HOW TO LIE WITH STATISTICS
(και η κατάρρευση ΟΛΩΝ των δοξασιών του νεοφιλελευθερισμού μετά το φετινό Νόμπελ Οικονομίας)
Δεν είναι μόνο το "πείραγμα" των δημοσκοπήσεων το σπορ που επιδίδονται οι απανταχού νεοφιλελέ για να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη και τις πολιτικές. Τα χειρότερα έχουν να κάνουν με την χειραγώγηση της ίδιας της επιστήμης των αριθμών για να πρυτανεύουν όλες οι αναπόδεικτες σοφιστείες τους, που παρασύρουν σχολές σκέψης οικονομολόγων και policy makers σε ΤΕΛΕΙΩΣ ΛΑΝΘΑΣΜΕΝΕΣ και ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ.
Τελευταίο παράδειγμα, αυτό που αναδείχτηκε μετά την φετινή βράβευση του Νόμπελ Οικονομίας.
Ο κατώτατος μισθός αποτελούσε ανέκαθεν πεδίο αντιπαράθεσης ανάμεσα στους κοινωνικούς εταίρους σε όλες τις χώρες του κόσμου, καθώς πολλοί συνέδεαν προκαταβολικά την αύξηση του κατώτατου μισθού με μαζικές απολύσεις και λουκέτα στις επιχειρήσεις.
Έρχεται όμως σήμερα η Επιτροπή Νόμπελ να καταρρίψει όλες αυτές τις εικασίες, δίνοντας το ομώνυμο βραβείο για τα Οικονομικά στον Καναδό ερευνητή και ειδικό στην αγορά εργασίας Ντέιβιντ Καρντ.
Καθηγητής στο περίφημο πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ, στην Καλιφόρνια ο Καρντ , είχε αποδείξει από τις αρχές της δεκαετίας του `90 ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού δεν οδηγεί απαραίτητα σε λιγότερες θέσεις εργασίας. Και σήμερα, σχεδόν 30 χρόνια μετά, ο Καρντ τιμήθηκε με το Νόμπελ Οικονομικών! Η εργασία του μέχρι σήμερα δεν γινόταν ευρύτερα αποδεκτή επειδή στηρίζονταν, λέει, σε "εμπειρικά δεδομένα".
Ο Καναδός ερευνητής έκανε όμως κάτι απλό: Συνέκρινε τις επιπτώσεις από την αύξηση του κατώτατου μισθού στα εστιατόρια fast food ,στο Νιού Τζέρσι-όπου ίσχυε ο κατώτατος μισθός-με την γειτονική Πενσυλβάνια, όπου δεν υπήρχε τέτοιο μέτρο. Με αυτόν τον τρόπο, ο Καρντ κατέληξε σε ένα συμπέρασμα που αποτέλεσε τότε, έκπληξη για πολλούς: Παρά την αύξηση του κατώτατου μισθού, η απασχόληση στο Νιου Τζέρσι αυξήθηκε - επειδή η τοπική αγοραστική δύναμη βελτιώθηκε.
Με αυτή την έρευνα ,ο Κάρντ διέψευσε τη νεοφιλελεύθερη θεωρία ότι το επίπεδο των μισθών και των αποδοχών έχει άμεση επίδραση στην ανεργία.
Και κάτι ακόμη: Μέσα από το έργο του Καρντ «έχουμε επίσης συνειδητοποιήσει ότι η εκπαίδευση και οι αυξημένοι πόροι γι` αυτήν, είναι πολύ πιο σημαντικοί για τη μελλοντική επιτυχία των μαθητών στην αγορά εργασίας από ότι πιστεύαμε».
Είχε προηγηθεί πριν λίγα χρόνια και άλλη μια ηχηρή διάψευση ενός ακόμα νεοφιλελε μύθου.
Μετά την έναρξη της "Ελληνικής κρίσης" το 10 οι C.Reinhart και K.Rogoff του Harvard (των αρίστων) δημοσίευσαν μια εργασία που υποτίθεται ότι τεκμηρίωνε και επιστημονικά εκείνο το "3 και 60" της συνθήκης της Λισαβώνας.
Οι R&R προσπάθησαν να βρούνε μια συστηματική συσχέτιση ανάμεσα στο χρέος μια χώρας και την ανάπτυξη της. Μέσα από ένα μεγάλο αριθμό εμπειρικών ιστορικών στοιχείων έφτασαν στο συμπέρασμα όπου, όταν ο λόγος του δημόσιου χρέους προς το ΑΕΠ ξεπερνά το 60%, άντε βια το 90%, και το πολύ 3% ελλείμματα το έτος, τότε αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να μειώνεται δραματικά η ανάπτυξη. Και έγινε η επιστημονική σημαία των απανταχού νεοφιλελε!
Σήμερα ακόμα και οι τριτοετείς φοιτητές της στατιστικής μπορούν να αναγνωρίσουν και τα μεθοδολογικά-τεχνικά λάθη αυτής της εργασίας και το αναπόδεικτο της γραμμικής συσχέτιση αίτιου-αιτιατού ανάμεσα στο χρέος και την ανάπτυξη, όπως καταδείχνουν και οι εργασίες των T. Herndon, M. Ash και R. Pollin.
Και σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, έρχονται και οι Δασκαλάκης/Παπαδημητρίου από το Berkley και κατεβάζουν και την τελευταία σημαία του νεοφιλελε δόγματος τελείως! Τον μύθο περί της ρύθμισης των αγορών από εκείνο το αόρατο χέρι, που βασίζονταν σε ένα θεώρημα της Θεωρίας Παιγνίων του John Nash.
Απέδειξαν, σε απλά Ελληνικά και πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι για να επιτευχθεί η πολυπόθητη ισορροπία και ανάπτυξη δια της "αοράτου χειρός" απαιτούνται μερικά δισεκατομμύρια επαναλήψεις του ανταγωνιστικού παίγνιου, που μπορεί να χρειάζονται μερικές χιλιάδες χρόνια για να φτάσουν στο πολυπόθητο στόχο των νεοφιλελε.
Υπάρχει άλλος δρόμος!
Η συνθήκη της Λισσαβόνας πρέπει να αντικατασταθεί με όρους και δείκτες κοινωνικής σύγκλισης, στέλνοντας τις πολιτικές λιτότητας του Συμφώνου Δημοσιονομικής Σταθερότητας και τους "κανόνες" της προτεσταντικής ηθικής που μας κουνούσε με το δάχτυλο ο Σόιμπλε στα σκουπίδια.
Και καρπαζιές σε όσους ακόμα επιμένουν εμμονικά στις ίδιες αντιεπιστημονικές μπαρούφες, όπως αυτές που συντάξανε στην "έκθεση Πισαρίδη" και που στηρίζεται κυριολεκτικά σε αυτές.
Η είδηση από τον Μιχάλη Ψύλο EΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου