ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(2)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(2)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

 

Πέρασα εσχάτως κι απ’ το κοιμητήριο των νεανικών ψευδαισθήσεων. Και πόσο ανεκουφίσθην που, είχαν, ανεπιγνώτως μου, μεταλλαχθή σε νέα γνώσι.

Η καθαρή αγάπη όπως και η αυτογνωσία καταφθάνει στο τέλος όταν το πάθος φθίνει και το λάθος σβήνει. Έκβαλε ούν το φωτοστέφανο και έλα ομιλήσαι μας ως άνθρωπος προς άνθρωπον.

Σ’ ένα κόσμο που ο πλούτος έχει χάσει την γεύσι του και η φτώχεια την αντοχή της ούτε καλός ούτε και κακός κατόρθωσα να γίνω τελικά. Πέραν του καλού και του κακού, πού και πού, σαν θνητός θεός ρίχνω μια ματιά. Και ποιος είμ’ εγώ δηλαδή να κρίνω την φύσι και τους κρατααιούς θεούς του κόσμου τούτου;

Ούτε και καλά ούτε κακά, ανάλαφρα όσο γίνεται θέλω τα πράγματα να περνούν από πάνω μου. Δεν εγεννήθην εγώ γι αυτά ούτε κι αυτά για εμέ. Δεν ήρθε ακόμα ο καιρός να μιλήσουν τα θαύματα, να μιλήσουν οι αιώνες.

Απαρατήρητα πέρασα απ’ τους δρόμους του κόσμου. Απαρατήρητα και η τύχη πέρασε από δίπλα μου, η δόξα, η κυνηγημένη αλήθεια. Καμιά ηδυπάθεια, κανείς σπαραγμός, καμιά ενοχή.

 
2. Νόμος μέγας κι αυτό: Αφ’ ότου το εύμορφον της φύσεως εξαντλήσει τον προς διαιώνισιν του θνητού είδους παραγωγικό του χρόνο παχαίνει και ασχημαίνει.

Της αρετής το μεν νεαρόν αίσιον, το ενήλικον εύανδρον, το τε γήρας σοφόν. Σοφό είναι και το να μη ζητάς από πράγματα και ανθρώπους άλλα ή περισσότερα απ’ αυτό που είναι κι απ’ αυτό που μπορούν να σου δώσουν.

Όταν υποχωρεί η τύχη η ζωή γίνεται τρομακτικώς λίαν ακριβή. Όλοι έλκονται από τον τρόμο. Και δειλοί και τολμηροί. Γεμάτος απειλάς ο κίνδυνος αλλά και μεγάλας υποσχέσεις.

Εις το υποχθόνιον υποσυνείδητον σκότος δρώσι αι ερινύες απεργαζόμεναι το προσεχές φως του συνειδητού των ευμενίδων. Εκεί όπου και αι ρίζαι του φωτός τρέφονται αι εις ανανέωσιν του φωτός αυτού.

Επί θύραις η ένοχος πραγματικότης, η επέλασις των σκοτεινών. Της ζωής ο κύκλος δράσεως συν τω χρόνω στενεύει ώσπου γίνεται θηλιά και τότε είναι η ώρα που στον ουρανό η ψυχή δραπετεύει.

3. Και τί εστί δημιουργός ερωτάς. Είναι αυτός που αναπλάθει την σκοτεινή μοίρα σε πρωτοφανές φως. Αυτός που με λίγη τύχη ενσαρκώνει τον ήλιο και οι στόχοι του γίνονται κλειδιά παραδείσου.  

Υπεράνω του κάλλους αξιούται και ίπταται η ιερά ελευθερία. Γιατί το κάλλος μπορει και να εξαπατά. άλλοτε έρχεται ως θεός και άλλοτε ως παγίς. Είναι ότι το κακό έχει κτίσει δυστυχώς, χιλιετίας τώρα, βαρέα και αναφαίρετα δικαιώματα υπάρξεως στον ημέτερο κόσμο.

Ημείς πάλι τι άλλο; Κοινοί θνητοί όντες οφείλομεν κατά μίμησιν των πατρώων ηρώων και θεών του έθνους ημών, και δη ως ο Ηρακλής τον ποταμόν Αχελώον από καταστροφέα τιτάνα εις θεόν ευεργέτην μετατρέψας. τας σκοτεινάς ερινύας ημών εν λόγω εις φωτεινάς Ευμενίδας μεταβολίζειν.

Όσαι δηλονότι αι του ανθρώπου επιλογαί, καλαί ή κακαί,  τόσοι και δαίμονες χορηγοί και θεοί επικυρωταί αυτού. Επικυρωταί και μόνο ως αμέτοχοι και αναίτιοι των πράξεων του ανθρώπου κατά νόμον σεβόμενοι την ελευθερίαν βουλήσεως αυτού.

Αμόλυντοι γαρ οι ουράνιοι φιλοδίκαιοι θεοί και οσάκις η θεία των ενέργεια τελείται για πονηρούς και ανίερους ανθρώπινους σκοπούς. Ουδέποτε γαρ ο αγαθός θεός όπως ο άνθρωπος μετέχει του πονηρού. Ούτε και παρεμβάλλονται εριστικώς ο ένας εις το ανθρώπινον έργον δικαιοδοσίας του άλλου.

 
4. Όταν η απρακτόρευτος αδέσμευτος σοφία γίνεται ξακουστή και αποδεκτή τότε γεννώνται τα αληθινά αιώνια της επιστήμης πνεύματα και θαύματα. Αυτά που δεν κάνουν θρησκευτικάς διακρίσεις που ούτε πίστι ζητούν μήτε δούλους.

Τα πολιτισμένα έθνη φημίζονται δια την καλήν δημόσια υγεία των, τα μη πολιτισμένα για την ναοδομίαν και τους καλούς αγίους των. Άγιοι του θρησκευτικού λαϊκισμού με ουράνια βούλα. Αλλά όσο λιγότερο αβρααμόφρων κανείς τόσο περισσότερο άνθρωπος και πολιτισμένος. Έτσι δεν είναι;

Ο μη αυτόβουλος και μη σκεπτόμενος πορεύεται με τον αυτόματον πιλότο του προσωπικού του δαίμονος. Τότε και ο θρησκευτικός ιός καραδοκεί. Επικίνδυνα διαβρωτικός με  το πνευματικό του φίμωτρο και την νεκρολαγνεία του. Ο τους μεν υγιείς αρρωσταίνων τους δε αρρώστους στον αγύριστο ξαποστέλνων.  

Εμβαθύνοντας μεγαλώνομε το ύψος μας, ταπεινούμενοι κερδίζομε τον εαυτό μας. Η μοναξιά είναι ο συστατικός πυρήν της τελειότητός μας. Όσο για τον θεό ούτε κι αυτός δεν μπορεί να πάει κόντρα στο ρεύμα του καιρού.

Δεν χρειάζεται να είσαι όμορφος για να εκτιμάς και θαυμάζης την ομορφιά. Ίσα-ίσα πιο αρχοντικός,  μεγαλόψυχος και αυτάρκης, πιο όμορφος στο μέσα σου αποδεικνύεσαι απηλλαγμένος από τον φθόνο και το μίσος που κατατρύχει ταις ηθικά ανάπηραις και γλοιώδεις ψυχαίς.