ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(14)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(14)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Πότε ήλιος κρατεί, πότε βρέχει. Ο καθένας ζη όπως μπορεί και με ό,τι έχει. Κι όταν γύρω του απλώνει καταχνιά και μιζέρια, παρακαλά ένα όνειρο να τον πάρει στα χέρια.
Έρρωσθε και ευρυσθενείτε, συνάδελφοι. Η ζωή μας αυτή ου μόνον υπομονής χρείαν έχει αλλά και απόθεμα υπομονής για ένα προσεχώς χειρότερο ενδεχόμενο. Και χαρά σ’ τον που την έχει.  
Πολλά λέγουσι οι σοφοί και οι ιεροί. Και ουχί όλα σοφά και ιερά. Επομένως εσύ, άκουε, κρίνε και τα μεν καλά αυτών κράτει, τα δε μη καλά συγχώρει. Ουδείς τέλειος μήτε ούτε και ο ανθρώπινος λόγος. Αλλιώς δεν θα υπήρχε ανθρώπινον έργον πνευματικής εξελίξεως.
Κάθε μέρα, κάθε επαφή κοινωνική, κρύβει κι ένα δίδαγμα.  Κάθε αδυναμία μια δύναμι, κάθε νέα καταπτόησι ηθικού επιφυλάσσει και μια νέα μείζονα ανάτασι ψυχής.
Πάνω από πομπώδεις και βαρύγδουπες εορτές, πανηγύρεις και τελετουργίες  χάσκει ανησυχητικό και  απειλητικό το υπαρξιακό ψυχικό κενό. Αυτό που δεν γεμίζει με θεολογικάς κολακείας και αυταπάτας αλλά μόνο με αρετής ουσία και εργώδη συλλογισμό.

2. Καλό αι βεβαιότητες και αι πίστεις αλλά γεννούν δόγματα και τυραννίας. όπως και κάθε όμορφο και ποθητό εμπορικό αγαθό μπορεί να κρύβει πίσω του μια φρίκη αίματος και δουλείας.
Η επικαιρότης της φήμης άσκεί στον άνθρωπο μια θρησκευτική λατρευτική γοητεία όπως αυτή του θεού. Χωρίς συνεχή διαφήμισι και αναγνωρισιμότητα δεν υπάρχει θρησκευτικά συγκεκριμένος λατρεύσιμος θεός. Κι αν υπάρχει δεν είναι για τον άνθρωπο αντιληπτός.  
Το τραγικό είναι ότι ο θεός που τού ταιριάζει και που θέλει έχειν ο άνθρωπος ως θεό είναι ένας κατά φαντασίαν θεός ενώ ο πραγματικός δεν χωρά στα ατελή πνευματικά και ηθικά μέτρα του για να επικοινωνήση.
Οι Έλληνες πάντως πρωτοτύπησαν κι εδώ. Και αν δεν δεν υπάρχει θεός είπαν, μπορεί ο άνθρωπος να τον επινοήση. Και θεός και θρησκεία να μη μείνοι, μένει το κάλλος και η καλοσύνη. Μένει σοφία, επιστήμη και σωφροσύνη πού τού μοιάζουν και για τον βραχύβιο θνητό φθάνουν και παραφθάνουν.  
Ο θεός άλλωστε υπάρχει νοερά παντού εκτός από κει που τον προσκυνάνε προσκυνώντας κατ’ ουσίαν τον σωσία του, ένα εμπορεύσιμο θεοκρατικό τσίρκο αγιοσύνης. Η θρησκευτική πίστι των μαζών, μια δεισιδαίμων πρόφασις πνευματικής αβελτερίας και παραιτήσεως, Οπότε  τί θεός, τί σωσίας του, καμιά διαφορά.

3. Αυτόν τον σωσία όμως, πότε με το καλό και πότε το άγριο, θέλει επιβαλείν ως υπερτάτη αλήθεια το παντοδύναμο σύστημα παντοιοτρόπως γιατί αυτό εξυπηρετεί τα άνομα, ανθρωποκτόνα σχέδιά των βαφτίζοντας όποτε θέλουν το κρέας ψάρι, την αλήθεια ψέμα και το ψέμα αλήθεια.   
Επειδή και η εξουσία κάνει  τα δικά της θαύματα που είναι δυστυχώς και τα περισσότερα, αμεσότερα και πειστικότερα. θαύματα ψυχαναγκασμού, εκβιασμού και τρόμου.  Η δε θρησκεία, το alter ego της, ο καλός μπάτσος, με την σειρά της, καιροσκόπος και θησαυριστική πάντα, εγκρίνει επ’ αυτού και επαυξάνει.  
Και η δικαιοσύνη πού; θα είποις. Αλλά η δικαιοσύνη την φτώχεια και την αδυναμία φαίνεται ότι δεν τας καταδέχεται. Η εξουσία ασκεί νόμιμο τρομοκρατία, η αντιπολίτευσι κοινοβουλευτική συμπαιγνία, η θρησκεία με τον εκάστοτε κερδισμένο.  Όλοι στο κόλπο.  
Ακόμα κι εκεί ψηλά στις ρωμαντικές αετοφωλιές των μοναχικών ταγμάτων, ακούσια, άγια δολώματα για ναυαγισμένας ψυχάς κι αυτοί. Ελέω εξουσίας σαφώς ίνα εκτονούται ακινδύνως προς αυτούς η λαϊκή οργή και απελπισία. Στο μέγα κόλπο κι αυτοί.
Αλλά και τα καθαρά άσπιλα χέρια μη θαύμαζε αδιάκριτα. καθαρά είναι και τ’ αδούλευτα, κι αυτά που αναθέτουν σε άλλους την βρώμικη δουλειά.  Κάθε Κυριακή πιάνουν στασίδι, φόβος θεού και φόβος διαόλου, αγία συμπαιγνία,  σού κλέβουν μυαλό και ρουφούν το αιματάκι με θρησκευτικό καλαμάκι.

4. Όπως βλέπεις, αγαθιάρη μου,  το σκύψαι-σκύψαι, prima lapsus mali, ξεκινά ανυποψίαστα απ’ τον θεό πρώτα, προχωρά σε ναούς και εικονίσματα, ασπάζεται μετά το κάθε προβεβλημένο άγιο χέρι για να καταλήξη στο τέλος ώριμο φρούτο τυφλής πίστεως, υποταγής και δουλείας στον Λαβύρινθο και στον ανθρωποφάγο του Μινώταυρο.  
Αν και ο θάνατος και οι σκοτεινοί απόστολοί του δεν θα νικήσει ποτέ την ζωή γιατί απλά είναι ο θάνατος, δηλαδή θάνατος και μόνο. Και είναι η στείρα, άμορφος, σκοτεινή, χαώδης προδημιουργία. Αυτήν που γκρέμισε ο φωτεινός λόγος της Δημιουργίας, η κοσμική δημιουργία με τους αστροθεούς κυβερνήτας της.
Το φως της ζωής πατάσσει το σκότος αλλά δεν το καταργεί γιατί το φως δεν παράγει ποτέ θάνατο. Αλλά το βάζει στην θέσι που ανήκει ώστε να υπηρετεί την δημιουργία και την ζωή. Εν προκειμένω αυτή η θέσις είναι οιονεί ο βόθρος και οι υπόνομοι του σύμπαντος για να μένη το τελευταίο αυτό αιωνίως όμορφο, καθαρό και υγιές.
Ας μη θηρεύωμεν ούν την ύβριν, τα μυστικά και άρρητα μυστήρια και θαύματα των θεών, γινόμενοι ματαιόδοξα θύματα της μαύρης μαγείας . Το θνητόν στοιχείον είναι φύσει αδύνατον ώστε διακρίνειν, κρίνειν και αξιολογείν τα ουράνια ιερά απόρρητα.
Αυτά που αξίζουν, και μας αξίζουν, θα μας αποκαλυφθώσιν μόνα των, όποτε και εάν αυτά ευδοκήσωσι. Εάν εξελισσόμεθα ημείς εναρέτως και πνευματικώς και μη ωφελιμιστικώς σκεπτόμενοι, και καθώς αυτά μας παρακολουθούν και μας προφυλάσσουν μυστικά την κάθε μας κρίσιμο στιγμή, θα μας επισκεφθώσι αβιάστως και ανεπικλήτως τότε εν τιμήι και δόξηι πολλήι.