ΣΤΑΣΙΜΑ ΝΕΡΑ
(Συνταξιούχος φιλόλογος και εν ενεργεία μαθηματικός καθηγηταί Μ.Ε. αναμένοντες εις στάσιν αστικής συγκοινωνίας και έξωθι σχολικού κτιρίου. Καιρός ημινεφελώδης, άστατος και εν πολλοίς αχαρακτήριστος.)
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ: (Κοιτάζων γύρω του.) Τι ωραία κτήρια!
ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ:Που όμως στεγάζουν επί το πλείστον τόσο ακατάστατες ψυχές!
Μ: Και πόσο μισώ αυτές τις μισές αλήθειες που καταντούν στο τέλος ολοκληρωμένα ψεύδη!
Φ: Είναι γεγονός. Όταν ο πλούτος του ανθρώπου αυξάνεται με αριθμητική ταχύτητα η απληστία του αύξεται με γεωμετρική.
Μ: Δυστυχώς.
Φ: Ξέρεις εμείς και Κούβα, τα μόνα κράτη μη επιτρέποντα ιδρυθήναι ιδιωτικά πανεπιστήμια;
Μ: ¨Για τον κουβά¨ άλλως πως, χα, χα.
Φ: Μωρέ για πάτο κουβά εμείς, το Ελλαδιστάν ραϊχάτο.
Μ: Και ποιος ευθύνεται;
Φ: Το βυζαντινό μας χάλι εν τοις πρώτοις αλλά και το κομμουνοπροτεταντικό Ράιχ που από ιδρύσεως του κράτους αυτού μας τυραννά. Οι απελευθερωταί και τύραννοί μας. .
Μ: Αβελτερία. Τρομερή λέξις.
Φ: Και ξέρεις γιατί. Διότι κεφάλαια εντός αν δεν φεύγουν εκτός, και κεφάλαια εκτός αν έρχονται εντός, ανάπτυξι πραγματική, δεν συμφέρει τους ξένους ανταγωνιστάς, επικυριάρχους αλλά και τους εδώ ξενοδούλους τοποτηρητάς των. Και επίσης….
Μ: Επίσης;
Φ: ….σπάει και το κομμουνιστικό, το πολιτικό ιδεοληπτικό μονοπώλιο που μας κατατυραννά μεταπολεμικώς και ανελλιπώς, κατατάσσοντας μας οικονομικοπολιτισμικώς, στις τριτοκοσμικές χώρες.
Μ: Αυτό φαίνεται δεν συμφέρει το μεταπολιτευτικό σάπιο πολιτικό σύστημα και το συγκυβερνών τα πνευματικά ιδρύματα πολιτικοσυνδικαλιστικό παρακράτος. Εξ ού και αβελτερία ως προείπαμε .
Φ: Χα! Άριστα στον δάσκαλο, άριστα και τον μαθητή!
Μ: ( Κοιτάζων στον δρόμο μακράν και διαγωνίως.) Το ¨τραίνο¨ μόνο μη χάσωμε!.
Φ: Μα τον αποτυχημένο θεό των αποτυχημένων πραγμάτων !
Μ: Τι τρέχει πάλι;
Φ: Λύκειον είναι αυτό; (Δείχνει.) .
Μ: Προφανώς τοις ορώσι.
Φ: Λύκοι ορώ εισβαίνειν και πρόβατα εκβαίνειν.
Μ: Χα, χα! Σαν τον ¨Ρινόκερω¨ του Ιονέσκο, ή απατώμαι;
Φ: Τότε αλλά τώρα αντ’ αυτού ενέσκηψαν αι δημοκρατικαί μέλισσαι.
Μ: Κηφήνες εννοείς.
Φ: Ναι, γειά σου!
Μ: Ανάλυσον τον χρησμόν σου.
Φ: Ο νέος ευρωδυτικός κόσμος, κληρονόμος των αρχαίων πολιτισμών και του ελληνορρωμαϊκού, προσέθεσε εις τας αμαρτίας του παρελθόντος και τας ιδικάς του. Μ: Αι οποίαι;
Φ: Απετόλμησε το άκρον άωτον του λαϊκισμού.
Μ: Το οποίον;
Φ: Τον πολιτικόν βιασμόν της ισότητος (ευρωδημοκρατία, ευρωκεφαλαιοκομμουνισμός) εκ παραλλήλου προς τον καθιεωρωμένον ήδη από αιώνων θρησκευτικόν βιασμό της αγάπης (χριστιανισμός.)
Μ: Και από πότε είναι κακό η ισότης;
Φ: Εάν εξισώσωμεν τα καλά και τα κακά, τα ζώα και τους ανθρώπους, όλα προς τα κάτω, όπερ και ευκολώτερον ή άνω, δεν είναι υπερβολή;
Μ: Όπως το θέτεις φυσικά και είναι.
Φ: Και η υπερ-βολή, υπέρ+ις = ύπρις>ύβρις;
Μ: Η ισότης δεν πιστεύει στην ποιότητα, καταλαβαίνω.
Φ: Αφήνει πολύ χώρο στην μεροληπτική εύνοια, την μοιρολατρία και την αδιαφορία. Εφ’ όσον όλα είναι ίσα εξ ορισμού καμιά προσπάθεια… είναι ως εάν μη υπήρχεν ο Ντοστογευσικός θεός, οπότε ¨όλα επιτρέπονται¨ άρα και νόμος, το δίκιο του εργάτη, έεεεε το δίκαίο του δυνατού ...
Μ: Κάνε με δηλαδή προφήτη να σε κάνω κυβερνήτη, δια το ακριβολογείν.
Φ: Πώς με καταλαβαίνεις!
Μ: Χρόνια παρέα μαζί σου ών, κόλλησα κι εγώ το αρχαϊζειν και απαρεμφατίζειν.
Φ: Ευγενές κόλλημα-εθισμός. Και ο πολιτισμός γαρ, κατά μίαν έννοιαν, ευγενής τις μόδα-εθισμός είναι.
Μ: Το παραδέχομαι.
Φ: Αναβέβηκες πνευματικό επίπεδο γι αυτό. Οπότε διακρίνεις ότι η ισότης εστί το βασίλειον των κηφήνων και η τυραννίς των παρασίτων.
Μ: Αν σε ήκουε η Μέρκελ και ο Ομπάμα...
Φ: Με κάνεις και γελώ. Αυτοί οι νεοκομμουνοδημοκράται, νεοβάρβαροι τραπεζοκλητήρες, τυραννόδουλοι του ιουδαϊκώς περιπλανωμένου κεφαλαίου, έχουν τόση σχέσι με ελληνοδημοκρατία και την ελευθερία όσο κάποιοι πιστοί που ασπάζονται και ορκίζονται στο Ευαγγέλιο χωρίς έχειν ανοίξει αυτό ποτέ.
Μ: Τώρα εσύ μ’ έκανες και γέλασα.
Φ: Ή όπως το περίφημον ¨ηθικόν πλεονέκτημα της αριστεράς¨. Χα, Χα!
Μ: Και ξαναγέλασα!. Χω,χω!
Φ: Η απλουστευτική δημοκρατική ισότης και η χριστιανική ηθικοαπλουστευτική αγάπη είναι ο θρίαμβος του μαζανθρώπου και του μεγάλου τυρανναδελφού. Η ταπεινή μου γνώμη.
Μ: Μάλλον. Διότι ούτω και μόνο εξηγείται τον σημερινόν κόσμο αυτόν και παρά την τεραστίαν οικονομικήν πρόοδον κατά κρημνού ταχέως να πορεύεται.
Φ: Αλλά εξ ού παρεξέβημεν.
Μ: Δια το επιγραφόμενον ¨Λύκειον¨ εκ του ¨Λύκειος Απόλλων.¨
Φ: Διαφωτιστικής γαλλικής κοπής και ραφής και νεοελληνικής υποχρεωτικής και όπως- όπως εισαγωγής.
Μ: Δεν είχαν Λύκεια οι αρχαίοι έτσι;
Φ: Όχι δα. Μόνο εν Αθήναις ο φιλόσοφος Αριστοτέλης είχε ένα, αλλά η δημοκρατία δεν τον πήγαινε και πολύ. Εν αρχή γαρ και αυτή όπως όλα τα πολιτικά και θρησκευτικά συστήματα εξουσίας, -όρα και πρώιμο φιλελληνικό Ισλάμ -, και μέχρις του εδραιωθήναι και δογματοποιηθήναι, ήτο ανεκτική. Μετά έγινε όπως η σημερινή ευρωδημοκρατία. Εξόχως αντιδραστική και αντιφιλελεύθερος.
Μ: Μα αυτοί οι κομμουνοδημοκράται όλο για ελευθερία και δικαιώματα μιλάνε.
Φ: Για να τα προδίδουν-πουλάνε όπως και θεό και πατρίδα. Φυσικά και δεν είναι οι μόνοι. Παιδιά του θρησκευτικού κομμουνισμού-μεσαίωνος γαρ….
Μ: Τώρα που το σκέπτομαι…
Φ: Σκέψου κι αυτό. Μόνο στην μίζα και το κέρδος πιστεύουν. Γι αυτό έγιναν τα πιο πρόθυμα ροζ γιουσουφάκια της νέας τάξης. Εθνολετήρες τροχονόμοι στο ελεύθερο ασύδοτο εμπόριο και την εμπορευματοποίησι των πάντων. Μεθ’ ών και εξ ού το εμπόριο ναρκωτικών . Το οποίο ανεβαζει και κατεβάζει δημοκρατικάς κυβερνήσεις τύπου Ράμα και Ζάεφ. Έλεος!
Μ: Δημοκρατία να φάγωσι και αι αλβανικαί κόται. Χα, χα.
Φ: Δεν σου κάνει εντύπωσι ότι παγκοσμίως υπάρχει μόνο δημοκρατία ως πολίτευμα, άντε και κανα γραφικός κομμουνισμός έτσι για το ξεκάρφωμα; Πάμε καλά;
Μ: Πώς γαρ ού; Η οικογένεια διαλύεται νομοθετικώς και υπούλως, η γυναίκα καλλωπίζεται και στολίζεται ως μέλλουσα καταναλωτική και εξωσπιτική πόρνη, ναρκωτικά και σύγγιγγες στα σχολεία, παιδεραστία ανεξέλεγκτος λόγω μη επαρκούς οικογενειακής εποπτείας, άρα πάμε καλά;
Φ: Δημοκρατικά πάντως πάμε. Αυτό ενδιαφέρει και μόνο την αδηφάγο εξουσία.
Μ: Χμ. Αυτό λέγε.
Φ: Τι είπε άλλωστε και ο μέγας Νίτσε; Ουαί και αλίμονο εάν και εφ’ όσον η παιδεία γενήσεται κρατική-υποχρεωτική όπως η θρησκεία. Ορίστε, αυτό το ¨αλίμονο¨ που το τρώμε κατάμουτρα τώρα. Η υποχρεωτική μόρφωσις-παραμόρφωσις επιδρά αντιστρόφως ανάλογα, παραμορφωτικά αντί ψυχαγωγικά, δημιουργούσα πτώσιν, τι πτώσι, καταβαράθρωσιν αρχών, θεσμών και αξιών!
Μ: Πνεύμα και παιδεία όμηροι του αδιστάκτου εμπορίου και εκπορνευτικού υπερκαταναλωτισμού. Ροζ πολιτισμός. Καταλαβαίνω.
Φ: Εμπορευματοποίησις ανελέητος της παιδείας όπως και της θρησκείας, εθιστικός εξαρτησιακός καταναλωτισμός, ξέφρενος αλλαγή των έξω πάντων ίνα μη υπάρξη χώρος, χρόνος και σκέψι δια καμίαν αλλαγή και βελτίωσι εσωτερική.
Μ: Αλλάζουμε για να μην αλλάξουμε ποτέ δηλαδή.
Φ: Η εβραιογενής ευρωδυτική πολιτική και θρησκεία διαμορφώνει επί τα χείρω, διαστρέφουσα και νεκρώνουσα τον ηθικόν μεταβολισμόν της ψυχής. Εξ ού και η παρακμή αυτή.
Μ: Ώωωωω! Εντυπωσιακή διατύπωσις.
Φ: Ευχαριστώ. Και συνεχίζω. Έτσι σπάνε τα νεύρα της ψυχομηχανής μας και ανοίγει ο δρόμος για τον αποτυχημένο αποδιοργανωμένο άνθρωπο. Εγώ πάντως εάν ήμουν υπουργός Ελλήνων και κυβερνήσεως ελληνικής, ελευθέρας κυβερνήσεως και μη ευρωκλητήρων εθνοπροδοτών ως αι μεταπολεμικαί αυτές, θα επέβαλα υποχρεωτικώς κατ’ έτος στα αποστειρωμένα κοινωνικώς σχολεία μας επισκέψεις υποχρεωτικές σε νοσοκομεία, γηροκομεία ακόμα και φυλακές και στρατώνες, έτσι για να μαθαίνουν οι παίδες Ελλήνων αυτόπτες τον κύκλο, την φύσι και την τάξι, την κανονικότητα της πραγματικής ζωής. Και μετά εκθέσεις στη ν.ε. γλώσσα για ρεαλιστικές και εφαρμόσιμες, όχι κατ’ ανάγκην πολυέξοδες (και ¨η πενία τέχνας κατεργάζεται¨ κιρίως αυτή), ιδέες- προτάσεις-λύσεις επί των επικρατούντων σ’ αυτά τα ιδρύματα καταστάσεων και τέτοια θέματα εκθέσεων στις εξετάσεις εισαγωγής στα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Και όχι άλλο αυτές οι ηλίθιες δημοκρατοκομμουνιστικές αδελφαερίστικες αρλούμπες και θρησκευτικές παπαγαλοηθικοπλαστικές αερολογίες που ακυρωνουν την δημιουργική σκέψι και συνείδησι.
Μ: Δος πόνον, φιλόσοφε, τοις μεμαλακισμένοις πολιτικοποιημένοις!
Φ: Αλλά πρωτίστως δια νόμου θα εκήρυττα δεκαετή αποτοξινωτική αποχή της ελληνικής κοινωνίας από στημένους συνδικαλισμούς και παρακρατικές απεργίες, τους λακέδες της κομμουνοδημοκρατικής εξουσίας. Γιατί όπως ο εθισμένος εξ απαλών ονύχων καπνιστής και οπιομανής ο δύστυχος Έλλην δεν έχει καμία εμπειρία υγιούς κοινωνικοπολιτικής ζωής και πραγματικότητος εδώ και αιώνες. Δεν αφήνουν εδώ το δένδρο ποτέ ν’ ανθίσει. Ξέρουν αυτοί ότι εμείς, σκοταδιστικοποιημένοι πολιτικοθρησκευτικώς αγνοούμε. Δι ό άγεται και φέρεται, αυτός ο έρμος ο Ελλην έρμαιον των διαχρονικών πολιτικοθρησκευτικών του δημαγωγών τυράννων του.Και τότε να ιδής πώς από ουραγός η Ελλάς θα γινόταν πάλι παγκόσμιο εκπαιδευτικό πρότυπο και πολιτισμικός καταλύτης και οι θεοί οι ίδιοι θα σηκώνοντο από τους γραφειοκρατικούς τάφους των και θα περπατούσαν και θα χόρευαν, αγκαλιά με τους ανθρώπους, στους λαμπρούς ελληνικούς δρόμους…
Μ: Τι θυμήθηκα τώρα. Αλβανός μετανάστης της δεκαετίας 90. Έλεγε για τον τότε δικτάτορα Χόντζα. ¨Εκείνος έκανε ότι μάς πλήρωνε, εμείς πως δουλεύαμε.¨ Και τελικώς το έκλεισαν χρωκοπήσαντες το κρατικόν κατάστημα. Ούτω και ημείς. Δανειοχρεωκοπικό Μνημόνιο 99 το λένε τώρα.
Μ: Ελλάς, Κούβα και Κορέα, η αγία κομμουνιστκή τριάς, ο πάτος του παγκοσμίου κουβά! Ώωωωπα!
Φ: Αι, βέβαια. Όταν οι άλλοι κατηφόριζαν απ’ τον αποτυχημένο κομμουνισμό, ξυπόλυτοι και δεδαρμένοι, εμείς πηγαίναμε ¨πολιτικοποιημένοι¨ και με αντάρτικα τραγούδια, την μεταπολιτευτική κομμουνιστική ανηφόρα-νιρβάνα, χαζά παιδιά, χαρά γεμάτα, ¨με σημαίεεές, με σημαίεεές, και θεοδωρακικά ταμπούρλα!¨ Κούνια που μας κούναγε…
Μ: Τρομάρα μας! Αλλά ας όψεται ο μεταπολιτευτικός εθνοπροδοτάρχης κομμουνογαμπρός, ο Κυπρομακροσκόπος γερμανοδοσίλογος έκφυλος αυτός.
Φ: Παιδεία ο νους, καρδιά ο στρατός, στόμαχος η πολιτική, ψυχή η θρησκεία της πολιτείας. Δια τα υγιή έθνη φυσικά. Διότι και για την ώρα, εμείς διατελούμεν σε μακραίωνο κώμα εθνικής υποτελείας.
Μ: Την ευρωκεφαλαΙοδημοκρατία που την κατηγοριοποιούμεν; Εις τους λαιμάργους και προγάστορες, υποθέτω, χα, χα!
Φ: Δοσιλογογερμανική ΕΛΛΗΝΟκομμουνοδημοκρατία (sic). Bouon pour l’ orient και τοις τριτοκοσμικοίς.
Μ: Άπαντες και από εποχής αθηναϊκού χρυσού αιώνος, έξωθεν χρηματιζόμενοι και έσωθεν διαγκωνιζόμενοι και διαπληκτιζόμενοι.
Φ: Το γενικόν καλόν και αγαθόν μωρία πλέον απέβη, και η πολιιτκή αγυρτία και αλητεία, πράξις ηρωική και αξιέπαινος. Όλα τα πολιτεύματα έχουν άνοδο αι πτώσι, η δημοκρατία, μια παρακμή χωρίς αρχή και τέλος.
Μ: Δεν εχει αδιέξοδα λένε.
Φ: Φυσικά αφού η ίδια αποτελεί το απόλυτον αδιέξοδον!
Μ: Ολίγον άσχετο αλλά μού δημιουργεί πολλά υπαρξιακά ερωτηματικά. Όλο μου βγαίνει να το λύσω πριν ξεψυχήσω και το καταθέτω προς συζήτησιν.
Φ: Το ποίον;
Μ: Το άκουσα σ’ ένα κινηματογραφικό έργο. ¨Ο θεός μάς σκοτώνει όλους στο τέλος¨ έλεγε κάποιος μισθοφόρος εκτελεστής υψηλών προσώπων. ¨ Τι εγώ, τι άλλος, σου λέει; Ούτως ή άλλως πιόνια είμαστε απλά, γεννημένοι, ενός αμαλάκτου πεπρωμένου. Αλλά αν έτσι, τι νόημα μπορεί να έχει μια εφήμερη ανθρώπινη ζωή;
Φ: Κι επειδή; Παρ’ το αντιστρόφως. Όλα είναι θνητά άρα προσωρινά και της λήθης τρόπαια, βάσανα, λύπες, ακόμα και το γήρας και ο θάνατος. Εμείς όμως εκ φύσεως δεν βλέπομε πέραν του τελευταίου αυτού, του θανάτου. Βλέπουν ίσως όμως άλλα ανώτερα όντα και υπάρξεις, ήρωες, ημίθεοι και θεοί. Η ζωή και η ψυχή είναι ένα αιώνιο και ανεξάντλητο ταξίδι, αλλάζομε ζωές όπως λεωφορεία αγνώστου τερματισμού. Κάποτε, ποιος ξέρει, ίσως και οι θεοί να υπήρξαν θνητοί, οπότε και οι θνητοί κάποτε ενδέχεται να καταλήξουν θεοί. Και ακόμα οι εξ αυτών άξιοι θα έχουν παραμείνει θεοί ενώ οι ανάξιοι και αδύνατοι θα ξανακυλίσουν ίσως πάλι στην θνητότητα. Ποιος μπορεί να ξέρει εάν ναι ή όχι;
Μ: Θαυμάζω τους μεταφυσικούς σου μετεωρισμούς. Μακάρι και είθε το πνεύμα που σού εμπνέει όλες αυτές τις ιερές σκέψεις να είναι πνεύμα αληθείας και αθανασίας.
Φ: Το ίδιο εύχομαι κι εγώ, φίλε. Και γαρ πίσω απ’ όλα αυτά, τα όσα παίρνει ο άνεμος της φθοράς του κόσμου, παραμένει άφθαρτο, αμίαντο και καθαρό, το αιώνιον πρότυπον-ιδέα, η υπερτάτη- θειοτάτη κλιματική ζώνη, ο των όλων πόλος, ο θεοφόρος Όλυμπος των μακαρίων αθανάτων υπάρξεων. Αυτό ίσως είναι το μόνο βέβαιο.
Μ: Η γενεά των αγνώτων, κεχηνότων και απολωλότων. Μακάριοι οι πιστεύοντες εν μέσω τόσο αηδιαστικών εμβολίμων πειρασμών απαισιοδοξίας.
Φ: Αλίμονο, ει ο θεός δεν είχε αποκεφαλίσει την Μέδουσα της φρίκης και ως έπαθλο δωρίσει την κεφαλήν της αφοβίας της εις τον άφοβον ήρωα άνθρωπον.
Μ: Και πως ξεπερνιέται αυτή την φρίκη;
Φ: Την δύναμι μέτρα εντός και εκτός σου. Κι αυτή θα σε διδάξει τα δέοντα. Ο ουρανός εποστάζει χρυσούς θεούς και ιερά δύναμι. Αλλά εμείς πάσχομε ακόμα από τυφλή μικροψυχία.
Μ: Ο ουρανός;
Μ: Εκεί όπου εκβάλλουσι όλοι οι ποταμοί των γηίνων ιδρώτων, των θυσιών και τα όλα χρυσά σπέρματα των ερώτων. Εκεί και αι σεπταί έδραι των αθανάτων θείων όντων και υπάρξεων. Εκεί και το υψηλόν, ευγενές και θείον, αμετάστατον και ακοίμητον, αναμένει επιβραβεύσειν τους τερματίσαντας αθλητάς της δικαιοσύνης..
Μ: Δύσκολη ζωή και η ελληνική μια μείζων κόλασις.
Φ: Αχιλλεύς, Αίας, Οδυσσεύς, Παλαμήδης, η αποστολή και μοίρα της Ελλάδος.
Μ: Αλλά γιατί;
Φ: Έχεις την αρίστην οικίαν και τα χειρότερα έπιπλα. Άλλοι έχουσι τα άριστα έπιπλά σου. Ει έχεις την δύναμιν, ελθέ και ανάκτησον αυτά. Ου δύνασαι τα πάντα έχειν. Η ζωή ούτως ουκ αν είχε νόημα ουδέν.
Μ: Δέχομαι τα πάντα δεν παραδέχομαι τίποτα.
Φ: Ούτε και αυτή την διερχομένην, την ερίτιμον τανύπεπλον νύμφη;
Μ: Τανύπεπλος εννοείς το εφαρμοστό φόρεμα;
Φ: Ακριβώς, τανυσμένο, τεντωμένο πάνω της του τονίζειν τας τελείας αυτής αναλογίας όπως της ομηρικής Ελένης εξ ού και το επίθετο.
Μ: Επί δίωρον καλλωπίζεται πριν ή εξέλθη της οικίας της και μάλιστα επί καθημερινής, παρακαλώ, βάσεως! Όχι δεν θα πάρω. Όσο το σκέπτομαι παύω θαυμάζειν παν το γυναικείον όσον και ανδροπρεπώς βαριέμαι. Πού ευρίσκουσι την τόσην ναρκισσιστικήν ωραιοπαθή δύναμι και υπομονή;
Φ: Ματαιόδοξον δόλωμα η ωραία γυνή, εξειδικευμένον δια ματαιοδόξους οικονομημένους άνδρες. Οι σοφοί απολαύουσι την υποαγρίαν του κάλλους φύσιν τοιούτων γυναικών από ασφαλούς αποστάσεως ώσπερ εν παρθένον ανεξερεύνητον τοπίον. Ενώ οι ματαιόδοξοι ρωμαντικοί βουλόμενοι αυτήν εξημερώσαι και τα κλινικά προσόντα αυτών απολαύσαι γίνονται γοητευτική βορά των σειρήνων.
Μ: Χα, χα! Τώρα τι θυμήθηκα; Ενός σοφού το ανέκδοτον. Όταν έπλαττε, ως έλεγεν, ο πλάστης θεός την γυναίκα βασανίστηκε τόσο πολύ, λέει, πώς θα την φτιάσει ώστε τελικά για βάσανα έπλασε και αυτήν, και η ίδια ν’ αυτοβασανίζεται και βάσανα στους εμπλεκομένοις μαζί της να παρέχει.
Φ: Για την παιδεία πάντως λέγαμε πριν ή ξωκείλωμεν εις τα της Αφροδίτης θέλγητρα και επιθαλάμια.
Μ. Όχι μόνο. Φτου! Αλλά και το λεωφορείο χάσαμε.
Φ: (Στοχαστικά.) Άξιζε την χασούρα πάντως η άτιμη. Άξιζε.
Μ: Εγκρίνω και επαυξάνω, φίλτατε. Χα, χα; Τι είχαμε, τι λέγαμε;
Φ: Ζήσε την στιγμή...
Μ: Αλλά βάνεις την πιο δύσκολη διαίρεσι και μού ζητάς το ζήσαι το πηλίκον αυτής προτού την πράξι της να έχω λύσει;
Φ: (Ψιθυριστά και ημιενδομύχως.) Ω ευγενές άπειρον, χάρισον ημίν την σφύζουσάν σου και ανεξάντλητον αλκήν και ορμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου