ZEYΣ ΕΛΑΥΝΩΝ


Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2018

ΠΕΡΙ ΑΙΜΑΤΟΠΟΣΙΑΣ..

Γράφει ο ΑΡΡΙΩΝ :

Ο σκοτεινός μυστικιστής φιλόσοφος Γκουρτζίευ, (Ελληνοποντιογεωργιανός;)
έφα σχετικώς. (τι εννοών, υπονοών και δικαιολογών ο ¨ποιητής¨άραγε;)και εις το ερώτημα εάν η γη αποτελή ενεργειακή τροφή της σελήνης:
¨Φυσικώ τω λόγω αποτελεί ο εις τροφή του άλλου εφ΄όσον κάθε φυσικόν πλάσμα (και κατά το ¨ο μείζων ιχθύς εστί καταναλωτής του ελάσσονος αυτού¨) ζη εν ταυτώ ως τρεφόμενος εκ των κατωτέρων ειδών και τροφοδότης των ανωτέρων ειδών αυτού...¨
Το προκύπτον φιλοσοφικόν ζήτημα εστί εάν αυτό ήναι δια την ανθρωπίνην οντότητα κατά φύσιν τι ή παρά και αντιθέτως προς την φύσιν.

Δια τους δίους Έλληνας η οιαδήποτε τελετουργική έκχυσις και χρήσις ανθρωπίνου αίματος (έτι και η συμβολική ως των οπαδών των διονυσιακών μαιναδισμών ή των σωτηριολογικών χριστιανικών κοινωνιών) αποτελεί απαγορευτική κόκκινη γραμμή. Δια τους Κρονοαταλντίους όμως απαραίτητος μυητικός όρος της αντιθέου, θανατολάγνου και μηδενιστικής-ανθρωποκτονικής-σατανικής γραμμής και τεχνολογίας των.
Ο διαιώνιος πόλεμος του καλού και του κακού, θεών τε και δαιμόνων, διασταυρούται ταυτοποείται και κρίνεται μέσω της στάσεως αυτών προς την ανθρωπίνην οντότητα. Δια τούτο το ον άνθρωπος εστί ιερός και αποτελεί κορυφαίον και μοναδικόν γεγονός και στοιχείον της Ζωής και της Δημιουργίας.

Ο νοών εννοείτω.

1 σχόλιο:

ΑΡΡΙΩΝ είπε...


ΠΕΡΙ ΑΙΜΑΤΟΠΟΣΙΑΣ (2)

Και εάν ο άνθρωπος αποτελή την Λυδίαν λίθον και τον ακούσιον κριτήν, υπό της θείας Δίκης ορισθέντα, της ηθικής ποιότητος και λειτουργίας θεών τε και δαιμόνων,
(καθ’ ότι εξ αυτών οι μεν, πατρικώς και εκπαιδευτικώς, εξουσιάζοντες τον άνθρωπον υπό της Δίκης αυτής νομοτελειακώς αναβαθμίζονται, οι δε, ιδιοτελώς και ανδραποδωδώς, εξουσιάζοντες αυτόν τιμωρούμενοι υποβαθμίζονται.)
Τίς τότε ο του ανθρώπου κριτής, εάν μη υπό των ανωτέρων του όντων ;
Δήλον ότι υπ’ αυτών ούτος εμπνεόμενος και εξουσιαζόμενος, είτε προς το αγαθόν είτε προς το κακόν ερχόμενος , ου δύναται υπ’ αυτών και κρίνεσθαι,
ως αδύνατον τον εμπνευστήν και οδηγόν τινος ανθρώπου, (δαίμονα και θεόν),
ωσαύτως και κριτήν των λόγων και πράξεων αυτού είναι.
Όθεν ανάγκη εστί τον άνθρωπον υπό των συνανθρώπων αυτού
ώσπερ υπό θεών, αμοιβαίως κρίνεσθαι καθ’ ότι και ο κρίνων κρίνεται
και ο κρινόμενος κρίνει.
Και προς τι η κρίσις; Δήλον ότι ως προς τον τρόπον του φέρεσθαι τινα και διακείσθαι, ευεργετικώς ή απανθρώπως, προς τον συνάνθρωπον.
Και τίνες ούτοι οι κριταί συνάνθρωποι; Οικείοι πρώτον, συγγενείς δεύτερον,
φίλοι και συμπολίται τρίτον, και η πατρίς αυτού, των ανθρώπων γεννήτωρ
και τροφός, το κορυφαίον.
Διό και ορθότατα παρεδόθη παρά τοις αρχαίοις ημών προγόνοις Έλλησιν
το ¨τιμιώτερον και σεμνότερον και αγιώτερον, και παρά τοις συνετοίς
ανθρώποις και τοίς θεοίς, την πατρίδα είναι.¨

Επιλογικώς δε και φιλοσοφίας χάριν, ουκ αν άτοπον και ασεβές είη,
ει λέγοιμεν ουσίαν της θεότητος το ατμοσφαιρικόν κλίμα είναι.
την δε πατρίδα ημών Ελλάδα, την το τελειότερον-ιδανικότερον
ατμοσφαιρικόν κλίμα έχουσα και την ανάλογον χλωρίδα και πανίδα,
δικαίως την εγγυτέραν καταλαμβάνειν προς τον θείον θέσιν,
ομού μετά των γηγενών αυτής,
(ούτω εξηγουμένου - και και άνευ ουδεμιάς διαθέσεως περιαυτολογίας -
του πώς και διατί τον τελειότερον,ανθρωπίνως δυνατόν,
πολιτισμόν αυτή η Ελλάς ημών εδημιούργησεν.