Ο ΑΡΓΥΡΟΥΣ ΑΙΩΝΑΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΚΛΗ:
ΤΟ ΔΝΤ ΤΩΝ ΠΕΡΣΏΝ, ΠΩΣ ΔΕΝ ΈΓΙΝΕ ΤΌΤΕ Η ΑΚΡΌΠΟΛΗ ΚΑΖΊΝΟ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΠΊΔΕΙΞΗ ΜΟΔΟΣ ΔΙΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΗΣ (Reloaded ver2 του 2021)
Ήταν που λέτε κάποτε μια εποχή που όλο το εμπόριο το κανόνιζε κατά το πώς τον συνέφερε ένας Μήδειος κόβοντας χρυσά νομίσματα. Κατά το δοκούν, όπως θα έλεγε σε κανένα χρονογράφημα του αιώνες αργότερα κάποιος Νίκος Τσιφόρος, μέγας παίκτης του λόγου και θεοπαίκτης κάθε δηθενιάς, καπνιστής και βρωμόστομος (σαν και μένα).. Και είπε κάποια στιγμή ο Πέρσης, που ως γνωστόν ομιλούσε και 5-6 γλώσσες σαν φαρσί, να επεκταθεί και προς τας Ευρώπας, που είχε ακούσει ότι είχαν καλό potential.
Υπήρχε όμως ένα σοβαρό εμπόδιο. Στην Αθήνα, απ' όπου θα έπρεπε να περάσει για να ανοίξει τον Δυτικό δρόμο των Βαλκανίων, είχαν κυριαρχήσει κάτι Δημοκρατικοί μυστήριοι που είχαν διαγράψει τα χρέη των πολιτών τους. Με αποτέλεσμα τα χρυσά τάλαντα που έστελνε για να εξαγοράσει την εξωτερική τους πολιτική μέσω της Σπάρτης, να μην έχουν και πολύ μεγάλη πέραση.
Είχε κάνει και ο παππούς του δυο φορές εκστρατείες για να τους πείσει με το καλό ή με το άγριο αλλά αυτοί τίποτα! Και αφού του κάψανε τον στόλο που έστειλε επί τούτου στην Σαλαμίνα, ο πολυχρονεμένος μας σκέφτηκε πιο πονηρά. Να τους διασπάσει είπε.
Την αφορμή την έδωσε η ανακάλυψη μιας μεγάλης φλέβας αργύρου στο Λαύριο. Αν έκαναν εξόρυξη οι αναρχοάπλυτοι Αθηναίοι υπό κάποιον Περικλή, με το όνομα πριν ακόμα αυτός ποζάρει για στα χάρτινα εικοσαδραχμα πΣ (προ Σημιτη), θα του έκλειναν κάθε δρόμο επέκτασης προς τας Ευρώπας. Ευκολάκι να εξαγοράσει τους εναπομείναντες στο κόμμα των Αρίστων, που πάντα είχαν δεσμούς με τους φίλους του, τους Σπαρτιάτες, που γούσταραν να κάνουν εξωτερική πολιτική για τον χρυσό του. Αλλά αυτοί οι Περικλικικοί ήταν άλλο πράγμα. Και τότε σκέφτηκε να διασπάσει τους Δημοκρατικούς με μια Οικολογική φράξια, που διαλαλούσε τις θέσεις της στην Αγορά ως Ιδεολογική Τάση της τετραγωνικής ρίζας του 153 συν πλην δύο τρεις περίπου.
«Πού θα ρίχνουμε κύριοι τα κατάλοιπα της εξόρυξης», έλεγε ο ένας ρήτορας τους, που δεν γούσταρε να χάσει με τίποτα το ρητοριλίκι από την μπούκα που θα κάνανε οι ναύτες και τίποτα πελταστές. Και τράβα μετά να σταυρώσεις γκομενάκι...
«Έρχεται και η κλιματική αλλαγή, θα ανέβει η θάλασσα έως την Ακρόπολη και θα μας πνίξει» έλεγε ο άλλος, που ο μπαμπάς του του είχε τάξει να του φτιάξει και εφημερίδα τοίχου.
"Καζίνο να φτιάξουμε στην Ακρόπολη να έρχονται οι Πέρσες να παίζουν τους πεσσούς για να γίνει η ανάπτυξη. Και διαδρόμους για πασαρέλες να φτιάξουμε» επέμεναν οι Αριστοκρατικοί στην Αγορά, που τους είχε τάξει ο Μηδειος χρυσά τάλαντα αν γίνει καμία συνεκμετάλλευση του αργύρου. Μισά δικά του, μισά δικά τους, δίκαια πράματα.
