ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (15)

ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ  (15)

Θ Ε Μ Α Τ Α: 

 
Χαλεπόν δ’ ερώ σοι (Λυπηρό θα σου είπω) , φίλε, και άλλο πάθημα των τυράννων.

Γιγνώσκουσι μεν γαρ ουδέν ήττον (καθόλου λιγότερο) των ιδιωτών (πολιτών)

τους κοσμίους τε σοφούς και δικαίους. Τούτους δ’ (όμως) αντί του άγασθαι (αντί του θαυμάζειν)

 φοβούνται, τους μεν ανδρείους μη τι τολμήσωσι της ελευθερίας ένεκεν, τους σοφούς

μη τι μηχανήσωνται (μηχανευθούν), τους δε δικαίους μη επιθυμήση το πλήθος (ο λαός)

υπ’ αυτών προστατείσθαι (να διοικηθή). Όταν δε τους τοιούτους δια τον φόβον υπεξαιρώνται

(αποκλείουν), τίνες άλλοι αυτούς καταλείπονται χρήσθαι  (απομένουν προς χρήσιν)

αλλ’ ή οι άδικοί τε και ακρατείς (έκφυλοι) και ανδραποδώδεις (δουλοπρεπείς); οι μεν άδικοι

πιστευόμενοι (ως άξιοι εμπιστοσύνης), διότι φοβούνται ώσπερ οι τύραννοι τα πόλεις,

μήποτε ελεύθεραι γενόμεναι εγκρατείς αυτών γένωνται (υποτάξουν αυτούς),

οι δ’ ακρατείς (φαύλοι) της εις το παρόν εξουσίας ένεκα (λόγω της κρατούσης εξουσίας),

οι δ’ ανδραποδώδεις (δουλοπρεπείς), διότι ουδ’ αυτοί αξιούσιν (έχουν την αξίωσι) ελεύθεροι είναι.

Χαλεπόν ούν (Δυσάρεστον λοιπόν) και τούτο το πάθημα έμοιγε δοκεί είναι (φαίνεται είναι για μένα),

φίλε, το τους άλλους μεν ηγείσθαι (άλλους να νομίζουν) αγαθούς άνδρας,

άλλους δε χρήσθαι αναγκάζεσθαι (να αναγκάζονται χρησιμοποιείν).

(Ξενοφώντος  Ιέρων   V  1-3 )

 
Ήν δε τις (Εάν κάποιος) αυτών τρέψη τας γνώμας (μετατρέψη τας σκέψεις αυτών), ως (ώστε να)

 μη τούτο μόνον εννοώνται (συλλογίζωνται) τι πείσονται (τι θα πάθουν (πολεμώντας)),

αλλά και τι ποιήσουσι (θα κατορθώσουν), πολύ ευθυμότεροι (πιο αισιόδοξοι)  έσονται (θα είναι.)

Επίστασθε γαρ δη (Γιατί διαπιστώνετε δηλαδή) ότι ούτε πλήθος εστίν ούτε ισχύς

η εν τω πολέμω τας νίκας ποιούσα (η επιφέρουσα τας νίκας) , αλλ’ οπότεροι (εκ των δύο)

εκείνοι αν (εάν) συν τοις θεοίς  ταις ψυχαίς ερρωμενέστεροι (πιο θαρραλέοι)

ίωσι (προχωρούν) επί τους πολεμίους (προς τους εχθρούς των), τούτους (σε τούτους)

ως επί το πολύ οι αντίοι (οι αντίπαλοι) ου δέχονται (υποχωρούν). Εντεθύμημαι δ’ έγωγε

(Θυμάμαι εγώ τουλάχιστον), ω άνδρες, και τούτο, ότι οπόσοι μεν μαστεύουσι (επιζητούν)

ζην εκ παντός τρόπου  εν τοις πολεμικοίς, ούτοι μεν κακώς τε και αισχρώς ως επί το πολύ

αποθνήσκουσιν, οπόσοι δε τον μεν θάνατον εγνώκασι (αναγνωρίζουν) πάσιν κοινόν

(σε όλους κοινόν) είναι και αναγκαίον ανθρώποις, περί δε του καλώς αποθνήσκειν αγωνίζονται,

τούτους ορώ (βλέπω) μάλλον πως (περισσότερο κάπως ) εις το γήρας αφικνουμένους (να φθάνουν)

και έως αν ζώσιν ευδαιμονέστερον διάγοντας (να περνούν), ά και υμείς (τα οποία και σεις)

καταμαθόντας (λαμβάντας σοβαρώς υπ’ όψιν) (εν τωι τοιούτωι γαρ καιρώι εσμέν)

(γιατί σ’ αυτό το στάδιο είμαστε) αυτούς τε άνδρας αγαθούς είναι

(οι ίδιοι άνδρες γενναίοι να είστε) και τους άλλους παρακαλείν (να παρακινείτε να είναι.)

Ο μεν τοιαύτα ειπών επαύσατο.

(Ξενοφώντος Κύρου Ανάβασις  Γ , Ι  14-44 )

ΠΟΣΕΙΔΙΠΠΟΣ

Ποήν τις βιότοιο τάμοι τρίβον; (ποιο δρόμο βίου να τραβήξοις;)

Είν αγορή μεν νείκεα (φιλονικίαι) και χαλεπαί πρήξιες (δυσάρεστα γεγονότα) ,

εν δε δόμοις (στις οικίες) φροντίδες. εν σ’ αγροίς καμάτων άλις, (στους αγρούς κούρασι εκ του περισσού)

εν δε θαλάσση τάρβος. (τρόμος). Επί ξένην (Στα ξένα) δ’ ήν μεν έχη τι (κάτι) δέος (φόβος.)

ήν δ’ απορής (αν είσαι άπορος), ανιηρόν (λυπηρόν). έχεις γάμον; ουκ αμέριμνος

έσσεαι (θα είσαι). ου γαμέεις (Δεν θες γάμο;); ζήσει ερημότερος (θα ζήσεις ερημίτης) ,

τέκνα πόνοι , πήρωσις άπαις βίος (αναπηρία ο άτεκνος βίος), αι νεότητες

άφρονες, οι πολιοί (οι ασπρομάλληδες) έμπαλιν (πάλιν) αδρανέες (ανήμποροι).

ήν άρα (αν ήταν λοιπόν) τοίον δυοίν (ποίο εκ των δύο) ενός αίρεσις (να επιλέξεις το ένα) ,

ή το γενέσθαι μηδέποτ’ ( ή να μη γεννηθής ποτέ (επίλεξε))  ή το θανείν αυτίκα τικτόμενον

(η να πεθάνεις αμέσως εν τη γενέσει σου.)

     
ΡΟΥΦΙΝΟΣ

 
όμματ’ έχεις  Ήρης, Μελίτη, τας χείρας Αθήνης,

τους μαζούς (μαστούς) Παφίης, τα σφυρά της Θέτιδος.

ευδαίμων ο βλέπων σε, τρισόλβιος (τρισευτυχής) όστις ακούει,

ημίθεος δ’ ο φιλών Ο που σε φιλά), αθάνατος  δ’ ο γαμών (ο γαμβρός).