ΟΙ ΒΙΑΣΤΑΙ ΠΑ(ΡΑΠΑΤΑ)ΝΕ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.

ΜΕΙΔΙΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΙ

 ΟΙ ΒΙΑΣΤΑΙ  ΠΑ(ΡΑΠΑΤΑ)ΝΕ  ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ.

¨Η βασιλεία του θεού βιάζεται και οι βιασταί αρπάζουσι αυτήν.¨

(Και όστις κατέλαβε κατείληφε. )

 (προσωπιδοφόροι ΣΩΚΡΑΤΙΔΗΣ - ΑΡΙΣΤΟΒΟΥΛΟΣ)

 
Α: Ω φίλη κεφαλή!  

ΣΩ: Καλώς τον.

Α: Κάθομαι;

ΣΩ: Και δεν;

Κ:  Όλα καλά;

ΣΩ: Προσεχώς τα καλύτερα. Εσύ;

Α: Δόξα τω θεώι  και τηι δημοκρατία, το παλεύω.  

ΣΩ: Δημοκρατία κι άγιος ο θεός.  

Α: Πάντα.

ΣΩ: Τί γιορτάζει η δημοκρατία μας σήμερα.

Α: Του κορωνοϊού όπως πάντα, χα, χα!  

ΣΩ: Και του α΄και β΄γονέως;

Α: Προ πάντων.

ΣΩ: Μας έχουν μπερδέψει αι ουρίτσαι.

Α: Ποιοι;

ΣΩ: Οι ερπετικοί επικυρίαρχοι  για, με το αδρενόχρωμα, το αιματάκι… από μικρό βιαστικό αγοράκι!.. .

Α: Κατάλαβα. Είναι κι αυτό. Πάνε τα παραδοσιακά φύλα.

ΣΩ: Μαζί με τα συκόφυλλα.

Α: Μιλάς ή χρησμοδοτείς τώρα;

ΣΩ: Τα σύκα πάντως τα έφαγε η πασοκόγραια και γλυκανθείσα έφθασε και στα συκόφυλλα.

Α: Αυτοί οι παροιμιώδεις σου γρίφοι!   

ΣΩ: Αφού ο δημοκρατικός βασιλεύς είναι γυμνός.

Α: Καρνάβαλος θέλεις ειπείν.

ΣΩ: ‘Εστω.

Α: Και δεν εντρέπεται;  

ΣΩ Σιγά. Το μόνο βίτσιο που στερείται αυτή η άφυλος και άφιλος πολιτική φυλή είναι η ντροπή.  

Α: Δεν έχει φύλο η εξουσία μας;

ΣΩ: Ούτε καρδιά. Μόνο τσέπες.  

Α: Δίκιο. Σκοτώνει η μάνα τα παιδί κι ο αδελφός τον αδελφό εκεί πάνω  απ’ ό,τι μαθαίνω.

ΣΩ: Για τις ψήφους.

Α: Και μετά ανακηρύσσουν το θύμα τους άγιο.

ΣΩ: Πάλι για τις ψήφους.

Α: Καθόλου τύψεις;

ΣΩ: Ο νικητής κερδίζει διπλά απ’ αυτό το παιχνίδι. Και εκτός μάχης ο αντίπαλος και νέος μάρτυς- μέλος στο αγιολόγιο της κυβερνήσεώς του.  

Α: Σατανικό! Ευτυχώς που ο θεός συγχωρεί τελικά τους πάντες. Γιατί αλλιώς…

ΣΩ: Δεν το λες και τέλειο θεό ένα τέτοιο αγαπούλη τύπο. Για πολιτικάντη αρχηγό ναι, που δεν  ενδιαφέρουν αι αμαρτίαι των πελατών-πιστών του , μόνο  των πολιτικών συγκεντρώσεων αι παρουσίαι και αι εκλογικαί ψήφοι. Και ιδιαίτερα η όποια δωρεά και συνδρομή στο κόμμα.   

Α: Εξίσωσις θύματος και θύτου. Καθόλου δίκαιο νομίζω.  

ΣΩ: Και πώς αλλιώς θα έβρισκαν δουλειά δικηγόροι και παπάδες;  

Α: Σωστά. Αλλά προς τί τότε το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;  

ΣΩ: Μήπως για το ποιος πληρώνει των σπασμένων τον λογαριασμό;

Α: Ο λαός έχει την τιμητική προτεραιότητα προς τούτο υποθέτω.  

ΣΩ: Χμ!  Τι άλλο σημαίνει άλλωστε το ¨ λαός στην εξουσία¨ ει μη ¨στην εφορία¨;

Α: Έχει πολλή πέρασι πάντως το δημοκρατικό γλειφιτζούρι.

ΣΩ: ¨Ρουσφέτι¨ λέγεται στην τουρκική καθαρεύουσα.  

Α: Πολλοί την δόξαν εμίσησαν, το ρουσφέτι ουδείς. Κατά τ’ άλλα;   

ΣΩ: Όπως πάντα. ¨Γιάννης κερνάει και Γιάννης…¨   

Α: Ποιος Γιάννης, ο Βαρουφάκης ;

ΣΩ: Μη αμάρτανε κι εσύ. ¨Γιάννης αμαρτάνει και Γιάννης συγχωράει¨ εννοώ.

Α: Τί να ίδοι εξ ημών και ο θεούλης!

ΣΩ: Όχλο παντού βλέπει, μαντριά, στάνες, ναοί και εκλογικά τμήματα, ίδια γεύσις. Πονάει το μάτι του.

Α: Όντως.  

ΣΩ: Άσε που χάλασε κι αυτός κάνοντας παρέα όλο Χαζαροεβραίους τραπεζίτες και τοκογλύφους.

Α: Πώς χάλασε δηλαδή;

ΣΩ: Έγινε ψιλοδημοκράτης. Και όπως αυτοί όλο μετρούν της προδοσίας τ’ αργύρια κι αυτός όλο μετρά δημοκρατικάς παρουσίας-ψήφους, πορτοφόλια. Και όχι φυσικά καρδιές και συνειδήσεις όπως ένας θεός της προκοπής.    

Α:¨ Βρε που πάμε, πού πάμε;¨ Αξέχαστε Αυλωνίτη!

ΣΩ: Πανδημοκρατία! Πάρε κόσμε!

Α: Δημ-ι-οκρατία καλύτερα.

ΣΩ: Πανδημοκρατ-ορ-ία πιο καλύτερα. Πάει παγκοσμιοποιημένα όπως η κόκα κόλα. Δηλαδή  με όλα.

 Α: Με το αζημίωτο υποθέτω.  

ΣΩ: Με τον πλειοδότη, δια το ακριβέστερον.  

Α: Πόρνη εκδιδομένη;  

ΣΩ: Ε όχι και πόρνη! Ιερόδουλος .

Α: Το χρήμα είναι ιερό. Συμφωνώ.

ΣΩ: Αφού το προσκυνούν εξίσου ιερείς και ανίεροι, φτωχοί και πλούσιοι. Εξ ού και το ¨αγαπάτε αλλήλους.¨ Όλοι αξιαγάπητοι. Άδικοι και αδικούμενοι. Αρκεί να κόβουν εισιτήριο.

Α: Κι όμως το χρήμα καταστρέφει, διαφθείρει και σκλαβώνει τον άνθρωπο;

ΣΩ: Είναι νόμος. Όπως η ηλεκτροπληξία τον αγγίζοντα καλώδια βρεγμέναμε  χέρια.

Α: Ναι αλλά το μέλι της εξουσίας είναι πρόκλησι. Όλοι τους βάνουν χέρι.     

ΣΩ: Τα μόνιμα και μακρόβια δημόσια αξιώματα και θέσεις κάνουν το μεγάλο κακό. Αντίθετα η όσο πιο συχνή εναλλαγή προσώπων στα δημόσια αξιώματα είναι, δείγμα πολιτικής και ηθικής υγείας. Δεν επιτρέπει σ το έμφυτο ανθρώπινο πάθος της αρχομανίας, πλεονεξίας, ηδονοθηρίας και αδικίας να κυριαρχήσει και δια της καταχρήσεως  να μολύνει άτομα και κοινωνία.       

Α: Τότε χρειάζεται και ανάλογο νομοθετικό σύστημα.

ΣΩ: Προπάντων αυστηρά διάκρισις και αλληλοέλεγχος των τριών βασικών κρατικών εξουσιών. Νομοθετική-βουλή, εκτελεστική-υπουργοί, δικαστική-δικαστικό σώμα.   Οι αρχαίοι Αθηναίοι δεν ήταν βλάκες όταν δια νόμου ώριζαν το βουλευτικό αξίωμα ενιαύσιο-ενός έτους και άπαξ του βίου των δια τους βουλευτάς της εκκλησίας του δήμου.

Α: Ξέρω. Και μάλιστα όλα σχεδόν τα δημόσια αξιώματα-αρχαί διετίθεντο δια κλήρου. Ακόμα και τα δικαστικά. (Ηλιαία). Οι δε απολυθέντες εξ αυτών των αξιωμάτων έδιναν στο τέλος λόγο στους ¨ευθύνους¨ επί των οικονομικών πεπραγμένων της θητείας των.

ΣΩ: Όλοι οι ελεύθεροι γηγενείς πολίται τότε  θεωρούντο πολιτικώς ισάξιοι.  Τηι εξαιρέσει βέβαια των δούλων αιχμαλώτων πολέμου, των ποινικών και κουνιστών, των τελευταίων  αυτών λόγω μεταδοτικών μολυσματικών ηθικών  νοσημάτων που έφεραν πάνω τους. Γιατί αυτοί κυρίως, και για το παρά φύσιν πάθος των, φθάνουν να πωλούν, κατά κανόνα, όπως οι ναρκομανείς όχι μόνο πατρίδα αλλά  μέχρι και την μάνα τους. Άσε που διαφθείρουν την νεολαία και ό,τι υγιές αγγίζουν με την αρρωστημένη και καταχρηστική λαγνεία τους. .

Α: Και όμως ζουν ανάμεσά μας.

ΣΩ: Το υπεράνω μας ως εξουσία βλάπτει σοβαρά την κοινωνικοπολιτική μας υγεία.   

Α: Απαίσιο, τυραννικό οι χειρότεροι να κυβερνούν τους καλύτερους.  

ΣΩ: Κι όμως αυτό συμβαίνει ακόμα και στις σημερινές διεφθαρμένες δημοκρατίες. Ο πρωθυπουργός εκλέγεται   απόλυτος και ανεξέλεγκτος Μονάρχης τετραετίας , συγκεντρωμένες όλες οι εξουσίες επάνω  του, παύει και διορίζει όποιον θέλει από βουλευτή, υπουργό έως δικκστικό, συν όλα τα δημοσιομέσα εξηρτημένα από τα τραπεζοδανεικά του καπρίτσια.

Α: Γι αυτό λοιπόν ξεπέσαμε πολιτικά ως ανθρωπότης τόσο;

ΣΩ: Οι πονηροί νόμοι που θεσπίζουν το μακροχρόνιον έως και ισόβιον των ψηλών κρατικών αξιωμάτων είναι το πρόβλημα. Κι έπειτα απ’ το κεφάλι βρωμά το ψάρι.

Κ: Την κυβέρνησι εννοείς;  

ΣΩ: Τους θεσμούς γενικά. Και ποιος είναι ο θεσμός, ο αρχαιότερος κοινωνικοπολιτικός θεσμός παρακαλώ, θεσμός με την μεγαλύτερη οικονομικοπολιτική δύναμι και με τα αντίστοιχα μακροβιότερα αξιώματα;

Α: Η θρησκεία;

ΣΩ: Εύρηκας, νενίκηκας και σοφός γηράσκεις.

Α: Κάαλά!. Τί μακρόβια. Για ισόβια μιλάμε.  

ΣΩ: Προκαθήμενοι και μεγαλοθεσίται της εκκλησίας, ιεράρχαι, μητροπολίται διοικούν ανεξέλεγκτοι δια βίου.

Α: Πεθαίνουν κυριολεκτικώς πάνω στον θρόνο τους.  Στην πατερίτσα.

ΣΩ: Άγιος ο μισθός των βλέπεις.

Α: Και καθόλου τόπο στα νιάτα.

ΣΩ: Αγιοσύνη σού λέει μετά.

Α: Τέτοια αγιοσύνη και ποιος δεν θα πρόκοβε;

ΣΩ: Ιεροί κηφήνες, άγια παράσιτα. Και καθώς λέει κι ο αδελφός μου.  ¨Αν ήταν καλή η δουλειά θα δούλευαν κι οι δεσποτάδες.¨

Α: Εννοείς ότι ο πιο ιερός θεσμός αυτός λόγω ισόβιας εξουσίας και αξιωμάτων είναι δυστυχώς και ο πιο ίσως διεφθαρμένος;

ΣΩ: Έμ; Τί άλλο; Αν το ισχύει το αξίωμα ¨Η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτος εξουσία διαφθείρει απόλυτα;¨ Αφού κράτος εν κράτει είναι η κρατούσα θρησκεία, μέχρι και δική της βουλή, την Ιερά Σύνοδο, διαθέτει  και Δικαστήριο με δικαστάς ιερείς.

Α: ¨Γιάννης αρπάζει και Γιάννης δικάζει¨ κι εδώ δηλαδή. Εννόησα. Έχε γεια, καημένε κόσμε...

ΣΩ: Κι αν θέλεις, ¨Πάρε με στον γάμο σου, να σου ευχηθώ και του χρόνου.¨

Α: Κι αν ιδής προκοπή ποτέ των ποτών, γράψαι μου. Ε, ρε γλέντια!  

ΣΩ: Αυτοελέγχεται, αυτοαξιολογείται και αυτοευλογείται, ελέω θεού και άνευ αντιλόγου, ως θεόπνευστο το κόμμα του θεού..

Α: Αυτό σημαίνει να έχεις μέσα και εξουσιοδότησι θεού.

ΣΩ: Μπορείς να πουλάς ελεύθερα και τον θεό με την πιο καθαρή και ήρεμη συνείδησι, όπως αν είχες την  προς τούτο έγκρισι ου μην αλλά και την επιβράβευσι του ίδιου του θεού.  Πώς το βρίσκεις;

Α: Θαύμα!

ΣΩ: Όσοι πιστοί πρσέλθετε λοιπόν.

Α: Όσοι τυχοδιώκται, υποκριταί και αόμματοι εννοείς.    

ΣΩ: Μην είσαι απόλυτος. Η εξουσία έχει θέλγητρα. Δεν είναι μόνο αφροδισιακή είναι και υποβλητικά μαγική.

Α: Ξέρω. Και αυτό αφορά οποιασδήποτε μορφής εξουσία, πολιτική ,θρησκευτική κ.λ.π.

ΣΩ: Κάτι σαν τον σύνδρομο της Στοκχόλμης. Στο τέλος φθάνεις να ερωτεύεσαι τον θεσμικό βιαστή σου και να ασπάζεσαι το ψέμα του ως την μόνη σωτήρια αλήθεια.    

Α: Το κακό είναι ότι η θρησκεία βολεύεται και επενδύει περισσότερο στην  βαρβαρότητα, αμάθεια, δεισιδαιμονία και δουλεία. Στην ανθρώπινη δυστυχία παρά στην ελευθερία, επιστήμη, φιλοσοφία  και τον πολιτισμό, την ευημερία και ευδαιμονία.

ΣΩ: Πόσο μάλλον η παγκοσμιοποίησις, η παγκοσμιοποιημένη πολιτικοθρησκευτική εξουσία.

Α: Το παγκοσμιοποιημένο ανθρώπινο μέλλον προβλέπεται ζοφερό, χαώδες.   

ΣΩ: Ο άνθρωπος συνειδητοποιήσαι πρέπει το τί τον ωφελεί πραγματικά. Ο μαζικής καταναλώσεως και εμπορεύσιμος, ο θεός της εξουσιαστικής θρησκείας ή ο θεός της φιλοσοφίας;

Α: Θεός της φιλοσοφίας; Άλλο θρησκευτικό φρούτο αυτός;

ΣΩ: Ο πραγματικός είναι και μη θρησκευτικά πωλούμενος και καταναλισκόμενος θεός. Ο άλλος, ο θρησκευτικός είναι απλά το τίποτα.  

Α: Το τίποτα; Έλα τώρα. Και πώς πωλείται ένα τίποτα;

ΣΩ: Στους άμβωνες όπως η κομματική πολιτική ιδεολογία. Λόγια μεγάλα και ουσία, πράξι μηδέν,  ει μη μόνο το δίκαιο και η λογική του ισχυρού.  

Α: Αυτού δεν έχεις και πολύ άδικο. Μακάριοι οι κρατούντες.  

ΣΩ: Η εξουσία είναι μαγική. Ευπορεί βαπτίζειν το κρέας ψάρι και αντιστρόφως.  Είναι ο θεός της αντιπραγματικότητος.

Α: Άνετα επομένως δύναται πωλείν θεούς και ανθρώπους.

ΣΩ: Ως είδωλα πάντως, πλαστή πραγματικότητα και δια της σταθεράς διαφημήσεως και βίας βέβαια. Αφού ο θεός ο πραγματικός και ο ιδανικός άνθρωπος δεν πωλείται ούτε αγοράζεται, δεν είναι θρησκευτικό προϊόν ούτε και θεολογικό κατάστημα ή καταστηματάρχης.   

Α: Αλλά όσοι αγοράζουν τον θεό των θρησκειών τί αγοράζουν στην πραγματικότητα;

ΣΩ: Ψευδαισθήσεις τι άλλο;

Α: Ναι αλλά εάν λειτουργεί σαν πραγματικότης η ψευδαίσθησις, τί πειράζει; Το αποτέλεσμα δεν μετράει;   

ΣΩ: Το ψέμα είναι ισάξιο της αλήθειας εννοείς.

Α: Προσωρινά έστω κάνεις την ίδια δουλειά. Κι αν έχεις και τα χαλκεία της εξουσίας παίρνεις και μεγάλες παρατάσεις μέχρις αποκαταστάσεως του αληθούς. .  

ΣΩ: Όταν όμως αυτό το προσωρινά, το βραχυπρόθεσμα ωφέλιμο ,βλάπτει σοβαρά,  μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα όπως τα χημικά παραισθησιογόνα;  

Α: Τι εννοείς;;

ΣΩ: Αν   αγοράζω μια πανοπλία ψεύτικη που δεν με προστατεύει αληθινά είμαι εξησφαλισμένος;

Α: Όχι φυσικά. Πώς λένε ¨Πού πας στην μάχη με λυγισμένο σπαθί;¨

ΣΩ: Μέχρι ότου γίνη πόλεμος όμως δεν έχεις πρόβλημα.

Α: Κανένα φυσικά.    

ΣΩ: Η θρησκευτική πίστι είναι ρίσκο και τζόγος. Μια ριψοκίνδυνη ηθική επένδυσι στο προσωρινά αδοκίμαστο άρα αναπόδεικτο. Και κυρίως ψυχοφθόρος εθισμός και εξάρτησις. Η απόλυτος εξάρτησι. Μέχρι του αποδειχθήναι ότι εκράτεις κομμένο σχοινί είσαι ένας ευλογημένος πιστός. Μετά ανακαλύπτεις το τίποτα και γίνεσαι κι εσύ και η πίστι σου αυτό που είναι πραγματικά και όχι ψευδαισθησιακά. Ένα τίποτα.

Α: Φρίκη.

 ΣΩ: Κι έπειτα αν έχει το ψέμα και η υποκρισία των πολλών την ίδια ηθική αξία και χρησιμότητα με την αλήθεια και την παρρησία των καλών και δικαίων, τότε πώς δικαιολογείται η επικρατούσα δυστυχία και το κακό στον σημερινό κόσμο; Γιατί δυο είναι οι κατηγορίες αυτών που αμαζητούν την αλήθεια. Οι πιστοί και οι φιλοσοφούντες.

Α: Και σε τί διαφέρουν οι ανωτέρω; Και η φιλοσοφία και η ποίησις  μήπως δεν είναι αποτυχημένη, απαξωμένη  σήμερα; Θέσεις, αξιώματα παχυλά αμειβομένων ευπηρετούν και ουσία πνευματική και απήχησι στο λαό μηδέν.

ΣΩ: Η φιλοσοφία έχει μαθητάς  ενώ η θρησκεία μόνο πιστούς. Και μη κοιτάς την υπαλληλοποιημένη αφηρημένη φιλοσοφία, την υπηρέτρια της θρησκείας. Αυτή είναι, εξεπιτούτο και σκοπίμως, χαμένη στα σύννεφα, εάν μη ένα μαυσωλείο της σκέψεως για να φαίνεται η θρησκεία ως η μόνο οδός της αληθείας .   

Α: Και τι σημαίνει μαθητής;

ΣΩ: Αυτός  που καλλιεργεί και συνεργάζεται με την αλήθεια. Ο φιλομαθής και όχι αυτός που την κρατά πιστά σαν ορθόδοξο σημαία έτομος να πνίξη όποιον κρατά μιαν άλλη ετερόδοξο σημαία. Αλλά είναι και το άλλο.

Α: Το οποίον;   

ΣΩ: Και για το κακό του κόσμου ποιοι ευθύνονται, βασικά. Οι πιστοί ή οι φιλοσοφούντες; Αυτοί που βρήκαν την αλήθεια στο αλάθητο του κάθε Πάπα ή αυτοί που την αναζητούν;

Α: Οι πρώτοι πρέπει. Άλλωστε είναι σχεδόν η συντριπτική πλειονότης.  

ΣΩ: Και γιατί ευθύνονται;

Α: Μάλλον η αλήθεια τους δεν είναι αρκετή ή πλαστή όπως και ο θεός των.

ΣΩ: Και αυτό αλλά και το άλλο:  Το ότι η αλήθεια αυτή επεβλήθη, παρά φύσιν και λόγον, και άρα δεν είναι τίποτα περισσότερο από ,μια κατασκευασμένη, πλαστή αλήθεια που εξυπηρετεί πολιτικοοικονομικά συμφέροντα βίας και τυραννίας. και όχι την ουσιαστική αλήθεια, το πνεύμα και τον ανώτερο άνθρωπο.     

Α: Σωστό.  

ΣΩ: Κι όμως αι θρησκείαι άπασα,ι κυρίως αι νεώτεραι μονοθεϊστικαί, έτσι επεβλήθησαν. Το ανθρώπινο κακό δεν έγκειται εις την βαρβαρότητα, την αμάθεια,   την δεισιδαιμονία και την δουλεία ενώ αντίθετα το αγαθό εις τον πολιτισμό, την επιστήμη , την φιλοσοφία και την ελευθερία;

Α: Αλλά ¨ουκ επ’ άρτω και μόνο ζήσεται άνθρωπος¨ κηρύττει  το ευαγγελικόν ρητόν.

ΣΩ: Θέλει αρετή, αλήθεια και δίκαιο ο άνθρωπος εννοείται. Αλλά ποιος; Δεν ευδοκιμούν αυτά τα φρούτα σήμερα εις τας λαϊκάς αγοράς της θρησκείας και της πολιτικής.  Ο λαός οφείλει αναζητείν το δίκαιον και αληθές, εις χώρους όχι και τόσον δημοφιλείς και ανταγωνιστικούς όσο η θρησκεία και η πολιτική όπου πρυτανεύει η βία, η ανάγκη και τα ανθρώπινα κατώτερα πάθη.

Α: Αλλά που αλλού;

ΣΩ: Σε άλλους τόπους γαλήνιους και ελεύθερους και άρα πιο ηθικοπνευματικώς  υγιείς και εντίμους;

Α: Υπάρχουν τέτοιοι χώροι;

ΣΩ: Μήπως οι επικούρειοι κήποι της φιλίας, αι αγοραί, στοαί και βιβλιοθήκαι της αληθούς επιστήμης και φιλοσοφίας;  

Κ: Ναι αλλά μήπως έτσι καθιστώμεν το πνεύμα μια πολύ ρομαντική έως στενάχωρη και εσωστρεφή, μοναχική και περιθωριακή υπόθεσι; Ή έστω και απόκοσμα αριστοκρατικήν;

ΣΩ: Ίσως. Αλλά και μήπως επιβάλλεται και κάποια μόνωσις, περισυλλογή, αυτοκριτική και αυτογνωσία για την επίτευξι της σωτηρίας και ευδαιμονίας της ψυχής; Αφού αυτή η ψυχή είναι ό,τι πολυτιμότερο κουβαλάμε στην ζωή μας και η οποία δεν κορέννυται με τα εφήμερα και ματαιόδοξα παιχνίδια και ταξίδια των υλοφρόνων παθών της που περισσότερο την αδυνατίζουν και κλονίζουν παρά την ενδυναμώνουν και εξευγενίζουν;

Α: Ουδείς θα ηρνείτο αυτό.

ΣΩ: Και νομίζεις ότι αυτό το αριστοκρατικόν και αυτοκρατορικόν,  ο καθαρός χρυσός της ψυχής, συναγελάζεται ή έχει ανάγκη τα σκύβαλα και είδωλα των ηδονοκυνηγών, κενοδόξων, δημαγωγών ή των εξουσιολάγνων και θησαυριστών όλα αυτά τα λαμπερά και ψεύτικα που θαμπώνουν τις φαύλες και επιπόλαιες συνειδήσεις ;

Α: Όχι φυσικά. Αλλά…  να, δεν είναι ωργανωμένοι οι σοφοί αυτοί, δεν έχουν δύναμι πολιτική, οικονομική ούτε καν  αναγνωρίσιμη φωνή.  Πολύ λίγη επιρροή. Δυστυχώς.

ΣΩ: Συμφωνώ μοναχικός και δύσκολος ο δρόμος αλλά υπάρχει κι άλλος δρόμος σωτηρίας; Κι έπειτα δεν λένε το κακό είναι εύκολο ενώ το καλό θέλει αρετή και προσπάθεια; Και ότι ζωή χωρίς δυσκολίες δεν έχει νόημα;

Α: Είναι διαδεδομένα και ορθώς λέγονται αυτά.

ΣΩ: Και μετά το άλλο. Είδες εσύ ποτέ καλό από τις τόσες οργανώσεις, συλλόγους, συνδικαλισμούς  και ψηφοφορίες;, τον εύκολο και προδιαγεγραμμένο δρόμο του ¨εδώ παν κι οι άλλοι¨ που μας βγάζει εδώ που μας έβγαλε; Στο πουθενά δηλαδή;

Α: Στημένα και προμελετημένα όλα. Και οι προτεινόμενοι δρόμοι παγιδευμένοι όντως.

ΣΩ: Και το αποκορύφωμα,  το σατανικότερο, απ’ το αποτέλεσμα τέτοιων συλλογικών ψηφοφοριών δεν νομιμοποιούνται, δεν αντλούν το δικαίωμα οι εξουσίες να βιάζουν και καταδυναστεύουν τας πλειονότητας, τον φτωχό λαό;  Ή όχι;  

Α: Αυτό να λέγεται. Γιατι όλοι αυτοί οι βουλευτοσυνδικαλισταράδες,  είτε συνειδητά είτε ασυνείδητα, σιχαμεροί δοσίλογοι, ροφιάνοι, εγκάθετοι και μίσθαρνα όργανα της ξενοκρατίας καταντούν, αργά ή γρήγορα, εάν δεν είναι ήδη από την φύσι τους, απληστίας ένεκα και μεγαλομανίας.  

 ΣΩ: Αν όλοι μας όμως ως λαός και πνευματική αριστοκρατία, η τελευταία όχι πάντα εμφανής και συντονισμένη, επιτελεί το πνευματικόν του έργον  όσο μπορεί, έκαστος στο κοινωνικό του πλαίσιο και κατά δύναμιν, τιμώντας την ανθρώπινη αξία και πνευματικότητα; Αν τέλος  στρέψομε αλλού την προσοχή μας και εστιάσομε ερευνητικά σε  άλλας πηγάς γνώσεως και χώρους ενδιαφερόντων πέραν των προτεινομένων από τα προπαγανδιστικά δημοσιομέσα, τί νομίζεις; Δεν θα ‘φερνε αυτό, σταδιακά και ειρηνικά, και μη χονδροειδώς επαναστατικά, (η επανάστασις πάντα ελέγχεται ως έχουσα ανάγκη πλουσίων και άρα ιδιοτελών χορηγών ) την φυσική και ουσιαστική μας ηθικοπνευματική και πολιτική βελτίωσι;

Α: Ναι αλλά ο λαός θέλει εξουσία. Θέλει διορισμούς. Πολλούς ισοβίους διορισμούς. Κι εκεί τσιμπά το δημοκρατικό δόλωμα.

ΣΩ: Μόνο που ο λαός της εξουσίας αποβαίνει τελικά η προνομιούχος μειονότης, η βασιλική αυλή  της ευνοιοκρατίας και αναξιοκρατίας, του ρουφιανορουσφετιού.

Α: Το μήνυμα της εποχής είναι αυτό: Υπάλληλοι- κρατικοί δούλοι  ψυχήι τε και σώματι όλοι. Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια είναι ένα για τον υπάλληλο-σύγχρονο δούλο.  Ο εργοδότης. Κι ας είναι και ο διάολος ο ίδιος.

ΣΩ: Είναι όπως το χοιρινό που τρέφομε για τα Χριστούγεννα.

Α: Δεν ενδιαφέρει το μέλλον όποιον πνίγεται στο παρόν. Έτσι εύκολα καίει τις ηθικές του αντιστάσεις.

ΣΩ: Φαύλος κύκλος του κακού. Και όστις και δια να σπάση πρέπει  να στιγματίζεται, πολιτικά και θρησκευτικά,  αυτός ο πονηρός και φαύλος ανθρωπάκος που θέλει να υποσκελίσει, προνομιακά και παράνομα, τον συμπατριώτη του για μια δημοσιοϋπαλληλική θέσι και αξίωμα. Είναι ό,τι το πιο πρόστυχο, ανήθικο, αναξιοκρατικό και προδοτικό πράγμα αυτό, ένα κοινωνικοπολιτικό νόσημα.  το οποίο η θρησκεία πρωτίστως οφείλει κατακεραυνώνειν με κάθε ευκαιρία και θεωρείν τούτο ως το κορυφαίο και ασυγχώρητο αμάρτημα.

Α: Χμμ! Και ποιος δικαστής θα το καταδικάσει αυτό;

ΣΩ: Η σημερινή πάντως ηη νεοελληνική πολιτική και θρησκεία της μεταπολιτευτικής δημοκρατορίας αποκλείεται.

Α: Τότε ποιος;

ΣΩ:Μια εθνοθρησκεία ελευθέρων πολιτών ίσως. .

Α: Χα! Υπάρχει τέτοια;

ΣΩ: Και βέβαια. Είναι η αγαθή πλευρά της διπροσώπου θρησκείας, Αυτή που υπηρετεί τον πραγματικό, τον πατριώτη θεό και όχι τον σατανικό αντιθεόν αυτόν, το εθνολετήρα Κρόνο που συντάσσεται και αφομοιούται με το βρώμικο άδικο χρήμα και την εξουσία των τυράννων και των δούλων.

Α: Τώρα σώθηκες.  Αιώνες έχει να εμφανισθή αυτό το εθνολαϊκό πρόσωπο.  

ΣΩ: Δεν έχεις και άδικο. Ο μονοθεϊσμός ειδικότερα περιφρονεί φανερά και αντιμάχεται το έθνος και την πατρίδα, τα βάζει πολύ πιο κάτω από την δική του οργάνωσι. ¨Μάχου υπέρ πίστεως¨ σου λέει, όπου πίστις το υπερεθνικό θρησκευτικό διεθνιστικό κόμμα, - το δικό του θρησκευτικό κόμμα- και μετά το ¨πατρίδος.¨

Α: Αν βάλεις προηγούμενο το ¨πατρίς¨ από την  ¨πίστι¨ αυτή  κάηκες, πας για αιρετικός. Ο πατριώτης, ο ¨μητρός τε και πατρός τε…¨  ο μη αποδίδων τα πρωτεία στην θρησκεία αλλά στην πατρίδα… στην εθνική πυρά αυτός και στην κόλασι...

ΣΩ:  Αυτό είναι μια πικρή, αβάσταχτη αλήθεια. Επειδή για την θεοκρατία μάχεται πρωτίστως ο ιερέας, θεοκρατία είτε εθνικού είτε διεθνιστικού-οικουμενικού  τύπου και υποκριτικά  για ανθρώπινα δικαιώματα.  Η κατάκτησι και αιώνια παραμονή στην πολιτική εξουσία είναι ο πραγματικός θεός της. Αλλά ελευθερία εκεί γιοκ. Μόνο τύραννοι και δούλοι, η χαρά του Βάαλ, του Γιαχωβά και του Κρόνου.

Α: Γι αυτό άλλωστε αυτή εκθειάζει την δουλεία ως κορυφαία αρετή και δαιμονοποιεί, αλίμονο, τον πόθο για εθνική, κοινωνική, ατομική ελευθερία.

ΣΩ: Εμ. πώς αλλιώς μπορεί να πουλάει και αγοράζει αδιαμαρτύρητα άτομα και λαούς κατά το συμφέρον της ει μη με απεθνικοποιημένες, αμόρφωτες και δεισιδαίμονες μάζες;

Α: Κι όμως η ελευθερία αποτελεί την βασική και απαραίτητο προϋπόθεσι της μορφώσεως, ευημερίας και ευδαιμονίας του ατόμου και του έθνους.

ΣΩ: Γι αυτό και από την αυγή του πολιτισμού υπάρχει αυτή η λυσσώδης διαμάχη κοσμικής- πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας.  Η θρησκεία δυστυχώς είναι συμβατή κυρίως με την τυραννοδουλία ενώ  η  κοσμική-πολιτική εξουσία εξαρτάται από το πολιτισμικό επίπεδο του λαού. Και μόνο η πολιτική φιλοσοφία είναι ανένδοτος  σε οιαδήποτε μορφή τυραννίας και δουλείας.   

Α: Κρίμα.

ΣΩ: Κρίμα γιατί η θρησκεία παίζει τον σατανά στα δάχτυλα. Αν διακηρύξοι με τα ασύγκριτα προπαγανδιστικά της εργαλεία που διαθέτει ότι φερ’ ειπείν ¨Πολιτικό ρουσφέτι, ο πιο σύντομος δρόμος  για την κόλασι¨ και διαδώσοι αυτή  την απειλητική σύστασι στο κοινό της, ο λαός θα πειθαρχήσει στην εντολή του θεού. Αν εξηγήσει συστηματικά ότι η συγκεκριμένη, η ιδιοτελής αυτή πολιτική στάσις είναι εκ του πονηρού και κολάσιμος κατ’ αρχήν ποινικά (γίνεται κι αυτό με ψήφισμα αυστηρού νόμου) διότι όχι μόνο κακούς, διεφθαρμένους  και ξενόδουλους λαούς και ηγέτας πολιτικούς βγάζει αλλά και νόμους και δικαστάς και αρχιερείς του χειρίστου είδους.  Αλλά και μεταφυσικά αιτιολογώντας γιατί ¨οι ρουσφετολόγοι πάνε ασυζητητί κόλασι μαζί με τους κοινούς εγκληματίες και ρουφιάνους,¨ τί νομίζεις, δεν θα ταρακουνούσε αυτό τις περισσότερες υπνωτισμένες και δεισιδαίμονες συνειδήσεις;    

Α: Πόσο εύκολο και δύσκολο αυτό συνάμα!

ΣΩ: Δύσκολο γιατί ο θεσμός αυτός συμμετέχει στο κόλπο, είναι συνεξουσία και ως εκ τούτου μέρος του προβλήματος και όχι καταλύτης του. Γι αυτό συνήθως προτιμά να πετά την μπάλα στην μεταφυσική εξέδρα, τουτέστιν ¨άλα λόγια και ¨αγαπάτε συνυπαλλήλους¨ και άγιος ο θεός της διπλωματίας.

Α: Συνυπογράφω. Θρησκεία ίσον το μεταφυσικό σκέλος-άλλο πρόσωπο της εξουσίας. Και το οποίον κατά μακράς περιόδους προδίδει αδίστακτα τον θεό, τον λαό και τον άνθρωπο. Ή όχι;

ΣΩ:  Μόνο που όταν όμως η προδοσία γίνεται εξουσία ή συνεξουσία γράφει την ιστορία και ορίζει την δικαιοσύνη οπότε παύει να λέγεται και προδοσία.

 Α:  Και πώς λέγεται τότε;

ΣΩ: Σωτηρία. Και έχων αντίθετο γνώμη, αντιδραστικός και στην πυρά.

Α: Αλλά τότε δεν μιλάμε και για ελεύθερο κράτος-έθνος. Οι προδόται κυβερνούν νόμιμα.  

ΣΩ: Μα αποσιωπάται, πεθαίνει  η αλήθεια αυτή. Τι έθνος, ελευθερία και κουραφέξαλα. Στην ανυπαρξία πλέον αυτά εφ’ όσον περνάμε σε άλλη, σε μεσαιωνική νέα τάξι πραγμάτων. Εφ’ εξής υπάρχει για τον λαό μόνο δουλική θρησκεία, ο αντικαταστάτης και υποκατάστατο της πατρίδος και του έθνους, (μητριά αντί μητρός) όσο η δουλική πίστις στην θρησκεία αυτή στην θέσι της αποκεκηρυγμένης ελευθερίας. .

Α: Άρα ο μόνος εγγυητής των ανθρωπίνων και πολιτικών ελευθεριών είναι μόνο το ελεύθερο και ευνομούμενο, το πεπολιτισμένον εθνικόν κράτος.

ΣΩ: Γι αυτό και η εξ υπαρχής θρησκοδίαιτος και θρησκόδουλος Ανατολή δεν εδοκίμασε σχεδόν ποτέ την γλυκύτητα της ελευθερίας, η δε ελληνότροπος πεπολιτισμένη Δύσις θεωρεί τον μεσαίωνα ως την πιο κακή του ιστορικού παρελθόντος της ανάμνησι.

Α: Ίσως είναι άλλο το θέμα και η αποστολή της θρηκείας.

ΣΩ: Προφανώς και βάσει του καταστατικού της το παρέχειν ασφαλιστικάς μετά θάνατον υπηρεσίας και όχι τόσο πολιτικάς.

Α: Αυτό ακριβώς.

ΣΩ: Ναι αλλά εάν, και βάσει μεταφυσικού καταστατικού και ασφαλιστηρίου της θρησκείας, πρέπει να  θυσιάσης την υπερηφάνεια, την ανδρεία και ελευθερία σου επί γης δια το εξασφαλίσαι κάτι αμφίβολο, μια θέσι στον ουράνιο παράδεισο, τί ωφελεί, - δώρον άδωρον δεν είναι; - Κι έπειτα δούλος εδώ δούλος και μετά θάνατον πολύ δεν πάει;

Α: Μάλλον έτσι πάει και βάσει του ερμητικού δόγματος ¨ότι άνω και κάτω¨ και αντιστρόφως.

Α: Δράμα. Σαν να έγινες πλούσιος επί ζημία της ζωής σου.

ΣΩ: Κι όμως έτσι παγιδεύονται οι πλείστοι όσοι πέφτουν στην θρησκευτική παγίδα και χάνουν εκουσίως την ψυχή τους την στγμή που νομίζουν ότι την προστατεύουν και την εξασφαλίζουν.

Α: Πώς δηλαδή;  

ΣΩ: Σε εμβολιάζουν με τύψεις,σε φουσκώνουν  με μεγαλοποιημένες αμαρτίες με υποκριτική θεοσέβεια, σού πουλάνε διαρκώς βραχύβια θρησκευτικά σωσίβια και δεν σε μαθαίνουν ποτέ πνευματική αυτοκολύμβησι όπως η φιλοσοφία για να ήσαι εσαεί εξηρτημένος στον πνευματικό και θρησκοπολιτικό σου τσοπάνη.

Α: Και  μετάνοια, πολύ μετάνοια επίσης, υποταγή στην θρησκευτκή εξουσία και αυθεντίαν κατ’ ουσίαν.

ΣΩ: Μετάνοια όμως σημαίνει βασικά αλλαγή συνειδητότητος, ένα καθαρά φιλοσοφικό υποκειμενικό θέμα. Καιμιά σχέσι με μια πολιτική οργάνωσι με θεολογικό, θρησκευτικό  πρόσχημα όπως η κάθε θρησκεία που έχει τα δικά της πολιτκοοικονομικά σχέδια και συμφέροντα εξυπηρετείν  κατά προτεραιότητα, τον δε λαό βλέπει και θέλει για πιστό οπαδό και ψηφοφόρο παρά ως συμπολίτη και πνευματικό όν.

Α: Έτσι είναι.Ο λαός  είναι για να σέρνη το κάρο των κηφήνων της εξουσίας.

ΣΩ: Ιδιωτικό κέρδος και εθνολαϊκό συμφέρον πάντα θα συγκρούονται. Νόμος.

Α: Πώς συγκρούονται δηλαδή;  

ΣΩ: Η θρησκεία εύκολα συμβιβάζεται –αν δεν την επδιώκει κιόλας - με την εθνοδουλία όπως και εύκολα φθάνει στην εθνοπροδοσία για να αυξήση τα κέρδη της. Όρα Δελφοί που μήδισαν, Βυζαντινή Ορθοδοξία που τούρκεψε κ.λ.π. που διηγώντας τα να τραβάς τα μαλλιά σου. Αν έχεις φυσικά κι απ’ αυτά..  

Α: Όπως τα λες ποιος άρα σοβαρός και λογικευόμενος άνθρωπος μπορεί να την εμπιστεύεται και να στηρίζεται πάνω της;

ΣΩ: Και πατριώτης θα προσέθετα.  

Α:  Κατηγορίαι πάντως πολιτών που, ως φαίνεται, τείνουν εκλείπειν  τραγικά την σήμερον ημέραν. Δυστυχώς.

ΣΩ: Υπάρχει ανηλεής βομβαρδισμός του παραλογικού. Ο οποίος βαπτίζει το κρέας ψάρι, το άσπρο μαύρο, την σκλαβιά θεού θέλημα και ελευθερία, την αληθινή ελευθερία  αμαρτία και αθεϊα, την αμάθεια αρετή και την γνώσι σατανική.

 Α: Σύνδρομο της Στοκχόλμης όπως προείπαμε.

ΣΩ: Κατοχή του νου, καταληψία, μαύρη μαγεία καλύτερα.

Α: Κρύβε λόγια, κρύβε λόγια!

ΣΩ: Εμ! Όταν βουλευτής και υπουργός βλέπεις να προκρίνεται ο κάθε ανώμαλος,  παιδεραστής και εθνοπροδότης  με κριτήριο πόσους ψήφους δίνει στο κόμμα και με το αν έχει την έγκρισι των ξένων αποικιακών δυνάμεων. Και όταν ο έντιμος άνθρωπος και ο ανιδιοτελής πατριώτης  αποκλείεται από θέσεις εξουσίας μόνο και μόνο για κάτι αυτονόητο, επειδή αγαπά και ενδιαφέρεται για την πατρίδα του… Και τέλος όταν  ένας ολόκληρος λαός εκβιάζεται να ψηφίσει τον έκφυλο πολιτικό αλλιώς άσπρη μέρα δεν έχει, ενώ ταυτοχρόνως τα εξωνημένα δημοσιομέσα παρουσιάζουν τον κάθε διεφθαρμένο πολιτικό για σωτήρα και τον προδότη ως δημοκράτη! Τότε τί να υποθέσει κανείς;

Α: Είναι μακρύς ο δρόμος για την αλήθεια, την δικαιοσύνη και την κάθαρσι όσο και ο αποπροσανατολισμένος λαός να καταλάβη ότι δεν ζη εν δημοκρατία αλλά δημομηρία, εκφυλοκρατία και ξενοκρατία…    

ΣΩ: Και όσο επίσης δεν μάθη το ανθίστασθαι και λέγειν όχι στα πολιτεύματα της κερδοσκοπίας και ψηφοθηρίας, το κοινωνικοπολιτικό παιχνίδι είναι εκ προοιμίου χαμένο. Η ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΣ, ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ  Ή ΛΑΟΥ, ΕΞΟΥΣΙΑ φέρνει εμφυλίους, ανισότητες και σκοτωμούς.

Α: Πωπώ! τραγωδία ανεβάσαμε σήμερα. Και πώς αναβαίνουμε τότε πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο, καλέ μου άνθρωπε ;  

ΣΩ: Για αρχή έστω κάθε ενορία με βιβλιοθήκη και πλανητάριο, με καθορισμένας υποχρεωτικάς εορταστικάς παρουσίας ως και με κοινά συμπόσια και θεατρικά δρώμενα. Τι λες;  

Α: Αυτό είναι όλο; Αι προσευχαί δηλαδή  απορρίπτονται;  

ΣΩ: Η  προσευχή εκφράζει ευχή, επιθυμία, συναίσθημα τυφλό. Δεν συμβαδίζει απαραίτητα με το σωστό, το δίκαιον, το αληθές. Στον ιδιωτικό χώρο είναι ιερά. Στον δημόσιο συνήθως χάβρα και χαβαλές.

Α: Κι εγώ σ’ αυτό συγκλίνω.

ΣΩ: Κι έπειτα το θρησκευτικό συναίσθημα χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Διότι παράγει ένα ανεξέλεγκτο ενθουσιασμό στα αγύμναστα πνεύματα, ενθουσιασμό  που εκτρέφει παραλογισμούςκαι φανατισμούς.  

Α: Χα! Όπως επιθέσεις αυτοκτονίας  παρά των πιστών του Μωάμεθ να υποθέσωμεν;    

ΣΩ: Το αχαλίνωτο θρησκευτικό συναίσθημα είναι ο απόστολος του μηδενισμού. Αυτοκαταστροφικός νοσηρός ναρκισσισμός με θρησκευτικό μανδύα.

Α: Και πώς άλλως τότε προσεγγίζεται το τέλειον, το θείον και αγαθόν;

ΣΩ: Υπάρχει μια κρυφή αρμονία και ισορροπία εκεί στο βάθος του πραγματικού ,  στην πνευματική ατμόσφαιρα, που μυεί τον αγαθώς σκεπτόμενο άνθρωπον, τον άνθρωπο  που ποθεί και διεκδικεί την καθαρά αλήθεια, εις την απερίγραπτο μακαριότητα της προσεγγίσεως και θεάσεω ς του υπερτάτου αγαθού.    

Α: Προσέγγισις, θέασις, υπέρτατον αγαθόν! Σπουδαία λόγια.   Υπάρχει όμως και το κακό, το πολύ και απειλητικό κακό γύρω μας. Και το οποίο μάλιστα κυριαρχεί απειλητικά και στενάχωρα όσο και σχεδόν απόλυτα.

ΣΩ: Αναγκαίο πάντως. Πώς αλλιώς θα ξεχωρίζαμε το καλό;

Α: Και τί είναι το κακό;  

ΣΩ: Κατ’ αρχάς κακό καθ’ εαυτό δεν υπάρχει.

Α: Δεν υπάρχει;

ΣΩ: Δεν υπάρχει γιατί δεν αυτοκαθορίζεται αλλά ετεροκαθορίζεται μόνο ως η αστοχία και απουσία του καλού.   

Α: Μας καταδυναστεύει όμως.     

ΣΩ: Είμαστε περιχαρακωμένοι, θυμωμένοι,  εγωισταί και αβέλτεροι,  ακατάδεκτοι και ανελαστικοί παρά δοτικοί και μεγαλόψυχοι από μικροψυχία και δειλία παραχωρώντας  έδαφος στους φόβους και την σκλαβιά της άγνοιας.

Α: Η θρησκευτική μας παιδεία μάλλον φταίει τα μάλα γι αυτό.

ΣΩ: Μέσα στην απέραντη, ανεξερεύνητη ήπειρο του στοχασμού μας δεν αφήνουμε χώρο στους θεούς και τους δαίμονες του αγνώστου να παίξουν μαζί μας και ν’ αφήσουν τα εξωτικά, ερωτικά δώρα τους. Και τότε αυτοί οι μυστήριοι εκδρομείς του αγνώστου  θυμώνουν και πεισμώνουν. Και μας τρομάζουν.  

Α: Να παίξουν είπες. Μα έχομε θρησκείες γι αυτό το παίγνιο, θρησκείες και παραθρησκείες, πολλές και πλούσιες που ερωτοτροπούν με το υπερφυσικό. Ένα παίγνιο που έχει ενίοτε θεραπευτικά αποτελέσματα, τα λεγόμενα θαύματα της θρησκευτικής πίστεως.  Καλά τα λέω;

ΣΩ: Καλά είρηκας. Αν και τα ποσοστά επιτυχίας του θαύματος είναι περίπου όσο και της τύχης. Και είναι δημιούργημα της κρυφής δυνάμεως του ανθρώπου – του θεού μέσα του – παρά μιας έξωθεν επεμβάσεως. Ο δε εθισμός στα θρησκευτικά θαύματα είναι μια μανία όπως αυτή των θηρευτών χαμένων θησαυρών. Οδηγεί σε επικίνδυνα μονοπάτια.

Α: Τι μονοπάτια;  

ΣΩ: Κατ’ αρχάς σε κάνει η πίστις αυτή υπερφύαλο και εγωκεντρικό, απορριπτικό  και εχθρό προς την λογική και την γνώσι διότι δεν κολακεύουν αλλά μειώνουν και γειώνουν την επίδρασι αυτού του ναρκισσιστικού συναισθήματος της τυφλής θρησκευτικής πίστεως.  Και τότε κι ενώ οδηγείσαι στην νοητκή παραλυσία και απώλεια της ψυχής σου, στην δαιμονοκαταληψία γενόμενος ένα τηλεκατεύθυνόμενο θρησκευτκό ρομπότ, έχεις σχηματίσει την ψευδαίσθησι και πεποίθησι ότι έτσι πλησιάζεις το υπέρτατο αγαθό, τον θεό.

Α: Σατανική φαίνεται μια τέτοια θρησκευτική αντίληψις.  

ΣΩ: Η θρησκεία είμαι μισή θεός και μισή διάβολος. Ιανός. Είναι Μέδουσα. Μην την κοιτάς ποτέ κατάματα. Θα πετρώσεις.

Α: Και πώς να την μεταχειριζώμεθα δηλαδή.

ΣΩ: Η Αθηνά έβαλε πάντως το κομμένο κεφάλι της στο θώρακα του στήθους της, του θυμοειδούς της. Προφανώς ως θεά της σοφίας κάτι παραπάνω θα ήξερε. Η θρησκευτική πίστις όταν δεν υπακούει στο πατριωτικό πνεύμα και την αρετή της ελευθερίας μετατρέπεται σε δόλωμα και δούρειος ίπππος του κακού.   

Α: Τέλος πάντων. Και η δημοκρατία τί κάνει επί του προκειμένου;

ΣΩ:  Χμ! Το ίδιο όπως και η θρησκεία. Καλά και σε χαιρετάει.

Α: Σοβαρά μιλάω.  

ΣΩ: Σοβαρολογώ  κι εγώ. Καλλωπίζεται κι αυτή ώσπερ ωραιοπαθής μεγαλοκοπέλα. Χρησιμοποιεί και εκμεταλλεύεται  την ανθρώπινη αδυναμία, το τυφλό πνεύμα και συναίσθημα κι ¨εκεί που παν και οι άλλοι.¨ Κι ο καιρός περνάει, χάνεται.

Α: Όλα είναι τελικά ζεστό χρήμα και ρευστή πολιτική, καλά λένε.

ΣΩ: Και λίγα λένε. Γιατί αυτοί ξέρουν. Όλοι αυτοί γνωρίζουν και κρατούν ζηλότυπα δι’  εαυτούς και μόνον κρυμμένα τα μαγικά θαύματα της γνώσεως.  Έτσι η  γνώσις μετατρέπεται στα  χέρια των ολίγων και πονηρών από θεϊκό πράγμα σε διαβολικό, από όργανο απελευθερώσεως και ευτυχίας του ανθρώπου μέσον δουλείας, καταπιέσεως και δυστυχίας.

Α: Μήλον της έριδος η γνώσις. Όπως και δύναμις.  Χμ! χαίρε βάθος ιστορίας αμέτρητον!  

ΣΩ: Κι έτσι η ζωή αποκτά τρομερό πνευματικό ενδιαφέρον. Αλλιώς θα πεθαίναμε από πλήξι.

Α: Ενώ τώρα μόνο από άγνοια και φόβο, χα!

ΣΩ: Όχι όλοι πάντως. Ορισμένοι το παλεύουν σαν ήρωες και μικροί θνητοί θεοί πέρα από χρήματα, τίτλους και τιμές. Προτιμούν να στολίζουν την ψυχή τους εμβαθύνοντας στην περιφρονημένη σοφία που αφουγκράζεται την ουράνια γαλήνη και απόκοσμο αρμονία του θεϊκού παρά να στολίζουν την ματαιοδοξία των επιθυμιών και των παθών, των δικών τους ή των άλλων, πράγμα που αφήνει πίσω του μια σκιά αδικαίωτης δίψας και ματαιοδόξου θλίψεως .  Κι έτσι η ζωή αυτών των ευγενών ψυχών κερδίζει μια άγρια μεταφυσική ομορφιά και υγεία, ένα πνευματικό άρωμα που ομορφαίνει και πλουτίζει  την δημιουργία και μια αύρα μεγαλοψυχίας που συγκινεί τους ουρανούς.  

Α: Αναλύεται αυτό; Μ’ ενδιαφέρει.

ΣΩ: Μη λανθάνωμεν όμως το πραγματικόν ότι ζώμεν εις την σιδηράν, την αυχμηράν  εποχήν της πνευματικής ερημοποιήσεως όπου η κρατική παιδεία συνιστά την γραφειοκρατία του πνεύματος, η δε κρατική θρησκεία την αστυνομία του.

Α: Όχι αυτό. Για τους ουρανούς ειπέ μου.

(Συνεχίζεται)