Μπρος στον κίνδυνο να διασπαστεί το κόμμα των Δημοκρατικών υπό την πίεση των Αριστοκρατικών και των κάθε λογής αναχωρητών, ο Περικλής σκέφτηκε να βάλει το θέμα σε ψηφοφορία εντός του κόμματος του. Αφού πρώτα όμως το διεύρυνε για να περιλαμβάνει και τις τάξεις των πελταστών και των ναυτών του τότε Κέντρου, που ήταν γύρω από το Θησείο όλο όλο, Μπαϊρακτάρης και κεμπαπια δεν είχαν αναπτυχθεί ακόμα. Και τους έπεισε όλους με το ακόλουθο επιχείρημα:
«Αν δεν θέλετε, βρε ζαβά, να σας κατσικωθεί εσαεί ο Πέρσης μέσω της Σπάρτης για να σας ταράξει στην λιτότητα και τους μέλανες ζωμούς, αυτή η εξόρυξη είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουμε! Μεταβατική είναι, ούτως ή άλλως, σε λίγα χρόνια δεν θα χρειάζεται να κάνει κανείς mining για να παράγει νομίσματα από την Κεντρική Τράπεζα. Με τίποτα κρυπτονομίσματα άχρηστα θα είναι τότε και τα χρυσά του Πέρση. Διαφορετικά, ετοιμαστείτε να γράψουμε πάλι χρέη, να έρθει το Διεθνές Ταμείο των Περσών να σας κόψει και τις συντάξεις, να μας υποθηκεύσει και το Λαύριο και να στρώσει μετά και κανένα Καζίνο στην Ακρόπολη »
Και έτσι ξεκίνησε τότε ο Αργυρούς αιώνας του Περικλέους, που κάποιοι ανιστόρητοι τον ονόμασαν Χρυσό αιώνα. Του πρώτου πολιτικού που κατάλαβε ότι το «πράσινο προϊόν» είναι πολύ δύσκολο να το πουλήσεις έτσι μόνο του, χωρίς οικονομία.
Το έριξαν μετά το κόμμα του Περικλή. Μπούκαραν πάλι οι Άριστοι δια της Σπάρτης, έπαιξε ρόλο και ένας λοιμός τότε που έκαναν lockdown μέσα στα Μακρά Τοίχη. Τσιόδρα τότε δεν είχαν, όλες οι δύο επόμενες βδομάδες με δυσκολία, τα επόμενα τα ξέρετε θαρρώ, μην σας τα ξαναλέω.
Τσιμέντα είχαν όμως περίσσευμα! Έστρωσαν με αυτά την Ακρόπολη πάνω από τα καλντερίμια του Πικιώνη για να μην γλιστρούν τα 18ποντα στις πασαρέλες στο τσακ μπαμ μπας και έρθει έτσι η ανάπτυξη με την Dior, και πουλήσουμε στην ζούλα παραδίπλα και κανένα κωφίνι στυλ Διός και Διόνης, μεγάλη η χάρη τους, που έμενε στα αζήτητα και το ταμείο είναι μείον. Γιατί ανάπτυξη με τα χρυσά του Μηδειου δεν έρχονταν με τίποτα, τζάμπα πήγε το ασήμι για υποθήκη για να πάρουμε χρυσά. Που δεν ήρθαν ούτε και θα έρθουν αν δεν εισάγουμε Πράσινη ανάπτυξη έναντι του υπολοίπου. Άσε που πίστωση άλλη δεν είχε από αυτόν που τους έχεζε. Ζόρικα, λέει, τα πράματα. Ευτυχώς που είχε απομείνει εκείνο το μαξιλάρι με κάτι αργυρά που άφησε ο Περικλής, μπας και το σώσουμε το μαγαζί μέχρι τον Σεπτέμβρη. .
Για το τι έγινε μετά, δεν ξέρω να σας το πω. Θα γίνουν, λέει, αρχαιολογικές έρευνες επί τούτου, αφού σπάσουμε τα τσιμέντα για να ξαναστρώσουμε τις πλάκες του Πικιώνη.
(απόπειρα 3ης αναβίωσης του ίδιου χρονογράφηματος με Rock Tsiforos style.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου