Ο ΑΡΓΥΡΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ: ΤΟ ΔΝΤ ΤΩΝ ΠΕΡΣΩΝ, ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΤΌΤΕ Η ΑΚΡΌΠΟΛΗ ΚΑΖΊΝΟ ΚΑΙ ΕΝΑ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΣΚΑΡΛΕΤ ΓΙΟΧΑΝΣΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΓΊΝΕΙ ΠΟΤΈ.
Ήταν που λέτε κάποτε μια εποχή που όλο το εμπόριο το κανόνιζε κατά το πώς τον συνέφερε ένας Μήδειος κόβοντας χρυσά νομίσματα. Κατά το δοκούν, όπως θα έλεγε σε κανένα χρονογράφημα του αιώνες αργότερα κάποιος Νίκος Τσιφόρος, μέγας παίκτης του λόγου και θεοπαίκτης κάθε δηθενιάς, καπνιστής και βρωμόστομος.. Και είπε κάποια στιγμή ο Πέρσης, που ως γνωστόν ομιλούσε και 5-6 γλώσσες σαν φαρσί, να επεκταθεί και προς τας Ευρώπας, που είχε ακούσει ότι είχαν καλό potential.
Υπήρχε όμως ένα σοβαρό εμπόδιο. Στην Αθήνα, απ' όπου θα έπρεπε να περάσει για να ανοίξει τον Δυτικό δρόμο των Βαλκανίων, είχαν κυριαρχήσει κάτι Δημοκρατικοί μυστήριοι που είχαν διαγράψει τα χρέη των πολιτών τους. Με αποτέλεσμα τα χρυσά τάλαντα που έστελνε για να εξαγοράσει την εξωτερική τους πολιτική μέσω της Σπάρτης, να μην έχουν και πολύ μεγάλη πέραση.
Είχε κάνει και ο παππούς του δυο φορές εκστρατείες για να τους πείσει με το καλό ή με το άγριο αλλά αυτοί τίποτα! Και αφού του κάψανε τον στόλο που έστειλε επί τούτου στην Σαλαμίνα, ο πολυχρονεμένος μας σκέφτηκε πιο πονηρά. Να τους διασπάσει είπε.
Την αφορμή την έδωσε η ανακάλυψη μιας μεγάλης φλέβας αργύρου στο Λαύριο. Αν έκαναν εξόρυξη οι αναρχοάπλυτοι Αθηναίοι υπό κάποιον Περικλή, με το όνομα (πριν ακόμα αυτός ποζάρει για στα χάρτινα εικοσαδραχμα πΣ -προ Σημιτη), θα του έκλειναν κάθε δρόμο επέκτασης προς τας Ευρώπας. Ευκολάκι να εξαγοράσει τους εναπομείναντες στο κόμμα των Αρίστων, που πάντα είχαν δεσμούς με τους φίλους του, τους Σπαρτιάτες που γούσταραν να κάνουν εξωτερική πολιτική για τον χρυσό του. Αλλά αυτοί οι Περικλικικοί ήταν άλλο πράγμα. Και τότε σκέφτηκε να διασπάσει τους Δημοκρατικούς με μια Οικολογική φράξια, που διαλαλούσε τις θέσεις της στην Αγορά ως Ιδεολογική Τάση της τετραγωνικής ρίζας του 153 συν πλην δύο τρεις περίπου.
«Πού θα ρίχνουμε κύριοι τα κατάλοιπα της εξόρυξης», έλεγε ο ένας ρήτορας τους, που δεν γούσταρε να χάσει με τίποτα το ρητοριλίκι από την μπούκα που θα κάνανε οι ναύτες και τίποτα πελταστές στο κόμμα των Δημοκρατικών. Και τραβα μετά να σταυρώσεις γκομενάκι...
«Έρχεται και η κλιματική αλλαγή, θα ανέβει η θάλασσα έως την Ακρόπολη και θα μας πνίξει» έλεγε ο άλλος, που ο μπαμπάς του του είχε τάξει να του φτιάξει και εφημερίδα τοίχου.
"Καζίνο να φτιάξουμε στην Ακρόπολη να έρχονται οι Πέρσες να παίζουν τους πεσσούς για να γίνει η ανάπτυξη. Και διαδρόμους για πασαρέλες να φτιάξουμε» επέμεναν οι Αριστοκρατικοί στην Αγορά, που τους είχε τάξει ο Μηδειος χρυσά τάλαντα αν γίνει καμία συνεκμετάλλευση του αργύρου. Μισά δικά του, μισά δικά τους, δίκαια πράματα.
Μπρος στον κίνδυνο να διασπαστεί το κόμμα των Δημοκρατικών υπό την πίεση των Αριστοκρατικών και των κάθε λογής αναχωρητών, ο Περικλής σκέφτηκε να βάλει το θέμα σε ψηφοφορία εντός του κόμματος του. Αφού πρώτα όμως το διεύρυνε για να περιλαμβάνει και τις τάξεις των πελταστών και των ναυτών του τότε Κέντρου, που ήταν γύρω από το Θησείο όλο όλο, Μπαϊρακτάρης και κεμπάπια δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα. Και τους έπεισε όλους με το ακόλουθο επιχείρημα:
«Αν δεν θέλετε, βρε ζαβά, να σας κατσικωθεί εσαεί ο Πέρσης μέσω της Σπάρτης για να σας ταράξει στην λιτότητα και τους μέλανες ζωμούς, αυτή η εξόρυξη είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουμε! Μεταβατική είναι, ούτως ή άλλως, σε λίγα χρόνια δεν θα χρειάζεται να κάνει κανείς mining για να παράγει νομίσματα από την Κεντρική Τράπεζα. Με τίποτα κρυπτονομίσματα άχρηστα θα είναι τότε και τα χρυσά του Πέρση. Διαφορετικά, ετοιμαστείτε να γράψουμε πάλι χρέη, να έρθει το Διεθνές Ταμείο των Περσών να σας κόψει και τις συντάξεις, να μας υποθηκεύσει και το Λαύριο και να στρώσει μετά και κανένα Καζίνο στην Ακρόπολη »
Και έτσι ξεκίνησε τότε ο Αργυρούς αιώνας του Περικλέους, που κάποιοι ανιστόρητοι τον ονόμασαν Χρυσό αιώνα. Του πρώτου πολιτικού που κατάλαβε ότι το «πράσινο προϊόν» είναι πολύ δύσκολο να το πουλήσεις έτσι μόνο του, χωρίς οικονομία και χωρίς να λες όλη την αλήθεια για το αν γίνεται να τα κάνεις όλα πράσινα χωρίς τα απαραίτητα μέταλλα.
Εκείνο που δεν το έγραψε όμως η Ιστορία είναι το τι παίχτηκε στα backstage, πριν πάρει ο Περικλής την απόφαση κατά πλειοψηφία 97-53:
Ένας ρήτορας των Δημοκρατικών με κάπως Αγγλσαξωνική προφορά, επέμενε εν χωρώ με την παρέα του στην Αγορά και μετά την λήξη με 97-53 να βάζει τρικλοποδιές στον Περικλή, επιμένοντας στο ψυθιριστό ότι ανάπτυξη με εξόρυξη δεν γίνεται. Ότι είναι αδύνατη, όσο θα είναι και ένα ραντεβού με την Σκάρλετ Γιόχανσον μερικούς αιώνες αργότερα. Και να ακολουθήσουν, έλεγε, την πεπατημένη και να δεχτούν την προσφορά του Πέρση, αφού τα μάνουαλς της Ακαδημίας Πλάτωνος έλεγαν άλλα στα φαρσί, για σιγουράκια, με Μηδειοπακετα μόνο και καμιά λιτότητα light..
Μεγάλη η σύγχυση στις τάξεις των Δημοκρατικών στην Αγορά, όπως και η καθυστέρηση των σχετικών έργων του βγάζε ασήμι να το κάνουμε Αιώνα Χρυσό να έχουν να μας θυμούνται και στα πενηντάρικα, πριν τα κάνει κανένας Σημίτης ευρά και μας ταράξει μετά στα χρέη και τα μνημόνια.
Οι αρχαιολογικές έρευνες ακόμα συνεχίζονται μπας και βρεθούν ίχνη της κλωτσιας που έφαγε αυτός και οι υπόλοιποι υπονομευτές από τον Περικλή για να πάρουν μπρος οι εξορύξεις στο Λαύριο. Γιατί αν δεν ρίχνεις που και που και καμιά κλωτσιά, ως γνωστόν, Περικλής για να σε κάνουν μετά και χαρακτικό στα πενηντάρικα, δεν γίνεσαι!
Το έριξαν, ως γνωστόν μετά το κόμμα του Περικλή. Μπούκαραν πάλι οι Άριστοι δια της Σπάρτης, έπαιξε ρόλο και ένας λοιμός τότε που τους έστειλε σε lockdown μέσα στα Μακρά Τοίχη, Τσιόδρα τότε δεν είχαν, όλες τις δύο επόμενες βδομάδες με δυσκολία την έβγαζαν. Τα επόμενα που έγιναν τότε τα ξέρετε θαρρώ, οπότε μην σας τα ξαναλέω, τα γράφει η Ιστορία της 1ης λυκείου και αν δεν την ξέρετε, παένετε να την ξαναδιαβάσετε γιατί αλλιώς εδώ θα γίνει τεράστιο το σεντόνι και δεν θα διαβάζεται.
Όσο για εκείνο το ραντεβού της Ιστορίας με την Σκαρλετ, μη σώσει να γίνει στον αιώνα τον άπαντα! Γιατί, ως γνωστόν, οι Δημοκρατικοί ήταν πάντα υπέρ του Μεσογειακού προτύπου ιέρειας επιπέδου Μόνικα (και άνω). Ξέρετε, αυτό που δεν έχει απολύτως κανένα κόμπλεξ για να ζητήσει να της ανάψουν το τσιγάρο στην Αγορά.
1 σχόλιο:
Δανεικό ιστορικό ανέκδοτο.
Καθοδηγητής –συλλέκτης, αντικειμένων και κειμηλίων ιστορικής αξίας, οπαδός του Λένιν και κάτοχος όλων των έργων, βιογραφιών, φωτογραφιων κ.α. του αγαπημένου του ηγέτη, ενημερώνεται πως στην Φλωρεντία, μεγάλη «γκαλερί» διαθέτει προς πώληση προτότυπο πίνακα με την ονομασία «Ο Λένιν στο Παρίσι…»
Την επόμενη κιόλας ημέρα ταξιδεύει για την Φλωρενία και επισκέπτεται την «αντικερί».
– Καλημέρα σας, λέει στον υπεύθυνο του καταστήματος, …σείς διαθέτε προς πώληση τον πίνακα “Ο ΛΕΝΙΝ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ”…;
– Ασφαλώς» απαντάει ο γκαλερίστας την ώρα που ρίγη συγκίνησης τράνταζαν τον συλλέκτη – καθοδηγητή.
– Μπορώ να τον δώ; κατάφερε να ψελλίσει εκστασιασμένος κάτω από την επιμελώς ατιμέλητη γενιάδα του…
– Μα και βέβαια, ακολουθήστε με παρακαλώ, λέει ο γκαλερίστας και τον οδηγεί στη διπλανή αίθουσα μπροστά σε έναν πίνακα της εποχής, όπου έναν ψηλό γεροδεμένο άνδρα με πυκνά σγουρά φουντωτά μαλλιά, «περιποιείται» κυρία η οποία έχει εναποθέσει την κεφαλή της ανάμεσα στα πόδια του διεξάγοντας αμάρτημα μεγαλύτερο του προπατορικού… Κάγκελο ο καθοδηγητής… Ανακτά όμως την ψυχραιμία του και επικεντρώνει το βλέμμα του στον άντρα του πίνακα… εδώ κάτι είναι λάθος σκέφτεται πριν αναφωνήσει με έκπληξη και θυμό ταυτόχρονα…
– Μα αυτός είναι ο Τρότσκι! φωνάζει…
– Ασφαλώς και είναι ο Τρότσκι…, απαντά ο γκαλερίστας
– Και η κυρία; η σκυμμένη κυρία ποιά είναι; ρωτά και πάλι ο καθοδηγητής
– Αυτή είναι η κυρία Λένιν…
– Κι ο Λένιν; Ο Λένιν που είναι κύριε;
– Ο ΛΕΝΙΝ;… ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ!
(Για τον Κεμάλ ξέραμε, Λένιν μας προέκυψε...)
Δημοσίευση σχολίου