ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (14)
ΓΝΩΜΙΚΑ
Μικροψυχία δε εστι το μήτε τιμήν μήτε ατιμίαν μήτε ευτυχίαν μήτε δυστυχίαν δύνασθαι υποφέρειν
(να μπορεί να υποφέρει) αλλά τιμώμενον μεν αποχαυνούσθαι (ως τιμώμενος να αποχαυνώνεται)
και μικρά ευτυχήσαντα (και για μικροεπιτυχίες) εξαίρεσθαι (να επαίρεται)…
απότευγμα δε οτιούν (για κάποια δε μικροαποτυχία)
ατυχίαν κρίνειν μεγάλην (να θεωρεί αποτυχία μεγάλη) οδύρεσθαι δε επί πάσιν και δυσφορείν
(και να οδύρεται και να δυσφορεί για όλα.) Έτι δε και τοιούτος εστιν ο μικρόψυχος οίος (ο οποίος)
πάντα τα ολιγωρήματα (τας παραλείψεις) καλείν ύβριν και ατιμίαν (να αποκαλεί προσβολήν και υποτίμησι),
και τα δι’ άγνοιαν (ακόμα και τα λόγω άγνοιας) γινόμενα. ακολουθεί δε τηι μικροψυχία
μικρολογία (ασημαντολογία) μεμψιμοιρία δυσελπιστία ( απαισιοδοξία) ταπεινότης (μικροπρέπεια).
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ (Ανθ. Στοβ. Α, 18)
* * * *
Οι πλείστοι κακοί
(ΒΙΑΣ Ο ΠΡΙΗΝΕΥΣ(Διογ. Λαερτίου Βίοι Φιλοσ.Ι,88)
* * * *
Ου παντελώς (Όχι σε όλα) δει (πρέπει) τοις πονηροίς επιτρέπειν (να επιτρέπεις) ,
αλλ’ αντιτάσσεσθαι. (να εναντιώνεσαι.)
ΜΕΝΑΝΔΡΟΣ (Ανθ. Στοβ. ΜΔ, 3)
* * * *
Ο των φιλαργύρων πλούτος ώσπερ ο ήλιος καταδύς (βυθισμένος) εις την γην ουδένα των ζώντων ευφραίνει.
ΣΩΚΡΑΤΗΣ ( Ανθ. Στοβ. Ις 26)
* * * *
Ουκ εισίν (Δεν είναι) οι παμπλούσιοι αγαθοί. Ει δε μη αγαθοί, ουδέ ευδαίμονες (ευτυχισμένοι).
ΠΛΑΤΩΝ (Νόμοι 743 C)
* * * *
Δεινής (Φοβερής) γαρ ούσης (υπαρχούσης) ανωμαλίας… του δε πλούτου παντάπασιν (εξ ολοκλήρου)
εις ολίγους συνερρυηκότος (έχοντος συρρεύσει)
Ύβριν και φθόνον και κακουργίαν και τρυφήν (διαφθοράν) και τα τούτων έτι πρεσβύτερα (ανώτερα)
και μείζω (μεγαλύτερα) νοσήματα πολιτείας, πλούτον και πενίαν, εξελαύνων (αποβάλλοντας ο Λυκούργος) ,
συνέπεισε την χώραν άπασαν (από όλη την ύπαιθρον χώρα) εις μέσον θέντας ( αποξενωθέντες)
εξ αρχής αναδάσασθαι (να κάνουν εκ νέου αναδασμόν) και ζην μετ’ αλλήλων άπαντας
(και να ζουν άπαντες μεταξύ των) ομαλείς και ισοκλήρους τοις βίοις γενομένους
(έχοντας γίνει ίσοι και ισόκληροι, με ίσο μερίδιο γης),
το δε πρωτείον αρετήι μετιόντας ( να απονέμεται αξιοκρατικώς στους εναρέτους.)
ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ (Βίοι Παράλληλοι, VII , Λυκούργος)
* * * *
Τις ουκ αν αγάσαιτο (Ποιος δεν θα εθαύμαζε) των ανδρών εκείνων της αρετής,
οί (οι οποίοι) και την χώραν και την πόλιν εκλιπείν (να εγκαταλείψουν) υπέμειναν
εις τας τριήρεις εμβάντες (επιβιβασθέντες) υπέρ του μη το κελευόμενον ποιήσαι,
(για να μη πράξουν το υπό των Περσών προσταζόμενον) τον ταύτα συμβουλεύσαντα
Θεμιστοκλέα στρατηγόν ελόμενοι (εκλέξαντες), τον δε υπακούειν υποφηνάμενον ((συμβουλεύσαντα)
Κυρσίλον καταλιθώσαντες (θανατώσαντες δια λιθοβολισμού), ου μόνον αυτόν αλλά
και γυναίκες αι ημέτεραι την γυναίκα αυτού. Ου γαρ εζήτων οι τότε Αθηναίοι ούτε ρήτορ’ ούτε στρατηγόν,
δι’ ότου δουλεύσουσιν ευτυχώς, (δια του οποίου θα υποδουλωθούν γλιτώνοντας την ζωήν των)
αλλ’ ουδέ ζην ηξίουν (ούτε είχαν την αξίωσι να ζουν), ει μη μετ’ ελευθερίας έξεστι (γίνεται) τούτο ποιείν,
ηγείτο (ενόμιζε) γαρ αυτών έκαστος ουχί τω πατρί και τηι μητρί μόνον γεγενήσθαι (ότι για τον πατέρα
και την μητέρα δεν έχειμόνο γεννηθή) αλλά και τηι πατρίδι (για την πατρίδα.)
Διαφέρει δε τι; (σε τι διαφέρει αυτό;) ότι ο μεν τοις γονεύσι (για τους γονείς) μόνον γεγενήσθαι νομίζων
τον της ειμαρμένης και τον αυτόματον θάνατον περιμένει, ο δε (ο άλλος όμως)
και τηι πατρίδι υπέρ του μη ταύτην επιδείν (και για να μη ιδή μετά αυτήν) δουλεύουσαν (υπόδουλον)
αποθνήσκειν εθελήσει (θα προτιμήση τον θάνατον) και φοβερωτέρας ηγήσεται (θα θεωρήσει)
τας ύβρεις και τας ατιμίας, ας (τας οποίας) εν δουλευούση πόλει φέρειν ανάγκη (είναι αναγκαίον να υποφέρει),
του θανάτου (έναντι του θανάτου.)
(ΔΗΜΟΣΘΕΝΟΥΣ περί του Στεφάνου 204 – 205)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου