ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. (Μέρος ¨θ¨ 7 )

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ   ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  (Μέρος ¨θ¨ 7 )   

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων)

 

Ένας άρχων που δεν εκλέγεται ενδέχεται να σκέπτεται πιο πατριωτικά και να υπολογίζει τον λαό περισσότερο από ένα που προέρχεται από μια φάρα επαγγελματιών πολιτικών που  αντιπροσωπεύουν όχι το έθνος φυσικά αλλά τους εργοδότας αυτών, μια διεφθαρμένη τυχοδιωκτική ολιγαρχία.  

Το κακό φορά πάντα το προσωπείο του καλού για να μη αναγνωρίζεται. Το δε μεγαλύτερο κακό κρύβεται στο μεγαλύτερο καλό. Γι αυτό και η μη σωστή λελογισμένη εξωτερίκευσι και χρήσι των συναισθημάτων του σημαίνει για τον άνθρωπο ηθική χρεωκοπία και όχι μόνο.

Δεν είναι θηρίον ή θεός ο άνθρωπος αλλά τυγχάνει ένα, κοινωνικά και πνευματικά, εξελισσόμενο άτομο. Αλλά η κοινωνία εκεί εξω δεν είναι και κοινωνία αγγέλων.  Μεταξύ χρήσεως και καταχρήσεως κινείται το φιλοσοφημένο μέτρο.

Ο άνθρωπος κινδυνεύει περισσότερο παντός άλλου από κατάχρησι θεού. Και όπως τα πολιτικά γραφεία του οιονεί οίκοι ανοχής και οι ναοί του ωσαύτως οίκοι ανοχής θεού. Όσοι πιστοί τόσοι και οι αμαρτωλοί.

Τα ανθρώπινα πάθη είναι δαίμονες. Ούτε απόλυτα καλοί ούτε και απόλυτα κακοί. Επειδή είναι τροχοπέδη όχι μόνο του καλού και του μείζονος κακού.

 
2. Επί του προκειμένου ποιον για παράδειγμα, δεν δάκνει ενστικτωδώς ο δαίμων του φθόνου έναντι του ανωτέρου που νικά τον αγνό, ευγενικό θαυμασμό και την άμιλλα, τον καλό μας δαίμονα; Ο ¨Ελλην τον γνωρίζει αυτόν τον δαίμονα της διχόνοιας περισσότερο παντός άλλου λαού.  

Αλλά και ποιος δεν φθονεί, λιγότερο ή περισσότερο; Είναι στην ανθρώπινη φύσι Οι άνθρωποι φθονούν ό,τι ενδόμυχα απολαύουν οι άλλοι ενώ ίδιοι ουδόλως αλλά ούτε και ελπίζουν απολαύσαι ποτέ. Κι έπειτα αδικία παντού, η θεία δίκη αργεί κατά κανόνα, ο δε ανθρώπινος βίος σύντομος και αβέβαιος.

Τί κι αν ¨το θείον ¨ά-φθονον¨ μόνο λόγω υπεροχής όπως διατείνονται κάποιοι σοφοί; Γιατί άλλοι παραδέχονται ότι ¨Όταν σπεύδει ( παίρνει την πρωτοβουλία) τις (ο άνθρωπος) κι ο θεός συνάπτεται (ακολουθεί.)¨ Και οι δυο ίσως έχουν δίκαιο.  Τα πράγματα είναι κι αυτά δαιμόνια, αμφιλεγόμενα, με διπλή ανάγνωσι.

Το ζητούμενο είναι εσωτερική καλλιέργεια και εξωτερική εμπειρία, απροκατάληπτος ενεργητικός νους και ελευθέρα παιδεία, υπεράνω πολιτικών και θρησκευτικών στερεοτύπων που δημιουργούν πνευματικάς αγκυλώσεις, ηθικάς στρεβλώσεις  και δουλικόν φρόνημα. πράγμα καθόλου εύκολο.    

Ναι χρειάζεται ήθος και αρετή και παθών αποχή. Καλά μεν όλα αυτά αλλά είναι για τους ήμερους πολισμένους καιρούς. Όταν όμως οι χαώδεις άνεμοι της ανάγκης και της τύχης σπέρνουν την σύγχυσι και την απελπισία ποιο ήθος και αρετή μπορεί ν’ αντισταθή;

 

 
3. Ο φθόνος λοιπόν. Να ήταν άραγε αυτός, (το πιο άγριο και βάρβαρο από κάθε άλλο ανθρώπινο συναίσθημα, κυρίως όταν εξιδανικεύεται κι εξαγιάζεται από τον θρησκευτικό μισαλλόδοξο φανατισμό), αυτός και μόνο τότε που δίκην θεού κατέκαυσε τα Σόδομα και τα Γόμμορα  και κανείς άλλος θεός;

Και μήπως να μην ήταν πάλι αυτός που κατεδίκασε και συνέτριψε τους φωτοδότας εκείνους αρχαίους Έλληνας και τους θεούς του κάλλους και της σοφίας των όταν ηττήθησαν δυστυχώς από χειροτέρους των υποπολιτισμούς και από μαραζιάρηδες, πικρόχολους, τρομολάγνους θεούς;

Ουκ επιφέρει το γήρας σοφίαν αυτομάτως. Οι πολλοί και αβέλτεροι προβάλλουν την θρησκευτικήν των ταυτότητα - ουκ έστι δε μείζων τούτου νοσηρός εγωισμός και φανατισμός - ως ουράνιον διαβατήριον και πρόσχημα δια την πνευματικήν των οκνηρίαν και νωθρότητα.

Αλλά αν αποκόψεις ένα άνθρωπο με θρησκευτική λογοκρισία και τρομοκρατία από την γνώσι, μπορείς χρησιμοποιείν μετά αυτόν σαν πράγμα (res). Κι έπειτα δεν υπάρχει μείζων καταδίκη απ’ την αυτοκαταδίκη.

Ω χιλιοαδικοπληγωμένη μήτερ Ελλάς, θάρσει και πάλιν θάρσει. Και μια ημέρα, της ουράνιας δικαιοσύνης ημέρα, η αρετή σου και πάλι θα μεσουρανήσει, τα πολλά σου δε τραύματα τότε τα θεία σου έσονται διαπιστευτήριά, τα της νίκης λάβαρά σου. Και οι εν τάφω λαοί μετά σού τότε θα επαναναγεννηθώσι.    

 
4. Ο άπας θεός δεν είναι μόνο ποιητής, δημιουργός αλλά πρωτίστως αυτοποιητής, αυτοδημιουργός. Η δημιουργική του πανσοφία πηγάζει απ’ αυτό το δεύτερο, ως δοκιμάσαντος πρώτος, αρχετυπικώς, επάνω του και συναρμόσας πάσας τας μορφάς και τα είδη του κύκλου της ζωής- δημιουργίας.

Το σώμα μας είναι κι αυτό κατά μίαν έννοιαν αθάνατο. Προέρχεται όχι απλώς από χώμα αλλά από αστρόσκονη πεθαμένων όσο και αναστημένων υπό μορφήν πλανητών ηλίων που δίκην αναγεννωμένου εκ της τέφρας του φοίνικος διασώζουν την σπερματική μνήμη της επαναδημιουργίας όλων των μορφών ζωής.

(Πίτυς (πεύκο) ο ήλιος, πλανήται οι πιτυοστρόβιλοι (κουκουνάρες) στα διονυσιακά μυστήρια της χαμένης ελληνικής επιστημονικής γνώσεως.) Και στην ψυχή μας κουβαλάμε ένα κομμάτι μνήμης της γης γι αυτό ριζώνεται η ψυχή μας στην γη. Όπως κι ένα κομμάτι ουρανού γι αυτό φθονούμε τον θεόμεστο ουρανό.

Κι αν η ζωή σου τώρα αυτή, σού φαίνεται, άνθρωπε, απόπατος, μη προσθέτεις και τα δικά σου, την δική σου μιζέρια και  στενοκεφαλιά. Πλην μάνθανε και μαθών υπόμενε εν μεγαλοψυχία. Διαθέτεις γαρ μέσα σου κι απ’ αυτή, αν εμβαθύνεις λίγο.

Ευδαιμονία, φίλε, υπάρχει μόνο εις την πληρότητα της ζωής. Η οποία αυξάνεται όσο περισσότερο διαθέτεις χώρο και συνομιλία με τον ουράνιον έρωτα και όχι με τον θάνατο που υποκρίνεται την αιώνια ζωή.  Φοβού δε και φεύγε τα για όσα ούτε κορεσμός υπάρχει ούτε γυρισμός.