ΣΧΟΛΙΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ : Το είχαμε ξαναγράψει ότι αυτοί θα ξεπεράσουν και εμάς στον διχασμό.! Πάμε καρφί για αποσχίσεις και εσωτερικές αλλαγές συνόρων. Αυτά που είδα με τις "περίεργες" σημαίες όπως η Betsy Ross, που εμφανίστηκε μετά τις διαδοχικές ήττες στα Clouds και στο Brandywine και πριν τον θρίαμβο της Saratoga....μου δείχνουν ότι δρομολογούνται εξελίξεις, για απόσχιση κομητειών και ενσωμάτωση σε άλλες Πολιτείες, υπάρχουσες η νέες, όπως στην Νοτιοδυτική Βιρτζίνια, στο Δυτικό Μέρυλαντ, ακόμα και στο Τέξας, το οποίο θα ήταν καλό να σπάσει σε 5 Πολιτείες, από τις οποίες οι 4 θα είναι συντηρητικές. Αντίστοιχα αποσχιστικά κινήματα θα δούμε να διογκώνονται, στην Βόρεια Καλιφόρνια με το “State of Jefferson”, στο Ιλλινόϊ με το τοπικό αποσχιστικό κίνημα και στα βόρεια περίχωρα της Ν. Υόρκης. Οι εξελίξεις αυτές, θα εμποδίσουν την νόθευση του εκλεκτορικού συστήματος που σχεδιάζουν οι διεθνιστές, με την μετατροπή της Γουώσιγκτον Ντι Σι και του Πουέρτο Ρίκο σε Πολιτείες.
Σχολιάζει ο ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Από που να αρχίσει και που να τελειώσει κανείς. Δεν χρειάζεται νομίζουμε καν αναφορά στην κολοσσιαία αποτυχία των αρχών ασφαλείας να αποτρέψουν την είσοδο των όποιων διαδηλωτών στο Κογκρέσο. Πάμε όμως παρακάτω… Η “παγίδα” που έχει στηθεί είναι πραγματικά απίστευτη.
Ο κόσμος έχει διαιρεθεί σε υποστηρικτές και αντιπάλους του Τραμπ, με αποτέλεσμα να ξεφεύγουν από την “εξίσωση” της ανάλυσης κρίσιμα στοιχεία. Το κρισιμότερο όλων είναι ότι για οποιονδήποτε σέβεται τον εαυτό του και θέλει να… του λέει την αλήθεια, ο Αμερικανός πρόεδρος, ως άτομο και μόνο, είναι περίπτωση που εμπίπτει στη δικαιοδοσία των ψυχιάτρων. Όχι των ψυχολόγων. Κι αυτό περιπλέκει τα πάντα.
Αυτό το τονίζουμε με κάθε τρόπο, διότι όπως αποδεικνύεται από πλήθος αναρτήσεων του DP, η στάση που έχουμε κρατήσει σε πολλά από τα θέματα της ατζέντας του Ρεπουμπλικανικού κόμματος, δεν είναι αρνητική. Επιπροσθέτως, έχουμε ουκ ολίγες φορές εκφράσεις επιφυλάξεις για πλειάδα θέσεων και πολιτικών που έχουν προωθηθεί από κυβερνήσεις των Δημοκρατικών, ιδίως στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής.
Θεωρούμε ότι είναι υποχρέωση απέναντι στην ίδια την αλήθεια, όσο υποκειμενική και αν είναι αυτή η έννοια, το να μπορεί κάποιος ψύχραιμα να διαπιστώσει ότι κάτι δεν πάει καλά με τον συγκεκριμένο άνθρωπο. Και ότι βρέθηκε στην εξουσία επειδή ήταν… καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση με ψηφοφόρους της “αθέατης Αμερικής”.
Ψηφοφόρους ξεχασμένων περιοχών, εγκαταλελειμμένων από ένα αμερικανικό πολιτικό σύστημα που ως ΗΠΑ αντιλαμβάνεται Νέα Υόρκη, Ουάσιγκτον, Λος Άντζελες, άντε και Σαν Φρανσίσκο. Πάλι καλά που έχει τη γνωστή ιστορία π.χ. η περιοχή της Νέας Ορλεάνης και δεν την ξεχνούν! Το πρόβλημα όμως έχει φθάσει στο αδιέξοδο που βλέπουμε. Άρα, ό,τι και να λέγεται για τον Τραμπ, οι αιτίες είναι βαθύτερες.
Οι Ρεπουμπλικάνοι προφανώς προτιμούσαν τον Τζο Μπάιντεν για αντίπαλο, καθώς θεωρούσαν ότι ήταν ο αδύναμος κρίκος σε ένα Δημοκρατικό κόμμα που δεν μπορεί τόσα χρόνια μετά τον Μπάρακ Ομπάμα να προσελκύσει ψηφοφόρους. Η Κάμαλα Χάρις είναι κατά τα φαινόμενα το νέο ισχυρό χαρτί των Δημοκρατικών, αλλά για να μπορέσει να αποκτήσει πολιτική υπόσταση αρκετή για να της δώσει την επόμενη προεδρία στις ΗΠΑ, πρέπει αν περάσει από την αντιπροεδρία.
