ΟΙ ΠΛΑΝΟΔΙΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ. (157)
(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)
Σε είδον σε είδον, στον μαρτυριάρη*, και ήσουν όλο νάζι και θηλυκή χάρι.
Είχε αυτοκίνητο καινουργές απαστράπτον λες απ’ τον ποιητή φτιαγμένο των πάντων.
Ω θυγάτριον, η δημοσιότης θέλει σε νάρκισσον, σε τεχνητόν παράδεισον.
Γιατί, συχνά και αθέλητα, η αρετή γεννά κακία και η κακία αρετή;
Γεννιέσαι γοητευμένος, μεγαλώνεις απογοητευμένος, πεθαίνεις διψασμένος.
Ο Έλλην έχει ένα θεό παραπάνω. Το Κάλλος.
Γυμνή οπτασία που δεν διεγείρει λαγνεία ή φθόνο, εκστατικό θαυμασμό μόνο.
Επειδή το ελληνικό αίμα δεν λέει ποτέ θρησκευτικά ψέματα.
Κι έχομε, από καιρό, Βουλή δούρειο ίππο, κομμουνισμό χωρίς κομμουνισμού τύπο.
Μα όσο κι αν το ανίερο ψηλώνει, μια λάμψι μόνο του ιερού το κατακεραυνώνει.
…………………………..
* (το βαρβαριστί facebook, ελληνιστί δε ¨προσωπολόγιον¨ )
1 σχόλιο:
Καποδίστρια ή Μουγκοπέτρον;
Εσύ επιλέγεις. Θεός αναίτιος.
Δημοσίευση σχολίου