ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ζ΄(6)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ζ΄(6)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Ο παράδεισος έχει ένα ελάττωμα. Συγκοινωνεί με την κόλασι όπως η ζωή με τον θάνατο και η θρησκεία με την βία. Ο αβρααμοδιάβολος ξέρει πολύ καλά την δουλειά του. κρατά στο ένα χέρι του την Βίβλο και στο άλλο το Κοράνι.

Ειρήνη ουσιαστικά ίσως δεν υπάρχει πουθενά. Μόνο πόλεμος, κεκηρυγμένος και ακήρυκτος υπάρχει πραγματικά, πόλεμος σε όλα τα πεδία και τους χώρους. Πόλεμος  και στην οικογένεια, στα σχολεία, την εργσσία, την διασκέδασι, τον έρωτα, την ηδονή.

Σ’ αυτό τον αστάθμητο κόσμο, τον ανάλγητο, εγκληματικό, αρρωστημένο και εκφυλισμένο κόσμο, αν επρόκειτο υποχρεωτικά να επιλέξεις μόνο το ένα από τα δύο, αγωγή θρησκευτική ή αυτοπροστατευτική, το δεύτερο θα ήταν η σωστή επιλογή.   

Ο άνθρωπος δεν αντέχει την πολλή αλήθεια της φρίκης που απλώνει παντού η πανταχού παρούσα πολεμική βία. Προ παντός σήμερα που η τεχνολογία έκανε αυτήν την βία όσο ποτέ άλλοτε, πιο εύκολη, ανεξέλεγκτη, ελκυστική γι αυτό και ασύλληπτα καταστροφική.

Ελέχθη: Αν θες ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο. Και για τον αόρατο, ύπουλο πόλεμο της ειρήνης κάνε κι εσύ κάτι: σκληραγώγησε τα τέκνα σου μαθαίνοντάς τα εγκράτεια και πολεμικάς τέχνας.

 
2. Πόλεμος και στα των ιδεών μεταξύ δικαίου και αδίκου, αλήθειας και ψεύδους, θεού και αντιθεού. Αλλά γιατί, βρε φίλε, κάθε προσκύνημα και οβολός, κάθε θαύμα και τάμα; Πώς κακομάθαμε έτσι τους θεούς και τις θρησκείες του;  Αφού χρήμα σημαίνει βία στην βία και αδικοχυμένο ανθρώπινο αίμα.  

Κι έπειτα τί σημαίνει πιστεύω ή δεν πιστεύω στον κάθε θεό; Το πίστι ή απιστία δεν είναι θέμα θρησκευτικό αλλά πολιτικό και οικονομικό, οι δικοί μας και οι εχθροί μας, άλλο κόμμα, άλλο έθνος, άλλος θεός.

¨Διαίρει και βασίλευε¨ η σταθερά πολιτική και οικονομική εργαλειοποίησι θρησκείας και θεού. Εξ ού και οι τόσοι θρησκευτικοί πόλεμοι και αιρέσεις. Ή όχι;  

Πιστός έπρεπε κανονικά να θεωρείται όποιος πιστεύει στην ανωτερότητα και επικράτησι του καλού και δικαίου διαμορφώνοντας έτσι, αν δεν είναι υποκριτής, και ανάλογο χαρακτήρα, συμπεριφορά και φιλοσοφία με βάσι το σωκρατικό εκείνο ¨ν’ αδικείσαι καλύτερα ή να αδικείς.¨  

Τουναντίον άπιστος ή και άθεος όποιος αδιαφορεί και αρνείται ότι υπάρχει καλό και κακό αλλά μόνο το  κάθε φορά προσωπικό ευχάριστο και συμφέρον πατώντας έτσι, κυριολεκτικά και κυνικά, επί πτωμάτων.     

 
3.  Το δόγμα, η μια πίστι κι ο ένας μοναδικός και ανεξέλεγκτος θεός δεν είναι ουσιαστικά θρησκεία. Αντιθρησκεία κρυφή είναι που σφετερίζεται και διαστρέφει την έννοια της υγιούς θρησκείας.

Δόγμα και πίστι όπως διδάσκονται είναι πονηρία και μη σοφία. υποβιβάζουν το ανθρώπινο πνεύμα και τον ανθρώπινο πολιτισμό και σκοπό έχουν ν’ απομακρύνουν τον άνθρωπο από την επικίνδυνη για την πολιτικοθρησκευτική εξουσία αναζήτησι, εύρεσι και υπεράσπισι της αλήθειας.

Κι όμως το δόγμα αυτό διαφημίζεται καταχρηστικώς και ¨εγκεφαλοπλυντικώς¨ ότι είναι το κλειδί του παραδείσου, η αποκλειστική σωτηρία της ανθρώπινης ψυχής. Έλα! Αλλά η εξουσία αυτό το καλό έχει. Μπορεί να μιλά ως θρησκευτικός αντιπρόσωπος του θεού και την αλήθεια του ν’ αντικαθιστά με το ψέμα της χωρίς να τολμά να την διαψεύδει κανείς.   

Μόνο που με σκοτωμένο το πνεύμα της πώς μπορεί η δόλια ψυχή να σωθή; Γιατί νεκρωμένο είναι στην πραγματικότητα το ιερό ανθρώπινο πνεύμα που το αντικαθιστά μια αγελαία αγία πίστις.  Μια πίστι που σκοπό έχει για να κρύβη ο μαγεμένος πιστός την πνευματικήν του αδράνεια, γυμνότητα, ανεπάρκεια και αβελτερία.  

Θρησκεμπόριο λέγεται η επαγγελματική θρησκευτική μονοπώλησι της δήθεν ανθρώπινης σωτηρίας, εκμετάλλευσι του ό,τι πιο ιερό φέρει μέσα της η ψυχή του ανθρώπου.

4. Το ίδιο ισχύει και για την θρησκευτική αγάπη. (για τους ομοθρήσκους μόνο φυσικά). μια αγάπη καταχρηστική, υπερτροφική που για μεν τους πλειοδότες της υποκρύπτει πολλή υποκρισία, πονηρία, συμφέρον και δόλον, για δε τους παραλήπτες της πιστούς ασυγχώρητη αφέλεια.

Μα πόση αγάπη πια για οχιές, αρουραίους, κατσαρίδες και ακρίδες;  Παν μέτρον άριστον έλεγαν κάτι παλιοί. Το πολύ μίσος εξαγριώνει αλλά και η πολλή αγάπη αποβλακώνει. Λαπάδες πλάθει προφανώς αυτή η αγάπη, εύπλαστους και χειραγωγήσιμους. Κι οπωσδήποτε δεν είναι ο θεός αλλά ο αντιθεός της εξουσίας που μας θέλει τέτοιους.

Και να παρουσιάζεται αυτή η απονενοημένη, αρρωστημένη αγάπη, αυτή η έμμεση αυτοκτονία, ως η μόνη  αποθεωτική οδός και επίγειος σκοπός του ανθρώπου; το αίμα μου εις σωτηρίαν πολλών¨ Μα γίνεται κανείς θεός έτσι; Μάλλον φθηνός, αναλώσιμος αποδιοπομπαίος τράγος των Εβραίων γίνεται μόνο... Κάτι σαν χρήσιμος ηλίθιος, κοινώς θύμα και κορόιδο.

Αλλά εκεί ψηλά, πιο πέρα απ’ τον θάνατο, δεν περνάνε αυτά. Εκεί θα καταθέσεις την πραμάτεια σου, την όποια αλήθεια έχεις αποκομίσει από την γηίνη μαθητεία σου. Και αν δεν έχεις, θα απορριφθής τιμωρητικά. Το αγνό φως δεν θα σε φωτίζει αλλά θα σε καίει. Υψοφοβία και ίλιγγος.  Έτσι δεν θα έχεις άλλη επιλογή απ’ τον απαίσιο τέλμα του βυθού και το σκοτάδι.