ΤI ΕΊΝΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΆ, ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΞΙΑ (ΜΕ ΦΌΝΤΟ ΤΗΝ ΕΕ ΣΤΗΝ ΝΈΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΊΗΣΗ ΜΕΤΆ ΤΗΝ ΚΑΤΆΡΡΕΥΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΎ)
Έχουμε αποκτήσει, από τα μικράτα μας, σχεδόν όλοι την συνήθεια να πορευόμαστε αναλύοντας τον περίγυρο, για να λαμβάνουμε, που και που, θέση ή αποφάσεις, με σχεδόν αναλλοίωτους ορισμούς. Ενίοτε κοιτώντας μόνο το περιτύλιγμα και τις ταμπέλες και ελάχιστες φορές το περιεχόμενο.
Οι τεκτονικές όμως μετατοπίσεις που συντελούνται τώρα, και που έγιναν ορατές με την υγειονομική κρίση του κορονοιού, μας κάνουν πολύ πλάκα. Οι ταμπέλες δεν λένε τίποτα για το πραγματικό περιεχόμενο, είναι ψευδές, μετά-αληθινό. Ιδιαίτερα μετά από δύο καταρρευσεις:
Της παγκοσμιοποίησης, όπως την ξέραμε μετά την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού των Ρηγκαν/Θάτσερ και του ίδιου του νεοφιλελευθερισμού. Ηχηρή η πρόκα που έβαλε ο, καθόλου αριστερός, Μπαιντεν στο φέρετρο του δεύτερου, κάνοντας όλη την καθυστερημένη απανταχού δεξιά να παθαίνει σοκ. Όχι από εκείνο της Κλάιν, το αντίθετο.
Και τίθεται πλέον το ερώτημα, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονται:Τι είναι δεξιό/συντηρητικό και τι αριστερό /προοδευτικό σήμερα;;
Πριν 45-50 χρόνια που υπήρχε ακόμα η Σοβιετια, αυτοί οι διαχωρισμοί ήταν απλοί και ξεκάθαροι:
Η Αριστερά, τότε ήταν υπέρ της οργάνωσης της οικονομίας μέσω ενός κεντρικού κρατικού σχεδιασμού, στην Δεξιά όσοι ήταν γενικώς κατά της Σοβιετιας και στο σοσιαλδημοκρατικό Κέντρο όσοι πίστευαν στην λειτουργία του ισχυρού κοινωνικού κράτους, χωρίς όμως τον σοβιετικά κεντρικό σχεδιασμό. Αυτός γίνονταν, κάπως διακριτικά και κόσμια τότε, σε κάποια σαλόνια διαπλοκής μεταξύ των πολιτικών και των οικονομικών ελίτ (και του συνδικαλισμού) .
Η πτώση της Σοβιετιας ανέδειξε ως νεωτερικο/προοδευτικό το νεοφιλελε παράδειγμα επί δύο (αναπόδεικτων) δογμάτων του:
Της συρρίκνωσης του κρατικού τομέα της Οικονομίας και του κοινωνικού κράτους υπέρ των δυνάμεων της "ελεύθερης αγοράς". Που για να λειτουργήσει, θα έπρεπε, λέει, να αφεθεί τελείως ελεύθερη να δράσει, μέχρι να "αυτορυθμιστεί". Επί της εποχής Μπλερ/Κληντον/Ομπαμα, σε αυτό το αφήγημα προσχώρησε και η Σοσιαλδημοκρατία συμμαχώντας με την δεξιά συντήρηση. Εδώ από τον Σημίτη και μετά.
Το μοντέλο όμως αυτής της κέντρο-δεξιάς συμπόρευσης στην οικονομία, δεν δούλεψε ποτέ και πουθενά σύμφωνα με τα ουτοπικά που διακήρυξε. Επί της ουσίας, τα κράτη διογκώθηκαν (με χρέη), οι μεταρρυθμίσεις περιορίστηκαν στην απορρύθμιση της αγοράς εργασίας και στην καταστροφή ή συρρίκνωση κρίσιμων υποδομών του κοινωνικού κράτους (κυρίως στην υγεία και το ασφαλιστικό σύστημα). Το δε κέντρο των αποφάσεων μετατοπίστηκε από την πολιτική και τους θεσμούς της δημοκρατίας σε ένα πολύ κλειστό κλαμπ διαπλεκόμενων τραπεζιτών. Αυτοί, στα πλαίσια της ελευθερίας της αγοράς, φούσκωναν τα χρέη και την διόγκωσαν την φούσκα των τοξικών παραγώγων των δανείων σε δυσθεώρητα μεγέθη. Σήμερα όσο 24 παγκόσμια ΑΕΠ! (258τρισ$ τα απανταχού δάνεια, πάνω από 1450τρισ$ τα τοξικά τους παράγωγα έναντι 78τρισ$ το παγκόσμιο ΑΕΠ).
Η κρίση του 08 οδήγησε σε μεγέθυνση αυτού του μοντέλου που συνεχώς μεγαλώνει χρέη και τοξικά παράγωγα. Μαζί με έναν βλακώδη, όπως αποδείχτηκε, εμπορικό πόλεμο ΗΠΑ-Κίνας, πήγαμε σε μερική απορρύθμιση του παγκόσμιου εμπορίου, με τάσεις βιομηχανικών εθνοαπομονωτισμων,, που κατέληξαν σε μια διπλή κρίση που έγινε εμφανής το 18. Κρίση και προσφοράς και ζήτησης. Αλλά μόνο στην πραγματική οικονομία! Δίπλα, στην γκρι οικονομία του χρηματοοικονομικού τζόγου, άνθιση, καμία κρίση, δάνεια υπάρχουν!
Μέσα σε αυτό το νέο πλαίσιο, η λογική αντίδραση των πολιτικών Μπάϊντεν για να μην καταρρεύσει το σύμπαν μαζί με την εξαφάνιση της μεσαίας τάξης (και για να διατηρηθεί κάπως η επιρροή του δολαρίου στον μισό πλανήτη - ο άλλος μίσος πέρασε ήδη στην σφαίρα επιρροής της Κίνας, που συνεχίζει να διοικείται με τον κεντρικό σχεδιασμό του Κομμουνιστικου Κόμματος της πολύ πετυχημένα) δείχνει ως "Αριστερή", προοδευτική. Της Κίνας τότε ως Δεξιά, οεο;;
(Για την πάλαι ποτέ κραταιά Σοσιαλδημοκρατιας, δεν υπάρχει λόγος αναφοράς. Αυτοκτόνησε δια εισοδισμου στους νεοφιλελε, και πάει).
Η ανάσυρση από τα ακαδημαϊκά manuals των πρακτικών του Κέϋνς ως δοκιμασμένων συνταγών διόρθωσης του μπάχαλου που αφήνει πίσω του η νεοφιλελε λαίλαπα, δείχνει ως αναγκαία-αναγκαστική συνθήκη.
Είναι όμως, εκτός από αναγκαία, και ικανή αυτή η Συνθήκη για να επιλυθούν τα πολύ μεγάλα προβλήματα με την υπέρβαση της κρίσης προσφοράς /ζήτησης στην πραγματική οικονομία;; (τα εφευρήματα περί "πράσινης ανάπτυξης" και "ψηφιοποίησης" των πάντων ως Νέες Μεγάλες ιδέες, δεν είναι αρκετά για να απαντήσουν στο προηγούμενο ερώτημα πειστικά..
Ισχυρίζομαι ότι η απάντηση είναι ΌΧΙ. Δεν είναι ικανές οι Κεϋνσιανες συνταγές από μόνες τους ούτε να τερματίσουν την τρέχουσα διπλή κρίση , ούτε να προλάβουν την επόμενη. Αυτή που θα προκληθεί από το επερχόμενο σκάσιμο της φούσκας των δανείων και των παραγώγων τους. Ως εκ τούτου, εγώ δεν τις χαρακτηρίζω ως Αριστερές /μη συντηρητικές αυτές τις συνταγές.
Από την άλλη, η υπάρχουσα πολιτική δεξιά παντού είναι μετέωρη, δεν έχει κανένα διαθέσιμο αφήγημα! Η πιθανότερη αντίδραση των δυνάμεων που εγκλωβίζει είναι η σιωπηρή αποδοχή του Κευνσιανισμου αλλά, για να διαφοροποιηθεί κάπως, θα ντυθεί με συνθήματα ξενοφοβίας, εθνοαπομονωτισμού και με την αναμοχλευση καταχωνιασμένων στείρων εθνικισμών. Επικίνδυνο μείγμα και για την λειτουργία της δημοκρατίας αλλά και για την βίαιη περεταιρω συντηριτικοποίηση των κοινωνιών από αυτές τις μάχες οπισθοφυλακων των ξεπεσμενων ελίτ της προηγούμενης περιόδου, που συνεχίζουν να διατηρούν τους θύλακες επιρροών τους στις κατά τόπους τέσσερις εξουσίες.
Έτσι, αν θέλουμε να ξανα-ορίσουμε τις ταμπέλες της νέας πολιτικής γεωγραφίας, η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Αριστερο/προοδευτικό και το Συντηρητικό/δεξιό τίθεται πλέον καθοριστικά από τον προτεινόμενο τρόπο περιορισμού της απόλυτης δύναμης του ανεξέλεγκτου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των οικονομικών ελίτ που κερδίζουν σήμερα στον αντιαναπτυξιακό καζινοκαπιταλισμό. Με άλλα λόγια, τα πάντα θα κριθούν από την συνέχιση ή όχι του τρόπου παραγωγής νέου χρήματος από δάνεια ή με κάποιον άλλο τρόπο!
Μέχρι τότε, και η ακροδεξιά Χαμας θα περνιέται για Αριστερή λόγω ταμπέλας (κάνοντας πλάτες στους ακροδεξιούς στο Ισραήλ για να υπάρχουν και οι δυο), ο Πουτιν θα λειτουργεί ως καραδεξιός πρώην γκαγκεπίτης, ο Μπαιντεν ως αριστερός, με τον Μερνυ Σαντερς σχεδόν κάτι σαν ΣΥΡΙΖΑ, ο Ντραγκι ως συνεχιστής του Μιτεράν και η Πράσινη επόμενη καγκελάριος ως συνέχεια της Ρόζα Λούξεμπουργκ, ένα πράμα!
Ας σοβαρευτούμε, μετά-αληθινές όλες αυτές οι ταμπέλες, αν δεν οριστεί/τοποθετηθεί κάποιο περιεχόμενο στην συσκευασία...
Μόνο μέσα από τις απαντήσεις σε αυτό το θεμελιακό ερώτημα-το της παραγωγής νέου χρήματος, προκύπτουν και όλα τα άλλα που σχετίζονται και με τα καθ ημάς και της, από εδώ και πέρα, πορείας της ΕΕ.
Που βεβαίως και πρέπει να πάψει να είναι μια τεχνητή συγκόλληση, υπό την Γερμανία, περί του ευρώ, για να μην διαλυθεί με πάταγο. Αποκτώντας περισσότερα χαρακτηριστικά ως Ομόσπονδη Ένωση των κοινωνιών της, επί στόχων κοινωνικής σύγκλησης. Εύστοχη, αλλά όχι πλήρης, η τελευταία παρέμβαση της "Ομάδας Σπινελι" επί αυτού . Εξ ίσου σημαντική και η "πινελιά" που συνεχίζει να τονίζει και το στοιχείο του πατριωτισμού ως αναγκαίου για την ισορροπη ανάπτυξη αλλά και για την απομόνωση των ακροδεξιών, με την απλή επίκληση τους στον πατριωτισμό (χωρίς να αμφισβητούν όμως την σημερινή υπερκρατική και αντιπατριωτικη λειτουργία των Τραπεζών, Κεντρικών και εμπορικών).
Όσο για το ευρώ: Σε μια τέτοια ΕΕ, όπου το χρήμα θα μπορεί να παράγεται εξωτραπεζικά από τις κοινότητες ή τους κλάδους της οικονομίας της, θα έχει τον ρόλο που είχε παλιά το ECU. Για να συνεννοούμαστε και μεταξύ μας δηλαδή, και τίποτε άλλο.
Αν με ρωτήσει κάποιος τι είναι Προοδευτικό, Ριζοσπαστικό ή Αριστερό σήμερα, αυτό θα απαντούσα. Όλα τα άλλα είναι ταμπέλες παλαιάς κοπής, κενές περιεχομένου.
Αλλά δεν με ρωτάει. Και μονολογώ σκεπτόμενος φωναχτά και από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου