ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ζ΄(13)
(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Σ’ αυτόν τον παλιόκοσμο και σ’ αυτό το άγιο παλιοκράτος, όπου το κακό κυκλοφορεί, τιμάται και επικρατεί με τα πιο ιερά και ένδοξα ονόματα και σύμβολα…
και όπου με την μάσκα του θεού του πόνου και της αγάπης βασιλεύει ο διάβολος του φόβου και της σκλαβιάς… έ, το την ψυχή σου ακεραίαν διασώζειν καθόλου έργο ασήμαντον είναι αλλά μέγα, μακάριον και θεάρεστον.
Έχω μια πατρίδα, μια ζωή, πόνους και πληγαίς. Μισέλληνες, επήλυδες ανέκαθεν την κυβερνούνε, θεού κι ανθρώπου λόγο δεν ακούνε. Όσο πιο κάτω λαϊκά πάς ήρωες, όσο πιο πάνω σάπιοι αδηφάγοι δωροφάγοι.
Η εθνοπροδοσία έχει γλώσσα ταξική και διεθνιστική. Πόδια από εξέγερσι και χέρια από καταστολή. Και το έθνος μόνο αυτό το ίσο και το δίκαιο να εμπνέει και να στηρίζει. Το έθνος η μεγάλη ανέκαθεν ιδέα των ελευθέρων, εντίμων και πολιτισμένων.
2. Όπου δε, βλέπεις και τιμώνται ψευτοδημοκράταροι και κρυπτοδοσίλογοι ο εντός κι εκτός θα εξουσιάζει βάρβαρος Σουλτάνος σώματα και ψυχάς. Άδικα θ’ αναζητείς οδό, λεωφόρο και ναό όπως ¨εθνομάρτυρος Ρουπελομάχου Ίτσιου.¨
Γιατί εις πείσμα των αχρείων καιρών ακόμα αυτό το αδέσποτο ευλογημένο κράτος συνεχίζει παράγειν αρχαίας σποράς ισόθεους ήρωες. Όπως τότε όταν κάτι αγνά φτωχά παδιά της δεξιάς ιδέας πολέμησαν κι εθυσιάσθησαν ενάντια σ’ αυτούς που σήκωσαν εμφύλια όπλα για να μείνει η Ελλάς μέχρι Ολύμπου η μισή.
Κι ωστόσο… δεξιοί δοσίλογοι ραγιάδες και αριστεροί απάτριδες κατσαπλιάδες, υψηλά ιστάμενοι όμως, την θυσία των εκαρπώθησαν. Και καρπούνται ακόμα. Αλλά ποιος μπορεί να τα βάλη με τους δαίμονες της ανάγκης και της τύχης;
Ας είναι. Κανείς αγών ιερός δεν πάει χαμένος, ούτε και παραγράφεται. Οι άνθρωποι ίσως λανθάνουν και ξεχνούν. Το άδικο ίσως δεν αμείβεται εν πολλοίς εδώ σ’ αυτή την πολύπαθη γη. Ποτέ όμως δεν παραβλέπεται απ’ τον ακοίμητον οφθαλμόν της Δίκης.
Ευμενώς, εορταστικώς τα ουράνια ύψη τας ψυχάς υποδέχονται των ευγενών ηρώων Όχι όμως και των δολοφόνων νικητών. κλειδωμένη οριστικώς είναι γι αυτούς κάθε άνω πύλη φωτεινή.