την ΕΕ, μπας και έτσι διασωθεί πολιτικά. Από την τοποθέτηση, και μόνο, των Κεντρικών προσώπων που θα χειριστούν τα της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ήδη πρέπει να ανησυχεί πάρα πολύ. 

 

Όσο για την επίδραση όλων αυτών στα δικά μας, έχουμε δύο χαρακτηριστικά φαινόμενα, δείγμα του πανικού των ενοίκων του Μαξίμου στα επερχόμενα :

Την ηχηρή προσπάθεια απεμπλοκής από τα ακροδεξιά βαρίδια του Μητσοτάκη (γραφικοί θύλακες λέει) και την άρον άρον διαμόρφωση ενός "φιλοαμερικανικου" πόλου, εν είδει συνιστώσας της ΝΔ, μετά την πολιτική προσέγγιση Δενδια - Ντόρας, χωρίς να πείθει.

 

Και τα δύο όμως, όχι ικανά για να ανατρέψουν τα επερχόμενα, μιας και τα αμερικανάκια δεν καταλαβαίνουν και πολλά από τέτοιες βαλκανικές κουτοπονηριές, γνωρίζοντας πολύ καλά και τους δεσμούς και τις δεσμεύσεις του Μητσοτάκη ως αντιπρόσωπο-άνθρωπου της Μερκελ στα γεωπολιτικά της παίγνια, που πρέπει τώρα να διακοπούν ως μη συμβατά με τις στρατηγικές μιας comed back Aμεριικης στην Ευρώπη και στην Ανατολική Μεσόγειο. 

 

Και έτσι όλα τα σχέδια επί των τριών πιο πάνω παραδοχών, δείχνουν μετέωρα! Οι τοπικοί αντιπρόσωποι των Κεντρικών έχουν πρόβλημα. Πολύ μεγάλο, τόσο που το following του ενός από τον άλλο να τους οδηγεί στον γκρεμό.  

 

Σχετικό :  Ο Ταγίπ ανάμεσα σε Μπάιντεν και Πούτιν και υπέρ του Ρώσου: Όποιος ανακατεύεται με τα πίτουρα, τον τρώνε οι …Αμερικάνοι…