ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (2)

ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ  (2)

  ΠΕΡΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

 
Παιδεία δε των εν ημίν το μόνον αθάνατον και θείον.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ (Ηθικά 5 Ε)

                                                              *  *  *
Την παιδείαν έτερον ήλιον (δεύτερον ήλιον) έλεγεν είναι τοις πεπαιδευμένοις.

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΥ (Ντιλς 1, σελ. 181)

                                                                *  *  *
Απαιδευσία πάντων των παθών μήτηρ.

Το δε πεπαιδεύσθαι (το να είσαι δε πεπαιδευμένος)

ουκ εκ πολυμαθείας λόγων αναλήψει (όχι από η απόκτησι πολυμάθειας γραμμάτων),

εν απαλλάξει δε (αλλά άπό την  απαλλαγή)

των φύσει παθών (από τα φυσικά ελαττώματα) θεωρείται.

ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ.

                                                                 *  *  *
Ερωτηθείς (Αριστοτέλης) τίνι (εις τι) διαφέρουσι οι πεπαιδευμένοι των απαιδεύτων,

¨όσω¨ είπεν ¨οι ζώντες των τεθνεώτων (των αποβιωσάντων).¨

Την παιδείαν έλεγεν εν μεν ταις ευτυχίαις είναι κόσμον (κόσμημα),

εν δε ταις ατυχίαις καταφυγήν (καταφύγιον.)

ΔΙΟΓ. ΛΑΕΡΤΙΟΥ(Βίοι φιλοσόφων Γ, 19).

                                                                    *  *  *

Εισίν δ’ αι μεν αρχαί της φύσεως, αι δε προκοπαί (πρόοδοι) της μαθήσεως….

Η φύσις άνευ μαθήσεως τυφλόν.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ (Ηθικά 2Α, 28).

                                                                    *  *  *
Πηγήν γαρ και ρίζαν καλοκαγαθίας (αρετής)

το νομίμου (καταλλήλου) τυχείν (να τύχει) παιδείας.

Και καθάπερ τους χάρακας (πασσάλους) οι γεωργοί τοις φυτοίς παρατιθέασιν (παραθέτουν),

ούτως οι νόμιμοι (κατάλληλοι) των διδασκάλων εμμελείς (επιμελώς)

τας υποθήκας και παραινέσεις παραπηγνύουσι τοις νέοις,

ίν’ ορθά (σταθερά) τούτων βλαστάνη τα ήθη.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ (Ηθικά, 4  C )                 

                                                                      *  *  *

Μεγάλην παιδείαν νόμιζε δι’ ής δυνήσηι (θα δυνηθής)

φέρειν (υποφέρειν) την απαιδευσίαν.

ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ (Ανθ. Στοβ. Ιθ, 8)

                                                                     *  *  *
Κρείσσων (καλύτερος διδάσκαλος) επ’ αρετήν φανείται (ως προς την αρετήν θα φανήι)

προτροπήι χρώμενος (ο την παραίνεσι χρησιμοποιών)

και λόγου πειθοί (και την λογική πειθώ)

ήπερ νόμω και ανάγκηι. (παρά το νόμιμο και αναγκαστικό).

(ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΥ (Ντιλς, Απ. 181)

                                                                       *  *  *

Αλώπηξ λέαιναν έσκωπτεν ότι ένα μόνον τίκτει. Η δε λέαινα είπεν. ¨ένα αλλά λέοντα!¨

ΑΙΣΩΠΟΥ (Μύθοι.)