ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :
Προσπαθήστε να φανταστείτε τον εαυτό σας σε μια ακίνητη βάρκα στη μέση της θάλασσας. Το νερό, ο αέρας και ο ουρανός περικλείουν τη βάρκα σας σε μια μεγάλη αγκαλιά (ας την πούμε ότι αυτή είναι η πρώτη αγκαλιά).
Η βάρκα δεν κινείται. Είναι ακίνητη. Ξαφνικά, ένας απαλός άνεμος φυσάει από τη θάλασσα προς στη στεριά. Η βάρκα πλησιάζει περισσότερο στη στεριά και σταματά. Σε αυτό το σημείο το νερό, ο αέρας και ο ουρανός θα σχηματίσουν μια νέα δομή, μια νέα αγκαλιά γύρω από την βάρκα διαφορετική από την προηγούμενη (αυτή είναι η δεύτερη αγκαλιά).
Αλλά για να
μετακινηθεί η βάρκα από το αρχικό σενάριο (την πρώτη αγκαλιά) στο τελικό
σενάριο (την δεύτερη αγκαλιά), έπρεπε πρώτα να εμφανιστεί ένα κενό στη
στερεότητα ή μια κατάσταση ρευστότητας - δηλαδή, ο χρόνος το τώρα όταν η
βάρκα πραγματικά κινήθηκε.
Με απλά λόγια, αυτή η ενδιάμεση
κατάσταση του «τώρα» που ονομάζουμε παρόν είναι απλώς μια γιγαντιαία
μηχανή από συνεχόμενες αγκαλιές (συμπαντικές αγκαλιές) για το πέρασμα του χρόνου. Ένα ταξίδι δηλαδή στο χρόνο από αγκαλιά σε αγκαλιά.
Από την πρώτη αγκαλιά στην δεύτερη αγκαλιά, Από την δεύτερη στην τρίτη
αγκαλιά, και ούτω καθεξής. Και είναι μόνο η συνείδηση μας που οδηγεί
αυτή την ψευδαίσθηση συνέχειας που ζούμε και ονομάζουμε πραγματικότητα.
Δηλαδή η συνείδηση, αυτό που ζούμε, δεν μας αφήνει να δούμε ότι ζούμε
μέσα σε διαφορετικές αγκαλιές του σύμπαντος.
Κατά συνέπεια, αυτή η ψευδαίσθηση που καθοδηγείται από τη συνείδηση μας, δηλαδή αυτό που ονομάζουμε «τώρα» δεν είναι μια στιγμή που πρέπει να παρακολουθείτε στο ρολόι, αλλά μια κατάσταση όπου αυτό που λέμε παρελθόν (η πρώτη αγκαλιά) και αυτό που λέμε μέλλον (η δεύτερη αγκαλιά) συνυπάρχουν, δημιουργώντας την ζωή που ξέρουμε. Το παρόν.
Και γίνεται ακόμα καλύτερο επειδή όταν αθροίσετε όλα τα «τώρα» (από αγκαλιά σε αγκαλιά) της χρονικής ρευστότητας όλων των «ενδιάμεσων» καταστάσεων, έχετε ως αποτέλεσμα την πραγματικότητα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου