ΥΙΕ ΜΟΥ, ΥΙΕ ΜΟΥ, ΚΟΡΩΝΟΪΕ ΜΟΥ!

Μειδίας ο Συγγράφων :

¨ Ταυτότητα;¨ με ρωτά ο μπάτσος

¨Μα… γιατί;¨  ¨Απαγόρευσι κυκλοφορίας,

τέλος πάσης τεχνητής ευφορίας.¨

¨Και τέλος της ιστορίας;¨ ψελλίζω εγώ.


¨Ταυτότητα;¨Αγριεύει. 

και τότε εγώ με άκρα σοβαρότητα

και επισημότητα,

του δείχνω την αρχαία μου

ανδρική  κανονικότητα.


Μένουμε σπίτι, μένουμε σπίτι

Και κάνομε ζωή ερημίτη.

Όμως στην στεριά ζη το ψάρι,

είπαμε, που ο διάολος όλους να σας πάροι;

Και στου μενουμεσπίτη το τηλεκουτί

γιατί μιλάνε όλο για το σκοινί;

   
Κλειστά παντού τα πάντα, μάμα μία,

και γιορτάζουν μόνο κλινικές και νοσοκομεία.


Στην φυλάκα οι νομοταγείς νοικοκυραίοι,

κι έξω φτιάνουν ναρκοπόλεις οι αρουραίοι, 

οι επίδοξοι σφαγείς μας, οι σκουράτζοι επενδυταί, 

πεμπτοφαλαγγίτες τζιχαντολαθραίοι.

Λώκος χεσμένος τ’ άπλυτα τα χνώτα τους μυρίζουν,

τα ζωώδη  μάτια τους λιγούρικα γυαλίζουν

καθώς το εθνικό πτώμα και την προδοσία αναγνωρίζουν. 

Έτσι νομίζουν…




Φαινόμενο αλλόκοτο, αν το καλοεξετάσεις,

που φέτος αντί για μαθητές

κόπηκαν τα σχολεία στις εξετάσεις.

Και τ’ αρνιά, αυτά τα βούρλα,

 πρωτοφανές! θα κάνουν Πάσχα εφέτος

έξω από την σούβλα.

Παράξενη Λαμπρή κι αυτή, σοκαριστική,

που δεν πεθαίνουν εορταστικά θεοί,

αλλά αργοπεθαίνει η ανθρωπότης 

και δεν δίνουν δεκάρα οι ουρανοί!


Και μ’ αυτό και με τούτο

οι προφητείες έπαθαν σκορβούτο 

ευρωπαϊκό διαβατήριο,

για την κόλασι εισιτήριο,

χωρίς θρησκευτικό φροντιστήριο.


Κοίτα πράματα!  Γύρισαν τα εγκλήματα

και παριστάνουν τα θύματα!

Αποφάσεις που έγιναν μνήματα.

Οι εκκλησίες βουλιάζουν στις τύψεις.

Αρχίζουν Αποκαλύψεις.

Ανάρπαστοι οι χιτώνες του πλησίον,

Όλα τα ταμεία μείον.

Άσκοπες οι συζητήσεις,

θάνατος στις απαιτήσεις .


Άκου αυτοί οι παράξενοι ήχοι,

σαν από μια δημοκρατία πανδημική   

που έπιασε κορωνοϊό και βήχει.


Τι ρίγος απόκοσμο είναι αυτό,

το φιλότιμό του,

σαν νεκρός που πιάνει έκπληκτος

τον αναστάσιμο σφυγμό του. 

Απορία είναι που ξετυλίγεται,

και χρησμός που πνίγεται!


Αμ, με τέτοια πανδημιολαγνεία

και λανθάνουσα τρομοκρατία

είναι κι ο Μειδίας να μην τα πάρη

και αρχίσει εν κρανίω να ραπάρη;


Πήραν φόρα αστρολόγοι και προφήτες

Και αρχίσαν τις αρχαίες παρλαπίπες.


