ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(12)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(12)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Εθνοκρατία εν ισονομία η υγιής βάσις της αληθούς δημοκρατίας. Θεοκρατία και αθεοκρατία κηρύσσει ο βάρβαρος ολοκληρωτισμός. Μεταξύ τε αυτών η αεί νίπτουσα τας χείρας της δημοκρατία. Τέρατα απληστίας, κολοσσαία αρχομανίας, ολοκληρωτισμοί της αγάπης…

Αλλά έστω κι έτσι, ούτως ή άλλως, πάντα ενεργός θα παραμένει ο αθλοφόρος στίβος της αρετής και της ελευθερίας για ουσία και αλήθεια, για την πραγματική αιώνια ζωή.  

Τους ρηχούς η ρηχή τέρψις ικανοποιεί του ζωώδους. Ο φόβος κυβερνά τους κάτω, η απληστία τους άνω. Σεβασμός και φροντίς καμιά για το ιερό φυσικό περιβάλλον  και τα όντα του.  Λες και ζώμεν εν κενώ αέρος.  Ακόμα και τα ιερά μας κείμενα πάσχουν θεματολογικώς από αθεράπευτο ανθρωποληψία.

Η πνευματική υπανάπτυξις δεν εξυπακούει και ψυχικήν ανάπτυξιν κι ας την εξυμνούς ως θεάρεστον τι , ευαγγελισταί της ευτροφικής αγάπης. Η ελευθερία αρχίζει σαπίζειν εκ των έσω όπως το μήλο  όταν οι ελεύθεροι ζώσιν, σκέπτονται και θρησκεύονται ως ανελεύθεροι.

Αιδώς και ντροπή, το ευγενές φιλότιμον, κυριαρχεί στους ελευθεροφρονούντες. Φόβος και υποταγή θεός και βασιλέας για τους δουλόφρονες βαρβάρους. Βιαστής με παιδικά δώρα έρχεται και η δημοκρατία των κιναιδογενιτσάρων.

 
2. Αχ, πότε, Ελλάς πατρίς , θ’ ανακτήσεις το αρχαίον σου ιδεώδες, το ατρόμητον κάλλος; Αρκείτω  η βυζαντινή σου ραστώνη και η χριστιανική σου μιζέρια. Ελπίς το άλας της ζωής. Και μια μεγάλη φωτεινή ψυχή δύναται όταν το κατάλληλον κλίμα, στιγμή και θέσι συναινούν, το ανθρώπινο μεγαλείον ανασταίνειν μυρίων ψυχών.  

Το οικόπεδον της ψυχής εδόθη ουρανόθεν εις όλους. Αλλά η δόμησις αυτού εναπόκειται εις τον άνθρωπο, καθήκον και σκοπός ιερός της ανθρωπίνης υπάρξεως. Η ψυχή δομείται με ελευθερία και γνώσι. Αποδομείται από πνευματική ατροφία, φόβο και απελπισία. και εξευγενίζεται δια της αρετής και της φιλοκαλίας.

Ολίγοι του πνεύματος οι πλοηγοί, πλείονες οι ναυαγοί, πλείστα και τα θρησκευτικά σωσίβια. Αλλά τα γύρω μας πράγματα δεν χρειάζονται την γνώμη ανθρώπων για να συμβούν ούτε και ο θεός για να πράξη τα ορθά και δίκαια.  

Υπάρχει ή όχι θεός αυτό που έχει σημασία είναι ότι δεν εμφανίζεται. Αλλά τί είδους θεός είναι τότε αυτός που δια των θρησκειών διαφημίζεται;  Μάλλον ο αντ’ αυτού φανταστικός θεός γεμάτος τρόμο, υποβολή, μύθο, φιλοσοφία και ιστορία γαρνιρισμένος με κάμποσα θαύματα της τύχης, της υποβολής ακόμα και κατασκευασμένα.

Είναι ο θεός που το πανίερο  όνομά του μόνο είναι ικανό να κένει τους αυτόκλητους εκπροσώπους του (εικονίσματα, ναοί,  εορταί, τελεταί από βαπτίσματα, γάμους, κηδείας και μνημόσυνα), με τεράστιες περιουσίες και διαιωνιζόμενες υπερεθνικές τυραννικές εξουσίες….

