ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (4)

ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ  (4)

                                            

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ (Λακωνικά αποφθέγματα.)

                               

                                                    ΑΓΗΣΙΛΑΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ (53)

Τους δε υπεναντιουμένους αυτώ, (αντιπάλους του) φανερώς μεν ουκ ετάραττε (ενοχλούσε)

διαπραττόμενος (ενεργώντας) δε πέμπεσθαι (αποστέλλεσθαι) τινας (ορισμένους)

αεί (συστηματικά) στρατηγούς και άρχοντας εξ αυτών

επεδείκνυε γιγνομένους (ενεφάνιζε εμπράκτως) πονηρούς και πλεονέκτας.

Είτα κρινομένοις (δικαζομένους) πάλιν αύ βοηθών και συναγωνιζόμενος (υπερασπιζόμενος αυτούς)

οικείους (φίλους) εποιείτο και μεθίστη (προσείλκυε)  προς εαυτόν (προς το μέρος του),

ώστε ουδένα αντίπαλον είναι (να είναι.)                                 

 


                                              ΠΛΟΥΤΑΧΟΥ  (Περί  Ίσιδος και Οσίριδος.)

 

… ως ουδέν ανθρώπων λαβείν μείζον ουδέ χαρίσασθαι θεώι σεμνότερον της αληθείας.

(ότι ουδέν των ανθρώπων μεγαλύτερον ούτε σπουδαιότερον

χάρισμα προς τον θεόν από την ορθήν αντίληψιν του θεού.)

 

Οίμαι (νομίζω) δε και της αιωνίου ζωής , ην (την οποίαν) ο θεός είληχεν (έχει λάχει)  

εύδαιμον είναι το τηι γνώσει (δια της γνώσεως-αναμνήσεως)

μη προαπολείπειν (να καταλαβαίνει) τα γιγνόμενα (τα όσα γίνονται.)

Του δε γιγνώσκειν τα όντα (τα συμβαίνοντα) και φρονείν (εννοείν) αφαιρεθέντος,

ου βίον (εμβίωσιν) αλλά χρόνον (χρονικόν διάστημα) είναι (θεωρώ ότι είναι)

την (των θεών) αθανασίαν.  

 


Του δ’ αληθή δόξαν (ορθήν αντίληψιν) έχειν περί θεών

μηδέν οιομένη (καμιά θεωρώντας) μάλλον (πιο μεγάλη) αυτοίς (σ’ αυτούς προσφορά)

μήτε θύσειν μήτε ποιήσειν κεχαρισμένον, ( μήτε τας θυσίας μήτε τας τελετάς )

ουδέν έλαττον (ουδόλως ολιγότερον) αποφεύξη (θα αποφύγης)

κακόν αθεότητος (της αθεϊας) δεισιδαιμονίαν.

 

Ακούομεν δε και Όμήρου τους μεν αγαθούς (ανθρώπους)

διαφόρως (διαφορετικά) ¨θεοειδέας¨ εκάστοτε καλούντος

και ¨αντιθέους¨ και ¨θεών μήδε’ (νουν) έχοντας¨

τωι δε από των δαιμόνων προσρήματι χρωμένου

( το δαιμονικόν δε επίθετον χρησιμοποιούντος)

κοινώς (από κοινού) επί τε χρηστών και φαύλων .

¨Δαιμόνιε σχεδόν ελθέ(για σίμωσε). Τίη δειδίσσεαι (γιατί τρομοκρατείς) ούτως Αργείους; ¨

Και πάλιν  ¨αλλ’ ότε δη το τέταρτον επέσσυτο (επιτίθετο) δαίμονι ίσος¨

και ¨δαιμονίη, τι νυ σε Πρίαμος και Πριάμοιο παίδες

τόσα κακά ρέζουσι (πράττουν) , ό τ’ ασπερχές μενεαίνεις  (ώστε ασυγκράτητος μαίνεσαι)

Ιλίου εξαλαπάξαι (καταστρέψαι)

ευκτίμενον πτολίεθρον (την ομορφόκτιστον πόλιν;¨)

ως των δαιμόνων μικτήν και ανώμαλον φύσιν εχόντων και προαίρεσιν (βούλησιν).

Ο δε Ξενοκράτης και των ημερών τας αποφράδας και των εορτών

όσαι πληγάς τινας ή κοπετούς ή νηστείας ή δυσφημίας ή αισχρολογίαν έχουσιν,

ούτε θεών τιμαίς ούτε δαιμόνων οίεται χρηστών,

(ούτε θεών ούτε δαιμόνων χρηστών νομίζει τιμάς αφορούν)

αλλ’ είναι φύσεις εν τω περιέχοντι (εις την ύπαρξιν) μεγάλας μεν και ισχυράς,

δυστρόπους δε και σκυθρωπάς, αι χαίρουσι τοίς τοιούτοις,

και τυγχάνουσαι (βρίσκοντας τοιαύτα λυπηρά και πένθιμα)

προς ουδέν άλλον χείρον (χειρότερον) τρέπονται.   

 

Γίγνονται γαρ ως εν ανθρώποις, και δαίμοσιν (εις τους δαίμονας),

αρετής διαφοραί και κακίας.

Το γαρ θείον ουκ αμιγές και άκρατον (ανόθευτον) δαίμονες έχουσι ,

πολύ τη δυνάμει ερρωμενέστεροι και υπερφέροντες (ανώτεροι) ανθρώπων.

 

 
                                   ΑΙΣΩΠΟΥ μύθοι.  Ίππος και στρατιώτης.

 

Ίππον τον εαυτού στρατιώτης, έως μεν καιρός του πολέμου ήν (ήτο), εκρίθιζεν,

έχων αυτόν συνεργόν εν ταις του πολέμου ανάγκαις.

Ότε δ’ ο πόλεμος κατέπαυσεν, εις έργα πολλά και φόρτους βαρείς

ο ίππος ειργάζετο, αχύρωι μόνωι τρεφόμενος.

Ως δε πάλιν πόλεμος ηκούσθη και η  σάλπιγξ ήχησεν,

ο δεσπότης τα όπλα λαβών και τον ίππον χαλινώσας εις τον πόλεμον ήλθεν.

Ο δ’ ίππος συνεχώς έπιπτε  μηδέν ισχύων και τωι δεσπότηι έλεγεν:

¨Άπελθε (Άντε) μετά των πεζών οπλιτών νυν.

Συ γαρ αφ’ ίππου εις όνον με μετεποίησας  (μετέτρεψες)

και πώς πάλιν εξ όνου ίππον θέλεις έχειν;¨