Η υγεία όμως του Μπάιντεν προβληματίζει πολλούς αναλυτές διεθνώς, θεωρώντας υψηλή πιθανότητα να κληθεί η Κάμαλα Χάρις να κυβερνήσει τις ΗΠΑ στην πορεία, χωρίς να έχει εκλεγεί πρόεδρος. Το επόμενο διάστημα είναι προδήλως κρίσιμο και θα φανεί λίαν συντόμως εάν οι ΗΠΑ έχουν τη δυνατότητα να αντεπεξέλθουν στην πρόκληση αναίμακτα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, από την κατάσταση που έχει ανακύψει.
Οι Ρεπουμπλικάνοι όμως δεν εκπροσωπούνται αποκλειστικά από τον Ντόναλντ Τραμπ. Εκεί ο διχασμός είναι βαθύτερος. Θα αποτελούσε ιεροσυλία να εξισώσει κανείς τον Μάικ Πομπέο, ακόμα και τον Μάικ Πενς με τον Τραμπ. Οπότε είναι κρίσιμος παράγοντας που θα καθορίσει τις εξελίξεις, ποια θα είναι η στάση προβεβλημένων στελεχών των Ρεπουμπλικάνων.
Ας το δούμε πιο αναλυτικά: Ο Πομπέο απέδειξε ότι είναι πολιτικός μεγάλου βεληνεκούς που θα μπορούσε να σταθεί εύκολα στον προεδρικό θώκο και δεν αποκλείεται να μας απασχολήσει στο μέλλον. Ο Πενς είχε επ0ίσης μια αξιοπρεπέστατη παρουσία και όταν εκλήθη να μιλήσει προ ετών στην περίφημη Διεθνή Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου. Η ομιλία του είχε εντυπωσιάσει πολλούς. Του DP συμπεριλαμβανομένου.
Στις σημερινές εξελίξεις, ο επικεφαλής στη Γερουσία Ρεπουμπλικάνος, Μιτς Μακόνελ, ξεκαθάρισε ότι αντιλαμβάνεται πως ενδεχόμενη εκτροπή θα θέσει σε “σπιράλ θανάτου” την αμερικανική δημοκρατία. Ο Πενς επίσης δείχνει ξεκάθαρα με τη στάση του ότι για να αμφισβητηθεί το εκλογικό αποτέλεσμα θα πρέπει να παρουσιαστούν στοιχεία. Ακόμα και ένα εκατομμύριο… οπλισμένοι Αμερικανοί δεν αρκούν.
Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Ωστόσο, αυτό που ενδιαφέρει την Ελλάδα είναι το πως θα επηρεαστεί η
κατάσταση ασφαλείας στον πλανήτη από τα γεγονότα στις Ηνωμένες
Πολιτείες. Αν αύριο ξυπνήσει η Αμερική και σημειωθεί “κραχ” στο χρηματιστήριο, αυτό μας αφορά άμεσα.
Δεν λέγεται τυχαία πως “όταν φταρνίζεται η Αμερική, πλευριτώνεται όλος ο
πλανήτης”. Και η Γουόλ Στριτ μπορεί να οδηγήσει τον κόσμο στο χάος. Ας
μην το ξεχνούμε, διότι οι επιπτώσεις μιας παρατεταμένης αστάθειας θα μας
πλήξει νομοτελειακά.
Μια κατάσταση αστάθειας στις ΗΠΑ μας αφορά και στο πλαίσιο της ανάγκης ελέγχου του τουρκικού αναθεωρητισμού. Μια ανεξέλεγκτη κατάσταση χάους στις ΗΠΑ, εγείρει αμφιβολίες για τα αντανακλαστικά του Πενταγώνου να παρέμβει στο ενδεχόμενο τουρκικής εκτροπής. Άρα, ας μην κοιτάμε τα τεκταινόμενα αποστασιοποιημένα, διότι μας αφορούν άμεσα. Πιο πολύ από όσο φανταζόμαστε σήμερα.
Εάν επιχειρηθεί να γίνει αναγωγή στο τι ακριβώς εκπροσωπεί η διαμάχη που έχει ξεσπάσει στις ΗΠΑ, η υπόθεση θα πήγαινε πολύ μακριά. Αναφερθήκαμε στην αρχή του σχολίου. Συνδέεται με τις διαφορετικές οπτικές για την πορεία του κόσμου τις δεκαετίες που έρχονται.
Το “παγκοσμιοποιητικό” μοντέλο συγκρούεται με αυτό που επικεντρώνει στη συνέχιση αυτού που έχει στο επίκεντρό του το έθνος-κράτος. Άρα σχετίζεται με το ποιο μοντέλο θα επικρατήσει. Κι αυτό κρίνεται στις ΗΠΑ. Με τους πρωταγωνιστές να “πολεμούν” όμως για κάτι άλλο…
Το πρώτο φτάνει πολύ μακριά, μιλώντας π.χ. για “ανάγκη παγκόσμιας διακυβέρνησης“, μια ατζέντα που ασπάζονται και Έλληνες πολιτικοί, όπως φαίνεται από ξεκάθαρες δηλώσεις τους. Συνδέεται με το αφήγημα της κλιματικής αλλαγής και την εσπευσμένη εξάρτηση από τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (ΑΠΕ). Το οποίο σχετίζεται με το παγκόσμιο οικονομικό μοντέλο, με την ίδια την “κρίση του καπιταλισμού“, όπως αποκαλείται.
Εσπευσμένη, υπό την έννοια ότι η τεχνολογία σήμερα δεν βοηθά στο να βγαίνει ο λογαριασμός. Φαίνεται πως η προσπάθεια είναι ένα μεγάλο στοίχημα, που αν δεν βγει θα σπείρει την καταστροφή παγκοσμίως. Με την επιδοτούμενη επένδυση κολοσσιαίων ποσών στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, επιδιώκεται η επίσπευση της τεχνολογική προόδου που θα οδηγήσει σε “καθαρές” πηγές ενέργειας.
Που ίσως δεν είναι και τόσο καθαρές εάν κανείς συνυπολογίσει την εξάρτηση από τα κρίσιμα ορυκτά και τις “σπάνιες γαίες”, στην αγορά των οποίων ηγείται χωρίς αμφιβολία η Κίνα, λόγω της αβελτηρίας του δυτικού κόσμου. Εν ολίγοις, τα γεγονότα στην Αμερική αποτυπώνουν όσα βιώνει ο πλανήτης, όσα οι ελίτ του επιδιώκουν μια -προς το παρόν άκρως αμφιλεγόμενη και οικονομικά εξαιρετικά υψηλού ρίσκου– μετάβαση.
ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΥΔΡΟΓΟΝΑΝΘΡΑΚΕΣ
Όσον αφορά την Ελλάδα, η συζήτηση κορυφώνεται και ίσως πλέον εκτρέπεται, μόλις εμείς ξεκινήσαμε(;) να ασχολούμαστε σοβαρά με το ζήτημα των υδρογονανθράκων, που θα μπορούσαν ακόμα και να μας είχαν γλιτώσει από τα Μνημόνια, εάν ο πολιτικός μας κόσμος λειτουργούσε διαφορετικά.
Λίγο η ευρύτερη εξάρτηση της χώρας -και των πολιτικών της;- από παραδοσιακούς προμηθευτές υδρογονανθράκων, λίγο το φοβικό σύνδρομο απέναντι στην Τουρκία με την οποία ξέραμε ότι θα συγκρουστούμε διότι η υπόθεση “έχει πολύ ψωμί” και καταλήξαμε -διά του πολιτικού μας συστήματος- πιο φανατικοί και από την Γκρέτα Τούνμπεργκ, υποστηρικτές αναλύσεων αμφισβητούμενης -από πολλούς που καταγγέλλουν ότι φιμώνονται- επιστημονικής εγκυρότητας.
Η ελληνική Ελληνική Διαχειριστική Εταιρεία Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ) υποστηρίζει ότι υπάρχουν κοιτάσματα φυσικού αερίου αρίστης ποιότητας και κόστους πολύ φθηνότερου (-45%) από τις εισαγόμενες ποσότητες, με την Ελλάδα να προτιμά να εισάγει πανάκριβα, εξάγοντας πολύτιμο συνάλλαγμα. Φέτος αναμένεται η δαπάνη άνω των 10 δισ. ευρώ, ενώ η χώρα θα μπορούσε να έχει ακόμα και έσοδα. Πόσο θα φθάσει το κόστος της κιλοβατώρας του ρεύματος φέτος;
Η ευρύτερη τραγωδία είναι ότι οι εξελίξεις που συμφέρουν την Ελλάδα εκπροσωπούνται – συνδέονται από λάθος εμβληματική προσωπικότητα. Διότι δεν μπορεί κανείς να πειστεί ότι οι οπαδοί του Ντόναλντ Τραμπ στην Αμερική και όχι μόνο, αντιλαμβάνονται κάτι περισσότερο από τον λαϊκιστικό του λόγο και μάλιστα σε “απόλυτες τιμές”.
Είναι εξάλλου αμφίβολο εάν κατανοεί και ο ίδιος τη διαμάχη, τι διακυβεύεται, με δεδομένη την απέχθειά του στη μελέτη και την “ψυχοσύνθεση του παντογνώστη” που τον χαρακτηρίζει. Ασχέτως των υποκειμενικών απόψεων που εκφράζονται στα μέσα ενημέρωσης, η Ελλάδα θα πρέπει να προσέξει πολύ για μια ακόμη φορά τη στάση της. Οι καιροί είναι πονηροί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου