ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. (Μέρος ¨θ¨ 9 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  (Μέρος ¨θ¨ 9 )   

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Η ανθρώπινη ιστορία είναι ένα ατέλειωτο λουτρό αίματος, ένα απέραντο σφαγείο,  με μικρά διαλείμματα ειρήνης σαν εκείνα τα εν πολέμω δια την περισυλλογήν και ταφήν των εκατέρωθεν πτωμάτων. Η ωμή πραγματικότης είναι αυτή και είναι τραυματική και ανυπόφορη για τις ανώριμες συνειδήσεις.

Αν μπορούσε ο σοφός να περιγράψη το μέγεθος της άγνοιάς του, θα έλεγε ότι τα όσα γνωρίζει είναι απλά η επιτομή των όσων αγνοεί. Ενάρετος δε, είναι ο μη νάρκισσος, ο μη αυτάρεσκος επειδή πλείον της αρετής του αγαπά την ελευθερία του η οποία τρέφει και την αρετή του.

Και αν πάλι είχον επίγνωσι οι φιλόπονοι πλην απλοϊκοί γεωργοί και οδοκαθαρισταί, της ιερότητος και ανωτερότητος του επαγγέλματός των ήτοι το ¨η καλύτερη προσευχή και ναός είναι η καλλιέργεια της γης και η εργασία της καθαριότητος …¨

δεν θα έτρεφον αυτοί όπως άλλωστε και όλοι αυτοί οι απλοϊκοί και δουλοπρεπείς φιλόθρησκοι καμίαν εκτίμησιν εις το μεταφυσικόν θέατρον, προς όλους αυτούς τους επαγγελματίας θεατρίνους και μάγους, τους σφετεριστάς του ιερού, ιερούς κηφήνας και άγια παράσιτα, επικαρπωτάς του μεταφυσικού..

Αλλά είναι δυστυχώς μεγάλη η ισχύς της βίας και η απληστία του χρήματος και της εξουσίας των ολίγων και κακόβουλων που πολεμούν την αλήθεια, το δίκαιον  και την αληθή, υγιή πνευματικότητα. Αυτά  που θεωρούν απειλή δια τα προνόμιά των, καταδικάζοντας έτσι τους λαούς στην δεισιδαιμονία, την αδικία και την δυστυχία.

 
2. Αλλά ο άνθρωπος  είναι ιερός. Πολύ ιερός. Ακόμα και ο πιο βάρβαρος μισητός εχθρός σου είναι ως ανθρώπινη ύπαρξις σεβαστός και ισότιμός σου. Μπορεί ανάγκη και συνθήκαι να επιβάλουν ίσως να σκοτώσεις εσύ αυτόν όπως άλλωστε και αυτός εσένα.

αλλά ουδέποτε είναι πρέπον να τον ταπεινώνεις ξεπέφτοντας έτσι στα μάτια των ουρανών. Επειδή ατίμωσις και στιγματισμός είναι για τον άνθρωπο πολλά χειρότερον του θανάτου.

Θρησκευτική υποχονδρία ή σπαρτιατική ανδρεία; Οι βάρβαροι ονειρεύονται θαύματα και προσκυνούν φαντάσματα. Ξοδεύουν το μυαλό των θρησκευτικώς αντί του επενδύειν και αξιοποιείν αυτό φιλοσοφικώς.

Είναι ο φόβος που γεννά την δουλοτυαννία. Μη γίνεσαι λοιπόν ποτέ σκλάβος του φόβου του θανάτου που ο είναι ο πατήρ όλων των φόβων και αρχηγός όλων των θρησκειών. Γιατί τότε δεν είσαι παρά ένα όρθιο  πτώμα, η δε η θρησκευτική σου πίστις αυτή η κινητή σαρκοφάγος σου.

Ο ευγενέστερος και ενδοξότερος θάνατος είναι αυτός που σε ακουμπά εις την μέθη της μάχης για την υπεράσπισι της τιμής της πατρίδος. Επειδή κάλλιον ελεύθερος θνητός ή δούλος αθάνατος. Γι αυτό και ο πιο θεάρεστος βίος είναι αυτός που κάνει τον άνθρωπο πρόθυμον γι’ αυτοθυσία όταν η ιερά πατρίς τον καλέση.

 
 

3. Αυτάρκης ου μη ο έχων πολλά αλλά ο μη επιθυμών έχειν πλείονα. και ο τηρών αυτός το σέβας του Διός. Για όλους επιφυλάσσει ένα μερίδιο από θλίψι η μοίρα και πόνο. Διερχόμενοι ημείς δρομείς, ενοικιασταί της γης.

Ένα κυμάτιο αέρος μόνο, λευκό ή μελανό, φεύγοντας θα πάρωμε μαζύ μας για να πορεύεται η ψυχή μας εις το προσεχές. Ισόθεος δε ο δυνάμενος τα ανώτερα και υψηλά εμπνέειν και συνεγείρειν τους θεούς και τα θαύματα που κοιμώνται μέσα στην ψυχή του ιερού ανθρώπου.

Μάλλον το άπαξ  Έλλην δεν αρκεί. Δις Έλλην δει σε είναι. Μόνο όταν η ελληνική αντίληψις περί του θείου επικρατήση και καταυγάση πάλιν, η ανθρωπότης θέλει βαδίσει και ευδαιμονήσει μετά βεβαιότητος την οδόν του κάλλους, της ειρήνης και της αρετής.

Πώς μη θαυμαστόν προς τούτοις και το ότι εκτός ελληνικής γεωγραφικής ζώνης η προφορά των ελληνικών αλλοιούται και η ορθογραφία των αχρηστεύεται. Και μετ’ αυτής και το σημασιολογικό υλικό της επιστημονικής αλήθειας που κομίζουν πυρηνικώς αι ελληνικαί και μόνο λέξεις.

Γλώσσα γαρ θεών ου μην αλλά και θεοποιητική η ελληνική. Και η οποία μόνο εις την γενέτειρα των Ελλήνων γη ευδοκιμεί.

 
4. Το πιο απομεμακρυσμένο σημείο της ζωής από τον θάνατο είναι ο έρως. Και το κοντινότερο προς την αλήθεια το κάλλος. Γι αυτό και η των Ελλήνων, ως εραστών του κάλλους, περί του θείου συνείδησις υπήρξε η ανωτέρα, ευγενεστέρα και η πιο αληθινή εξ όλων.

Εμπνευσθέντες γαρ οι Έλληνες από την ιδέαν του κάλλους εταύτισαν αυτό, όχι μόνο με τον ιδανικόν άνθρωπο (καλοκάγαθος και θεοειδής) αλλά και με τους θεούς των παριστάνοντας αυτούς ως ανθρώπους περικαλλείς και ιλαρούς την όψιν, σφύζοντας εξ αθανάτου διανοητικής και σωματικής ρώμης και υγείας.

Και των οποίων  πανεύμορφων θεών επικεφαλής ετέθη ο εθνικός θεός, ο Έλλην Απόλλων, αρχηγός των έργων του φωτός, της ζωής, της ευδαιμονίας και της αρμονίας. Οι θεοί ως παντοδύναμοι θεοί παίρνουν όποια μορφή θέλουν και για όσο θέλουν. Η ουσία των όμως είναι το παραδείσιον ατμοσφαιρικόν κλίμα.

Κλίμα κατ’ ουσίαν λοιπόν και ο θεός Απόλλων, το ιδιαίτερον και ευαγέστερον της αιγαιακής και περιαιγαιακής, ελληνικής υπαίθρου κλίμα, το παράγον και το άριστον είδος χλωρίδος και πανίδος όπως και ανθρώπου. Δίκαιον ώστε και πρέπον τον ελληνικόν θεόν αυτόν ελληνικάς και τιμάς έχειν.     

Αρχηγέ του ενδόξου ελληνικού φωτός, Φοίβε παμβασιλεύ, αργυρότοξε, πλοηγέ του αρρήτου κάλλους και της αφανούς αρμονίας, χάρισαι και ημίν την άληκτον υγείαν και ευεξίαν των αθανάτων! Είη δε, ως προς εμέ, χάρις μετρία, πόθοι τε όσιοι.