ΧΙΛΙΟΙ ΕΚΛΑΜΠΡΟΤΑΤΟΙ ΗΛΙΟΙ (ΙΙΙ)

ΜΕΙΔΙΑΣ ο Συγγράφων :

(ΣΩΚΡΑΤΙΔΗΣ, ΣΙΜΩΝΙΔΗΣ)

  ΣΙ: Και η επερχομένη παγκοσμιοποίησις, η πανθρησκεία;

ΣΩ: Χα. Αστειεύεσαι; Αυτή δεν επίκειται, είναι ήδη παρούσα προ πολλού.

ΣΙ: Προ πολλού;

ΣΩ: Μα υπάρχει, χρυσέ μου άνθρωπε, δουλοτυραννικότερο σύστημα έναντι του σήμερον επικρατούντος παγκοσμίως, και εδώ και δεκαεπτά περίπου αιώνες,  ιουδαιογενούς μονοθεϊσμού, του δια πυρός και σιδήρου διαδοθέντος και εφαρμοσθέντος, γενοκτονικώς και πλανητικώς έως μέχρι και των ανακαλυφθεισών νέων χωρών;
ΣΙ: Όπως το θέτεις τώρα…

ΣΩ: Ο ένας και μοναδικός θεός τι άλλο συμβολίζει, ει μη τον ψυχρό, αντιπνευματικό και σκοταδιστικό χαρακτήρα του μονολόγου, την άχαρι μονοχρωμία και νεκρική ακαμψία του δόγματος, έναντι του κοινωνικοποιού και εξανθρωπιστικού διαλόγου και της ποικιλίας του κάλλους, της ζωογόνου κα απελευθερωτικής πολυχρωμίας του ελευθέρου πνεύματος των Ελλήνων και του θεοφόρου και θεογενούς πολιτισμού αυτών;

ΣΙ: Χμ! Γι αυτό και κόκκινο πανί έκτοτε το όνομα και η μνήμη Έλλην τοίς βαρβάροις και δυνάσταις όλων των εποχών…

ΣΩ: Γι αυτό και τόσους μεσαίωνες αιώνες απαγορευμένοι και καταδιωκόμενοι. Γι αυτό και κάτι περίεργοι Ρωμιοί και Ρωμηοσύνες (τρομάξαμε μετά από τόσους βυζαντινούς αιώνες ελληνοδιωγμών του κατακτήσαι το αυτονόητο, το ονομάζεσθαι Έλληνες)  πάνε κι έρχονται σήμερα με ορθόδοξα θρησκευτικά διαβατήρια…

ΣΙ: Ω δύστυχη πατρίς;

ΣΩ: Και μόνο το όνομα ¨’Ελλην¨, βλέπεις, ξυπνά απηγορευμένες μνήμες και τύψεις, ιστορικές Ερινύες που  απαιτούν ελληνική φυσική αλήθεια και εκδίκησι στοιχειώνοντας τους ύπνους των δουλοτυράννων επιγείων τε και ουρανίων.

ΣΙ: Έτσι είναι.

ΣΩ: Η Ελλάς είναι η ψυχή και το καθαρόν αίμα των εθνών και των πολιτισμών. Οι αρχαίοι νεκροί του, έλεγεν αν τις,  είναι πολύ πιο ιεροί και θεϊκοί είναι έναντι των ζώντων απογόνων τους και μη.

ΣΙ: Οι νεκροί ιεροί πώς;

ΣΩ: Οι νεκροί ως πρόγονοι των ζώντων εμπλέκονται κι αυτοί, έχουν κι αυτοί ηθικά ερείσματα και δικαιώματα επί της προσωπικής και ιστορικής ζωής των απογόνων τους αλλά και λόγον δια την πλανητικήν υγείαν. Κι αυτό διότι κατέχουν κι αυτοί ένα μέρος της δυναμικής της κρυφής και χαμένης αλήθειας όπως και της  θείας Δίκης.

ΣΙ: Γιατί σκανδαλίζει ο Έλλην μισούμενος όσο και αγαπώμενος τόσο πολύ;

ΣΩ: Η απελευθέρωσι της κεκλεμμένης ψυχής της ανθρωπότητος μόνο μέσω της αναστάσεως αυτού του Έλληνος έσσεται. Ο δε βιαστής κλέπτης της ψυχής της ανθρωπότητος σε ελληνικό κάθεται σφετερισθέντα θρόνο.    

