Γράφει ο ΑΡΡΙΩΝ :
Η φυσιολατρική ουν θεολογία των Ελλήνων, πνευματική και μη εξουσιοθρησκευτική ούσα, μελετώσα όχι μόνον το επίγειον φυσικόν αλλά και τον ουράνιον κόσμον (π.χ.Ιωνική κοσμολογία) δεν εξηντλήθη εις την ρητορικήν θρησκευτκήν υποβολήν και δογματικήν μισαλλοδοξίαν.
Αλλά ήτο εξελισσομένη ελευθέρα Επιστήμη και Νόμος. Επιστήμη μεν ως εξερευνητική χαρτογράφησις των φυσικών εφαρμογών των πνευματικών κοσμικών νόμων ήτοι της ουσίας της θεότητος. Νόμος δε ως προσπάθεια πολιτικής εφαρμογής των αρίστων εκείνων κοινωνικών-συμβιωτικών κανόνων, αντιστοίχων προς την ουρανίαν και γηίνην φυσικήν τάξιν, νόμων αποσκοπούντων εις την εξημέρωσιν, εξευγενισμόν, καταξίωσιν, πνευματικήν εξύψωσιν και τελειοποίησιν του ανθρώπου.
Ο δε κοσμικός νόμος, παρά τοις φιλοσόφοις, έλαβε την έννοιαν της απροσώπου,
ανεξερευνήτου και ανωνύμου θεότητος (δια το μη ανοήτως ερίζειν και διαιρείσθαι τους ανθρώπους δια το όνομα του θεού), δίκην Κοσμικού ιεραρχικού -λειτουργικού Χάρτου, του οποίου, τρόπον τινα, η επικεφαλίς εστίν όπως ο ύπατος θεός (Ζεύς π.χ.) άρθρα του οι θεοί, παράγραφοι οι δαίμονες, λέξεις οι άνθρωποι και γράμματα τα λοιπά οργανικά όντα…
Και ει τοις απαιδεύτοις το θρησκεύειν οι σοφοί αυτών εθεώρουν, εν είδει νηπιαγωγείου, προκαταρκτικήν παιδείαν είναι του φιλοσοφείν και θεολογείν, τοις φιλοσόφοις ανεπίπτρεπτον πάντως παλιμπαιδισμόν, θρησκοληψίαν δεισιδαιμονίαν ενόμιζον αυτό. Επειδή το θρησκεύειν ου σημαίνει κατ’ ανάγκην και πνευματικήν ζωήν ανταξίαν ελευθέρου ανδρός – και οι δούλοι θρησκεύουσι πολλώ μάλλον των ελευθέρων – του δε φιλοσόφου βίου των ελευθέρων ουκ έστι αυτό το θρησκεύειν απαραίτητον στοιχείον.
Ούτως ουν αρχαιόθεν εχόντων των ελληνικών θρησκευτικών πραγμάτων, πάν το θετικόν και αίσιον, αίσθημα και αίσθησις, αισιοδοξία, κάλλος και πληρότης, χαρά, ικανοποίησις και ευδαιμονία, (π.χ. έν ωραίον ανθρώπινον σώμα, τοπίον ή θέαμα) απεδίδετο υπό των Ελλήνων εις την ευεργετικήν φυσικήν παρουσίαν των αγαθών θεών. Ωσαύτως δε πάν το αρνητικόν, κακοδαιμονία, ανία, παρακμή, κακία, εις την απομάκρυνσιν αυτών. απομάκρυνσιν της οποίας άλλοτε ήτο υπαίτιος ο άνθρωπος άλλοτε η μοίρα ή η τύχη άλλοτε όμως τίποτα εκ των ανωτέρω αλλά απλά η τυχαία προαίρεσις του θεού. (Ανεξερεύνητοι αι βουλαί του Διός.)
Τοιουτοτρόπως αι κορυφαίαι αξίαι της ζωής, ως η νεότης και το κάλλος αυτής, η υγεία, η αφθονία, η διασκέδασις, ο έρως, η δημιουργία, η τέχνη, ο λόγος, αι ιδέαι αλλά και αυταί αι απλαί, στοιχειώδεις αθώαι χαραί του ανθρωπίνου βίου ελατρεύθησαν όλαι , ανεξαιρέτως και θρησκευτικώς, ως ιεραί και θείαι ιδιότητες και αρμονικαί ανώτεραι δυνάμεις , αιώνιοικοσμικοί νόμοι και συμβολικοί θεοί.
