Η παγκοσμιοποίηση που όρισε ο νεοφιλελευθερισμός καταρρέει! Τα λέγαμε και ΕΔΩ.
Ένας τόσος δα ιός πυροδότησε ήδη μια οικονομική κρίση με μεγάλες φαινομενικές ομοιότητες με το κραχ του 29. Και αρχίζουν τώρα πολλοί να λένε (σωστά) ότι "χρειαζόμαστε ένα New Deal του 21ου αιώνα".
Αλλά ή δεν προτείνουν τίποτα για να βγούμε από την νέα Παγκόσμια κρίση που ανέδειξε ο ιός, ή ξανα-προτείνουν τις ίδιες "λύσεις" που δημιούργησαν την πρωτόγνωρη κρίση και προσφοράς και ζήτησης, στοχεύοντας στα αποτελέσματα και όχι στις αιτίες της.
Α! , είναι και το ντιλ που προτείνει και εκείνος ο Σόιμπλε, που βρωμάει ναζισμό φυσικά. Ή αρκούνται στο κλείσιμο στα εθνικά σύνορα, αλά Τραμπ, για να συνεχιστεί εντός τους μια από τα ίδια ως φάρμακο για πάσαν νόσον. Ηλιθιότητες...
Προφανώς και δεν θα με ρωτήσει κανένας πως θα ήθελα να είναι αυτό το Deal του 21ου. Όποτε νομιμοποιούμαι να πω την άποψή μου εδώ.
Ισχυρίζομαι ότι ένα κατάλληλο "New Deal" που θα μπορούσε να βοηθήσει να μην ξαναβρεθούμε πίσω σε σκοτεινές εποχές αλά Μεσαίωνα πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον δύο καινοτομίες:
1. Τον περιορισμό του εργάσιμου χρόνου όλων στο μισό χωρίς μειώσεις αποδοχών.
2. Στην αφαίρεση του δικαιώματος έκδοσης νέου χρήματος από τις Τράπεζες και την σύνδεση της παραγωγής νέου τύπου χρήματος με την απόδοση κατάλληλου δείκτη της πραγματικής οικονομίας. Πχ με τον ελεύθερο χρόνο που μπορούν οι άνθρωποι να διαθέσουν για τις προσωπικές και κοινωνικές τους ανάγκες και την βελτίωση τους ή με την ποσότητα της ενέργεια που θα σώζουν για τις παραγωγικές και άλλες ανάγκες ή κάποιο συνδυασμό αυτών η παρόμοιων δεικτών.
Για ένα μεταβατικό διάστημα, ανταλλαγή των σημερινών νομισμάτων, όσων προκύψουν μετά από μια γενική Σεισάχθεια που υπονοεί η προηγούμενη πρόταση, με τα νέα μόνο την χρηματοδότηση της προηγούμενης καινοτομίας. Μέχρι να ισορροπήσει το νέο σύστημα .
Όλα τα άλλα που θα απαιτηθούν μπορούμε να τα βρούμε μετά, διευρύνοντας την δημοκρατία και τον έλεγχο εφαρμογής των συμφωνημένων κανόνων λειτουργίας της εντός ενός νέου Κοινωνικού Συμβολαίου.
Μπροστά στις επερχόμενες καταρρεύσεις, αυτές οι καινοτομίες, που σε πολλούς μπορεί να ακούγονται περίεργες, ίσως να προκύψουν πολύ σύντομα ως αναγκαιότητες επιβίωσης. Δεν γνωρίζω τι άλλο ακόμα θα απαιτηθεί.
Αυτό μόνο που ξέρω είναι ότι τα πολύ δύσκολα προβλήματα λύνονται πάντα κάπως έτσι, με την "αλλαγή παραδείγματος". Οι διαπιστώσεις δεν αρκούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου