Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ ΑΕΡΙΟΥ

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΓΩΓΩΝ ΑΕΡΙΟΥ

(Ή η καραμπόλα διευθέτησης της αρχιτεκτονικής της νέας μετα-παγκοσμιοποίησης -όπως εξελίσσεται, η 'οπλοποίηση" των δικτύων αερίου και μια ερμηνεία του γιατί η ιμπεριαλιστική πλέον Τουρκία γίνεται τώρα ακραία επιθετική εναντίον μας)

 

Στην προηγούμενη παγκοσμιοποίηση που ξεκίνησε με την λήξη του προηγούμενου Ψυχρού Πόλεμου και έληξε με την αποχώρηση των ΗΠΑ από το Αφγανιστάν και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, τα πράγματα ήταν σχετικά απλά:

 

Τα πάντα γίνονταν διεθνώς με συναλλαγές μόνο με δολάρια, που μπορούσαν να παραχθούν σωρηδόν και ανεξέλεγκτα από δάνεια από το 71 και μετά. Και να παράγουν, ακόμα πιο ανεξέλεγκτα αυτά, φούσκες γκρι χρήματος από τις οποίες χρηματοδοτούσε ο νεοφιλελευθερισμός την επίπλαστη οικονομική επιτυχία του, παράγοντας, όμως έτσι μεγάλες ανισότητες παντού.

 

Ο έλεγχος της τιμής του δολαρίου επιτυγχάνονταν με τον έλεγχο της ροής (άρα και της τιμής) του πετρελαίου. Κύρια μέθοδος μεταφοράς του, τα τάνκερ και πολύ λίγα δίκτυα αγωγών. Αρκούσε μέχρι τώρα η στρατιωτική παρουσία του χωροφύλακα-ΗΠΑ σε κύριες πετρελαιοπαραγωγές χώρες, μερικοί τοπικοί πόλεμοι και μερικές κυρώσεις μέσω του διατραπεζικού δικτύου SWIFT και τα άτακτα παιδιά συνετίζονταν.

 

Συνοπτικά αυτό που συνηθίσαμε ως φυσιολογικό να ισχύει μετά το 71 και μπορείς να το πεις και ως "weaponization του δολαρίου".

 

Πρώτη φορά το σύστημα αυτό απειλήθηκε μετά την οικονομική κρίση του 08, όταν οι χώρες BRICS ( Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα και Νότιος Αφρική) που άρχισαν να σχηματοποιπούνται ως πλατφόρμα πολιτικής και οικονομικής συνεννόησης βάσει ενός σχεδίου της Goldman Sachs του 2003 για να διαοωνιστεί το ισχύον χρηματοπιστωτικό σύστημα, ξέφυγαν. Το 2009 απείλησαν με εγκατάλειψη του δολαρίου στις διεθνείς τους συναλλαγές, που τους φόρτωνε την πληθωρισμό των ΗΠΑ ως κόστος, και την αντικατάσταση του από το τότε ανερχόμενο ευρώ.

 

Μια στέκια στον αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης, την Ελλάδα, αρκούσε τότε για να μετατρέψουν οι μυωπικοί ηγέτες της ΕΕ μια περιφερειακή κρίση χρέους σε μείζονα οικονομική κρίση του ευρώ, που έχασε έκτοτε το λεγόμενο momentum του, αναδεικνύοντας μέχρι σήμερα και όλες του τις αδυναμίες.

Το λες και "πρώτο αυτοπυροβολισμό του ποδιού της ΕΕ". Ο δεύτερος έγινε φέτος.

 

Η δεύτερη σοβαρή απειλή του συστήματος δολάριο- ενέργεια ήρθε σταδιακά από την εξέλιξη του ίντερνετ και τις ψηφιακές τεχνολογίες, που έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται σε αυτό. Κυρίως από τής λεγόμενες blockchain, που άρχισαν να αναπτύσσονται και να αναπτύσσουν γρήγορα αποκεντρωμένα συστήματα στα πάντα, μετά την πρώτη επιτυχή εφαρμογή τους σε νέου τύπου μέσα ψηφιακών συναλλαγών. Με τα λεγόμενα "κρυπτονομίσματα".

