ΘΑΛΑΣΣΟΔΟΥΛΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΚΥΝΗΓΙΟΥ ΠΑΠΙΑΣ ΤΩΝ ΔΑΣΜΩΝ ΤΡΑΜΠ: ΜΕΓΆΛΗ ΤΡΙΚΥΜΊΑ, ΥΠΈΡΟΧΗ ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ!

  

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

ΘΑΛΑΣΣΟΔΟΥΛΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΣΤΕΡΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΚΥΝΗΓΙΟΥ ΠΑΠΙΑΣ ΤΩΝ ΔΑΣΜΩΝ ΤΡΑΜΠ: ΜΕΓΆΛΗ ΤΡΙΚΥΜΊΑ, ΥΠΈΡΟΧΗ ΚΑΤΆΣΤΑΣΗ! 

 

H μέχρι τώρα διαχρονική επιτυχία της, ας την πούμε "ελληνικής" εμπορικής ποντοπόρου ναυτιλίας, βασίζεται σε δύο μόνο παράγοντες (τεκμηρίωση: Η ιστορία του Ελληνικού κράτους 1830-1920, του Γ.Δερτιλή, Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, μέρος Α):

 

Στον πολύ κλειστό κύκλο των οικογενειών που διαφεντεύουν σήμερα το 20% του παγκόσμιου στόλου (η σημερινή του αξία φτάνει τα 184δισ$, τρίτος στόλος σε αξία μετά της Κίνας και της Ιαπωνίας, πρώτος σε χωρητικότητα). 

 

H "κλειστότητα" φαίνεται ότι είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για να διακινείται γρήγορα και με ασφάλεια η "πληροφορία", πριν από τον όποιο ανταγωνισμό, για το πότε αγοράζουν και πότε πουλάνε τα καράβια τους όλοι μαζί. Σε αντίθεση με τους Γερμανούς, που την πάτησαν τα τελευταία 20 χρόνια δύο φορές, και τους ρώσσους ολιγάρχες, που αγοράζουν τώρα όσο όσο για να χτίσουν τον σκιώδη στόλο τους για να ξεπεράσουν τους δυτικούς δασμούς βαφτίζοντας τα φορτία τους τουρκικά, οι ελληνόφωνοι συνάδελφοι τους αγοράζουν πάντα πριν από την πτώση και πουλάνε όλο τους τον στόλο πάντα στην άνοδο αυτού του κλάδου. Αυτή είναι η πραγματική τους δουλειά. Όλα τα άλλα, τα διαδικαστικά, τα διεκπεραιώνουν agents, ship managers και dealers. 

 

Ιστορικά αυτή η πρακτική "μπάλωσε" κάπως την καθυστέρηση μας στο πέρασμα από την αγροτική φεουδαρχία στον βιομηχανικό καπιταλισμό, με όλα τα γνωστά συνεπακόλουθα και στο πολιτικό μας σύστημα, που δεν ωρίμασε ποτέ, αφού εδώ δεν περάσαμε ποτέ από την φάση των μεγάλων φέουδων για δύο λόγους:

 

1. Γιατί η πολιτική μικρού κλήρου των Οθωμανών συνεχίστηκε και μετά τον Όθωνα για να έχει την εύνοια (και τα σχετικά κόμματα της αυλής τα ψηφουλάκια) του πολυπληθέστερου τότε μέρους του εκλογικού σώματός, που ήταν οι αγρότες.

 

2.Γιατί το δικό μας κληρονομικό δίκαιο, σε αντίθεση με το αγγλοσαξωνικό, δεν κληροδοτούσε την γη στο πρωτότοκο αρσενικό της οικογένειας. Το αποτέλεσμα ήταν η συνεχής κατάτμηση των καλλιεργούμενων εκμεταλλεύσεων, για να φτάσουν σήμερα να μην καλλιεργούνται πάνω από το 17% επειδή δεν τους βγαίνουν τα έξοδα δουλεύοντας κατά μόνας και ο καθένας με τον κουμπάρο του έμπορο.

 

Το κενό αυτό το κάλυψε κάπως η ελληνόκτητη εμπορική ναυτιλία, κάνοντας πάντα από το εξωτερικό δουλειές της θάλασσας και δημιουργώντας εκεί υπεραξίες. Ενα κοκαλάκι τους έπεφτε, που και που, σε στεριανές δουλειές. 

 

Όμως δεν μπαίνεις σε αυτόν τον κλειστό κύκλο, από την εποχή που μονοπωλούσε το εμπόριο σιταριού στις Παραδουνάβιες ούτε σαν νύφη, τον Πουθού μπάρμπα να έχεις! 

 

Το δεύτερο χαρακτηριστικό:

 

Έχουν μάθει να μην πληρώνουν σχεδόν καθόλου φόρους πουθενά. Κάτι λίγα, λέει, στις offshores, τίποτα στο City του Λονδίνου ή σε καμία παραλιακή Ζυρίχη, απ' όπου κυρίως κάνουν τα κονέ τους με τις Τράπεζες που τους χρηματοδοτούν τις αγορές (όλοι ακολουθούν πλέον το business model Ωνάση "πως να κάνεις λεφτά με τα λεφτά των άλλων").

 

Εδώ, όπου κρατούν κάποια γραφεία και τις φαμίλιες τους για να αφοδεύουν ελεύθερα τον εκάστοτε Πουθού, δεν πληρώνουν σχεδόν τίποτα. Άντε να πληρώσουν με το ζόρι μόνο τίποτα ΕΝΦΙΕΣ. Βάλθηκαν και αυτόν τον φόρο να τον μειώσουν οριζοντίως με το που βγήκε ο Κούλης όπως τους βολεύει, και να ρυθμίσουν και κάτι ψιλόδάνεια που είχαν κάνει και τα κοκκίνισαν. Ζωάρα! 

 

Ήρθε όμως μετά τον Covid19 o International Maritime Organization, και τους έβαλε κάτι δύσκολα. Ψηφιοποίηση καθολική, λέει, στην ναυτιλία το νέο guideline και "πράσινα καύσιμα" στα καράβια το νέο global trend για να σωθούν οι τράπεζες τους. Άντε τώρα να κρύψεις την πληροφορία όταν αυτή είναι ψηφιακή.

 

Και σαν να μην έφτανε αυτή η συμφορά, βγήκε το 21 και εκείνος ο κομμουνισμένος, ο Μπάϊντεν, και είπε "παγκόσμιος φόρος 15% (τουλάστιχον), πληρωταίος εκεί που κάνεις δουλίτσες. Αρούμπες, Virgin Islands και Λιβεριοπαναμάδες τέλος, δεν έχουν νόημα, εξήγγειλε από το βήμα των G7 στην Κορνουάλη.

 

Έτσι, μετά τα δύο παγκόσμια lockdown και την κατάρρευση της παγκοσμιοποίησης που ακολούθησε την ενεργειακή κρίση ξεκίνησαν οι συνεχείς κύκλοι κρίσεων στα logistics όσο οι τιμές των πλοίων ήταν ακόμη τα πάνω τους. Και τότε, προς το τέλος του 21 δόθηκε το σύνθημα "τώρα πουλάμε!".

 

Βρέθηκαν λοιπόν έτσι οι περισσότεροι πάλι με μπόλικο ρευστό απότομα, εν αναμονή του επόμενου κύκλου πτώσης των τιμών των ναύλων και των πλοίων. Ή μέχρι να ολοκληρωθεί η ναυπήγηση νέων πλοίων τους, άλλων χαρακτηριστικών (κυρίως LNG carriers αντί για tunkers και μικρά containerάδικα αντί τα θηριώδη, για την εξυπηρέτηση των logistics εντός των ζωνών της μετα-παγκοσμιοποίησης).

 

Και μην έχοντας τι να κάνουν για να περνάει η ώρα, το ρίξανε μερικοί σε "στεριανές δουλειές" του τύπου real estate, ποδόσφαιρο, καζίνο στο Μαρούσι ή το Ελληνικό ως πλυντήρια, ή στην Πράσινη ενέργεια. Ελλείψει όμως και κουλτούρας και εμπειριών, τα έκαναν μέχρι τώρα θάλασσα ακολουθώντας άκριτα, και χωρίς καμία στρατηγική βάθους, τις συμβουλές επιτηδίων (του ίδιου κλειστού κυκλώματος- τους εκ του Βαθέως ΠΑΣΟΚ ή από το lobby του Κολεγίου ορμώμενους). 

 

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τα "Γαλλικά" που ξέφυγαν πριν λίγα χρόνια από τον "πολύ" Λασκαρίδη, χορηγό μέγα του σημερινού γκουβέρνου και της φαμίλιας του πουθού, μόνο ως δείγμα αγωνίας και πανικού μπορεί να ερμηνευτεί! "Μην καθυστερείτε τις άδειες για τα καζίνο, ρε" ήταν αυτό που είπε, αλλά λίγοι κατάλαβαν τότε την πρεμούρα του να έχεις να ξεπλύνει πολύ μαύρη αφορολόγητη μπουγάδα.

 

Συνειδητοποίησαν απότομα τα κακομαθημένα της Εκάλης και των Περιχώρων της ότι είναι παντελώς ανίκανοι να ελέγξουν το μοιραίο επερχόμενο μέσω του ανίσχυρου να επιβάλει τα συμφέροντά τους ΠουθουΚούλη. Ο ίδιος και ο νεοφιλελευθερισμός που τους είχε βολέψει τόσα χρόνια ήταν ήδη παρελθόν! Και, όχι τυχαία, το γύρισαν στο άναρχο-νεοφιλελευθερισμό, πιο "αριστερά" και από τον Ρουβίκωνα, μετά εκείνο το "χεσμένο τον έχουμε", που λειτούργησε ως τροχειοδεικτικη βολή, που είχε και μπόλικη δόση εθνομηδενισμού. Ή στην στήριξη κάθε λογής δεξιού, από αυτούς που ψάχνονται για να βρούν έναν Φυρερ τους ανάμεσα στον Σαμαρά και την Ζωή, ζωή να' χουν.

 

Χαρακτηριστικό και αυτό γνώρισμα των "εθνικών ευεργετών" των παγουρίνο και των εραστών των "ελεύθερων αγορών", όπως είναι όλες οι πρώτες μούρες του κλάδου, οι περισσότεροι και εκδότες ή καναλάρχες της μιζέριας μας. Τόσο όμως ελεύθερες αυτές οι αγορές όσο βρίσκονται εντός της απόλυτης κλειστότητας των οικογενειών τους και της διαπλοκής τους με τις τοπικές εξουσίες. Αυτές που πάντα θα πετιούνται ως στημένες λεμονόκουπες αν "δεν κάνουν άλλο για την δουλειά" (τους), για να φτιάξουν τότε κανένα ίδρυμα ή ινστιτούτο για να έχουν να πορεύονται.

 

Αφού αποφάσισαν ότι θέλουν να μην φορολογούνται εκείνο το global 15% (και χάρη τους έκανε ο Μπάϊντεν, όταν οι Αμερικανικές πολυεθνικές θα φορολογούνταν με 28% μετά το 23, έλεγε), πόνταραν στον Τράμπ. Και στον Πούτιν, που μέχρι τότε τους άφηνε να γεμίζουν τις τσέπες με τα αποκλεισμένα δολάρια φεουδαρχών του, via Κατάρ, έναντι των καραβιών που χρειάζεται για να στέλνει τα πετρέλαιο του στην Ανατολή. 

 

Μέχρι που ξεκίνησε ο Τραμπ να ανακοινώνει και ξεανακοινώνει ταρίφες και για τα πλοία που δεν φέρουν την αστερρόεσα ύψους 25% της αξίας του φορτίου τους, που θα ισχύουν σύμφωνα με την αλληλουχία των εποχών "εποχή κυνηγιού πάπιας- εποχής λαγού" στα κινούμενα σχέδια της Looney Tunes. 

 

Μύλος!

 

Προσωπικά δεν θα εκπλαγώ αν κάποιοι από αυτήν την επιχειρηματική φάρα ετοιμάζουν ήδη για να δώσουν βιογραφικό για να γραφτούν στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας, μπας και γλυτώσουν λίγους φόρους έναντι κάποιων συμβολαίων χτισίματος των νέων πλοίων τους στην Σανγκάη. 

 

Αν είναι τυχεροί, δεν θα τους μείνουν τα "χαρτιά" στο χέρι στην περίπτωση που σκάσει καμία νέα τραπεζική κρίση τύπου Leman Brothers επί χίλια. Η χρήση και η αξία τους τότε θα είναι η προφανής παπιέ ντ κωλ (κατά τον Λασκαρίδη).

 

"Μεγάλη τρικυμία, υπέροχη κατάσταση" είχε πει ο Μέγας Τιμονιέρης Μάο. Εν κρανίω και εις την πολιτική μας σκηνή, που τώρα ψάχνει που είναι το "αριστερά", που το "δεξιά" και που το "κέντρο" των χορηγών της, θα προσέθετα εγώ.