ΣΙ: Για την ώρα πάντως καμιά προοπτική. Απέραντος μόνο εκφυλισμός και παρακμή.

ΣΩ: Θολώνειν τα νερά και ναρκοθετείν κοινωνίας και έθνη δια της δήθεν προστασίας των περιθωριακών μειονοτήτων. Ο σιδηρούς αιών γαρ τοιούτον θέλει τον άνθρωπο, μυστικοπαθή, θρησκόληπτο, πελατειόδουλο, λογοφοβικό και ελληνοφοβικό έως και μισέλληνα. Πλην όμως έσσεται και πάλιν ελληνικόν λαμπρόν ήμαρ.

ΣΙ: Νομοτελειακή ανάγκη γαρ.

ΣΩ: Αφού όλα εδώ άρχισαν, από εδώ περνούν κι εδώ μια μέρα όλα θα καταλήξουν απ’ όπου ξεκίνησαν.

ΣΙ: Αλλά πού κρύβεται και δεν εμφανίζεται ο θείος Έλλην;  

ΣΩ; Χα. Αν και ου δύναται κρυβήναι πόλις επάνω όρους κειμένη, αυτός κρύβεται πίσω απ’ τον φυγόμαχο και δουλοπρεπή χριστιανισμό του. Ουκ απορίας δε άξιον ότι ο ορθόδοξος μοναχισμός ουδέποτε ανέδειξε θρησκευτικό στρατιωτικό τάγμα όπως οι καθολικοί Ναϊτες, Μαλτέζοι κ.λ.π. Προσευχολογία και προφητολογία μόνο και άγιος ο θεός του κέρδους. 

ΣΙ: Ούτε φυγόπονος δημόσιος υπάλληλος έτσι.

ΣΩ: Ου μην αλλά και ασπάζεται αυτή την θρησκευτική εβραιοσαβούρα ως το μοναδικό και αξιομίμητο πρότυπο πνευματικότητος και αγιότητος.

ΣΙ: Έστιν άραγε κατάντια ταύτης μείζων;

ΣΩ: Ενδιαφέρεται για τον χριστιανισμό του περισσότερο παρά για τον ελληνισμό του. Το περαιτέρω ερευνάν γεννά τύψεις και ενοχές δύσκαμπτες.

ΣΙ: Η έξωθεν εθνοδιαλυτική γραμμή άλλως πως.

ΣΩ: Ο χριστιανισμός έχει πολλά παιδιά ενδιαφερθήναι γι αυτόν.  Ο ελληνισμός όμως ένα.

ΣΙ: Εϊμαστε λίγοι λένε, τι μπορούμε κεκάνει;

ΣΩ: Ολίγοι μεν αλλά γένος και αποστολή εκπαιδευτών. Οι ουρανόθεν ωρισμένοι πνευματικοί εκπαιδευταί και φωτοδόται της ανθρωπότητος.

ΣΙ: Και;

ΣΩ: Οι εκπαιδευταί φυσικόν είναι πάντα ολιγότεροι, ευφυέστεροι δε και ωφελιμότεροι των εκπαιδευομένων.

ΣΙ: Σωστά. Άλλο ποιότης κι άλλο ποσότης.  

ΣΩ: Λέγεται και θεία πρόνοια. Οι πολυάριθμοι λαοί, ασφαλείς αισθανόμενοι λόγω πληθυσμιακού όγκου, γίνονται πλαδαροί και νωχελικοί ελάχιστα προσφέροντες στο γενικό καλό και τον πανανθρώπινο πολιτισμό. Αντιθέτως οι μικροί, εξελίσσονται σε εκπαιδευτάς και ηγέτας υπείκοντες εις την  θείαν φωνήν του επιτελέσαι την εκπολιτιστικήν και απελευθερωτικήν αποστολή αυτών έναντι του συνόλου της ανθρωπότητος. Διότι αλλέως δεν έχουν λόγο ιστορικής υπάρξεως αφομοιούμενοι με τους πολυπληθείς λαούς.

ΣΙ: Υπάρχουν πάντως και οι Φοίνικες, οι καθ’ Όμηρον ¨απατήλεια ειδότες¨, απατεώνες ήτοι, οι και οδηγούντες δυστυχώς τας τύχας της σημερινής ανθρωπότητος. .

ΣΩ: Αναγκαίο κακό. Η θεία Δίκη προβλέψασα έχει και γι αυτό. Οι καλύτεροι εξ αυτών εξελίσσονται φίλοι της σοφίας Έλληνες  όπως και οι χειρότεροι Έλληνες θρησκόδουλοι τυραννόδουλοι Φοίνικες.

ΣΙ: Αλλά σε τι συνίσταται αυτή η ελληνική αποστολή;

ΣΩ: Αγάπη για απελευθερωτική γνώσι. αυτογνώσι, αυτομάθησι, σοφία. Φιλοσοφία.

ΣΙ: Φιλοσοφία τί;

ΣΩ: Η φιλοσοφία ως νοοτροπία και έχουσα ως ασφαλή γνώμονα και οδηγό τον, αμερόληπτο και αντικειμενικό, κριτικό λόγο, ιεραρχεί σωστά αρχές, αξίες και προτεραιότητες της ζωής του ανθρώπου, εκπαιδεύει δε και τιμά τον ελεύθερο, υπεύθυνο και ενάρετο άνθρωπο αποσκοπούσα στο γενικό καλό και την ευδαιμονία χωρίς πολιτικές ή θρησκευτικές διακρίσεις και μεροληψίες. Όταν δε το πνεύμα και η νοοτροπία αυτή εμπνέει και διέπει  τους νόμους του κράτους τότε έχομε και το άριστο πολίτευμα των φιλοσοφημένων αρχόντων-βασιλέων.

 ΣΙ:  Πολύ ωραία περιγράφεις  το πνεύμα της φιλοσοφίας πολύ διάφορον εκείνου του επαγγελματίου ακαδημαϊκού-πανεπιστημιακού καθηγητού.

ΣΩ: Του είτε αμπελοφιλοσοφούντος είτε πολιτικοποιημένου-εστρατευμένου σχολαστικού φιλοσόφου, αυτού του γραφειοκράτου του πνεύματος. 

ΣΙ:  Αυτοί είναι οι νεκροθάπται της φιλοσοφίας νομίζω.

ΣΩ: Προδόται καλύτερα. Όπως  οι ιερείς και αι θρησκείαι εμπορευματοποιούν και επαγγελματοποιούν τον θεό προδίδοντάς τον, το αυτό και οι πολιτικοποιημένοι και επαγγελματίαι καθηγητοθεσιθήρες της φιλοσοφίας.

ΣΙ:  Κακό μεγάλο κάνουν αμφότεροι στον θεό και την φιλοσοφία.

ΣΩ: Γι αυτό και ο λαός αποστρέφεται την φιλοσοφία περισσότερο απ’ ότι την θησαυριστική θρησκεία με την οποία τελευταία υποκριτική αμοιβαίως σχέσι προτιμούν έχειν, και για κοινωνικούς λόγους μόνο, μαζί της. Διαισθάνεται ότι οι αντιπρόσωποι αμφοτέρων απομακρύναι θέλουν κατά βάθος τον άνθρωπο από το θεό και την σοφία παρά προσεγγίσαι.

ΣΙ: Θέλουν τον άνθρωπο δούλο και υπηρέτη δικό τους και όχι ελεύθερο συνεργάτη της θεού σοφίας.

ΣΩ:  Ακριβώς. Κι επειδή ένα σημαντικό μέρος της ελευθερίας του ανθρώπου κλέπτει η κοινωνικότης, οι διδάσκαλοι και η θρησκεία. Και μόνον φιλοσοφία-επιστήμη και τέχνη, ισοφαρίζουσαι το ιδιωτικό έλλειμμα, μάχονται χωρίς ανταλλάγματα για την ακεραιότητα της ανθρωπίνης ψυχής και την απελευθέρωσι της από την άγνοια και τον φόβο. 

ΣΙ: Τίνι τρόπω, διδάσκαλε;

ΣΩ: Ο λόγος διέπει αρμονικά την λειτουργία του σύμπαντος αλλά αποτελεί ταυτόχρονα και χρηστικό πνευματικό εργαλείο του ανθρώπου,  το κλειδί κατανοήσεως αλλά και, όσο δυνατόν, χειρισμού αυτού του συμπαντικού μηχανισμού προς όφελός του. Δι’ αυτού του λόγου ο άνθρωπος αναλύει αιτίες, εξηγεί φαινόμενα και δικαιολογεί έως και προβλέπει αποτελέσματα. Εν συνεχεία κατηγοριοποιεί τα φαινόμενα και τα ανάγει σε αντιστοίχους φυσικούς και ηθικοπνευματικούς νόμους, αρχές και κανόνες. Εν τέλει δε και ως πυραμίδιον εις το όλον ιδεώδες οικοδόμημα τοποθετεί τον ύπατον θεόν, πανίερον σύμβολον και δεσμόν και ουράνιον πόλον των απάντων. Ουτωσί ουν ο άνθρωπος ενσωματούται στον θείο ρυθμό και την αρμονία του φυσικού και ηθικοπνευματικού παντός κόσμου, ευρίσκων εκεί ως θεανθρώπινον όν τις δικές του ηθικοπνευματικές σταθερές και συντεταγμένες και επιλογές,  την δική του φυσική θέσι, τον ίδιον λόγον και σκοπόν υπάρξεως.

ΣΙ: Εκπληκτικό.

ΣΩ: Η πνευματική του αυτή άλλωστε ασχολία τού χαρίζει, εν είδει ανταμοιβής, και το υπέροχο ευδαίμον συναίσθημα της πληρότητος, της αθανασίας, της στενής συγγενείας του προς θείον.

ΣΙ: ¨Ως χαρίεν (χαριτωμένο πράγμα) ο άνθρωπος όταν άνθρωπος ή(ναι.)¨ Μένανδρος. Ναι αλλά και η θρησκεία μια απλοποιημένη φιλοσοφία δε θεωρείται και αυτή; Δεν δίνει κάποιες λύσεις;

ΣΩ:  Δίνει πώς. Για αδύνατα και αβέλτερα πνεύματα.  Ηθικοπνευματικές ασπιρίνες ούτως ειπείν. Ασπιρίνες εξαρτησιογόνες.

ΣΙ: Ασπιρίνες;

ΣΩ: Λύσεις εξ υποβολής θρησκευτικής φύσεως, εκφερόμενες και διαφημιζόμενες ως πανάκεια και πωλούμενες πανάκριβα, ως απαραίτητα και αναντικατάστατα φάρμακα.

ΣΙ: Ασπιρίνες, χρυσός, εκμετάλλευσι, κέρδος. Θεέ μου! Εξ ού άρα και ο αμύθητος των θρησκειών πλούτος;

ΣΩ: Και με αντάλλαγμα τι;

ΣΙ: Σαν τι;

ΣΩ: Το πολυτιμότερο όλων, την απώλεια της ελευθερίας της ψυχής και του σώματος ακόμα του αγοράσαντος.

ΣΙ: Αυτοί όμως, οι κατά σε ασπιρινοπώλαι,  ομιλούν για πίστι και σωτηρία  ψυχής όχι για απώλεια αυτής!

ΣΩ: Απώλεια είναι λόγω εξαρτήσεως,  είτε μερικού είτε ισοβίου χρόνου, του νοσούντος από τον πνευματικό του γκουρού. Σού έσωσα, αν σού σώση, την ζωή, σού λέει.  Ναι; Ναι. Άφες τότε οπίσω σου (εις τα ταμείον της θρησκευτικής εταιρείας- οργανώσεως) περιουσιακά στοιχεία, πατρίδα, γονείς, και ακολούθει με εφ’ όρου ζωής υπηρετών με, δούλος απλήρωτος, για να μην ξανακυλήσης στην ίδια αρρώστια.

ΣΙ: Πωπώ!

ΣΩ: Αξίζει τον κόπο; 

ΣΙ: Προφανώς όχι. 

ΣΩ: Γι αυτό θρησκεία και φιλοσοφία ανέκαθεν υπήρξαν αντίζηλοι και εχθροί. Η θρησκεία συμβιβάζεται με το ψέμα και την εξουσία και συνεξουσιάζει μ’ αυτή πολλές φορές, Η αληθινή και φιλαλήθης φιλοσοφία όμως ποτέ.

ΣΙ: Αληθής και φιλαλήθης και ο λόγος ο σός, ομολογουμένως, διδάσκαλε.   

ΣΩ: Ο μυθικός εκείνος ληστής, ο Προκρούστης, προσήρμοζε πότε τεντώνων και πότε αποτέμνων τους δυστυχείς αιχμαλώτους του για να τους προσαρμόση στις διαστάσεις της κλίνης του; Αν γνωρίζεις.

ΣΙ: Ξέρω.

ΣΩ: Τι σού θυμίζει αυτό;

ΣΙ: Μμμμμ, Το σύνταγμα της Ελλάδος, χα, χα, τι άλλο βρε, αυτό που οι εκάστοτε δημοκρατικοί του ψευδέλληνες τύραννοι, εντεταλμένα όργανα της ξενοκρατίας, κοπτορράπτουν εις τα ληστρικά μέτρα τους. Και ο Θησεύς, ο Αθηναίος απελευθερωτής, ακόμα να φανοί. 

ΣΩ: Α μπράβο. Τα οποία μέτρα  φυσικά είναι εξοντωτικά για το λαό και ιδανικά για κείνους. Αλλά και το άλλο;

ΣΙ: Το οποίον;

ΣΩ: Και τον λόγο του θεού δεν κοπτορράπτουν αι θρησκείαι εις τα μέτρα των;

ΣΙ: Και τις ούτος ο του θεού λόγος;

ΣΩ: Μα το πνεύμα της φιλοσοφίας, τι άλλο, περί ού  πιο πάνω ανεφέρθημεν.

ΣΙ: Η θρησκεία εννοείς είναι …

ΣΩ: Περιτετμημένη φιλοσοφία. Ο Πλάτων περιέγραφεν αν αυτήν υπαινικτικώς ως ¨επιστήμη χωριζομένη αρετής πονηρία και ου σοφία φαίνεται.¨

ΣΙ: Η βάρβαρος πάντως και ληστρική προκρούστειος περιτομή είθισται αρχαιόθεν παρά τοις Κρονίοις και Φοινίκεσι.

ΣΩ: Ω, μα είσαι ακροατής άριστος ου μην αλλά και εισηγητής, νέε μου.

ΣΙ: Ευχαριστώ. Και προχωρώ. Ψυχωφελής άρα και εθνωφελής δεν είναι ποτέ η θρησκεία;

ΣΩ: Οι ρομαντικοί και οι διακριτικοί πιστοί της, οι μη έχοντες αναπτύξει τοξική σχέσι μαζί της, είναι συνήθως ενάρετοι, καλοπροαίρετοι και πατριώται. Αλλά μέχρι εκεί. Η θρησκεία- κόμμα-οργάνωσι-εταιρία-συνεταιρισμός- εξουσία ποτέ.  Άλλωστε ουδέν το έχον πραγματική αξία δίδεται δωρεάν, πολλώ μάλλον το δια της εξουσιαστικής βίας επιβαλλόμενο υποχρεωτικώς όπως το κρατικοποιημένο, θεσμοποιημένο θρησκευτικό ιδεολογικό προϊόν.

ΣΙ: Λογικόν ακούγεται.

ΣΩ: Οπότε για να δίδεται δωρεάν αυτό είτε ουδεμίαν αξίαν έχει είτε σκοπούς δολίους και πονηρούς εξυπηρετεί.

ΣΙ: Οι καιροί πάντως εισίν πονηροί.

ΣΩ: Το ίδιο και η θρησκεία και η πολιτική αποβλέπουσαι στην δουλεία, υποταγή, αποκοίμησι και αποπροσανατολισμό του αφελούς και ανυπόπτου λαού.

ΣΙ: Και για διεκδίκησι εργατικών δικαιωμάτων και των πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών φυσικά ούτε λόγος έτσι;

ΣΩ: Μόνο αοριστολόγο εκφέρει αγαπησιολογία και ακίνδυνα ευχολόγια για πολιτική, προπαγάνδα και το θεαθήναι. Αποφεύγει τα καυτά πολιτικά θέματα, έχουν μοιράσει συμπεφωνημένους ρόλους με την πολιτική συνεξουσία.

ΣΙ: Όπως η κοινοβουλευτική διακομματική συμπαιγνία, κατάλαβα.

ΣΩ: Δια τούτο εις τας δημοκρατικάς Αθήνας  πολιτικαί και θρησκευτικαί παρατάξεις-κόμματα ήσαν παράνομα, εκτός νόμου, ως αιρέσεις-διασπαστικές διαιρέσεις  της αμέσου δημοκρατίας , καθολικής συμμετοχής εκκλησίας-συνελεύσεως των πολιτών-δήμου.

ΣΙ: Και καμιά σχέσι φυσικά με την χριστιανική εκκλησία.

ΣΩ: Καμιά σχέσι ο ελληνικός πολιτικοθρησκευτικός πολιτισμός με τον ασιατικό- ιουδαιογενή πολιτικοθρησκευτικό μονοκομματικό ολοκληρωτικό κομμουνισμό. Είπαμε. Οι περιούσιοι έχουν ταλέντο τας περιτομάς και τα ψευδεπίγραφα. Έκαστος εις το είδος του.

ΣΙ: Και η Ελλάς της σήμερον;

ΣΩ: Το ημιελεύθερο και ξενοκρατούμενο μισελληνικόν κράτος-προτεκτοράτο αυτό εννοείς;  την ζώσαν δυσφήμισι του ελληνικού ονόματος; Άσε;

ΣΙ: Τόσο χάλια δηλαδή;

ΣΩ: Μα δε είναι καν  ελληνικό. Κέλυφος.  Όταν ξαναγίνη ελληνικό το συζητάμε.

ΣΙ: Και οι Έλληνες κάτοικοι;

ΣΩ: Αιχμάλωτοι είναι σ’ ένα δημοκρατικό κρατικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως. Ελληνόνωνυμοι και ελληνόφωνοι οι ψευδέλληνες πολιτικοί του δήμιοι. Ισλαμολαθρομεταναστευτικός  γερμανικός απόπατος. Οι αιχμάλωτοι προορίζονται δια ειρηνικήν γενοκτονίαν, μετανάστευσιν ή εθνοκαθαρτικήν σφαγήν.  Είναι ελεύθεροι ένα εξ αυτών επιλέξαι.  Η επιλογή των έσεται σεβαστή. Δημοκρατικήν ξενοκρατίαν έχομεν γαρ.  Τι διάολο! 

ΣΙ: Εννοείς το ισοπεδωτικό Ισλάμ;

ΣΩ: Μόνο; Όλα τα κακά της μοίρας μας εννοώ. Μήτε και την ισλαμόλαγνο ορθοδοξία εξαιρώ.   Τόσα χρόνια συγκατοίκησι με τον βάρβαρο Οθωμανό απέκτησε, φυσικώ τω λόγω, και κάποια επί πλέον κουσούρια.

ΣΙ: Ο Γεννάδιος ομιλών τότε, κατά την άλωσιν, εις την αυτοκρατορικήν ελληνικήν και δίδων τα διαπιστευευτήριά του στον κατακτητή Μωάμεθ εδήλωνε, αναιδώς και εμετικώς, ελληνοφοβικός και μισέλλην χριστιανός. Μυστήρια άγια πράγματα.

ΣΩ:  Και σχιζοφρενικά και διαστροφικά. Δηλαδή θρησκευτικά.  Η θρησκεία παραλύει νου και κρίσι. Η σχιζοφρένεια είναι ο αγαπημένος της τεχνητός παράδεισος.  Ωσάν είχες θρησκευτικό μέγα άγιό σου τώρα τον  ελληνοσφαγέα Κεμάλ Ατατούρκ.

ΣΙ: Πώς τι;

ΣΩ: Βία, σκλαβιά,  αμάθεια, συνήθεια και λήθη τέτοια δημιουργούν εξωφρενικά θρησκευτικά τέρατα και εκτρώματα. Ούτω πως επεβλήθη και διεμορφώθη βυζαντινώς η σημερινή θρησκευτική ταυτότης ημών των Ελλήνων.

ΣΙ: Γιατί τά ’σκιαζε φοβέρα και τα πλάκωνε σκλαβιά δηλαδή;

ΣΩ: Τι το ψάχνεις; Ξενοδουλία αιώνων,  αυτό τα λέει όλα.  Ρωμαιοβυζαντινή, Οθωμανική, βορειοδιατλαντική. Όπως λοιπόν και ο μισέλλην Τούρκος Κεμάλ, παρόμοιοι υπήρξαν και όλοι οι πρωτοβυζαντινοί αυτοκράτορες, απηνείς σφαγείς και διώκται παντός ελληνικού. Συν τω χρόνω δε, δικαίω του κατακτητού και της εξουσίας, στανικώς κατηξιώθησαν και ηγιοποιήθησαν λατρευόμενοι υποχρεωτικά από κείνους που κατέσφαξαν. 

ΣΙ: Χα. Αυτό κι αν δεν είναι θαύμα!

ΣΩ: Είναι ως εάν ωνομάζαμε προς τιμήν εκείνου την πρωτεύουσαν Πόλιν, όπως και αντί Κωνσταντινούπολι,  Κεμαλούπολιν!

ΣΙ: Και μόνο με την σκέψι αυτή αυτοτερματίζεσαι. 

ΣΩ: Κι έτσι μπαίνει ο θεός μέσα σου.

ΣΙ: Ο θεός της τρέλας;

ΣΩ: Του ¨πίστευε και μη ερεύνα.¨

ΣΙ: Ζήτω η τρέλα δηλαδή!

ΣΩ: Καθάπερ λέγει κι ο νομπελικός καρυωτακικός μας ποιητής ¨Βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.¨

ΣΙ: Δεινόν προς τον άρχοντα του κόσμου τούτου λακτίζειν.

ΣΩ: Ξέρω. Όπως ξέρω ότι ο θυμός του αδυνάτου στο ιδείν και αντιμετωπίσαι την αλήθεια ξεσπά σ’ αυτόν που τού υπέδειξε την αλήθεια. Γιατί η αποδοχή της αλήθειας δημιουργεί ευθύνες και ηθικές υποχρεώσεις.  Ο αδυνατών όμως την αλήθειαν κατάματα ιδείν  ου πρόκειται σωθήναι.  Άρα…

ΣΙ:  Κάτι έμαθαν, τραγικώ τω τρόπω βέβαια, Παλαμήδης, Σωκράτης και Ιησούς απ’ αυτά...

ΣΩ: Ο τραγικός  εκείνος ποιητής, ο Αθηναίος  Φρύνιχος, με το ¨Μιλήτου άλωσις¨ ετιμωρήθη κάποτε παραδειγματικά στην αρχαία Αθήνα. Από τότε γαρ έχομε που μετράμε χαμένες πατρίδες και δοσιλόγους συνεργάτες της ξενοκρατίας εμείς οι Έλληνες . Η μνήμη και η ευθύνη της μνήμης πληγώνει.

ΣΙ: Υπήρχε δημοκρατική λογοκρισία και τότε, έ;

ΣΩ: Και πότε δεν υπήρχε; Η δημοκρατία έχει λογο-κρισία, οι βάρβαροι ούτε καν λόγο. Γι αυτό έχουν σ’ εκτίμησι τόσο πολύ την θρησκεία.

ΣΙ: Πάλι η θρησκεία; Δεν παίζω.   

ΣΩ: Χα. Μα στη δημοκρατία το κλείνειν στόματα λέγεται λογοκρισία, στους βαρβάρους θρησκεία.

ΣΙ: Θρησκεία, η απόλυτος λογοκρισία δηλαδή.

ΣΩ: Λογοκρισία με βούλα επικυρώσεως θεού. Και τα άθεα σκυλιά δεμένα.

ΣΩ: Τι ώρα κλείνουν τα καταστήματα;

ΣΙ: Σε μισή ώρα.

ΣΩ: Άρα έχομε λίγη ώρα ακόμα.

ΣΙ: Έχομε. Και το συντριβάνι εδώ που καθόμαστε μαγεία δεν είναι;

ΣΙ: Είναι, είναι όπως παν ό,τι χαριτωμένα, μέσα στην αγνή ομορφιά και καθαρότητα, λειτουργεί.


(Συνεχίζεται)