ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ζ΄(6)
(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας,
Αγριμέδων)
Ο παράδεισος έχει ένα ελάττωμα. Συγκοινωνεί με την κόλασι όπως η ζωή με τον θάνατο και η θρησκεία με την βία. Ο αβρααμοδιάβολος ξέρει πολύ καλά την δουλειά του. κρατά στο ένα χέρι του την Βίβλο και στο άλλο το Κοράνι.
Ειρήνη ουσιαστικά ίσως δεν υπάρχει πουθενά. Μόνο πόλεμος, κεκηρυγμένος και ακήρυκτος υπάρχει πραγματικά, πόλεμος σε όλα τα πεδία και τους χώρους. Πόλεμος και στην οικογένεια, στα σχολεία, την εργσσία, την διασκέδασι, τον έρωτα, την ηδονή.
Σ’ αυτό τον αστάθμητο κόσμο, τον ανάλγητο, εγκληματικό, αρρωστημένο και εκφυλισμένο κόσμο, αν επρόκειτο υποχρεωτικά να επιλέξεις μόνο το ένα από τα δύο, αγωγή θρησκευτική ή αυτοπροστατευτική, το δεύτερο θα ήταν η σωστή επιλογή.
Ο άνθρωπος δεν αντέχει την πολλή αλήθεια της φρίκης που απλώνει παντού η πανταχού παρούσα πολεμική βία. Προ παντός σήμερα που η τεχνολογία έκανε αυτήν την βία όσο ποτέ άλλοτε, πιο εύκολη, ανεξέλεγκτη, ελκυστική γι αυτό και ασύλληπτα καταστροφική.
Ελέχθη: Αν θες ειρήνη, ετοιμάσου για πόλεμο. Και για τον αόρατο, ύπουλο πόλεμο της ειρήνης κάνε κι εσύ κάτι: σκληραγώγησε τα τέκνα σου μαθαίνοντάς τα εγκράτεια και πολεμικάς τέχνας.
2. Πόλεμος και στα των ιδεών μεταξύ δικαίου και αδίκου, αλήθειας και ψεύδους, θεού και αντιθεού. Αλλά γιατί, βρε φίλε, κάθε προσκύνημα και οβολός, κάθε θαύμα και τάμα; Πώς κακομάθαμε έτσι τους θεούς και τις θρησκείες του; Αφού χρήμα σημαίνει βία στην βία και αδικοχυμένο ανθρώπινο αίμα.
Κι έπειτα τί σημαίνει πιστεύω ή δεν πιστεύω στον κάθε θεό; Το πίστι ή απιστία δεν είναι θέμα θρησκευτικό αλλά πολιτικό και οικονομικό, οι δικοί μας και οι εχθροί μας, άλλο κόμμα, άλλο έθνος, άλλος θεός.
¨Διαίρει και βασίλευε¨ η σταθερά πολιτική και οικονομική εργαλειοποίησι θρησκείας και θεού. Εξ ού και οι τόσοι θρησκευτικοί πόλεμοι και αιρέσεις. Ή όχι;
Πιστός έπρεπε κανονικά να θεωρείται όποιος πιστεύει στην ανωτερότητα και επικράτησι του καλού και δικαίου διαμορφώνοντας έτσι, αν δεν είναι υποκριτής, και ανάλογο χαρακτήρα, συμπεριφορά και φιλοσοφία με βάσι το σωκρατικό εκείνο ¨ν’ αδικείσαι καλύτερα ή να αδικείς.¨
Τουναντίον άπιστος ή και άθεος όποιος αδιαφορεί και αρνείται ότι υπάρχει καλό και κακό αλλά μόνο το κάθε φορά προσωπικό ευχάριστο και συμφέρον πατώντας έτσι, κυριολεκτικά και κυνικά, επί πτωμάτων.