ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(15)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(15)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

 

Ανεκτίμητα είναι τα ψυχοενεργειακά αποθέματα που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος τα οποία μόνο η υπομονή, η πίστις και η ελπίς της θελήσεως δύνανται ανασκάψαι και αξιοποιήσαι.

Ακαταπαύστως γαρ η εκπεσούσα ψυχή του παλεύει, στο σαρκικό της ημίφως, του ξανακερδίσαι το απωλεσθέν ύψος και φως της, να καλύψει την απόστασι της αθανάτου έδρας της.

Αυτόφωτον και αυτοδημιούργητον, ιδού η ιερά οδός της αρετής και της ελευθερίας. Αλλά όταν μέτρον της αρετής  θεωρείται η κληρικοδουλεία, φόβος θεού και φόβος διαβόλου, αμαχητί κι από χέρι, σώμα, πνεύμα και ψυχή, έχεις παραδοθή.

Οσάκις δε τυραννική αυτοκρατορική βία και έγκλημα ισχύουν τόσο ώστε ν’ αυτοανακηρύσσονται επίσημος και μοναδικός θεός και θρησκεία, τότε αποδημούν υψηλά εξ ού προήλθον αλήθεια, ελευθερία και κάλλος. προβάλλει τότε γαρ η εποχή του στυγερού και τερατώδους.

Κι όσον για αυτοκράτορες, ευτυχώς που πέθανε ο Μέγας Αλέξανδρος νέος πριν χαλάση τελείως και γίνη Ρωμαίος, γίνη Μέγας Κων/νος, άγιος κι αυτός, κατά το ¨ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.¨ Δεν θ’ αξιζε επ’ ουδενί τέτοια σπίλωσι, τέτοιες προδοσίες και ολοκληρωτισμούς το μεγαλείο του φωτοδότου ελληνισμού.

 
2. Όλα έχουν μια εξήγησι. κι από εξήγησι σε εξήγησι, τον μίτο της Αριάδνης, ο νους προσεγγίζει την έξοδο απ’ τον Λαβύρινθο του σκότους και αγκαλιάζει την τέλεια εξήγησι, το φως της αλήθειας, την όντως αλήθεια των ασπόρων ιδεών. Αλλά όσοι επιμένουν ανόητοι, θα κολλήσουν  στον φόβο, βορά του εκάστοτε Μινωταύρου.

Η γνώσις είναι νίκη, η αγνωσία ήττα, η λήθη θάνατος. Η διάγνωσις του κακού είναι η αρχή της ήττης του όσο και η αρχή της γνωστικής θεραπείας. Η μάθησις είναι θεία ουσία, η αμάθεια απουσία, η τε φιλομάθεια η θρησκεία των θεών.

Ω τέκνα του ιερού φωτός, εύ αεί κρατείτε και ευγενώς στήτε. Τα κρόνια παράσιτα όσο κι αν ευτροφίζονται παράσιτα παραμένουσι, τα έντιμα όμως του Διός, όσο κι αν κακοπαθούν, έντιμα, ιερά κι αθάνατα αναδεικνύονται.

Τάδε παραδίδει η αρχαία σοφία: Υπάρχει το αιθερικόν σύμπαν έδρα των αθανάτων αστροθεών των λαμβανόντων οιανδήποτε και όποτε υλικήν μορφήν επιθυμούν. Και υπάρχει και το υλικόν σύμπαν, διφυές και μεικτόν την σύστασιν, όπερ ιερώς αλληγορείται  θεός Παν και Κρόνος.

Πρόκειται για τον ημέτερον θνητόν κόσμον, τον κόσμον της δημιουργίας όστις επιδέχεται την ταχείαν ή βραδείαν μεταβολήν και φθοράν του χρόνου. Κι αυτό επειδή λόγω αυτής της υλικής του μορφής φέρει και τα συναφή πάθη της ύλης.

3. Είναι ότι συνυπάρχει εις αυτόν τον ημέτερον κόσμον εκτός του θείου αιθερικού πνεύματος το αλληλοφαγικόν, θηριώδες έως και το αυτοκαταστροφικόν του προδημιουργικού χάους, χώρον όπου κυβερνά η κραταιά ανάγκη μετά της τύχης άς και οι θεοί ακόμα σέβονται και ¨πείθονται.¨  

Έτσι εξηγούνται και τα συνυπάρχοντα τα κατώτερα ένστικτα της ανθρωπίνης φύσεως, οι τόσοι αδιάκοποι πόλεμοι, εγκλήματα και αδικήματα όσον και τα ανάλογα πάθη που παρατηρούνται ακόμα και εις κοσμικοαστρικόν επίπεδον όπου ο είς γαλαξίας κατατρώγει τον άλλον

Ου μην αλλά και τα γενετήσια ένστικτα του ανθρώπου φέρουν στοιχεία του φυσικού κακού γι αυτό και αι τόσαι παρά φύσιν εκτροπαί και ασέλγειαι. Δεν στερείται δε του κακού ούτε και αυτή η υπεράνω πάσης υποψίας θρησκεία με τα απόκρυφα θανατόλαγνα, ανθρωποθυσιαστικά και αιματοποτικά της, ήπια ή άγρια,  τελετουργικά.

Τελετουργικά και όρκους αίματος τα οποία βρίσκουν εφαρμογήν και εις τας συνωμοτικάς εταιρείας ακόμα και του κοινού εγκλήματος δια να μυούν και, γιατί όχι, καταναγκάζουν και εκβιάζουν την αδελφοποίησι και συμμόρφωσι των μελών των.

Αν και το υπέρτατον ουράνιον Αγαθόν, παντεπόπτης οφθαλμός των πάντων, αείποτε θα επικρατεί, συντηρεί και προστατεύει τον φωτεινόν κόσμον της δημιουργίας του ίνα μη κατρακυλίση ποτέ πάλι εις το προδημιουργικόν χάος και απωλεσθή τόσον αυτός όσο και τα πλάσματά του μετά του ανθρώπου.

 
4.  Η χοϊκή στολή είναι ήδη για τον άνθρωπον στενάχωρα μικρή. Γι αυτό υποφέρει.  Αλλά και η αθανασία, βαρύ κι ασήκωτο, Σισύφιο φορτίο, έρχεται για θνητές πλάτες. Αν δε προορισμός του ανθρώπου είναι η αυτοθέωσις θέλομε ακόμα πολύ δρόμο, πόνο, κόπο και ηρωισμό. Ο ημέτερος δε μεικτός κόσμος είναι δαιμονικός.

Το δαιμονικό καλό είναι σύμμαχος του θεού και του ανθρώπου, το δαιμονικό όμως κακό δεν το νικάς ποτέ. Είναι ανώτερο του ανθρώπου. Δύνασαι όμως δια της ενθέου φρονήσεως αποφεύγειν και παροχετεύειν αυτό, φρονίμως και αβλαβώς.  

Δαίμονες δε και θεοί πάντως σέβονται ομού την ελευθέραν βούλησιν του ανθρώπου. Συμπαντική νομοτέλεια αυτό.  Διο και ουδέποτε προηγούνται ποτέ της ανθρωπίνης προαιρέσεως επεμβαίνον όμως και επιταχύνουν αυτήν τόσο οι καλοί θεοδαίμονες προς το αγαθόν, όσο και κακοί δαίμονες προς το κακόν.  

Αλλά κι εκεί ψηλά οι αθάνατοι πατέρες ημών αγαθοί θεοί λιγότερο ίσως μόχθο δεν έχουν, κατά το ηρακλείτειον εκείνο απόφθεγμα ¨πόλεμος πάντων πατήρ¨  μαχόμενοι ξεβρωμίζειν κάθε τόσο  το μέγα δίον σύμπαν απ’ το προδημιουργικό κοσμικό, κρόνιο κακό.

Γι αυτό ίσως και να απαιτούνται όλο και νέαι γενεαί θεών, σύμμαχοι των ουρανίων αυτών, εξ ανθρώπων αποθεωθέντων. Πάλι καλά. Αλλιώς και αυτή η αθανασία θα ήτο χωρίς χωρίς περιεχόμενο, άδεια χωρίς νόημα, θανάσιμα πληκτική. Δεν θα ήτο;