ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(27)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(27)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Η θεία ουσία περιπολεί και περιφρουρεί αενάως το σύμπαν. Οι θεοί κατοικούν και πολιτεύονται πέραν από κάθε θνητή υπόθεσι, φαντασία και προσδοκία, είναι χώροι και χοροί που αποκρύπτει από τον άνθρωπο η παχεία ομίχλη του θανάτου, του θαύματος και του μυστηρίου.
Άδυτος ιερός ο χώρος οπούθε ξεκινούν τα κύματα της εμπνεύσεως, αι ριπαί του ασύλληπτου. Εκεί  όπου η ουρανία μέθη του αιωνίου και ο διηνεκής οργασμός της αθανασίας. Εκεί που η κάθε μορφή έχει τον λόγο της και κάθε πράγμα το ιδανικό του.   
Το αθώο ψέμα σημαίνει το τέλος της αθωότητος. Αργά ή γρήγορα, θάττον ή βράδιον, θα γίνει τερατώδες και μόνιμο. Θα γίνει το ψέμα που συστηματικά και διαχρονικά, εξαπατά, τρομοκρατεί και εκμεταλλεύεται τον άνθρωπο.
Και τότε παύει να είναι απλά ένα ψέμα αλλά  συνιστά ένα κατάφωρο, το μεγαλύτερο έγκλημα κατά της ανθρωπότητος.
Η πάσα δε θρησκευτκή και πολιτική οργάνωσις που το υιοθετεί, καθιερώνει και εργαλειοποιεί, οικονομικοπολιτικά όπως και ιδεολογικά και θρησκευτικά, αυτό το τερατώδες ψέμα πρέπει να εκλαμβάνεται ως η απόλυτος εγκληματική οργάνωσι, το καρκίνωμα της ανθρωπότητος.

2. Πρόκειται για μια οργάνωσι πολυσυλλεκτική που περιλαμβάνει στην γκάμα της, το πλείστον, όλα τα είδη των ακολάστων: Από καταχραστάς, απατεώνας και σοδομιστάς έως φρενοβλαβείς και επιληπτικούς προφήτας. Και κάποιους χαρισματικούς αλλά αφελείς για βιτρίνα, προθήκη.   
Εις τα ίχνη αυτού του κορυφαίου ψεύδους, της πνευματικής φούσκας των αβρααμογενών κυρίως μονοθεϊσμών, αυτής της ψυχοπαθητικής πανώλους, έερχεται και σημερινή ψευδεπίγραφος δημοκρατία, ο πλανητικός δούρειος ίππος καταληστεύσεως και διαλύσεως εθνών και κοινωνιών.
 Έτσι και στην πιο αξιολάτρευτη και αξιοζήλευτη πατρίδα του κόσμου, συκοφαντείται η φιλοπατρία, υπό διωγμόν η εθνική αρχαία γλώσσα και ιστορία, σιωπηλά και μελαγχολικά και τα περίβλεπτα του κάλλους των πατρώων θεών της μνημεία.    
Ουδέν γαρ πιο θλιβερό και πένθιμο από μια ψυχή μαραμένη και μια εθνική συνείδησι ξεριζωμένη. Αλλά ψυχή που δεν κατέβηκε ποτέ στον Άδη να παλαίψη ευθέως ως άλλος Ηρακλής με τον τρικέφαλο Κέβερο, τον  φόβο, την κατάθλιψι και την τρέλα, δεν θα πατήση ποτέ  τα ολύμπια ύψη των αθανάτων.  
Εισίν άνθρωποι και υπάνθρωποι, πολιτισμοί και υποπολιτισμοί, θεοί και αντιθεοί. Έργα φωτός αγαπά και έργα ζωής απεργάζεται ο αγαθός θεός. Το δε κακό υπάρχει για να το πολεμάμε με τα δικά του όπλα. Δηλαδή να διδασκώμεθα απ’ αυτό.

3. Πόσο χαριτωμένοι γίνονται οι θνητοί όταν μέσα των οι αόρατοι θεοί γίνονται ορατοί! Όταν τους πλημμυρίζουν οι ακατάσχετοι έρωτες που γεννούν ήρωες με προσόντα αθανάτων!   
Οι παλαιοί άνθρωποι της χρυσής εποχής εθεώρουν τον θεό ουχί ως αόρατον τι και αφηρημένο αλλά ως τον ιδανικό, αρχέτυπο, πρότυπο άνθρωπο. Την δε περιβάλλουσα φύσι όλην ανεξαιρέτως ως τον υπουράνιον ναόν του.  Έβλεπαν παντού θεούς οδηγούς γι αυτό δεν τους πλησίαζε ποτέ κανείς τρόμος αλλά μόνο το κάλλος.
Όμως τώρα τι ολέθριος ξεπεσμός! Τώρα η θρησκεία γέγονε η αχίλλειος πτέρνα του ανθρωπίνου πνεύματος και των πολιτισμών. Ο απόστολος του πονηρού. Επειδή καμιά θεών ουσία στην κερδοσκοπία και την υποκρισία. Έτσι και οι ναοί της όχι κατοικίαι πια θεών αλλά νοσοκομεία επιδημιών, προθάλαμοι νεκροταφείων.   
Ψηλά σε σηκώνει ο αφιλοσόφητος θρησκευτικός ενθουσιασμός. Αλλά όχι για να σε κρατήση μόνιμα εκεί, φύσει αδύνατον αυτό, παρά αφήνοντάς σε για να σε συντρίψη. Θνητά ας φρονώμεν λοιπόν όπως οι σοφοί παλαιοί. Το γαρ μεγάλο κακό κρύβεται στο μεγάλο καλό. και μεγάλη θα κάνει ζημιά, αν λείπει το μυαλό.  
Τας ανορθογραφίας δε της φύσεως, τα παρά φύσιν,  φρονίμως πρέπει μας αποφεύγειν ως κολάσιμον ύβριν διαστροφής. Δια τούτο μάς εδόθη νους και φρόνησις και περίσκεψις. Ψυχής παγίδες γαρ και δολώματα ολέθρια υποφώσκουν εκεί.

4. Και αυτό ακόμη, αν το πρόσεξες. Όλο και κάποιος γύρω σου πάντα θα προσπαθεί, με κολακείες, έρωτες και βουλημική περιέργεια να κλέβει τους θεούς της ομορφιάς και των δυνάμεων που λάμπουν,  ανυποψίαστα κι ασυνείδητα, μέσα σου. Ασυνείδητα ίσως κι αυτός. Αέναος πόλεμος γαρ πατήρ πάντων.    
Πάντως δεν είναι και ανθρωπίνως δυνατόν να ζης συνεχώς εις τα όρια σου. Η ζωή δεν είναι όλο πόλεμος και στρατιωτική θητεία. Θέλει και ανάπαυλα και διασκέδασι. Και αι ψευδαισθήσεις και αι καταχρήσεις ακόμα έχουν ενίοτε και αυταί την χάρι τους.  
Η διαλεκτική αντίθεσι της ευφορίας, η αφορία, τιμωρεί την τρυφηλή, πλαδαρή ψυχή. Η ανθρωπίνη φύσις, ως φαίνεται, κινείται και ισορροπεί στο μεταξύ καλού και κακού, το μεσοδιάστημα χαράς και λύπης, πολέμου και ειρήνης.
Αφού και την πιο μεγάλη τύχη όλο και κάποια ατυχία, αργά ή γρήγορα, την περιμένει στην γωνία. Τούθ’ όπερ όμως συμβαίνει και αντιστρόφως.   
Αν και ουχί λιγότερο γι αυτό πρέπει μας αιδώ και σεβασμόν έχειν προς τους θεούς. Δηλονότι και όταν ακόμα μας εξαπατούν αυτοί και παίζουν με τον πόνο μας, ας μη ξεχνάμε ότι είναι οι ίδιοι αυτοί που μας δίνουν και την δύναμι να τους συγχωρούμε και να τους λατρεύομε!