3.  Παρηγορητική αγιότης για την πλειονότητα, τους δουλοπρεπείς, υποτακτικούς και πνευματικά ανεπαρκείς, το θρησκευτικό μονοπώλιο του ιερού. Πρόκειται για την αγία μαγεία που θέλει να αποκαλείται θεού σοφία.

Μαγεία τόσο πειθαναγκαστική, υποβλητική, μυστική και σκοτεινή που σε μεγάλες δόσεις δημιουργεί όχι μόνο αποχαύνωσι, υπνωτική εξάρτησι, αρρωστημένη θρησκοληψία αλλά φθάνει μέχρι και εκούσια παράδοσι του ατόμου σε τελετουργική ανθρωποθυσία και ανθρωποφαγία.

Ναι. Επειδή και τέτοια θαύματα επιτελεί η αγία πίστις! Γι αυτό όσο ολιγότερον θρησκεία τόσο περισσότερον ελευθερία, ισονομία και ανθρωπιστικός πολιτισμός.  Μα και η πολιτική εξουσία, θα είπε τις, την ίδια πλύσι εγκεφάλου δεν επιχειρεί, με άλλα πολιτικά μέσα βέβαια, αυτή;

Ε και; Αφού η θρησκεία δεν είναι άλλο από την επιτομή της πολιτικής. Και από κοινού πολεμούν το έθνος ως κράτος και ως ιδέα την ίδια στιγμή που το εκμεταλλεύονται ιδιοτελώς ασύστολα. Επειδή άλλο κράτος πολιτικοθρησκευτικής ολιγαρχίας κι άλλο ελεύθερο εθνοδημοκρατικό κράτος.

Κι έπειτα άλλο το πραγματικό ιδεώδες ιερό κι άλλο το θρησκευτικώς καθιερωμένο. Το πρώτο είναι πολύ πιο πάνω και ασύλληπτα διαφορετικό απ’ το καθιερωμένο. Και υπάρχει εκεί έξω παντού εις όποιον σκέπτεται ελεύθερα και ενάρετα όπως δεν ζη ποτέ κλεισμένο σε ναούς, αηδόνι σε κλουβί.   

 
4. Η σκέψις του ανθρώπου μνήμης ανάκλησις εστί, η δε μνήμη απλή αντιγραφή των αιωνίων πνευματικών αρχετύπων. Η δε σοφία είναι η διέπουσα την μορφήν του αοράτου και ορατού κόσμου απλή αλήθεια. Τόσο απλή και θεία που δύσκολα γίνεται ανθρωπίνως κατανοητή.

Η όντως σοφία επ’ ουδενί θέλει να παρουσιάζεται ως αλάνθαστος, μοναδική και αποκλειστική, εμπορευματική τουτέστιν, όπως την θέλει η θρησκεία. Καμιά σχέσι με την αγία σοφιστική. Γι αυτό ου μόνο τους καλοπροαιρέτους πείθει αλλά και τα αγαθά ουράνια πνεύματα επ’ αγαθώ τοις ανθρώποις προσελκύει.

Πάσχομεν προφανώς  (μέχρι οι βασιλείς φιλοσοφήσειν και οι φιλόσοφοι βασιλεύσειν) από ευγενείς ανοικτάς θρησκείας  πολιτισμού, από θρησκείας φυσιολατρίας, φιλομαθείας, καλαισθησίας και φιλοκαλίας. Και από νέους ηρακλείους ήρωας και άθλους μέχρι ανοδικής πεπυρωμένης νίκης.

 
Απ’ το μεγάλο ηθικό και πνευματικό ανάστημα της φιλοσοφίας εκπηδώσι τα μεγάλα, φωτεινά και θεόζηλα έργα. Και όχι , απ’ τον πνευματικό ναρκισσισμό  και αναχωρητισμό ούτε απ’ την ποιητική γραφειοκρατία… Ο άνθρωπος διδάσκεται και συνετίζεται μόνο δια του φωτεινού παραδείγματος των ανωτέρων του, ανθρώπων αλλά και θεών.

Η άξια ενοικοκυρά δεν ξεβρωμίζει κάθε τόσο αγογγύστως την οικία της; Διηνεκή πόλεμο έχει αυτή κηρύξει κατά της βρωμιάς, αν και ξέρει ότι, μετ’ ου πολύ, αυτή θα επιστρέψει. Αλλά η ωραία ψυχή δεν αναβάλλει ποτέ να κατοικεί εις το καθαρόν, το υγιές και το ωραίον.   Τα της Εστιάδος αυτής ας μιμούμεθα.