Διάβαζα σήμερα ΕΔΩ :
Συνθήκες αποσύνθεσης στο Τουρκικό Ναυτικό λόγω της πολύμηνης καραντίνας:
- “Υπάρχουν άτομα που παραιτήθηκαν, άλλοι που σκέπτονται να λιποτακτήσουν και άλλοι που προσπάθησαν να αυτοκτονήσουν”.
- " Τους ακούμε να κλαίνε κρυφά όταν μιλάνε στο τηλέφωνο".
- “Ο γιος μου ήταν 8,5 μηνών όταν έφυγε ο πατέρας του. Αυτή τη στιγμή πιστεύει πως το τηλέφωνό μου είναι ο πατέρας του”.
- “Ναι δεν έχει Covid, αλλά η ψυχκή του υγεία είναι άσχημη. Μερικές φορές τηλεφωνεί και επί 4-5 λεπτά είναι σιωπηλός".
- "Η οικογένειά μου λέει να τον χωρίσω".
Ακόμα μία μαρτυρία συζύγου:
“Έκανα αίτηση στο CİMER (σ.σ. πλατφόρμα υποβολής ερωτημάτων στη ΓΓ Επικοινωνίας) σχετικά με το πότε θα τελειώσει αυτή η κατάσταση και τότε ο σύζυγος μου υπέστη τα πάνδεινα. Του είπαν φράσεις όπως “Μη κρύβεσαι πίσω από τα φουστάνια της γυναίκας σου”.
Κουρασμένοι αυτοί που πρίν 1 μήνα βιντεοσκόπησαν θεατρικό σκετσάκι "Mavi Vatan", δηλώνοντας έτοιμοι να κατανικήσουν τον εχθρό;;;
Έχω συγγενείς που δεκάδες χρόνια ήταν σε Φ/Γ πλήρωμα ο μέσος όρος μακράν ΝΣ ήταν 200 ημέρες και μπορώ να δια βεβαιώσω πως με ελάχιστες εξαιρέσεις που κυρίως δεν είχαν να κάνουν με την υπηρεσία ουδείς λιποψύχησε. Ήταν όλοι σαν μια οικογένεια μέσα στο καράβι.
Τι εγινε; Δεν αντέχει την αλμύρα ο Τούρκος; Δε μπορώ να πω ότι εξεπλάγην, εδώ φτιάχνουν μη επανδρωμένα καράβια (κινούμενους στόχους δηλαδή) για να μη βραχεί ο κώλος τους.
Βέβαια σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποτιμούμε τον εχθρό. Αλλά ούτε και να τους φοβόμαστε...αυτοί φοβούνται περισσότερο εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου