ΟΤΑΝ ΈΚΑΝΑ ΤΟΝ COURRIER ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ-ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΝΟΘΕΙΕΣ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΟΤΑΝ ΈΚΑΝΑ ΤΟΝ COURRIER ΤΗΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ-ΚΑΙ ΚΆΤΙ ΝΟΘΕΙΕΣ.

Ταξινομώντας παλιές μου φώτο έπεσα και σε αυτήν που από πίσω γράφει ότι τραβήχτηκε κάτι τέτοιες μέρες . Τότε το μέγα μου πρόβλημα ήταν που να βάλω τα χέρια μου. Αν το παντελόνι δεν είχε τσέπες, καλύτερα με το βρακί στην αλάνα.(Με το βρακί στην αλάνα παίζαμε στο χωριό του πατέρα μου).

 

Και ανακλήθηκαν αυτόματα από κάτι ξεχασμένα κουτάκια μνήμης τι έκανα τότε, μαζί με άλλους τετράχρονους της γειτονιάς. Ίσως η πρώτη (άτυπη) δουλειά από τις πολλές που έχω κάνει :

 

Είχαμε οργανώσει υπηρεσία courrier για παιχνίδι. Γυρίζαμε στα σπίτια της γειτονιάς την ώρα που οι γειτόνισσες μαγείρευαν, τα πρωινά . Όλο και κάτι θα τους έλειπε για να πετύχουν με ακρίβεια τις πολίτικες  τις σμυρναίικες και τις μακεδονίτικες  συνταγές που εκτελούσαν. Μια το αλάτι, άλλοτε το κύμινο ή η κανέλα, καμία φορά το λάδι στην μπλε μποτίλια από την εξωτερική μικρή κουζίνα, τις περισσότερες φορές τίποτα. Αλλά πάντα παίρναμε παραγγελία για θελήματα, να πεταχτούμε μέχρι το μπακάλικο του Λαδά στην πλατεία, στο επόμενο τετράγωνο, να ησυχάσει λίγο το κεφάλι τους από τις φωνές μας στο παιχνίδι στον δρόμο. 

 

Τα λεφτά για τα ψώνια τυλιγμένα σε χαρτάκι να μη τα χάσουμε, η παραγγελία έπρεπε να αποτυπωθεί στην μνήμη και" τα ρέστα σε χαρτάκι πες στον μπακάλη, ναι γιαβρί μου;; ".

 

Καμία φορά τα ρέστα ήταν καραμέλες βουτύρου. Τα πρώτα μου κρυπτονομισματα με τα οποία στήθηκε παράλληλο νόμισμα της τότε δραχμής, και τύφλα να έχει ο Δραγασακης για να δει πως γίνεται το DeFi (decentralized finance) κάπως έτσι! (Δες ΕΔΩ τι έπαιξε και με αυτά)

 

Έπαιζε και το click away "πετάξου μέχρι τον φούρνο, για της κυρά Νιτσας πες τους, ξέρουν". Γρήγορη και υπεύθυνη η εξυπηρέτηση. Στην πορεία ανακαλύψαμε και τον συνδυασμένο κύκλο παραδόσεων! Τρεις παραγγελίες μαζί να γλιτώνουμε δρόμους. Και μετά και την κατανομή στους ρόλους. Άλλος έπαιρνε τις παραγγελίες, άλλοι κουβαλούσα τα ψώνια, όλοι όμως μαζί μοιραζόμασταν την αμοιβή. Σε ίσα μέρη και δίκαια. Καραμέλες πάντα από τον κ. Λαδα, (από αυτές ξεκίνησε η ιδέα) τίποτα τηγανίτες αν υπήρχαν, καμία φορά και τα ρέστα, αν ήταν τίποτα πενταροδεκάρες. Αρκετές όμως σωρευτικά για να αγοραστούν, χωρίς παρακάλια, μπουγάτσες από τον  μπουγατσοπώλη με την άσπρη στολή που περνούσε με το φορητό θερμενόμενο φανάρι του κάθε απόγευμα. 

 

Και η μπιζνα πήγαινε περίφημα! Είχε γίνει τόσο δημοφιλής που αρχίσαμε να έχουμε και calls!

" Λυκαστράκο, για έλα με τον Βρασίδα γιατί μου τελείωσε το μαχλέπι τζιγέρι μου, άντε γρήγορα μην πέσει η ζύμη". One click away ήταν πάντα η συμμορία. Ότι και να κάναμε το παρατούσαμε. Ο πελάτης είχε πάντα προτεραιότητα!

 

Μετά μάθαμε και την ανακύκλωση αλλά και τις νοθείες!

Ότι πιο "μεγάλοι" πετάγονταν μέχρι το Σκοπευτήριο και μάζευαν το μολύβι από τα βλήματα που έπεφταν κάτω από τους στόχους χτυπημένα στον τοίχο πίσω τους. Στο "εργαστήριο" που είχαν στήσει οι λίγο μεγαλύτεροι στο ρέμα, τα βλήματα έλιωναν μέσα σε ένα γκαζοντενεκέ, φωτιά από κάτω και γινόταν, αφού κρύωνε το μολύβι, σαν πίτα. Οι μικρότεροι στο μάζεμα της ξυλείας. Είχαμε ρημάξει όλα τα καφάσια. Το μολύβι αγόραζε ένας γείτονας, επάγγελμα παλαιοπώλης, με το κιλό. Κανείς μας δεν έμαθε τι το ήθελε. Μάλλον για τους υδραυλικούς η χρήση, να βουλώνουν σπασμένα σιφώνια. Καλά τα λεφτά, πολλές οι μπουγάτσας, αρχίσαμε να σνομπάρουμε τα θελήματα που είχαν πολύ τρέξιμο και πράξεις αριθμητικής.

 

Μέχρι που κάποιος Βαγγέλης (συμφοιτητής μου ) έριξε την ιδέα να ρίχνουμε μέσα στο καυτό μολύβι και πέτρες, να κερδίζουμε βάρος! Νοθεία κανονική δηλαδή. Δεν την χαρήκαμε για πολύ γιατί ο παλαιοπώλης μας κάρφωσε στην αστυνομία. Θυμάμαι τον τρόμο που πήρα όταν πέρασε και από το δικό μας σπίτι για να προειδοποίηση ο αστυνόμος, όπως και σε καμιά τριανταριά ακόμα των εμπλεκομένων στην επιχείρηση "ανακύκλωση" . Να μαζέψεις τον αλητάμπουρα που, μαζί με κάτι άλλους, βάζει φωτιές στο ρέμα και πουλάνε νοθευμένο μολύβι, είπε στην μάνα μου. Έπεσε παντόφλα. Και μπρος στον κίνδυνο να χάσουμε την φήμη και την πελατεία μας από τα click away μετά υπηρεσιών logistics, την κόψαμε αυτή την μπιζνα. Το "αόρατο χέρι της αγοράς", αυτό που το γυρίζει πάντα σε νοθείες, είχε νικηθεί κατά κράτος από το κράτος!

 

Έτσι κάπως άρχισα να μαθαίνω ότι έμαθα μαζί και να κάνω τις πρώτες μου πράξεις αριθμητικής. Αδύνατη η νοθεία σε αυτές, όσο και να προσπαθούν κάτι αστείοι στατιστικό-δημοσκόποι και μερικοί μαθηματικώς αδαείς οικονομολογούντες. Αυτοί που βάλθηκαν να ξαναανακαλύψουν τα click away όταν διαπίστωσαν το χάλι των ιδιωτικών εταιριών courier, που ξέρουν να δουλεύουν μόνο με σταθερή ζήτηση, στα μέτρα του, όπως αποδείχτηκε πέρσι και φέτος με την κρίση που περνάει ο κλάδος τους. Το αόρατο χέρι της αγοράς τους είναι κουλό, μόνο νοθείες μπορεί να κάνει. 

 

Τελικά έμαθα κάτι χρόνια μετά. Ποτέ δεν χάνω. Η κερδίζω ή μαθαίνω.  

 

Υ.Γ  Θυμάμαι πολύ μικρός με είχε στείλει μια θεία μου να πάρω σιμιγδάλι για χαλβά. Μπερδεύτηκα και μέχρι να πάω στον μπακάλη του είπα θέλω σιμίγδαλο.! Άσε τι γινόταν με εκείνο το κανελογαριφαλλο, το 7ο υλικό για τις φανουρόπιτες ...χα χα χα χα  Η φώτο είναι μέσα από το ίντερνετ...δεν γινόταν να σας ανεβάσω την δική μου, μόνο με το βρακί έξω στον δρόμο.!! Για μια αξιοπρέπεια ζούμε την σήμερον ημέρα.