Τι τρέχει εκεί, παδιά, στην Λομβαρδία;

Θα πάει μακριά αυτή η κηδεία;

Βρέχει, λέει, γρίπη με αποστολή

να εξαλείψη την αμαρτία από την γη,

Χωρίς επανάστασι;

Ναι, παλιοκατάστασι

κι οι θάνατοι, ωχ,

 με επ’ αόριστον παράτασι!


Στην εντατική και οι βολεμένοι ταγοί,

του μεσογειακού νότου ,

τόσο σοβαρά, που μέχρι κι ο Πάπας

πίστεψε στον θεό

κι έκανε τον σταυρό του!

(άλλο αν έξυσε με το χέρι αυτό

κατόπιν τον  ιερό ποπό του).

Τρις έκαν’ έντρομος το σημείο αυτό,

το  με την παλάμη πρώτα μούρη, 

σαν να χτυπά κουνούπι ή τσιμπούρι.

Το ίδιο, την τριδάχτυλο παραλλαγή του, 

έκανε και το ημέτερον Φανάρι,

σαν να κρατάει  κανείς απ’ την ουρά του

σάπιο βρωμισμένο ψάρι.


Στα σοκάκια της Ρώμης μπερδεύτηκα

τζάπα όπως ο φτωχός λαός ερωτεύτηκα.

Χάθηκα στις κατακόμβες των Βατικανών,

αμούστακος Απόλλων Τροίας

ή Απόλλων Αθηνών;


το νέκταρ των θεών,

το αίμα των κουτών,

το δέρμα σου τούς τρελαίνει

και μια αγάπη ξεχειλωμένη.


Αμ, δε νόμιζα τον διάβολο

Χριστού συμμαθητή

δεν ήξερα πως πήγαιναν

στην ίδια σχολή

ούτε από κόλπα Ιούδα ήξερα

που αμφότερους για την κονόμα του

εδώ κι αιώνες χρησιμοποιεί.

Απ’ τα πολλά λιβάνια βλέπεις

και την αγιαστούρα

και η πίστι μετηλλάχθη 

σε κερδοφόρο μαστούρα!


Τώρα όμως καταφθάσαν κι οι μασώνοι

(όλοι τους με μπάρμπα απ’ την Κορώνη)

που κανένας δε μας σώνει παρά μόνο

η αρχαία ψυχή του Κατσαντώνη

και οι ουράνιοι του φωτός θεοί

(ελπίδα ελληνική και μόνη.) 


Γιατί οι Ούνοι μπήκαν στην Βουλή

και σούζα του κώλου οι πρωθυπουργοί.

Οι Τούρκοι έμαθαν καράτε

και ξεμάθαν το φευγάτε

και οι δοσίλογοι φαγάνες

ακόμα μαζί τους συζητάτε; 

Μα αν έχης εσύ στρατό ερείπιο,

Τι να σου κάνοι , το διεθνές δίκαιο; 


Βάλαν μέσα αβέρτα και τ’ Αλμπάνια, 

για την βρώμικη γενοκτονοδουλειά

τ’ Αλμπάνια που ΄ταν μια ζωή χαρμάνια.


Βρε θεέ και Παναγία,

και του Ολύμπου κομπανία,

Είδατε να δέρνει άλλο

κράτος τόση μαλακία;


Με Αυτιά και Παπαδάκη,

και πρωτόγονο Πολάκη, 

μας γλυκαίνουν το φαρμάκι.


Δανειοφάγοι καναλάρχαι

Τουρκολάγνοι ιεράρχαι,

κομμουνάκια, γιαχωβάκια ,

που ακούγοντας Ελλάδα

βγάνουν εβραιοσπυράκια! 


Γιατί σ’ αυτή τη γαμοχώρα αλώνι

άλλος μαμεί κι άλλος πληρώνει

ουστ ρε, Γερμανομασώνοι, 

που γαμώ της Ζήμενς τα κοπέλια  

και του ΓΑΠ τα τσιφτετέλια!


Δεν είχαμε άλλη συλλοή,

βγήκε κι ο κωλοΤούρκος στο τζαμί

Και χόρτασε η χανούμ πορδή. 

Με γαλάζια πατρίδα

ο υδροφοβικός μας προκαλεί

τον υγρό τάφο του,

πάει γυρεύοντας

ο μπουνταλάς δηλαδή.  

Αφού, ευρέως γνωστά αυτά,

 βαριά η φούτσα του τσολιά

του ναύτη Έλληνα και στρατιώτη.

Την γνώρισαν γαρ αρχαιόθεν

τόσοι και τόσοι , και κανείς, 

δεν την εχόρτασε ποτέ,

σαν εδοκίμασε την πρώτη!


Μα έχουν, λέει, αυτοί νονούς

Ρώσους, Αμερικάνους, Γερμανούς

και εγχώριες πλάτες προδοτάρια, 

ψευδέλληνες ψοφοδεεείς πολιτικούς.


Και λοιπόν; τί είναι αυτοί;

Βαρβάρων βδελυρά γένη είναι

που προτιμούν συνειδητά

να καβαλάνε κτήνη

μπας και τους ανεβή ποτέ 

 η εγγενής αναιμική τους αδρεναλίνη.

Καταραμένοι σε πόλεμο και ειρήνη.

Φως πιάνει το χέρι τους

και γίνεται σκοτάδι

κι αντί να ξημερώνει αυγή

πάλι γεννιέται βράδυ.


Αχ,  μωρή Ευρώπη εσύ, τσούλα

και μεγάλη Ευρώπη-Αμερική βρωμούλα, 

εξοπλίζετε τον χαζόΤουρκο

για Ελλήνων μπαμπούλα,  

ενώ μας έχετε  οικονομικά

και εξοπλιστικά, γερά δεμένους ,

με μειοδότες πολιτικούς,

και καταχρεωμένους;

Ξέρετε εσείς. αν τον αφήσετε

ελεύθερο τον Έλληνα, από Αθήνα,

με την αυτοκρατορική του, ευγενή,

όμορφη και γενναία ψυχή,

θα φθάσει νικητής όπως παλιά μέχρι Κίνα.  


Αυτά. Όμως αν τα θέλετε κι αναλυτικά,

μάθετε τότε κι αυτά. 

Με μια τεράστια Αλεξανδρινή σπαθιά, 

 τον γόρδιο κάποτε δεσμό αιώνων κατέκοψα, 

της εποχής, της κατοχής τον μινωταυρικό λαιμό,

και στα ουράνια χωρίς σωσίβιο πέταξα.  


Ανέτρεψα τότε εκ βάθρων

όλα τα ανθρωποκτόνα πλάνα

και τά κανα, εν μια νυκτί

κυριολεκτικώς πουτάνα.


Το ξέρω πως σαν τελειώσει αυτή η αγγαρεία

πόλεμοι με περιμένουν στην γωνία 

Μνημόνια γαμησιάτικα,

η γνωστή ιστορία

η προαιώνια σαλιμαρία,

Του Ευρυσθέως ηράκλεια καψώνια.

 
Πλην μαθημένα τα βουνά από χιόνια.


Ο ισόθεος γαρ αιώνιος Έλλην, 

το γένος, ειμ’ εγώ.

κι όσο ζω, μέσα μου εκεί κρατώ

ένα ανώνυμο άγνωστο ηλιοθεό,

γαλανόλευκη σημαία που κυματίζει

γεμάτη σύμβολα ιερά

που με εμπνέει και με δροσίζει. 


 Αχ, πόσο αυτή η Αλήθεια

που σαν μαστίγιο πληΡώνει

και, ηρωικά απελευθερωτικά,

σε αγχώνει!

Ίσως γιατί να ζης ουσιαστικά,

πραγματικά,

αυτή σε κάνει μόνη...