Διό και η αρχαιοελληνική θρησκεία αποτελεί ένα Ύμνον προς την υγείαν, την ελευθερίαν, τον πολιτισμόν και, κυρίως και γενικώς, εις την ιδέαν της ζωής και το πανίερον αυτής φυσικόν και υπερφυσικόν νόημα και περιεχόμενον.
Εν κατακλείδι, και ως επί του αρίστου άριστα σκεπτόμενοι, οι ημέτεροι πρόγονοι εμπνευσμένως εθεώρουν ότι ο άνθρωπος εις τας καλυτέρας στιγμάς του βίου του, επί της νεότητος, της ακμής, του κάλλους και της δημιουργίας του, εστί ισόθεος θεός, ουκ έχει δηλαδή τι του διακρίνεσθαι, ζηλεύσαι και φθονήσαι εκ των του θεού ιδιοτήτων, η δε μεταξύ θεών και ανθρώπων διαφορά έγκειται απλώς εις το ότι την θείαν αυτήν τελειότητα και μακαριότητα οι θνητοί προσωρινώς γεύονται και απολαύουσι, των θεών νομοτελειακώς κατεχόντων αυτήν ως αγήρατοι και αθάνατοι, αιωνίως.
Διο και παντού εν τη φύσει διέβλεπον, υποκρυπτομένους ή εμφανιζομένους φιλανθρώπους και πανεύμορφους θεούς και θεάς και νύμφας, ώσπερ, και όλως αντιθέτως, οι σημερινοί διάδοχοι αυτών, αι μονοθεϊστικαί θρησκείαι, αποκλειστικώς κακοβούλους δαίμονες και πειρασμούς.
Οπότε δια το τίνες υπήρξαν ευδαιμονέστεροι και ευγενέστεροι και σοφώτεροι , ημείς ή εκείνοι, δυνατόν εστί εις πάντα νουνεχή και σωφρονούντα ευκόλως κρίναι και συμπεράναι.
Η φυσιολατρική ουν θεολογία των Ελλήνων, πνευματική και μη εξουσιοθρησκευτική ούσα, μελετώσα όχι μόνον το επίγειον φυσικόν αλλά και τον ουράνιον κόσμον (π.χ.Ιωνική κοσμολογία) δεν εξηντλήθη εις την ρητορικήν θρησκευτκήν υποβολήν και δογματικήν μισαλλοδοξίαν.
Αλλά ήτο εξελισσομένη ελευθέρα Επιστήμη και Νόμος. Επιστήμη μεν ως εξερευνητική χαρτογράφησις των φυσικών εφαρμογών των πνευματικών κοσμικών νόμων ήτοι της ουσίας της θεότητος. Νόμος δε ως προσπάθεια πολιτικής εφαρμογής των αρίστων εκείνων κοινωνικών-συμβιωτικών κανόνων, αντιστοίχων προς την ουρανίαν και γηίνην φυσικήν τάξιν, νόμων αποσκοπούντων εις την εξημέρωσιν, εξευγενισμόν, καταξίωσιν, πνευματικήν εξύψωσιν και τελειοποίησιν του ανθρώπου.
Ο δε κοσμικός νόμος, παρά τοις φιλοσόφοις, έλαβε την έννοιαν της απροσώπου,
ανεξερευνήτου και ανωνύμου θεότητος (δια το μη ανοήτως ερίζειν και διαιρείσθαι τους ανθρώπους δια το όνομα του θεού), δίκην Κοσμικού ιεραρχικού -λειτουργικού Χάρτου, του οποίου, τρόπον τινα, η επικεφαλίς εστίν όπως ο ύπατος θεός (Ζεύς π.χ.) άρθρα του οι θεοί, παράγραφοι οι δαίμονες, λέξεις οι άνθρωποι και γράμματα τα λοιπά οργανικά όντα…
Και ει τοις απαιδεύτοις το θρησκεύειν οι σοφοί αυτών εθεώρουν, εν είδει νηπιαγωγείου, προκαταρκτικήν παιδείαν είναι του φιλοσοφείν και θεολογείν, τοις φιλοσόφοις ανεπίπτρεπτον πάντως παλιμπαιδισμόν, θρησκοληψίαν δεισιδαιμονίαν ενόμιζον αυτό. Επειδή το θρησκεύειν ου σημαίνει κατ’ ανάγκην και πνευματικήν ζωήν ανταξίαν ελευθέρου ανδρός – και οι δούλοι θρησκεύουσι πολλώ μάλλον των ελευθέρων – του δε φιλοσόφου βίου των ελευθέρων ουκ έστι αυτό το θρησκεύειν απαραίτητον στοιχείον.
Ούτως ουν αρχαιόθεν εχόντων των ελληνικών θρησκευτικών πραγμάτων, πάν το θετικόν και αίσιον, αίσθημα και αίσθησις, αισιοδοξία, κάλλος και πληρότης, χαρά, ικανοποίησις και ευδαιμονία, (π.χ. έν ωραίον ανθρώπινον σώμα, τοπίον ή θέαμα) απεδίδετο υπό των Ελλήνων εις την ευεργετικήν φυσικήν παρουσίαν των αγαθών θεών. Ωσαύτως δε πάν το αρνητικόν, κακοδαιμονία, ανία, παρακμή, κακία, εις την απομάκρυνσιν αυτών. απομάκρυνσιν της οποίας άλλοτε ήτο υπαίτιος ο άνθρωπος άλλοτε η μοίρα ή η τύχη άλλοτε όμως τίποτα εκ των ανωτέρω αλλά απλά η τυχαία προαίρεσις του θεού. (Ανεξερεύνητοι αι βουλαί του Διός.)
Τοιουτοτρόπως αι κορυφαίαι αξίαι της ζωής, ως η νεότης και το κάλλος αυτής, η υγεία, η αφθονία, η διασκέδασις, ο έρως, η δημιουργία, η τέχνη, ο λόγος, αι ιδέαι αλλά και αυταί αι απλαί, στοιχειώδεις αθώαι χαραί του ανθρωπίνου βίου ελατρεύθησαν όλαι , ανεξαιρέτως και θρησκευτικώς, ως ιεραί και θείαι ιδιότητες και αρμονικαί ανώτεραι δυνάμεις , αιώνιοικοσμικοί νόμοι και συμβολικοί θεοί.
Διό και η αρχαιοελληνική θρησκεία αποτελεί ένα Ύμνον προς την υγείαν, την ελευθερίαν, τον πολιτισμόν και, κυρίως και γενικώς, εις την ιδέαν της ζωής και το πανίερον αυτής φυσικόν και υπερφυσικόν νόημα και περιεχόμενον.
Εν κατακλείδι, και ως επί του αρίστου άριστα σκεπτόμενοι, οι ημέτεροι πρόγονοι εμπνευσμένως εθεώρουν ότι ο άνθρωπος εις τας καλυτέρας στιγμάς του βίου του, επί της νεότητος, της ακμής, του κάλλους και της δημιουργίας του, εστί ισόθεος θεός, ουκ έχει δηλαδή τι του διακρίνεσθαι, ζηλεύσαι και φθονήσαι εκ των του θεού ιδιοτήτων, η δε μεταξύ θεών και ανθρώπων διαφορά έγκειται απλώς εις το ότι την θείαν αυτήν τελειότητα και μακαριότητα οι θνητοί προσωρινώς γεύονται και απολαύουσι, των θεών νομοτελειακώς κατεχόντων αυτήν ως αγήρατοι και αθάνατοι, αιωνίως.
Διο και παντού εν τη φύσει διέβλεπον, υποκρυπτομένους ή εμφανιζομένους φιλανθρώπους και πανεύμορφους θεούς και θεάς και νύμφας, ώσπερ, και όλως αντιθέτως, οι σημερινοί διάδοχοι αυτών, αι μονοθεϊστικαί θρησκείαι, αποκλειστικώς κακοβούλους δαίμονες και πειρασμούς.
Οπότε δια το τίνες υπήρξαν ευδαιμονέστεροι και ευγενέστεροι και σοφώτεροι , ημείς ή εκείνοι, δυνατόν εστί εις πάντα νουνεχή και σωφρονούντα ευκόλως κρίναι και συμπεράναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου