ΜΕΙΔΙΑΙΣΩΠΙΟΙ ΜΥΘΟΙ ( 2 )

Γράφει ο ΜΕΙΔΙΑΣ :

    ΓΕΡΜΑΝΑΛΩΠΗΞ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΟΚΟΡΑΞ   (2) 

Κ. (Την αγκαλιάζει τρυφερά, παρηγορητικά.) Άλλο εκείνος, άλλο αυτή, γλυκειά μου. Μα αν έβλεπες πόσο δημοκρατικά μιλάει και τραγουδάει! 

Όλοι  αυτοί οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι, οι δημοκράτες, το έχουν αυτό.

Σ.Κ. (Φεύγει απ’ την αγκαλιά του.) Ποιο αυτό;

Κ. Να, αυτό το αριστοκρατικό, το δημοκρατικό των βορείων προαστίων. Αντιλαμβάνεσαι το πνεύμα των λόγων μου;

Σ.Κ. Αριστοκρατικό το δημοκρατικό; Κι εγώ το έλεγα αριστερό. Με μπερδεύεις μ’ αυτό το ¨πνεύμα των λόγων¨ σου.  

Κ.  Δεν πειράζει. Όταν ιδής θα πιστέψης, άπιστε Θωμά.

Σ.Κ. Και καλά, εκείνη η φέτα πού είναι;

Κ. (Βήχει αμήχανα.) Εεεεεεεε, καλά δεν άκουσες την Ψαρούδα-Μπενάκη, τότε που είπε με.... με εκείνο το αριστοκρατικό, 

το περιούσιο πατριωτικό ύφος, προσφωνούσα τον ΠτΔ. ότι θα δώσωμεν την εθνικήν κυριαρχίαν στην Γιουροβίζιον για το καλό μας;

Σ.Κ. Αμ, δε. Χωράφι της ήτανε; Ξένος κώλος ξένος πόνος. Και δε μού λες, τι σχέση έχει αυτό το καλό μας με την φέτα;

Κ.Πως δεν έχει; Και με τον εθνικό πλούτο έχει και την φέτα του λαού.  

Σ.Κ. Δυστυχία μας!

Κ. Σώπα καλή μου. ¨Όπου να ’ναι θα χτυπήσουν οι καμπάνες¨ δεν λέει ο βάρδος; 

Σ.Κ. Της κηδείας μας σίγουρα. Ωιμέ!

Σ.   ¨Τούτο το χώμα είναι δικό τους….¨

Σ.Κ. Εδώ το πέτυχες.

Κ. ¨…..και δικό μαααας.¨

Σ.Κ. Εδώ το χάνεις.

Κ. Υπομονή, Σπαρτιάτισσα, όπου να ’ναι έρχεται η ανάπτυξη.

Σ.Κ. Και η ανάσταση νεκρών.   Και δεν μου λες, τι τρώμε εφεξής;

Κ. Θα τρώμεεεεε, ε, δάνεια. Δάνεια, βεβαίως, βεβαίως,  τι άλλο; Δάνεια να φάνε και αι κόται. Χα, χα. Ευθυμήσαμε πάλι.  

Σ.Κ.  Δάνεια ε; Και πως τρώγονται αυτά;

Κ. Εεε, πως τρώγονται; Ρώτα πολιτικούς, δημοσιογράφους, πετρελαιάδες, εφοπλιστές και  τραπεζίτες που τα ’χουν δοκιμάσει; Στο άψαι σβήσαι τρώγονται τα ρημάδια, άσε που πέφτουν και στο στομάχι πανάλαφρα.   

Σ.Κ. Και οι τόκοι, βρε, το σκέφτηκες; Τρώγονται κι αυτοί;

Κ.  Αυτοί τους πληρώνει ο αιώνιος λαός. Αν ήξερες τι σηκώνει αυτός στις πλάτες του, χιλιάδες χρόνια τώρα!  

Σ.Κ. Ποιος λαός, καλέ;

Κ. Οι πρώην, οι νυν και οι επόμενοι.

Σ.Κ. Άει στο καλό. Πληρώνουν και οι αρχαίοι πρόγονοι;

Κ. Γιατί όχι; Ολόκληρη αρχαιολογική κληρονομιά μας άφησαν. Γεμάτα όλα τα μουσεία του κόσμου κι ακόμα δεν ξεχρεώσαμε. Μας ρώτησαν; Δεν μας ρώτησαν. Αι τότε γιατί μας γένναγαν; Δεν ήξεραν ότι θα πληρώνουμε ΕΝΦΙΑ;

Σ.Κ. Τι λες, ρε βλαμμένο;

Κ. (Τραγουδιστά.) Κατάθλιψι παθαίνω, το καημένο, όταν με λες, βλαμμένο.

Σ.Κ. Πάντως εγώ ένα κατάλαβα.

Κ. Δηλαδή;

Σ.Κ. Μαλάκας πήγες, ευρωμαλάκας γύρισες.      

Κ. (Απομακρύνεται.) Πάω να πάρω επίδομα και φέτα μακεντόνσκι. Η Μέρκελ πληρώνει.

Σ.Κ. ( Στο κοινό) ¨Δόσ’ μου το ψωμάκι σου, να στο δίνω ψύχα, ψύχα.¨ 

(Στον ουρανό, ψηλά.) Αι ρε, που ’σαι γέρο του Μωριά, να δης ραγιάδικη καταντιά!      

(Σεισμός. Πιάνονται και οι δυο στους τοίχους.)

Σ.Κ.  Χριστέ μου, σώσαι.   

(Ο σεισμός σταματά.)

Κ. Ευτυχώς που υπάρχει κι αυτός.

Σ.Κ. Ώστε το γυρίσαμε στην θρησκεία τώρα, ψευτοδημοκράτη;

Κ. ( Με οίστρο ρήτορος.)  Πάντα ήμουν υπέρ των εθνικών παραδόσεων.

Σ.Κ. Τι λες, ρε κομματόσκυλο;

Κ. (Συνεχίζει απτόητος.) Και διατί ήλθεν ο σωτήρ ημών, ο Κύριος εις την γην; Αι; Δια το αποσβέσειν δεν ήλθε τα οικονομικάς αμαρτίας όλου του χρεωκοπημένου κόσμου; Απόσβεσι τουτέστιν των παλαιών δανείων για την λήψι νέων, και άλλων νέων, μέχρι συντελείας του σύμπαντος. Και αν δεν είναι αυτό σωτηρία των ψυχών και αιώνια ευδαιμονία, τότε τι άλλο είναι;  Δόξα σοι, κύριε!

ΣΚ.  Ετούτο το βλέπεις;  (Ξαμολά πάνω του κραδαίνουσα ένα κόπανο.)

Κ. Πρώτη φορά, μα το θεό, τι είναι;

Σ.Κ. Δημοκρατικό ξύλο λέγεται.  Δημοκρατικό ευρωβρωμόξυλο. Αι; Και μη μου πης πάλι για δόσεις. Μην πης για δόσεις . Ακούς; (Κραδαίνει το ρόπαλο και τον βαρά.) Μια κι έξω είναι αυτό.  Μ ι α  κ ι  ό ξ ω ω ω ω ω ω ω ω ω ω!  (Του δίνει συναπτώς στο ψαχνό.) 

Κ. (Γονατίζει πιάνει προστατευτικά το κεφάλι του.) Ωχ, ωχ, ώχ, πλάκωσαν τρομοκράτες! 

(Σηκώνεται παραπατώντας. Η συμβία του δεν σταματά την ξυλοτελετή. Αυτός ανοίγει κάποια στιγμή την πόρτα και πετάγεται έξω. Φωνάζοντας.)  

Βοήθεια, βοήθεια. Φασίστες παντού!

(Βαδίζει και παραμιλά.) Ωχ, η πλατούλα μου, ωχ και τα μεριά μου.  

Μέρκελ, Χριστοφοράκος, σώσον τον λαόν σου! Ωχ, ωχ, κι όσο σιχαίνομαι τα αίματα.... 

(Η συμβία του τον πλησιάζει πάλι απειλητικά.) 

Κ. Μαμάαααααααααα!