 

Αυτά προέκυψαν ως ανάγκη αντιμετώπισης των συνεπειών νέων πιθανών τραπεζικών κρίσεων, όπως εκείνη τού 08, και που εντοπίζονται ως απειλές από την τεράστια "φούσκα" τοξικών τραπεζικών προϊόντων που έχει συσσωρευτεί και απειλεί (πραγματικά) όλο τον πλανήτη με πλήρη οικονομική κατάρρευση. 

 

Κάπου το project όμως bitcoin, το πρώτο διάσημο είδος αυτής της κατηγορίας, ξεστράτησε. Ιδιαίτερα όταν μπήκαν ορισμένα από αυτά τα μέσα συναλλαγών να διαπραγματεύονται ως εμπορεύματα στην Wall Street, αλλά και όταν άρχισε ει να αντικαθίσταται το bitcoin από νέα αντίστοιχα τεχνολογικά κατασκευάσματα εξυπηρέτησης των ψηφιακών συναλλαγών, (όπως το Ethereum με τα smart contracts του, οι αποκεντρωμένες εταιρίες και "χρηματο"πιστωτικοί φορείς χωρίς...διοικηση(!) DAO ή DeFi και τα NFTs και άλλες τέτοιες νέες λέξεις-γλωσσαρι τους ΕΔΩ ) ως μέσα συναλλαγών και αυτοχρηματοδότησης του νέου τύπου επιχειρήσεων. Άρχισαν να εισβάλουν δυναμικά παντού από το 18 και χωρίς τους περιορισμούς του τραπεζικού συστήματος σχεδόν σε όλους τους τομείς της οικονομίας.

Οι κεντρικές τράπεζες, για να αντέξουν σε αυτόν τον ανταγωνισμό, προσπαθούν να δημιουργήσουν ψηφιακές ρέπλικες, (με τις ίδιες τεχνολογίες του bitcoin), των σημερινών νομισμάτων, μπας και έτσι επιβιώσουν. Και έτσι πριονίζουν το κλαδί που κάθονται, τις εμπορικές τράπεζες, που απειλούνται με στρατηγικό αφανισμό. Και όλα αυτά παρά τον θόρυβο που δημιουργούνται από την εμφάνιση του ψηφιακού γουαν, του υπό κατασκευή αντιδολάριου του Πούτιν, του e-ευρω, της κρυπτοκορώνας της Σουηδίας ή το ψηφιακό νόμισμα της Νιγηρίας, αφού και αυτά θα συνεχίσουν να εξαρτώνται από την βιωσιμότητα των πρωτογενών δανείων που δημιουργησαν το κάθε νόμισμα (ψηφιακό ή μη) που κυκλοφορεί.

 

Η υιοθέτηση αυτών των τεχνολογιών από την Κίνα κυρίως, και δευτερευόντως και από πετρελαιοπαραγωγές χώρες της Μέσης Ανατολής (ΗΑΕ, Σ. Αραβία) και της Αφρικής (Νιγηρία) άλλαξαν τελείως τους όρους του γεωπολιτικού παίγνιου. Τώρα όλοι τρέχουν να φτιάξουν τέτοιου είδους ψηφιακά μέσα συναλλαγών, που κινούνται εξωτραπεζικά και παρακάμπτουν το SWIFT. Το διατραπεζικό δηλαδή σύστημα ανταλλαγής μηνυμάτων, επί του οποίου εφαρμόζεται το weapon δολάριο ως μέσο γεωστρατηγικής επιβολής.

 

Ποιο απειλητική φαίνεται και η διάθεση της Ρωσίας, ιδιαίτερα μετά τις κυρώσεις που της επιβλήθηκαν μετά από την εισβολή της στην Ουκρανία με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ενός νέο ψηφιακού αντι-δολαριου, ικανού να αποσπάσει από τις ΗΠΑ όλο τον έλεγχο που έχουν, μέσω του ΔΝΤ, στους πόρους των καταχρεωμένων χωρών του οικονομικού νότου. Φυσικά για να μπουν μετά από λίγο υπό την εποπτεία ενός κινεζικού ΔΝΤ, που ήδη δημιουργήθηκε το καλοκαίρι.

 

Παρ όλα αυτά, είναι ακόμα αδύνατη η συμφωνία ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ για μια κοινή στρατηγική αντιμετώπισης του κινδύνου στο συστημικό τους τραπεζικό σύστημα από την ολοένα μεγαλύτερη και διαρκώς πιο ευφάνταστη ανάπτυξη νέων αποκεντρωμένων οικονομικών εργαλείων από μικρές ομάδες παραγωγών τεχνολογιών. Όπως πχ τα DeFi ή τα NFTs. Πόσο μάλλον όταν χώρες όπως η Σαουδική Αραβία και τα Εμιράτα δημιουργούν τώρα ευνοϊκά περιβάλλοντα για την ανάπτυξη τους, προσελκύοντας ταυτόχρονα εκεί και τα καλύτερα μυαλά στις σχετικές τεχνολογίες από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

 

Έτσι, με αυτό τον πολύπλοκο νομισματικό πόλεμο σε εξέλιξη και με νέους "παίκτες" σε αυτόν εκτός ελέγχου από τα συνήθη συστήματα και κόλπα που άνθισαν τον 20ο αιώνα, απέμεινε μόνο ο έλεγχος των ροών της ενέργειας και των δικτύων των logistics για να καθορίζει τους κλασσικούς χάρτες επιρροών των ζωνών με τα κράτη επί της νέας παγκοσμιοποίησης. 

 

Mε δυο λόγια, έχουμε περάσει από το weaponization " του δολαρίου στο "weaponization των ενεργειακών δικτύων".

 

Βεβαίως αυτά θα ισχύουν μέχρι το 2050 περίπου, αφού μέχρι τότε η ενέργεια θα είναι κυρίως η περιεχόμενη στο μεταβατικό στρατηγικό καύσιμο του πλανήτη, το φυσικό αέριο, σταδιακά ανακατεμένο με υδρογόνο, μέχρι το δεύτερο να αντικαταστήσει το φυσικό αέριο. Το φυσικό αέριο όμως, σε αντίθεση με το πετρέλαιο, διανέμεται κυρίως μέσω αγωγών και δευτερευόντως με καράβια μεταφοράς του υγροποιημένο με την μορφή του LNG.

 

Από τους ίδιους αυτούς αγωγούς σχεδιάζουν ότι θα μεταφέρεται και το επόμενο στρατηγικό καύσιμο, το υδρογόνο, πάλι πάνω κάτω από τις ίδιες περιοχές παραγωγής του φυσικού αερίου προς τις μεγάλες αγορές κατανάλωσης ενέργειας. Τις ΗΠΑ, την ΕΕ, την Κίνα και την ανερχόμενη βιομηχανικά Ινδία.

Η στρατηγική "όλα από ΑΠΕ" και πράσινο υδρογόνο, δηλαδή η αντίστοιχη αποκέντρωση (decentraizaion) στα συστήματα παραγωγής και διανομής ενέργειας έχει, δυστυχώς, πολλές ακόμα αδυναμίες (έλλειψη σπανίων μετάλλων, κόστη επενδύσεων και κόστος παραγωγής που επιτείνει τις ανισότητες) που μόνο στραβοί γραφειοκράτες και κάτι άσχετοι πολιτικοί δεν τις βλέπουν.

 

Τις βλέπουν όμως αυτές τις αδυναμίες ως ευκαιρία επιβίωσης οι απειλούμενοι τραπεζίτες, που συνεχίζουν να χρηματοδοτούν ΜΟΝΟ φαραωνικού τύπου ιεραρχικά ενεργειακά συστήματα, ανεξαρτήτως πράσινου ή άλλου χρώματος αποτύπωσης των επιπτώσεων τους στο περιβάλλον. Οι ενεργειακές κοινότητές, και οι ενεργειακοί συνεταιρισμοί, σε καθυστερημένες πολιτικά χώρες, όπως η Ελλάδα, αντιμετωπίζονται ακόμα από τους κυβερνώντες πολύ εχθρικά.

 

Ο στόχος τους είναι μπας και σώσουν τις τράπεζες και τον τρόπο που παράγουν κεντροποιημένα το χρήμα σήμερα, όχι το κλίμα!

 

Όμως ο έλεγχος της ροής της ενέργειας μέσω αγωγών (και δευτερευόντως και των logistics) προϋποθέτει τον γεωπολιτικό έλεγχο σε ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΣΥΝΕΧΕΣ ανάμεσα σε φιλικές-συνεργαζόμενες χώρες! Και πάνω σε αυτή την νέα πραγματικότητα, γίνονται τώρα καραμπόλες, που με την σειρά τους γεννούν, και θα συνεχίζουν να γεννούν διαρκώς κρίσεις και συγκρούσεις οριοθέτησης διακριτών και ελάχιστα συναλλασσομένων μεταξύ τους ζωνών για αρκετά χρόνια.

 

Έτσι "έσκασαν" μερικές τέτοιες κρίσεις- πράξεις διευθέτησης ορίων εμπορικών ζωνών μετά: την ήττα των ΗΠΑ και την εγκατάλειψη του Αφγανιστάν το 21, όπως:

 

Οι διαρκείς πόλεμοι μικρής διάρκειας Αρμενίας -Αζερμπαιζάν, που στην πραγματικότητα είναι οι αντιπρόσωποι των αντικρουόμενων συμφερόντων Ρωσίας, Τουρκίας και Ιράν σε σχέση με τον ρόλο που θα έχει ο καθένας στον έλεγχο των νέων ενεργειακών και εμπορευματικών διαδρομών Νοτου-Βορρα από την Ινδία μέχρι την Μόσχα, δηλαδή στην παράκαμψη του Σουέζ.

 

Η βίαιη καταστολή μιας εξέγερσης στο Καζακστάν, με χαρακτηριστικά Αραβικής Άνοιξης που φαίνεται ότι προκλήθηκε με υποστήριξη της Άγκυρας. Η γρήγορη επέμβαση της Μόσχας "έκοψε την φόρα" στον Ερντογάν, που ήθελε να καλύψει το αμερικανικό κενό μέχρι το Αφγανιστάν με διευρυμένο ρόλο της Τουρκίας.

 

Η καραμπόλα συνεχίστηκε στην Ουκρανία με την Ρωσική εισβολή, πάλι με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Αλλά αυτή την φορά και με έμμεση εμπλοκή και των ΗΠΑ, που δεν δύστασε να θυσιάσει το ευρώ και την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ για να προστατέψει την ισχύ του όπλου-δολαριου της.

 

Και σε αυτή την περίπτωση φαίνεται πλέον πεντακάθαρα η τακτική weaponization των δικτύων που εφαρμόζουν και οι δύο ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ κύριοι αντίπαλοι ΗΠΑ και Ρωσία. Στοχεύουν στο μαλακό υπογάστριο της ΕΕ, το ζαλισμένο της νόμισμα, που τείνει να εξαφανιστεί από τον χάρτη των σοβαρών διεθνών νομισμάτων για εμπορικές συναλλαγές.

 

Με την λήξη αυτής της κρίσης, θα έχει επιτευχθεί ο αρχικός της στόχο: η οικονομική αιμορραγία της ΕΕ μέσω πανάκριβου αέριου από τις ΗΠΑ και την Ρωσία αλλά και κάποιος συμβιβασμός ΗΠΑ-Ρωσίας για τα όρια ισχύος της ζώνης υπό την Κίνα στα δυτικά. Η συμφωνία CAI EE- Κίνας και οι Nordstream1&2 καταστράφηκαν, ενώ εύκολη είναι και η διακοπή των ροών αερίου από την Αλγερία (μπήκε ήδη σε κυρώσεις) και τον Turkstream, όπου εκτός από Ρωσικό αέριο διοχετεύονται ακόμα προς την ΕΕ από τις χώρες περί την Κασπία.

 

Το ΠΩΣ θα διακοπεί η διοχέτευση ρωσικού αερίου από τον Turkstream, καθορίζει και την τύχη του καθεστώτος Ερντογάν και ενδεχομένως και της συνοχής της Τουρκίας. 

 

Η έναρξη σοβαρών εχθροπραξιών ανάμεσα στο Κουρδικό Β. Ιρακ με το Ιράν (με επιθέσεις drones στις πετρελαϊκές εγκαταστάσεις των Κούρδων σήμερα) και με αφορμή την εξέγερση των γυναικών στο Ιράν

 

Τα στρατιωτικά πραξικοπήματα στην Υποσαχάρια Αφρική (Μάλι, Σουδάν, Μπ. Φάσο) και η συνέχισή των τρομοκρατικών επιθέσεων ισλαμιστών, υποστηριζόμενων από το Κατάρ και την Τουρκία, στην Μοζαμβίκη και άλλες περιοχές της Αφρικής με σοβαρά κοιτάσματα αερίου. Έτσι, καθυστερεί τουλάχιστον για 2-3 χρόνια η πλήρης αντικατάσταση των ρωσικών ροών αερίου από την Αφρική, χρόνος που χρειάζεται για να ολοκληρωθούν οι νέοι αγωγοί διοχέτευσης αυτών των ποσοτήτων ρωσικού αερίου προς την Κίνα και τις άλλες αγορές της Άπω Ανατολής.

 

Οι πρώτοι μεγάλοι χαμένοι αυτής της σύνθετης ενεργειακής και πολεμικής κρίσης, εκτός από την Ουκρανία, είναι πάλι η ΕΕ, ιδιαίτερα η Γερμανία. Ακολουθεί η Τουρκία, που παρά τα διπλωματικά πυροτεχνήματα ένθεν κακείθεν εν είδει τροχιοδεικτικων, κινδυνεύει με πολύ μεγάλη αστάθεια λόγω του μεγαλομανούς παιχνιδιού πατώντας σε δύο βάρκες που επιχειρεί ,ορίζοντας τον εαυτό της ρόλο ως Ευρασιατικής- Αφρικανικής περιφερειακής δύναμης. Το διαζύγιο της με την Δύση δείχνει αναπόφευκτο και η πρόσδεση της τουρκικής λιρας με το ψηφιακό αντιδολάριο του Πούτιν-Κινας, μονόδρομος επιβίωσης της τουρκικής οικονομίας, αφού το ευρώ έχει αποκλειστεί ως επιλογή.

 

Έτσι, υπό τον Ερντογάν ή χωρίς αυτόν, φαίνεται ότι οι ελίτ της Τουρκίας να έχουν διαλέξει αυτή την πορεία. Δεδομένης της αναμενόμενης αντίδρασης των ΗΠΑ, οι της Άγκυρας έχουν γίνει, και θα γίνουν ακόμα περισσότερο, επιθετικές με όλους τους τους γείτονες στην προσπάθεια τους να ελέγξουν όσο το δυνατόν περισσότερα ενεργειακά περάσματα αγωγών. Μόνο τότε θα θεωρούνται εντός της νέας ζώνης ως αξιόλογος εταίρος, κατά την νεο-Οθωμανικη τους αντίληψη. Έτσι, ΔΕΝ ΘΑ ΔΙΣΤΑΣΟΥΝ τώρα να προβούν και σε ακραίες τυχοδιωκτικές ενέργειες και σε βάρος μας, εκμεταλλευόμενοι τα κενά στρατηγικής της σημερινής ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, ιδιαίτερα στο Λιβυκό και την ανερμάτιστη χωρίς κανένα σχέδιο βάθους ενεργειακή πολιτική του Μητσοτάκη. Με χαρακτηριστικά πλέον όχι μιας αναθεωρητικής χώρας αλλά ως καθαρά ιμπεριαλιστικής, και μάλιστα υπό κυβέρνηση που συμμετέχουν ως εταίροι και καραμπινάτοι φασίστες. 

 

Ότι κερδίσουν εις βάρος μας, θα είναι μετά στοιχείο διαπραγμάτευσης για τους όρους του διαζυγίου τους με την Δύση και η προίκα του γάμου τους με την Ανατολή.

 

Μετά η Ρωσία θα μπορεί, με την ησυχία της να πάει και αυτή να παίξει τον ρόλο του δεύτερου βιολιού στην ζώνη περί την Κίνα, με το ρούβλι (συμβατικό ή/και ψηφιακό) ενισχυμένο, ως άμεσα συνδεδεμένο πλέον με την ενέργεια που πουλάει ή ελέγχει.

 

Αυτές όλες οι εξέλιξεις, βάζουν όμως σε σοβαρά διλήμματα την παραδοσιακή φίλη της Ρωσίας, την Ινδία, και η οποία συνεχίζει να θεωρεί απειλή της την Κίνα.

 

Το πιθανότερο είναι ότι θα κινηθεί αυτόνομα, ίσως τώρα σε συνεργασία με την Βραζιλία, Νότιο Αμερική, Ινδονησία, Αυστραλία και Ιαπωνία, για να δημιουργήσει μια νέα ζώνη, τρίτη ανάμεσα στις δυο, και που διαμορφώνεται και με πιθανή σύνδεση της με Αραβικές Χώρες και χώρες της Αφρικής, όπου ήδη έχει διεισδύσει η Ινδία οικονομικά, κυρίως μέσω της Ν. Αφρικής. Η Ινδία θεωρείται ήδη ως το αντίπαλο δέος της πολύ πιο πετυχημένης διείσδυσης της Κίνας στην ίδια περιοχή. Αλλά και της Τουρκίας, που έχει ήδη διεισδύσει για λογαριασμό του Κατάρ, της Ρωσίας ή και της Γερμανίας, για τον έλεγχο των στρατηγικής σημασίας μεταλλείων του Σαχέλ, σε σύγκρουση με την Γαλλία, και στην Λιβύη. 

 

Ο θείος Σαμ δεν μπορεί να κάνει πλέον και πολλά πράγματα, μέχρι αυτό το παιχνίδι ισχύος ανάμεσα στην Κίνα και την Ινδία να καταλήξει κάπου. Μέχρι τότε θα επιτηρεί στρατιωτικά την ευρύτερη περιοχή μέσω του AUKUS και ενδεχομένως να οριοθετήσει και τα όρια της δικής της ζώνης στον Τίγρη-Ευφράτη δια της αναγνώρισης Ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους. Και βορειότερα στον Καύκασο με το Αρτζεμπαϊτζαν να κάνει την βρώμικη δουλειά της Τουρκίας και την Γεωργία το αντίστοιχο των ΗΠΑ, που ξέρει πολύ καλά πλέον πως να επωφελείται από τις βλακείες τρίτων σε σχεδιασμούς επί χάρτου από ινστιτούτα τύπου RAND.

 

Αλλά αυτό το αμυντικό παιχνίδι που κάνει τώρα ο θείος Σαμ εμπεριέχει όμως και πολλά στοιχεία, που στην αγγλική λέγεται conflict of interests και στην διπλωματική γλώσσα στρατηγική "αχταρμά".

Έτσι, αν δεν πρυτανεύουν στην Ουάσιγκτον άλλες παλαβές ιδέες πανικού και τα κάνουν τελικά όλα Κούγκι, όπως μπορούν εύκολα να γίνουν με τις πολιτικές υπερβολικής ενίσχυσης του δολαρίου της FED, όταν δουν πχ να χάνεται τελεσίδικα η βολική παντοκρατορία του δολαρίου από τα νέα ψηφιακά νομίσματα (κρατικά η μη), ή αν αρχίζουν να καταρρέουν οι οικονομίες των ασθενέστερων χώρων σε ντόμινο. 

 

Αν είναι τυχεροί και αυτά δεν συμβούν για κάποιο μαγικό τρόπο θα προσπαθήσουν πάλι στην Ουάσιγκτον στο τέλος, να τα "βρουν" με την Κίνα. Ελπίζοντας να έχουν κερδίσει, ίσως, μέρος του χρόνου που απώλεσαν επί Τραμπ, και που της στοίχισε την τεχνολογική υπεροχή σε 2-3 κρίσιμες τεχνολογίες τής 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης.

 

Τούτων λεχθέντων πάλι (εν ...συντομία στο παρόν μακρύ σεντόνι) προκύπτουν δύο κύρια ερωτήματα που μας αφορούν άμεσα:

 

Αν θα το αντέξει όλο αυτό το σύνθετο παίγνιο μετάλλαξης της αρχιτεκτονικής του πλανήτη η σημερινή ΕΕ, που σχεδιάστηκε και στήθηκε με την υπόθεση της μονοζωνικής παγκοσμιοποίησης και χωρίς να αλλάξει ριζικά η ίδια και εκ βάθρων. Και στο ενεργειακό και στον τρόπο που έχει δομηθεί μονόπατα μόνο γύρω από το προβληματικό ευρώ χωρίς κοινωνικές συγκλίσεις και κάποιο συγκροτημένο σχέδιο ανάπτυξης που θα λαμβάνει όλα τα πιο πάνω υπόψη. Μόνο με την υπεροχή που έχει στην νομική κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων στον ψηφιακό κόσμο, έναντι των νόμων της άγριας νεοφιλελέ ζούγκλας που πρυτανεύει στο ίντερνετ ακόμα στις ΗΠΑ, Ρωσία και Κίνα, λίγα μπορεί να πετύχει . Εκτός αν ...

 

Το τι πρέπει εμείς, ως χώρα, να πράξουμε μπας και καταφέρουμε να επιβιώσουμε ή και να αναπτυχθούμε στον νέο πολύπλοκο πολυ-ζωνικο κόσμο που διαμορφώνεται μέσα από αυτή την σύγκρουση κεντροποιημένου ενεργειακού- αποκεντρωμένου ψηφιακού, την κυρία αιτία δημιουργίας των κρίσεων που μόλις αρχίσαμε να βιώνουμε;;

 

Το σχέδιο του Μητσοτάκη- Πισαριδη, μόνο ως καλαμπούρι μπορεί να εκληφθεί πλέον, ίσης και λιγότερης αξίας με τις γνωστές μαντεψιές του Στουρνάρα για τα μακροοικονομικά μας μοντέλα.

Πείτε και εσείς ότι θέλετε επί αυτών, μιας και σε ένα τόσο πολύπλοκο κόσμο κανείς δεν τα ξέρει όλα. Μπας και έτσι τον δούμε πώς αλλάζει και πώς θα αλλάξουμε και εμείς για να επιβιώσουμε, όπως το οφείλετε στα παιδιά σας και τα εγγόνια σας.

 

Εγώ πολύ τα είπα πάλι αυτά τα λίγα, έτσι όπως τα κατανοώ. Και βεβαίως όλα αυτά  σηματοδοτούν ΚΑΙ όλα τα άλλα στα εσωτερικά μας προβλήματα (ανάπτυξη, ενδογενής ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή, δημογραφικό κλπ), που πρέπει να διαμορφωθούν και αυτά στο "δια ταύτα" αλλά και εντός του πλαισίου μιας πάλι ενεργητικής πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής που κατανοεί που πατάει και που βρίσκεται.

 

Όποιος/α διαβαστερος/η ενδιαφέρεται για πιο πολύ εμβάθυνση, ΕΔΩ...