ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (16)
Αγησίλαος και οι Θάσιοι.
Οι Θάσιοι πορευομένου του Αγησιλάου δια της χώρας άλφιτα (σιτηρά) και χήνας και όψα (προσφάγια) πολυτελή(πλούσια) έπεμψαν λέγοντες αυτώ. ¨Ημείς θαυμάζομέν σε της αρετής και ταύτα δώρα σοι οι άρχοντες πέμπουσιν, εις αύριον δε πέμψουσι πλείονα.¨ Αγησίλαος δε μόνα τα άλφιτα ελάμβανε, τα δε λοιπά εκέλευε τους κεκομικότας (μεταφορείς) απάγειν οπίσω. Επειδή δ’ ούτοι εθαύμασαν ότι ου λαμβάνει τα δώρα, Αγησίλαος έλεξεν αυτοίς. ¨Εάν εθίσω τους στρατιώτας εις πολυτέλειαν, ουδέν των ειλώτων διοίσουσι (θα διαφέρουν.) Τούτοις γαρ προσήκει (επιτρέπονται) τα δώρα και ουκ ελευθέροις ανδράσιν (εις άνδρας ελευθέρους). Απάγετε ουν ταύτα οπίσω και λέξατε τοις άρχουσιν (εις τους άρχονρτες υμών) ότι ταύτα ουκ εστι χρήσιμα (απαραίτητα) τοις στρατιώταις.
Οι Θάσιοι ακούσαντες των πρέσβεων και έτι πλέον θαυμάσαντες τον άνδρα εκήρυξαν θείαις τιμαίς θεραπεύειν (να περιποιούνται) αυτόν. Έπεμψαν δε περί τούτου πρέσβεις προς Αγησίλαον. Οι δε έλεγον. ¨Ω Αγησίλαε, οι της πόλεως άρχοντες πεπόμφασι ημάς (μας έχουν στείλει) λέξοντάς σοι (να σου μεταβιβάσουν) ότι η πόλις ημών ως θεόν θεραπεύσει σε.¨
Ο δ’ έλεγεν. ¨Άγετε (Πηγαίνετε) και πράξατε πρώτον ό,τι αν υμίν λέξω. Ποιήσατε πρώτον υμάς αυτούς (τους εαυτούς σας) θεούς και, ει (αν) τούτο πράξαιτε (θα επράξατε), λέξαιτε αν (θα μπορούσατε να ειπήτε) και τους άλλους οίοι τ’ εστέ (ικανοί είστε) θεούς ποιήσαι (θεούς να κάμετε).¨
* * *
Κίμων ο Αθηναίος.
Κίμων επιφανούς πατρός ήν (ήτο). Υιός γαρ του ευκλεούς στρατηγού Μιλτιάδου ήν. Ου μόνον δε επιφανών γονέων ήν αλλά και αυτός επιεικής (αγαπητός) τωι δήμωι (στον λαό) ήν. Ούτος τοις Αθηναίοις συνεβούλευσε τριήρεις κατασκευάσαι. Τριήρων γαρ ένδειαν είχον. Αυτώι δ’ όντι ευγενεί και επιεικεί (σ’ αυτόν δε όντα αρχοντικό και αγαπητό) και οι Αθηναίοι ευμενείς (φιλικοί) ήσαν.
Τα Κίμωνος έργα εν τωι προς Πέρσας πολέμωι περιφανή και ευκλεά (ένδοξα) ήν. Στρατεύσας γαρ επί βασιλέα (Πέρσην βασιλέα) μετά νίκας πολλάς την ευκλεά Κιμώνειον ειρήνην συνάπτει. Εκ της στρατηγίας Κίμων δαψιλή (πλούσια) τα αγαθά έχων ανήλισκεν (κατηνάλωνε, εξόδευε) εις τους πολίτας. Οι αγροί γαρ αυτού πλήρεις οπωρών (φρούτων) και ευώδων ανθέων ήσαν. Τούτων τους φραγμούς (φράχτες) κατέλυσεν (κατέβασεν) ώστε οι πολίται ελάμβανον άνθη και οπώρας. Τοίς δε ενδεέσι (εις δε τους απόρους) των πολιτών είχε (παρέθετε) τράπεζαν (γεύματα) πλήρη πολυτελών εδεσμάτων.
Αυτώι δε εις αγοράν πορευομένωι δύο νεανίσκοι συνείποντο (συνόδευαν) αμπεχόμενοι καλώς (όμορφα ενδεδυμένοι.) Ούτοι προς τους πένητας διημείβοντο (διεμοίραζον) τα ιμάτια.
* * *
ΚΕΙΜΕΝΑ
Δει άρα (Άρα πρέπει) και ψυχήν και πόλιν την μέλλουσαν (που πρόκειται) ορθώς βιώσεσθαι (να διάγη) ταύτης της επιστήμης αντέχεσθαι (αυτή την γνώσι να κατέχει), ατεχνώς ώσπερ (ακριβώς όπως δια ) τον ασθενούντα ιατρού και κυβερνήτου (καπετάνιου) τον (δια τον) ασφαλώς μέλλοντα πλείν (τον μέλλοντα με ασφάλεια να διαπλεύσει). Άνευ γαρ ταύτης (της επιστήμης), όσω περ αν λαμπρότερον επουρίση το της τύχης (όσο καθαρότερα πνέει ο ούριος άνεμος της τύχης) ή περί χρημάτων κτήσιν (απόκτησι) ή σώματος ρώμην ή άλλο τι των τοιούτων, τοσούτω (άλλο τόσο) μείζω αμαρτήματα ( μεγαλύτερα δυστυχήματα) απ’ αυτών (λόγω αυτών) αναγκαίον εστί, ως έοικε (καθώς φαίνεται), γίγνεσθαι (να προκύπτουν.) ο δε δη την καλουμένην πολυμαθίαν τε και πολυτεχνίαν κεκτημένος ( έχων αποκτήσει), ορφανός δε ών ( εστερημένος όντας) ταύτης της επιστήμης, αγόμενος δε (οδηγούμενος δε) υπό μιας εκάστης των άλλων (από κάθε από τις άλλες καταστάσεις), άρ’ ουχί τω όντι δικαίως πολλώ χειμώνι χρήσεται, (δικαίως δεν θα ανταπεξέλθη στην μεγάλη κακοκαιρία) ότ’ οίμαι (νομίζω) άνευ κυβερνήτου (καπετάνιου) διατελών εν πελάγει (ευρισκόμενος στο πέλαγος), χρόνον ου μακρόν εν πελάγει θέων (πηγαίνοντας), ώστε συμβαίνειν μοι δοκεί (μου φαίνεται) και ενταύθα το του ποιητού, ό (το οποίο) λέγει κατηγορών πού τινος (χαρακτηρίζοντας κάπου κάποιον), ως άρα πολλά μεν ηπίστατο (εγνώριζεν) έργα (πράγματα), κακώς δε, φησίν (λέγει), ηπίστατο πάντα.
(Πλάτωνος Αλκιβιάδης Β΄ 147α)
* * *
Τίνας ούν καλώ (αποκαλώ) πεπαιδευμένους (καλλιεργημένους), επειδή τας τέχνας και τας επιστήμας και τας δυνάμεις (τις δυνατότητες) αποδοκιμάζω; πρώτον μεν τους καλώς χρωμένους τοις πράγμασι (τους ανταπεξερχόμενους καλώς εις τα πράγματα) τοις κατά την ημέραν εκάστην προσπίπτουσι (που καθημερινά προκύπτουν) , και την δόξαν επιτυχή των καιρών έχοντας (και την γνώμην ορθή έχοντας των περιστάσεων) και δυναμένην ως επί το πολύ στοχάζεσθαι του συμφέροντος (και ως επί το πολύ να εξακριβώνει το κατάλληλον). έπειτα τους πρεπόντως και δικαίως ομιλούντας τοις αεί πλησιάζουσι (στους κάθε φορά πλησίον τους), και τας μεν των άλλων αηδίας (ενοχλήσεις) και βαρύτητας (δυσκολίας) ευκόλως και ραδίως (ανέτως) φέροντας, σφας δ’ αυτούς (τους εαυτούς των δε) ως δυνατόν ελαφροτάτους και μετριωτάτους (μετριοπαθείς) τοις συνούσιν (στους κολλητούς των) παρέχοντας. έτι και (προσέτι) τους των μεν ηδονών αεί κρατούντας (τους συγκρατημένους μεν ως προς τας ηδονάς) , των δε συμφορών μη λίαν ηττωμένους (ως προς δε τας συμφοράς μη λίαν καταβαλλομένους) , αλλ’ ανδρωδώς (ανδροπρεπώς) εν αυταίς διακειμένους και της φύσεως αξίως ής μετέχοντες τυγχάνομεν (και αξίως ως προς την φύσιν που τυγχάνομεν μετέχειν). τέταρτον, όπερ μέγιστον, τους μη διαφθειρομένους υπό των επιτυχιών μηδ’ εξισταμένους αυτών (μηδέ παραφερόμενους λόγω αυτών) μηδ’ υπερηφάνως γιγνομένους, αλλ’ εμμένοντας (παραμένοντας) τηι τάξει τηι των ευ φρονούντων (στην κατηγορία των σωφρονούντων), και μη μάλλον χαίροντας τοις δια τύχην υπάρξασι αγαθοίς (δια τα από τύχη αποκτηθέντα αγαθά) ή τοις δια την (παρά τα δια την) αυτών φύσιν (χαρακτήρα αυτών) και φρόνησιν εξ αρχής γιγνομένοις (συναπτόμενα.)
(Ισοκράτους, Παναθηναϊκός & 30-32)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου