(Σύγγαμβρος, τουρκιστί μπατζανάκης, επισκεπτόμενος τον εορταζόμενον σύγγαμβρον αυτού.)
ΕΟΡΤΑΖΟΜΕΝΟΣ ΣΥΓΓΑΜΒΡΟΣ: (Δεξιούμενος.) Γερός, δυνατός;
ΣΥΓΓΑΜΒΡΟΣ: Υ-γιερός ή γερός;
Ε.Σ: Χα, χα. Υγιερός εκ του υγεία φυσικά, ευχαριστώ που με διορθώνεις και με μορφώνεις.
Σ: Όχι εγώ, η ελληνική γλώσσα μας, το πνευματικό στολίδι της ανθρωπότητος.
Ε.Σ: Πάντα. Υγεία δε το παν.
(Παρακάθηνται στον μεγάλο σαλονοκαναπέ.)
Σ: (Ποτοδεχόμενος.) Και το ορθώς εκφράζεσθαι, η επιτομή της υγείας αυτής. Άλλωστε όπως είπε και ο Πλάτων το κακώς λαλείν κάνει κακό στην ψυχή. Και προσθείην αν κι εγώ ότι όχι μόνο σ’ αυτήν αλλά και στο σώμα, ει και τα συμπτώματα επί του τελευταίου χρονίζουν εμφανισθήναι.Ε.Σ: Όπως τα λες.
Σ: (Προπίνει.) Υγεία, χαρά και καλή καρδιά, το λέει έξω κι ο απλός λαός.Ε.Σ: Το τέλειο είναι αυτό αν και σπάνιον. Αφού δεν υπάρχουν μόνο στιγμές ευφορίας αλλά και δυσφορίας, περισσότερες οι δεύτερες, που μαυρίζουν την καρδιά και την ζωή μας.
Σ: Υπάρχει πολύς πόνος και αδικία και θάνατος εκεί γύρω μας ώστε μια διαρκής και μόνιμος ευφορία και ευτυχία του κάθε ανθρώπου εφάνταζε αν κατάχρησις και ύβρις.
Ε.Σ: Κατάχρησις και ύβρις;
Σ: Βέβαια. γατί δεν υπάρχει αληθής και σταθερά ανθρώπινη ευτυχία σε ένα μικτό και ασταθές κλίμα όταν καραδοκεί θάνατος, γήρας και δυσάρεστα απρόοπτα και πιθανότητες αλλά και παράλληλα και ταυτοχρόνως πολλή ξένη δυστυχία. Αλλά και κάτι άλλο.
ΕΣ: Τι άλλο;
Σ: Είμαστε γεννημένοι για το εμείς και όχι για το εγώ. Δεν υπάρχει τέλεια και μόνιμος προσωπική ευδαιμονία όταν η ευδαιμονία αυτή δεν είναι καθολική όπως ουδείς μέλος της οικογένειας ευτυχεί ποτέ δυστυχούντος ενός άλλου μέλους.
Ε.Σ: Αλλά από την καλή καρδιά ξεκινήσαμε.
Σ: Την σταθεράς ευφορίας ψυχική διάθεσι δηλαδή. Ε.Σ: Ευφορία. Μάλιστα. Και πως κατακτάται ή καλλιεργείται αυτή;
Σ: Το μέτρον αυτής εννοείς;Ε.Σ: Έστω.
Σ: Το μετριοπαθώς έχειν.
Ε.Σ: Εξηγού πλειόνως.
Σ: Αγάπη και χαμόγελο, έστω κι αν είσαι εντός στις μαύρες σου. Η καλυτέρα εξάσκησις του μειδιάματος είναι η δίκην ακονίσματος τριβή αυτού εις τα πλέον σκυθρωπά, σκαιά και αντιπαθητικά πρόσωπα.Ε.Σ: Όπως δηλαδή και στο βλέπειν ψευδέλληνες πολιτικούς του τύπου Άλεξ και Κούλι άνευ του αναγουλιάζειν και εμέσσειν, αί; Χα, χα!
Σ: Πες το ψέματα! Ουδέν γαρ κακόν αμιγές καλού.Ε.Σ: Γι αυτό η φιλομειδής θεά Αφροδίτη και τα ελληνικά αγάλματα, φιλόγυμνα το πλείστον, εντυπώνουσι και σκορπίζουσι χαράν και αγαλλίασιν, την αθώαν λάμψιν-ψυχήν του κάλλους.
Σ: Ενώ αι χριστιανικαί παραστάσεις και εικονίσματα, αυστηρά, κατηφή και βλοσυρά αλλά και αντιγυμνικά εκπέμπουν μια χολερική κιτρινίλα, πένθος και νεκρίλα γιατί χάλασε και πονήρεψε ο κόσμος.
Ε.Σ. Όντως η μέρα με τη νύχτα, η ζωή με τον θάνατο.
Σ: Έτσι εθεώρουν εκείνοι αποδίδειν καλλιτεχνικώς την βαθείαν πνευματικότητα.Ε.Σ: Το θέμα είναι ο χριστιανισμός χάλασε τον κόσμο ή απλά τον εξέφρασε;
Σ: Για το είναι μας δίκαιοι μάλλον και τα δυο. Ε.Σ: Ορθοδοξία ή ορθολογισμός;
Σ: Ορθοδοξία, θρησκευτικόν ημίαιμον έως και τραγέλαφος ελληνοδοξίας και εβραιοδοξίας. Ως ελληνοδοξία και μόνον αυτοαναιρείται ως εβραιοδοξία και μόνον αφελληνίζεται. Το μέτρον-μετριοπάθεια σώζει τον ελληνισμό κι εδώ.Σ.Ε: Πώς δηλαδή;
Σ: Ο ιστορικός συμβιβασμός διδάσκει την σύμπλευσι του ελληνισμού μετά του δυτικού κόσμου βαθύτατα, ελληνικώς και χριστιανικώς, διεπλασμένου και διαπεποτισμένου.Σ.Ε: Σύμπλευσις εις τι;
Σ: Η ουσιώδης διαφορά του ελληνισμού έναντι των σημερινών δυτικών κρατών είναι ότι ο ημέτερος πολιτισμός προηγείται, χρονικώς ου μην αλλά και ποιοτικώς, του χριστιανισμού ενώ όλων των άλλων ο πολιτισμός είτε έπεται είτε ταυτίζεται προς τον χριστιανισμόν αυτόν. Οπότε, αν αποβάλωμεν μονομερώς τον χριστιανισμόν ως εβραιοδοξίαν έναντι του προχριστιανικού ημών πολιτισμικού παρελθόντος, αποξενούμεθα των συμπλεόντων με μας, παραδοσιακά χριστιανικών, ευρωδυτικών λαών. ενώ αν αποβάλωμεν ή υποβιβάσωμεν τον προχριστιανικόν ελληνισμόν ημών και τας ανθρωπιστικάς αξίας του χάριν της νεωτέρας θρησκευτικής ημών ταυτότητος, της ορθοδοξίας, γενομένης αυτής ούτω αμιγώς εβραιοδοξίας, αποξενούμεθα του πανθομολογουμένως, ανωτέρου και λαμπροτέρου, προχριστιανικού πολιτισμικού παρελθόντος ημών.Ε.Σ: Δίκοπο μαχαίρι δηλαδή. Χμ. Οπότε βλέποντας και κάνοντας. Αλλά συμβιβάζονται αγάπη και μέτρο;
Σ: Υπερβολή σημαίνει έλλειψι μέτρου και ύβρι, η δε ύβρις γεννά το αντίθετό της, εν προκειμένω το μίσος. Αγάπα λοιπόν εν μέτρω, τόσο τον φίλον σου ως ενδεχόμενον μελλοντικό σου εχθρό όσον και μίσει τον εχθρό σου ως ενδεχόμενο μελλοντικό σου φίλο.Ε.Σ: Κάπως φειδωλόν-τσιγκούνικον δεν ακούγεται αυτό; Υπάρχει μέτρον-μέτριον, ανώτερον του ¨πολύ¨ στην φιλία και την αγάπη ;
Σ: Δεν είμαστε ιδιοκτήται της αγάπης. Χρήσται αυτής είμαστε. Το πρώτο λέγεται εγωισμός. Το δεύτερο ταπεινοφροσύνη, το επιστέγασμα των αρετών.Ε.Σ: Ώστε η αγάπη…
Σ: Η αγάπη έχει υπερεκτιμηθή. Κάτι ο έμφυτος ανθρώπινος ναρκισσισμός, ολίγον τι ο θρησκευτικός λαϊκισμός, δεδώκασι σ’ αυτήν διαστάσεις εξωπραγματικές και εξωλογικές.Ε.Σ: Και πώς αποδεικνύεται αυτό;
Σ: Όταν η ερωτική απογοήτευσις π.χ. οδηγεί εις μανιοκαταθλιπτικάς καταστάσεις, τρέλα έως και αυτοκτονία, αυτό δεν εξηγείται άλλως ει μη ότι η συναισθηματική επένδυσις σ’ αυτήν εμπεριείχε πολλά νοσηρά, εγωιστικά και κτητικά-κτησιομανή, στοιχεία.Ε.Σ: Σαφέστερος γενού.
Σ: Προσπαθήσω. Όταν ο αγαπών αγαπά βλέπειν στον άλλον, ως εν κατόπτρω, το ναρκισσιστικό είδωλό του, τα προσωπικά του αποκλειστικά στοιχεία, έστω και εξιδανικευμένα, κατ’ ουσίαν τον διπλάσιον εαυτόν του βλέπει και αγαπά και όχι τον αγαπώμενον. Διο και απογοητεύεται και εκνευρίζεται τα μάλα όταν η φυσική πραγματικότης διαψεύδει τους εξωλογικούς και εξωπραγματικούς πόθους αυτού.
Ε.Σ: Και εν κατακλείδι ειπείν;
Σ: Η μεγαλοψυχία-μεγαθυμία-καλή καρδιά της μετριοπάθειας σώζει σταθερώς τα πράγματα, σώζει δε και την αγάπη και τους έρωτες από την αυτοκαταστροφική τους υπερθέρμανσι.Ε.Σ: Μετριοπάθεια;
Σ: Μια φορά ένας σοφός ερωτήσας ένα παλαιόν γνωστόν του γιατί ερχόμενοι αντιμέτωποι τον αποστρέφεται, εκείνου δε ειπόντος δεν γουστάρει τα μούτρα του, αυτός ατάραχος και υπομειδιών απήντησε: Τώρα που το λες κι εγώ όταν είμαι στις κακές μου, και για να είμαι ειλικρινής, δεν μού αρέσουν τα μούτρα μου να βλέπω καθόλου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου