ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. (18 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. (18) 

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

1) Υπάρχουν σκέψεις που έρχονται απ’ τους σκοτεινούς βόθρους του ερέβους γεμάτες βία, ανία, μανία και θάνατο. Και υπάρχουν αι κατ’ ευθείαν από τους θεόμεστους ουρανούς της αθανάτου ζωής, του αδύτου κάλλους και της ακενώτου μακαριότητος. Των οπίων οι σοφοί, εγκρατείς και ενάρετοι μόνον μεταλαμβάνουσι.   

2) Κι αν ζηλεύω την παιδική αθωότητα, ακακία και αμεριμνησία ορισμένων, καθόλου όμως δεν εμπιστεύομαι το εύπιστον και ευεξαπάτητον της απειρίας  και  άγνοιας που συνοδεύουν τις ανωτέρω. Συνηγορεί σ’ αυτό και ο μέγας Θουκυδίδης. ¨Μακαρίσαντες το απειρόκακον ού ζηλούμεν το άφρον.¨

3) Και ας λένε αι παιδόφιλοι Γραφαί ότι εις τα παιδιά ανήκει η βασιλεία των ουρανών. Καμιά εξ αυτών δεν προορίζεται γι ανωρίμους, μαλθακούς και παλίμπαιδες, φυγόστρατους και ριψάσπιδες. δια τους βαθείς γνώστας και διακριτικούς   υπερμάχους του καλού ναι. Όσον δε για την βασιλείαν της γης, καλά, δεν γεννάται λόγος.

4) Κι έπειτα ποια βασιλεία, εξουσία, ουρανούς, βρε παίδες; Ο πονηρούλης, ο θρησκόληπτος εξουσιολάγνος καρβέλια θεοκρατικά ονειρεύεται.  Μη  απατάσθε και βαυκαλίζεσθε, λαοί. Κανένα μέλλον, ούτε σε ουρανό ούτε σε γη, για μαμμόθρεπτα θεών και θρησκειών.

5) Όποιος, θεός ή άνθρωπος, τον άνθρωπο αγαπά τον βλέπει ως ισότιμο, σύμμαχο, αδελφό, με την ίδια ψυχή και μυαλό. Και δεν τον ελεεί κάθε τόσο περιφρονητικά και από οίκτο, όπως ένα ενοχλητικό επαίτη και μετά από κλάμα του πολύ, για να τον ξεφορτώνεται. Κι εκείνος σαν λιμασμένο παλιόσκυλο  να πέφτει στα πόδια του γλείφων.  

6) Δεν είναι συμπεριφορά ανθρώπου, πόσο μάλλον θεού, αυτή που τον ίδιο τον ελεούντα ηθικά υποβιβάζει πλειότερο απ’ τον ελεούμενο. Και η τύχη επί του προκειμένου πιο τίμια φέρεται. Δεν απαιτεί τέτοια ανθρώπινη ταπείνωσι κι εξευτελισμό για τα τυχερά της όπως το διεστραμμένο ηθικό σύστημα εκπαιδεύσεως θρησκοδούλων.

7) Είς ¨αστρολάβος των Αντικυθήρων,¨ δι’ εμέ, είναι κατά πολύ ανώτερος απ’ όλα τα Ευαγγέλια του κόσμου. Μια Απολλώνεια ιδέα από μύριους αγιασμούς και λιτανείες. Είς εξ ύπνου αξίζει όσον εν υπνώσει μύριοι.

8)  Τα μουσεία είναι πια οι ναοί των αρχαίων εθνών. τα μόνα που γλίτωσαν απ’ την μανία και την βεβήλωσι των αγίων δολοφόνων τους. Γεμάτα βουβές, τραυματισμένες αλήθειες και βουβή εγκαρτέρησι. Αγλαομόρφων αγγέλων ευγενής σπορά. Τα επισκιάζει ένας μεσαίων από βιβλικά μελωδικά ψεύδη. Ένοχοι θανάτου επί ειδωλολατρία.   

9) Διαστημικός αήρ-αιθήρ (Δίας), υγρότης (Ποσειδών) και πυκνή ύλη (Πλούτων) τα τρία κοσμοδομικά πρωτοστοιχεία (θεοί) άτινα εγέννησεν η ροή (Ρέα) του χρόνου (Κρόνου.)

10) Οι οποίοι θεοί αυτοί δομούν (ουρανός, θάλασσα, χθων) και τον γήινον πλανήτη (Δήμητρα= γη μήτρα.) Διό και δικαίως και ευλόγως, διαμοιράζονται και συνδιοικούν αυτόν. Τοιάδε αδιάσειστα έπη διέσωσεν ο θείος Όμηρος.        

11)  Όταν μιλάμε για πολιτισμό, πολιτισμό νομικό και κοινωνικό, να βγάζωμε θρησκείαν και πολιτικήν έξω. Παράγωγά του είναι αι τελευταίαι όχι οι δημιουργοί του. Πολιτισμός δε που δομείται μόνο από κανόνες πολιτικής και θρησκευτικής σκοπιμότητος δεν είναι πολιτισμός αλλά ¨παραπολιτισμός¨ ήτοι ολοκληρωτισμός και βαρβαρότης.  

12) Το χρήμα τρισκατάρατος θεός. Στις θρησκείες του λιμνάζει, σε σκοτεινά θησαυροφυλάκια διάγει και ιερά παράσιτα τρέφει. Και ομού διαφθείρει τόσον τους ολίγους κατόχους του όσον και τους πλείστους απόρους του.  Τζαναμπέτης και θεόστραβος θεός. Μόνο για Εβραίους αντιπροσωπευτικός.  

13) Αν βάζεις τον άνθρωπο πάνω από το χρήμα, αναγνωρίζεις και συνεκτιμάς και τας συναφείς με αυτόν ηθικάς αξίας. Αυτό λέγεται ανθρωπισμός, πολιτισμός. Αν όμως προτιμάς το  χρήμα, και μάλιστα επί θυσία του ανθρώπου, αυτό είναι βαρβαρότης δουλεία και τυραννία.

14) Το πατριωτικώς σκέπτεσθαι σημαίνει ολιγότερον πίθηκος, παπαγάλος, μαζάνθρωπος και περισσότερον ανθρώπινος. Όσο για τον θεό, θεός θεός, (ιδέα θεός)  και κόμμα του  θεού απέχουν τόσο όσο ο παράδεισος από την κόλασι.

15) Πόλεμος η αρχή πάντων. και όχι μεταξύ ανθρώπων μόνο αλλά και διαστημικών οντοτήτων. Τί κι αν έχουν ολύμπιον διαβατήριον αθανασίας; Υπηρέται της συμπαντικής νομοτέλειας κι αυτοί. Κι όχι αποκλειστικά  του γήινου κι ανθρώπινου μικρόκοσμου όπως τους θέλουν αι ψευδοπαρηγορητικαί, εγωιστικά ανθρωποκεντρικαί ημών θρησκείαι.   

16) Των δε θνητών άλλην μοίραν, μεταθανατίως, αι πονηραί και αγαθαί έχουσι ψυχαί. Αι μεν μέχρι δεσμωτηρίου σελήνης ανάγκα φθάνουσι, και μετά ξανά κάτω στο πλατωνικό σπήλαιο των αλλεπαλλήλλων τιμωρών γεννήσεων. Επειδή σικχαίνονται το ίδιο και αποπτύουσιν αυτάς τόσον ο ουρανός όσον και η γη.                                                                                                                                                                                                                                              

17) Τας υψιπετείς όμως αετείας ψυχάς των αγωνιστών ηρώων του φωτός, εύχαρεις και πανηγυρικώς, υποδέχονται οι αγνοί αιθέρες.

18) Όλους ημάς γοητεύουν, κολακεύουν αι δυναταί συγκινήσεις, αι ουράνιαι αναμνήσεις και αι μεγάλαι προσδοκίαι. Αν και ποιος δεν είναι επιρρεπής στην κολακεία; Κάνει καλό στο ηθικό. Καλό όμως είναι και τα μυαλά μη φουσκώνοντα απ’ τον αλλοπρόσαλλο αέρα της.  

19) Μέρος, μέτοχοι και συνεργοί οι εφησυχασμένοι  του κακού του κόσμου. Ποιος θα τους ξυπνήσει; Μ’ ένα προσκύνημα και σταυροκόπημα νομίζουν είναι στην πλευρά του καλού και το στηρίζουν με συνέπεια.  Προσκυνούν και λατρεύουν σαν τρελοί ίσκιους, νεκρούς, φαντάσματα και ναούς ενώ κλείνουν τα μάτια στο φως του ηλίου.    

20)  Αυτός που καλλιεργεί τον ουράνιο κήπο αυτός φυτεύει αθάνατους θεούς στην γη. Αυτός όμως που για το δοξάσαι κι εξυψώσαι ένα βάρβαρο θεό τον βάζει ποδοπατείν τον άνθρωπο αυτός αφήνει πίσω του καμμένη γη.