ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :ΌΤΑΝ ΣΤΑ ΚΕΝΤΡΙΚA EΧΟΥΝ ΠΡOΒΛΗΜΑ, ΤΑ ΓΑΤΑΚΙΑ-ΤΟΠΙΚΟI ΤΟΥΣ ΑΝΤΙΠΡOΣΩΠΟΙ ΜΠΑIΝΟΝ ΣΕ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΚΡΙΣΗ (Πέμπτη
προσπάθεια ερμηνείας του τι παίζει μετά το AUKUS, τις Γερμανικές
εκλογές, την σύνοδο των G7 στην Κορνουάλη, τον πόλεμο στην Ουκρανία, την
επικείμενη διάλυση του διατραπεζικού SWIFT και την παταγώδη αποτυχία
της Κυβέρνησης Μητσοτακη σε όλα )
Στα προηγούμενα 4 Early warnings σημειώματα-σεντόνια που αναρτήθηκαν εδώ από το τέλος του 20, επισημάνθηκε ότι η διακυβέρνηση
Μητσοτάκη στηρίχθηκε αρχικά σε τρεις παραδοχές:
1. Ότι θα συνεχιστεί για 4 ακόμα χρόνια και χωρίς ανατροπές στρατηγικής η διακυβέρνηση Τραμπ στις ΗΠΑ.
2. Λόγω της προηγούμενης παραδοχής, ότι οι πολιτικές Μέρκελ στην ευρύτερη γειτονιά μας θα συνεχίζονταν το ίδιο. Άρα να ή λαμπρή ευκαιρία να υλοποιηθούν οι πολιτικές Σημίτη στα Ελληνοτουρκικά (και να κλείσουν γρήγορα τα αντίστοιχα deals με τους χορηγούς που εποφθαλμιούν τα φιλέτα των "συνεκμεταλλεύσεων"). H Κύπρος κείται μακράν, ως γνωστόν...
3. Βάσει αυτής της πολιτικής υποστήριξης από "τα κεντρικά" του ευρωπαϊκού νεοφιλελευθερισμού, θα μπορούσε μετά να υλοποιηθεί με σχετική άνεση το αντίστοιχο νεοφιλελε σχέδιο στην οικονομία, αυτό που σκιαγραφείται δια του "σχεδίου Πισσαριδη".
Φυσικά κανείς δεν είχε προβλέψει τότε που σχεδίαζαν , την επίδραση ενός κορονοϊου στην ανατροπή των παραδοχών σε αυτά το γενικό στρατηγικό σχέδιο. Ο Τραμπ έχασε μάλλον εξ αιτίας της αλλοπρόσαλλης διαχείρισης της υγειονομικής κρίσης, ενώ η αντίστοιχη της ΕΕ υπό την Μερκελ έχει βάλει όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα σε περιδίνηση και έχει ανατρέψει στην πράξη όλα τα βασικά επιχειρήματα του νεοφιλελε δόγματος. Αυτά που κατέρρευσαν και με την βουλα των G7 στην Σύνοδο της Κορνουάλης τον Ιούνιο του 21.
Για τον ίδιο ακριβώς λόγο έχασε και το κόμμα της Μέρκελ τις εκλογές στην Γερμανία. Γιατί όμως η εκλογή Μπαιντεν φέρνει ανατροπές στα πιο πάνω;; Μήπως η πολιτική καταγωγή και πολιτική πορεία του ίδιου δεν ήταν εξ ίσου προσκολλημένη με νεοφιλελε πολιτικές αλά Αμερικεν, όπως αυτές εκφράστηκαν από όλους τους προέδρους των ΗΠΑ από τον Ρηγκαν και μετά;;
Για να απαντηθεί σωστά το ερώτημα, απαιτείται μια μικρή ιστορική αναδρομή.
Ο Ομπαμα, έχοντας δει τον Τραμπ να κερδίζει την άλλη ανεκδιήγητη, την Χίλαρι στις Προεδρικές εκλογές του 16 στις ΗΠΑ, στο τελευταίο του επίσημο ταξίδι στην Ευρώπη "έχρισε" ως άτυπη αρχηγό της Δύσης την Μερκελ. Διαβλέποντας που οδηγούν οι απομονωτικές βιομηχανικές πολιτικές Τραμπ, στην αργή ή γρήγορη άνοδο της Κίνας ως υπερδύναμη σε μια άλλη εποχή παγκοσμιοποίησης , άφησε την Μερκελ να "φυλάει το μαγαζί" μέχρι νεωτέρας.
Δυστυχώς όμως για την Δύση, και ιδιαίτερα για την ΕΕ, η Μερκελ αποδείχτηκε πολύ λίγη τα επόμενα τέσσερα χρόνια στο να παίξει αυτόν τον ρόλο του θεματοφύλακα. Εκμεταλλεύτηκε αυτό το χρίσμα, αλλά και τα κενά στρατηγικής που άφηνε η πολιτική Τραμπ, και κινήθηκε για να προωθήσει μόνο τα στενά συμφέροντα της Γερμανίας στην διεθνή πολιτική σκηνή και το παγκόσμιο εμπόριο. Κεκτημένη ταχύτητα, αυτό είχε μάθει να κάνει, χωρίς ισχυρό αντίπαλο, και στην ΕΕ.