ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ε (7)
(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Οι νόμοι μόνο, οι καλοί νόμοι, υπερασπίζονται τον λαό, είναι η ακομμάτιστος, ανόθευτος και άμεσος φωνή του ηνωμένου λαού. Αυτοί προστατεύουν τον χρηστό πολίτη και τον τίμιο εργαζόμενο. Ολιγαρχία και κόμματα, πολιτικά και θρησκευτικά, εξαγοράζουν, εξαγοράζονται και προδίδουν εκ φύσεως. όπου γαρ εξουσία και χρήμα εκεί γι αυτούς και πατρίς.
Λαός χωρίς έθνος και νόμους, το συλλογικό αγαθό των ελευθέρων πατριωτών, είναι δένδρο χωρίς ρίζας. Αγελαία εργατοδουλόμαζα είναι, απρόσωπος, αναλώσιμος, φθηνή και ανέστιος. Και μόνον υπό την σκιάν της εθνικής ιδέας ολοκληρώνεται κανείς ως άνθρωπος με πληρότητα ζωής.
Όλα τα μέγαρα της ομορφιάς δεν εγγίζουν και δεν ξεκουράζουν ψυχή και νου τόσο όσο ένα συντροφικό βλέμμα και ένα γνώριμο οικείο χαμόγελο.
Γι αυτό μη λες εγώ μόνο τί μπορώ να κάνω. Ψυχή αλύγιστη που αξίζει όσο μυριάδες μπορεί να εμψυχώση και να σώση την κρίσιμο του κινδύνου ώρα μυριάδες όπως ένα κερί ανημμένο μεταλαμπαδεύει το φως του σε μυριάδες εσβησμένα.
Η αλήθεια άλλους και άλλοτε λυτρώνει κι άλλους και άλλοτε πληγώνει και εξαγριώνει. Το σκοτάδι μισεί και μάχεται το φως. Και τί τελικά επιτυγχάνει; Στην χειροτέρα περίπτωσι να γίνη, ελλείψει αντιπάλου, το υποκατάστατό του.
Τα μεγαλύτερα ψεύδη κυκλοφορούν με ιερατικά άμφια. Οι αρχαίοι ιερείς ήσαν τουλάχιστον σοφοί αστρονόμοι. Οι νεώτεροι, χα, ιερόδουλοι γαστρονόμοι. Κρατικοί υπάλληλοι.
Μια ασυλλήπτου εκτάσεως και φρίκης διαχρονική γενοκτονία και πολιτισμική καταστροφή θα εδύνατο ερμηνεύσαι και δικαιολογήσαι την ιστορικήν ήτταν ενός τόσο ανωτέρου και μακροχρονίου πλανητικού πολιτισμού από ένα τόσο κατώτερο αντίπαλο όπως ο ελληνικός.
Πανάρχαια, θεοειδής, ελληνική ψυχή, καμιά στον κόσμο άλλη δεν εδοξάσθη, εφθονήθη και εταπεινώθη όπως εσύ. Καμιά όπως εσύ δεν υπέστη και δεν άντεξε, δίκην Οδυσσέως, τας τρικυμίας του ανάλγητου Ποσειδώνος. Από τον Όλυμπον εις τα Τάρταρα.
Και τί γλώσσα, ω θεοί! Γλώσσα εκπολιτισμού και θεανθρωπίνου μεταλλάξεως των εθνών! Γιατί και η ορθογραφία σ’ αυτήν έχει ψυχή και σημασία, όπως και αι καταλήξεις, τα πνεύματα και οι τόνοι, ακόμα και η βαρεία και η υπογεγραμμένη.
Φοβείσθε άρα και δικαίως τους Έλληνας και την αυτών αλήθεια, βάρβαροι, έτσι; Και καλά κάνετε. Όσον ολιγοστεύουν γαρ αυτοί τόσο αντρειεύουν και γιγαντώνονται.
Λόγια που δεν συνδέονται με πράξεις κρύβουν συνήθως ψεύδη, υποκρισία, κενοδοξία. Και το κακό θέλει ταλέντο το ίδιο όπως και το καλό και η ψευδαίσθησις και η διαίσθησις. Τα αμβρόσια πάντως εδέσματα της ψυχής δεν παρέχονται εκεί.
Όποιος δεν έχει έξωθεν προβλήματα δημιουργεί ο ίδιος. Οι πιο άφρονες και παράφρονες δε, αψηφούν τα ιδικά των και αυθαιρέτως καταπιάνονται του επιλύσαι τα προβλήματα του θεού.
Καιρός ευκαρπίας, καιρός και ακαρπίας. Και ο ανθρώπινος βούρκος δεν έχει ταίρι. Και τότε τί να ωφελήσοι η καλλικέλαδος αηδών, η ευάλωτος κάλαμος των ποιητών! Η μούσα είναι μια ξελογιάστρα θελτική θεά, μια σειρήνα που την ποτίζουν άγρια μανιασμένα νερά.
Τί φόβος, τί υπακοή, μυήσεις και μυστικισμοί! Η αφοβία είναι των αξιών, των αρετών και των μυήσεων η κορυφαία. Τοίς ελευθέροις βέβαια και όχι τοίς δούλοις. Γι αυτό και αι των πεσόντων υπέρ πατρίδος ψυχαί ου μετά των άλλων εις Άδην καθηλούνται αλλά εις ηλύσια ύψη αντιθέως έλκονται και ανυψούνται.
Τέχνη εξάλλου ποίησις και φιλοσοφία δεν εγγυώνται και ποιοτική αδιατάρακτο ζωή. Όταν είσαι νάρκισσος και αναζητείς μόνο τιμάς, φήμη, αξιώματα, μέσω της μούσης σου, το συμπλήρωμα και όχι την θεία ουσία της, θυμώνει τότε αυτή και εκδικείται, τρελαίνει και σκοτώνει.
Η φιλοσοφία είναι θρησκεία ανοικτή, πνευματική. η θρησκεία φιλοσοφία δογματική, κλειστή, τυπολατρική. Οι πολλοί και οι θρησκεύοντες αμαρτάνουν ανιέρως και ασεβώς τα μέγιστα όταν την προκατάληψιν αυτών εκλαμβάνουν, αυθαιρέτως και ανεξέλεγκτα, ως πίστιν αλάνθαστον.
Φιλοσοφία σημαίνει ανθρωπιά και σημαίνει ηθικοπνευματική υγεία, ισορροπία και αυτάρκεια. Αλλέως ο άνθρωπος εμπίπτει στο ψυχικό τέλμα της νοσηράς υποχονδρίας και της καταθλιπτικής θρησκοληψίας.
Έπεσες σε κακοτοπιές; Ε και; Ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος. Φιλοσόφως έχε λοιπόν, υπόμενε και συμπαθώς μη φθόνει τα των άλλων καλά. Επειδή κι αυτοί έχουν εμπρός ή οπίσω των κακά όπως όλοι μας. Ότι ουδενός θνητού, δικαίου και αδίκου, κακών αμέτοχος η μοίρα.
Αν δεν ήρθε το ποθούμενο, και για καλό ίσως δεν ήρθε. Ποτέ δεν ξέρεις, αν το καλό δεν είναι προάγγελος και ενός κακού. Άσε που ενίοτε το καλό μπορεί να είναι δόλωμα και παγίδα του κακού. ¨Μηδένα προ του τέλους μακάριζε¨ δεν λέμε;
Γι αυτό ευτυχών ή μη, μαχητής μένε, τον πτωχόν ελεών και τον πλούσιον καταφρονών. Εις τους ασκούντας την εντιμότητα, την γενναιότητα και την ταπεινοφροσύνη ο ουρανός ανοίγει και γενναιόδωρα δίνει. Επιφυλάσσει δε εις δε τους δικαίους και υπομένοντας κρυφές και ανεκτίμητες αθώες χαρές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου