ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε΄(6 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ε (6)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

Ευτυχία δική σου είναι μόνο όση έρχεται από την ομορφιά έξωθεν και την ταπεινότητα έσωθεν. Κάθε άλλη είναι περαστική, αφήνει πίσω της μόνο άδειες καρδιές, μετάνοιες άχρηστες και χαίνουσες πληγές. και την πόρτα ανοιχτή στην θλίψι.

Στήθι ορθός και αποφασισμένος. Κανείς θεός δεν σταματά να βοηθήσει γονατισμένους.

 Οι αρχαίοι διδάσκαλοι είχαν οδηγό τον ουρανό. συνοδοιπόρους τα άστρα και τους κεραυνούς. Συνομιλούσαν με τον κίνδυνο, συναδελφώνοντο με τους πειρασμούς. Περιφρονούσαν την νίκη  για να μη τους καταβάλλη η ήττα.

Ήταν άσπιλοι γιατί ήταν άγνωστοι και μακρινοί, ακίνητοι σαν τα δέντρα, αχανείς σαν την αιωνιότητα. Όταν έπεφταν για ύπνο τους επροστάτευε μια παραμυθένια, ασημένια φρουρά.

Επειδή η σοφία γίνεται κάποτε βαρύ για τους θνητούς φορτίο. Και η αρετή όταν γηράση ψυχρό μουσείο. Χαρά και λύπη ποτέ μη βαρεθής, η αλλαγή, η πολυχρωμία είναι της ζωής.  

Και δεν ήταν τόσο εκείναι αι ανούσιαι παρελάσεις όσο το τεράστιο κόκκινο ψέμα που σκέπαζε τον ήλιο της πραγματικότητος.

Με την δημοκρατική ωραιοπάθεια, κυνικότητα και μαλθακότητα πώς  αποτρέπεις και νικάς την αρρενωπήν βαρβαρότητα. Υποδαυλίζεις, προκαλείς αυτήν μόνον.

Και δεν αρχίζει η ιστορία του γένους μας επί Θεοφίλου ζωγράφου και στρατηγήσαντος Μακρυγιάνη. ούτε οπόταν εβαπτίσθημεν εις ποταμόν Ιορδάνην. Αλλά πολύ, πολύ πίσω εις ιχώρα θεών αμυθήτων.

Συνήθεια, Υγεία και Τύχη αγαθή αι δημοφιλέστατοι επίγειαι θεαί του ανθρώπου. Κι ας μη έχουσι προσβάσεις σε κύκλους ιερατικούς πατριαρχικούς, κι ας στερούνται θρησκευτικών τιμών, εορτών, ναών και αγίων τραπεζών.

Θεού καταλύματα οι επίγειοι ναοί; Γιατί όχι; Αφού εκεί συναντώνται οικονομία, θρησκεία και πολιτική. Και κατ’ ανάγκην και κατ’ ακολουθίαν θεός, λαός και πολιτισμός.

 Αυτό που πάει κι έρχεται, γυρνά και ξαναγυρνά, δεν φεύγει ποτέ. Σφύζει από ζωή και υποσχέσεις, φέρνει την Ηώ τοις κεκοιμημένοις.

Έκαστος εξ ημών θεόν έχει αμύντορα και δαίμονα παιδαγωγόν. Ο βασιλικός νους στον αφρό της σκέψεως περπατά και δεν βουλιάζει. στον έφηβο θεό Ερμή μοιάζει. Υπερηφάνεια και τιμή ουράνια τον σκεπάζει.

Άλυτο το θρησκευτικό σταυρόλεξο. Θεωρητικώς συνάδελφοι, πιστοί του σταυρού αμφότεροι. Εξουσία πάντα σταυρωτής και ο λαός μονίμως θεός εσταυρωμένος.

Αντιπαράδοσις, πολιτική ορθότης, απελευθερωτικός δήθεν αθεϊσμός και αναρχοεκφυλισμός μια πομπώδης, παταγώδης παρακμή. διδάσκει τον άνθρωπο να μισεί τον ανώτερο εαυτό του, τον ουράνιο δημιουργό του.

Αλλά ευτυχώς υπάρχει και η τέχνη εκεί, ψευδαίσθησις και αλήθεια λυτρωτική μαζύ. Μια πράξις ειρωνείας Προμηθεϊκής, αναγωγής στην πρώτη ενότητα και μαγεία, την μυστική των θεών διπλωματία.   

Το καλό γεννά κακό και το κακό καλό γιατί έτσι είναι πλασμένος ο διφυής κρόνειος κόσμος. Κόσμος εις όν και ο άνθρωπος καλείται, ει και θνητός και αδύνατος, ταπεινώς και ευφυώς, προσαρμοσθήναι και ώσπερ θεός τον διαχειρισθήναι.

Αλλά αν τόσο κάλλος εδώ, στην γήινη πλανητική μας φυλακή, ευδοκιμεί, φαντάσου και τί δόξα ομορφιάς λάμπει έξω από μας, ψηλά, εκεί.   

Δεν ζώμεν εις τον ιδανικόν κόσμον της πίστεως αλλά της ανάγκης. Όπου και συμβαδίζουν κι εναλλάσσονται απροόπτως, νίκη και ήττα, ελπίς και αποκαρδίωσις, θάρρος τε και φόβος.  

Και όπου υπερτάτη αξία και αγαθόν έρχεται η πατρίς, του θεού η σκιά και η ρίζα του ανθρώπου. Ότι κάτω από τας εθνικάς σημαίας και ιδέας γλυκύς και αγαθός έρχεται ο κάματος. ακόμα και ο θάνατος.

Δεν ξέρω. Αλλά να παραμένουν σήμερα άνθρωποι ακέραιοι, αληθινοί, και δη μύσται της ελληνικής ιδέας, εν μέσω τηλικούτου πρωτοφανούς γενικού εκφυλισμού, παρακμής και αλλοτριώσεως… , δεν ξέρω αλλά αυτοί, αυτοί πρέπει ανήκειν σε μια νέα, ειδική κατηγορία καινοφανών ηρώων.