ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(1 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(1 )

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Χαιρέσθω έκαστος ημών με ό,τι είναι και ό.τι έχει. Η ζωή σύντομος και φευγαλέα. και η αυτογνωσία έρχεται γνώσις τελευταία.   

Ήρως, ισόθεος και βάλε είναι αυτός, ο ελεύθερος σκοπευτής του πνεύματος, όστις εργάζεται και θυσιάζεται κάθε στιγμή όπως την ψυχήν της ανθρωπότητος ελευθερώση και το πνεύμα αυτής εξυψώση και αποθεώση.

Μακάριος και όστις αναβαίνων σταδιακά εκστατικό επίπεδο εγκύπτει εις την κρυφήν ποίησιν και αρμονίαν των πραγμάτων και εις τα χρυσά ίχνη της πορείας των θαυμάτων προς την αιωνιότητα. κατακτά θησαυρούς αυτογνωσίας και ανθρωπογνωσίας ούτος.  

Ζώμεν εις την μεσογειακή καρδιά της γης όντες μια ιστορικώς κατηξιωμένη πνευματική αυτοκρατορία, αν και επί του παρόντος εν εθνικήι και γεωστρατηγικήι εν καταστολήι και αποκιοκρατικήι υπνώσει, διατηρούντες εν τούτοις το καλύτερο και ευγενέστερο ηθικόν οπλοστάσιον και γονιδιακό δυναμικόν.

Κατέχομε ίσως το ό,τι καλύτερο ίνα ζης ως άνθρωπος και να πεθαίνεις υπερήφανα και ένδοξα μαζύ του. Και δεν έχομε φοβηθήναι άλλο ουδέν εκτός από τον κακό μας εμφυλιοπολεμικό εαυτό, αυτόν που μας έκανε και διατηρεί εισέτι από αυτοκρατορίαν εις αποικίαν.

2. Ω ιερά Ελλάς πατρίς των πατρίδων, έθνος των εθνών! Ο ήλιος σου θα γεννά πάντα θεούς, ο ουρανός σου υψηλάς ιδέας, τα βουνά σου τιτάνες και αι θάλασσαί σου στολίσματα του ανθρωπιστικού πολιτισμού.

Ο δικός σου θεός δεν έχει ανάγκη από θαύματα, οπαδούς και δόξα για να υπάρξη και να λειτουργήση όπως οι θεοί της περιτομής.  Υπεράνω όλων ακόμα και των θεών υπάρχουν νόμοι αιώνιοι κι απαράβατοι, νόμοι  που σέβονται, δίνουν  λόγο και πάνω τους ορκίζονται αρχαίοι και νέοι καιροί, αρχαίοι και νέοι θεοί.

Ώστε και οι κραταιοί θεοί ακόμα τιμωρούνται όπως οι κοινοί θνητοί, αν προδώσουν την φύσι των. Όπως και ο μέγας ήλιος αν εγκαταλείψει την τροχιά του, θα τσακιστή θα αφανισθή. Αυτό διδάσκει η ελληνική σοφία και όχι η αβρααμική σκοτεινή αγία σοφία.

Γι αυτό δεν νιώθουν παιδιά του Αβραάμ οι ελληνόφρονες ούτε σ’ αυτή την ζωή ούτε και στην άλλη; Των αγίων προπατόρων Ιωακείμ και Άννης λέει, οι Εβραίοι πρόγονοι και των Ελλήνων!  Μάλιστα. Με το ζόρι παντρειά και υιοθεσία. Γίνεται;

Γίνεται θα μου πεις. Περίπου μια δισχιλιετία αυτό γίνεται. Γιατί το μαύρο άσπρο μπορεί να κάνει η καταραμένη εξουσία, χρήμα, φόβος, εκβιασμός… άγιος ο δούλος, βαφτίσια, γάμους, μνημόσυνα, κηδείες, παντού. Αλλά μια φορά δούλος σε όλα δούλος. Και στην ελευθερία αγία αλλεργία.

3. Μα πόσο ψέμα να χωρέσει και ν’ αντέξει πια κι αυτή η έρμη θρησκευτική πίστι; Φεύ! Γελάει ο Εβραίος και μας μυκτηρίζει ο Οθωμανός. Από απροσκύνητος  Έλλην, κατακαημένη Ρούμελη!  

Να λες ψέματα τον εαυτό σου για το βόλεμα πουλώντας την αλήθεια ό,τι πιο άθεο, η χειρότερη σκλαβιά. Αιδώς Αργείοι – Αργίτισσες! Μπορεί άλλους ταλαντούχους στα φοινικικά ψεύδη, να είναι καύχημα η ψευτιά, για μας όμως είναι καρκίνος, μας μειώνει και μας εξοντώνει.

Ψέμα και η υποκρισία, δεν το ’χουμε ως φυλή, δεν μας πάει. Μόνο η αλήθεια, η σοφία και η ελευθερία τους Έλληνες ανέκαθεν δοξάζει, μεγαλώνει και αποθεώνει.

Όχι άλλο. Γιατί απ’ τα άγια ψεύδη τα μικρά, τα θρησκευτικά, κτίζονται και τα μεγάλα της εθνικής απώλειας.  Οι Έλληνες ύψωσαν κάποτε το ήθος της θρησκείας εις τον Όλυμπον, εν ελευθέρα αρμονία με τας τέχνας και τα γράμματα.

Είχαν την θρησκείαν επιστημονικώς καταξιώσει και καθιερώσει ώστε δι’ αυτής απελευθέρωσαν το πνεύμα της ανθρωπότητος. αυτό που παρήγαγε και καθιέρωσε και τον παγκόσμιο πολιτισμό. Έτσι κέρδισε την παγκόσμια αναγνώρισι, δόξα και θαυμασμό.
4. Γιατί μετά; Τί κατάφεραν μετέπειτα οι αβρααμόφρονες κατεδαφισταί των; Ελληνοκτόνοι κι εθνοδιώκται όντες το μόνο που πέτυχαν τελικά ήταν ο εγκλεισμός της θρησκείας εις εβραϊκόν σανατόριον. Την αρρώστησαν δια της τυφλής πίστεως και μαζύ της την μισή ανθρωπότητα.

Επειδή θεός αληθινός, θεός του ελευθέρου ανθρώπου,  δεν σημαίνει ¨κάνω σαν ανεξέλεγκτος τύραννος ό,τι μού καπνίσει.¨  Άλλαι όμως αι βουλαί του θεού εχθρού μισερού του ελευθέρου ανθρώπου.  

Γι αυτό και τους έκαψε αυτούς τους αρχαίους Έλληνες ο φθόνος και η κακία των αβέλτερων βαρβάρων. Αν και, όσο υπάρχει αγαθός θεός, κανείς φθόνος και καμιά κακία δεν πρόκειται οριστικά να τους νικήσει. Μόνο η αναγνώρισις, το σέβας και ο θαυμασμός.

Δεινόν γαρ προς τα ελληνικά κέντρα λακτίζειν. Ως προς δε τα καθ’ ημάς επιστροφή – αττό και μόνο σώζει - στις δικές μας πανάρχαιες, ελεύθερες γήινες και ουράνιες ρίζες.

Φθάνει, αρκετά κράτησε αυτή η ψυχική ξενιτιά και παρακμή τόσους αιώνες, η δουλική ζητιανιά σε ξένους θεούς. Γιατί, εξάλλου, ποιος ξένος θεός, ποια ξένη μάνα πραγματική θ’ αγαπήσει το ξένο παιδί πιο πολύ απ’ το δικό της;