ΤΙ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΤΙ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

 

Δύο μόνο ισχυρά συσχετισμένα θέματα:

 

Το ποιοί και το πως θα μπουν στην εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων από τα νότια της Κρήτης μέχρι την ΑΟΖ της Κύπρου 

 

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, όπως διαμορφώνονται μέσα από το πλέγμα των τουρκικών διεκδικήσεων από την Θράκη μέχρι την Κύπρο και τις δεσμεύσεις του καθεστώτος Μητσοτάκη στα συμφέροντα που το στηρίζουν και στην πίεση για να κρατηθεί, δια δικών μας υποχωρήσεων, η Τουρκία στην Δύση. 

 

Τα εφοπλιστικά κυρίως συμφέροντα που κόπτονται για το πρώτο θέμα χωρίζονται στους ευνοημένους και τους ρηγμένους από τους τρέχοντες κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Στους ρηγμένους περιλαμβάνονται κυρίως οι Λάτσης, Βαρδινογιάννης, Αλαφούζος και Μαρινάκης (και κάτι ακόμα μικρότεροι κατσαπλιάδες), που διαθέτουν και ισχυρή παρουσία στα ΜΜΕ αλλά και υπηρετικό τους προσωπικό σε όλα τα κόμματα. 

 

Έτσι:

 

Ο Λατσης εξωθεί τώρα πάλι τον Σαμαρά να ηγηθεί ενός ακροδεξιού Συνασπισμού υφιστάμενων πολιτικών μορφωμάτων στα δεξιά της ΝΔ, που θα επιδιώξει μαζί με μέρος της ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ (που θα διασπαστεί), να εισπράξει και τον θυμό της κοινωνίας από την κατάληξη του δεύτερου θέματος, με στόχο να αποτυπωθεί η δεξιά με ένα ποσοστό γύρω στο 20% στις επόμενες Βουλευτικές, που όλα δείχνουν ότι θα διεξαχθούν εντός του 25.

 

Το κενό στην δεδηλωμένη μέχρι να συνέλθει η επόμενη βουλή, αν χρειαστεί θα το καλύψει το ΠΑΣΟΚ "για σοβαρούς εθνικούς λόγους". 

 

Δεν επέστρεψε για πλάκα η Διαμαντοπούλου στον πολιτικό σχεδιασμό του ΠΑΣΟΚ, μετά την αποχώρηση της από το 13 για καλά αμειβόμενα θέσεις "Συμβούλου" σε πολυεθνικές και ινστιτούτα.

 

Προς ενίσχυση αυτού του εγχειρήματος συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, που στηρίζεται από όλους τους άλλους ρηγμένους-πλην Λάτση (στο * σκιαγραφήθηκε η τρέχουσα χαρτογράφηση των τάσεων τους), θα κληθούν να συνεισφέρουν και άλλες πολιτικές εφεδρείες. Αυτές που δημιουργούνται από την επομενη διάσπαση και του ΠΑΣΟΚ (Δουκας, Καστανιδης κλπ) και του ΣΥΡΙΖΑ (οι νεοΣημητικοί της Νέας Αριστεράς κατ' αρχάς αλλά και ομάδες των πρώην προεδρικών Τσιπρικών η Κασελακικών κλπ), ανάλογα με το παζάρι συμμετοχής κυρίως των συμφερόντων Βαρδινογιάννη στην μοιρασιά των αδειών εξόρυξης στα αδειοδοτημένα οικόπεδα του Ιονίου και στην νοτιοδυτική Κρήτη.

 

Αλλά, κυρίως, και σε όσα προκύψουν για "συνεκμετάλλευση" με το βαθύ κράτος της Τουρκίας στις γκριζαρισμένες από το καλοκαίρι του 20 περιοχές της μη ορισμένες ΑΟΖ Μεσογείου. 

 

Οι Συμφωνίες ΑΟΖ με την Ιταλία και την Αίγυπτο έχουν ήδη δημιουργήσει προηγούμενο μερικής ή μηδενικής επάρκειας και μεγάλων νησιών, που αφήνουν έτσι ακάλυπτα γύρω στα 80.000τετρ.χιλιόμετρα υποθαλάσσιου υπεδάφους της ελληνικής ΑΟΖ (που ορίζεται από το Δίκαιο της Θάλασσας). Περιοχή κρίσιμη, αφού ακριβώς εκεί συγκρούονται και οι γεωπολιτικοί- γεωοικονομικοί σχεδιασμοί του Πουτιν (δια της Τουρκίας) και των ΗΠΑ.

 

Το πολιτικό κενό που δημιουργείται στην Αντιπολίτευση για να εκφράσει το πατριωτικό ΟΧΙ σε αυτά τα σενάρια, δυστυχώς δεν μπορεί να το καλύψει ούτε το αυτιστικό ΚΚΕ, αφού από το 91 και μετά αρκείται σε ρόλο παρατηρητή χωρίς καμία πολιτική συμμαχιών, που θα μπορούσε να διεκδικήσει και Κυβερνητικές ευθύνες προς μια άλλη αναπτυξιακή κατεύθυνση αυτού του τόπου και σε έναν άλλο ρόλο της Ελλάδας στον διεθνή καταμερισμό ανάμεσα στις ζώνες της κατακερματισμένης πρώην παγκοσμιοποίησης. Αλλά ούτε και οι συγκολλήσεις "κορυφών" Ινστιτούτων (υπό την Κατσέλη?), ελλείψει οπουδήποτε κινήματος που θα στηρίζει τις εγκεφαλικές συνθέσεις προσωπικών πολιτικών-χωρις-πολιτική ουσιαστικών ρήξεων με τα πραγματικά αφεντικά.

 

Έτσι, με την αστική μας τάξη πάλι πλατσουρίζουσα στα κοντόφθαλμα business plans της, το όλο σκηνικό που στήνεται οδηγεί τελικά στην ενίσχυση του πόλου δεξια-ακροδεξιά και εδώ, ακολουθώντας τις γενικότερες αντίστοιχες τάσεις έκφρασης του Τραμπισμού/Πουτινισμού, οπως σε όλη την ζαλισμένη ΕΕ.

 

Εκτός αν τελικά θυμηθούμε οι πολλοί τι λέει το τελευταίο άρθρο 120 (πρώην 114) του Ελληνικού Συντάγματος...Όλα τα άλλα, είναι βαρετές διαδικαστικές λεπτομέρειες ως συνέπεια της μη εφαρμογής του.

 

*  Στα όρια της νευρικής κρίσης (αλά Αλμοδοβαρ), ΕΔΩ.