( ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΙ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ,
ΑΒΡΑΑΜΙΚΟΙ ΑΥΤΟΝΑΥΑΓΟΙ )
Από θεών ου λειπόμεθα. Από μεταφραστάς, δημοσιογράφους και
διερμηνείς αυτών υποφέρομεν. Μεταφυσικά πάθη, ένστολοι δημαγωγοί θαυμάτων,
άγριοι εργάται της αγοραίας πλάνης.
Προσδοκώμεν ανάπλασιν θεών. Και
συ τι;. Αμαρτάνεις προς τον θεόν; Ολίγο το κακόν. Ασύλληπτος γαρ ούτος.
Αμαρτάνεις προς θρησκείαν; Και τι; Οι άνθρωποι έχουσι θρησκείας, οι θεοί, ού.
Αμαρτάνεις προς την πατρίδα, την Ελλάδα, πατρίδα των πατρίδων; Ασυγχώρητος.
Η επιτομή γαρ των αρετών και συνισταμένη των ηθικών νόμων
και αξιών εστί η πατρίς αυτή. Είς θεός
εις τα του ανθρώπου μέτρα ούσα αυτή. Και εικών, η μόνη αντάξια ενός πατρός
θεού.
Η πατρίς οιονεί θεός, φιλοπατρία δε η άτυπος φυσική θρησκεία
αυτού. η τε αυτόχθων ενδημούσα εθνοφυλή ο υιός του θεού αυτού, τον αληθή λόγον του πολιτισμού διδάσκων και
την ουράνιαν πορείαν του ανθρώπου ηρωικώς καταδεικνύς.
Έλληνες, η χρυσή εφεδρεία και παρακαταθήκη έρχεσθε της
ελευθέρας ανθρωπότητος! Έχοντες, ω του μεγίστου ηθικού χρέους και της εθνικής
ευθύνης, την πλέον αξιαγάπητον και
αξιολάτρευτον, την βασιλικήν πατρίδα των πατρίδων. Ελλάς, το όνομα αυτής, χάρις
και χαρά ανδρών τε θεών τε.
Τα χρήματα φεύγουσι, τα σύνορα μένουσι. Σύνορα, όρια, ευθύνη
παραμένουσι. Και υπεράνω αυτών ακοίμητοι αγρυπνούσι αιώνιοι νόμοι, φύλακες, συμβολικοί
θεοί. Ο ούν διαβαίνων τα του ξένου κράτους σύνορα φιλοξενούμενος καλείται ή
μέτοικος. Ο πας δε φιλοξενούμενος εστί προσωρινής διαμονής. Ο λαθραίος
εισβάλλων εις ξένον κράτος, και μάλιστα καθ’ ομάδας, λέγεται άτυπος εισβολεύς ή
επίδοξος κατακτητής.
Αλλά
Έλληνες όντες ου φοβούμεθα εχθρούς βαρβάρους και λαθρομετανάστας
όσον τους εθνομειοδότας και ελληνοφωτοσβέστας, τους δημοκρατικούς
τυράννους και
υποτυράννους ημών, εις ξένας πλάτας ισχυρών εχθρών στηριζομένων . Κατά
το αισώπειον εκείνο ¨Ου συ με λοιδωρείς αλλ’ ο τόπος.¨ Σταυροδρόμι γαρ
ηπείρων και
πολιτισμών όντες αρχαιόθεν εγνωρίσαμεν διερχομένων
και επιδρομέων ολίγους ουκ. Παρά ταύτα η καθαρότης του αίματος ημών
αποδεικνύει ότι
μετά των εισβολέων και κατακτητών ημών συνεκατοικήσαμεν εν Ελλάδι
κεχωρισμένως.
Αι επιμειξίαι εντός της μητροπολιτικής
ημών χώρας υπήρξαν ελάχισται και αμελητέαι.
Ότι Ελλάς, τόπος άβολος, κάλλους χαρωπού και απροσίτου. Σκληρός
και ανεπαρκής προς επιβίωσιν ενίοτε και τοις γηγενέσι. Λειψή γη, στενάχωροι
ποταμοί, πικρά μάγισσα θάλασσα. Δραπετεύεις εξ αυτής, ου καταφθάνεις ποτέ. Τα
πρωινά της προσφέρουσι μετανάστευσιν, αι νήσοι της ανίατον νοσταλγίαν. Ο άριστος
θάνατος εν συσκευασία ζωής. Το έαρ αυτής κρύπτει τα πλέον χειμερινά επεισόδια. Πουθενά
αλλού φως και σκότος ου διατηρούσι τόσην δύναμιν ή και εις μικροτέραν εισίν απόστασιν.
Δολοφόνοι κυκλοφορούσι εν μέσω κατοικιδίων, βάνδαλοι εν μέσω δημοκρατικών αγίων. Κλέπται αρωμάτων,
επισκευασταί χρημάτων. Το πολύ αυτής χάνεται, το ολίγον αυτής διαιρείται. Κι ωστόσο το μέτρον της Ελλάδος αυτής αιώνιον,
αδαμάντινος δακτύλιος θεών παραμένει.
Τάφος τυράννων, λίκνον ουρανίων, τάλαντα Διός,
αμίαντος ανάπαυλα της αιωνιότητος.
Ο ουρανός της στάζει καθαρόν πνεύμα, ελευθερίαν και θυσίαν, ιδανικά
αναπαλλοτρίωτα όσον και αδικαίωτα. Ούτως ώστε πας τις ξένος , εν καιρώ και εκών
άκων, είτε προς τους γηγενείς αφομοιούται
είτε φεύγει, άρον- άρον, ενθένδε μεταναστεύων όπως και ήλθεν. Λαοί μεταναστών,
αποίκων και κατ’ έθιμον και παράδοσιν μαζικώς
αποικούντων και μεταναστευόντων και ημείς. Βαρύς κι ασήκωτος γαρ, δαιμόνιος αυτός
ο τόπος. Ενθυμίζει, μυρίζει θεούς, πυρ και θείον, άγιον δηλητήριον και ολύμπιον
χρέος.
Ώστε ει υποφέρομεν, εκ των ολίγων μετοίκων κυβερνητών-δυνατών
ημών υποφέρομεν , φαινομενικώς μεν αφομοιωθέντων ελληνοφώνων αλλά κατά βάθος αλλόφυλον
,ξένον σώμα προδοτικόν ανθελλήνων τε και
μισελλήνων. Αυτούς ούς αι ξέναι δυνάμεις οι τε φθονεροί πολέμιοι εχθροί ημών ως
εξωνημένα υποχείρια και ως δούρειον πολιτικόν ίππον αλώσεως του έθνους, συστηματικώς
και διαχρονικώς, χρώνται επ’ ωφελεία αυτών και καταστροφή ημών.
Και ιδού εκ νέου η ιερά νέα Ελλάς προδίδεται, παραδίδεται,
διαλύεται, ανάνδρως και υπούλως, δεχομένη πισώπλατα διαδοχικάς ειρηνικάς
δημοκρατικάς μαχαιριάς.
Ναός της δημοκρατίας ή κρησφύγετο ανομίας; Πυροσβεστική
πρωτεύουσα του υπό κατοχήν πνεύματος μήπως; Ω νέαι Αθήναι, νέα Βαβυλών, έρμαιον
πορνίδιον των νέων Βησιγότθων! Και όμως
εδώ προσκυνά και αναβαπτίζεται η ελπίς της ανθρωπότητος, σπένδουσα αποτροπαϊκώς
εις τάφους τυράννων και αράς ομνύουσα
Δίκης υπό την προστάτιδα σκιάν θεών
αθανάτων. Πόλεμος γαρ η αρετή της χώρας αυτής, θυσία η ιστορία αυτής, Νέμεσις η
φρουρά του μεγαλείου αυτής.
Έλληνες γρηγορείτε νυν υπέρ ποτέ και άλλοτε. Φύλακες
αγρυπνείτε νυν υπέρ το δέον. Ένοπλοι
εξασκείσθε, νέοι προπονείσθε. Έκαστος στήτω στερρώς εφ’ ώ ετάχθη.
Ο εχθρός γαρ εντός των πυλών. άνευ προσωπείου και ηθικών
ενδοιασμών, ει και όπλα μη κρατών, ει μη μόνον
είδωλα και ευαγγέλια, όνειρα θερινών δημοκρατικών νυκτών…
Ότι επέστη ο καιρός των καιρών, η κρίσις των κρίσεων και η φρικτή
τελική αποκάλυψις των αποκαλύψεων!
Είπατε το αληθές, παραδέχθητε το αληθές και ούτω αληθώς σώζεσθε.
Το δε αληθές ούτως ομιλεί: Η ευρωδημοκρατία κατέστρεψεν ημάς, ω Έλληνες, και οι ξένοι επικυρίαρχοι, χορηγοί και προστάται
αυτής. οι την δημοκρατίαν εκ του πονηρού δια της μιας χειρός ημίν δόντες και
την κορυφαίαν όλων εθνικήν ημών ελευθερίαν δια της άλλης αφελόντες. Η
δημοκρατία, δώρον άδωρον, η δημοκρατία δούρειος ίππος, η μήτρα πάσης διαφθοράς,
παρακμής και εκφυλισμού. Ανίερος ακρόπολις όλων των ειρηνικών προδοσιών και
εθνοκτονιών.
Η
μητροκτόνος δημοκρατία, τόσον η νέα όσον και η παλαιά , όπως και τας
αρχαίας Αθήνας, την μητέρα αυτής, δι’ εξωνημένων πολιτικών ως και νυν,
(ευάλωτος εις διαφθοράν και εξαγοράν προ πάντων η δημοκρατία), εις
εμφυλίους
αιματηρούς στρέψασα αυτήν, την αρχαίαν μητροπολιτικήν ιεράν Ελλάδα,
την πλανηταρχούσα Ελλάδα της
αυτοκρατορικής πολεωαυτονομίας χιλιετιών, τελικώς κατέστρεψε και
ερήμωσεν ανεπιστρεπτί. Η προϊστορική γαρ εκείνη Πανελλάς έκτοτε ουκ
ανέλαβε ποτέ.
Πλην η ανωτέρω αλήθεια αποσιωπείται, παντελώς και πονηρώς, υπό
των εντός και εκτός επικαρπωτών της δημοκρατικής ημών αβελτερίας και εθνικής
ανοησίας . Η δημοκρατική βλακεία γαρ και μοιρολατρία ουκ έχουσι όρια, η
δημοκρατική Κίρκη ασκεί εγκεφαλοπλυντικήν μαγείαν ακατανίκητον τοις Γραικύλοις.
Ηκούσατε ή ου, ω δημοκρατικοί αυτοναυαγοί, αυτόχειρες του κοινοβουλευτικού σήμερα και
εχθές! Δεσμώται χείριστοι του χειρίστου ανθρωπίνου είδους, των περιθωριακών
κηφήνων τε και κιναίδων;
Ο αγών ούτος, ο αγών των ελληνοψύχων ηρώων, συντόμως έσσεται
μετωπικός, διαπάλης αγών, αγών σώμα προς σώμα, βλέμματος προς βλέμμα και ψυχής
προς ψυχήν. Το τέλος συγκρουσθήσεται προς την αρχήν και ουκ έσται τέλος! Αλλά
συμπολεμήσουσι μεθ’ ημών, ει θώρακα χρώμεθα τον αρραγή αυτόν των προγονικών αρετών, άπαντες
οι ενδημούντες της ελευθερίας προγονικοί θεοί, έως και αυταί αι Νηρηίδες του
Αιγαίου νύμφαι, ναυτοπολεμικώς δια την περίστασιν εξωπλισμέναι, έως τε και ο
Ποσειδών όπισθεν αυτών ον τρέμει σοβαρώς και αιδέεται και ο μέγας Άδης αυτός.
Μιμείσθε ούν και λάβατε, ω ηρώων Ελλήνων άξιοι γόνοι και συμμαχηταί,
την ολυμπίαν ακλόνητον ενατένισιν, γαλήνην και αποφασιστικότητα, το άριστον
ήθος και συμπεριφοράν άτινα εμφαίνει και εμπνέει το υψηλόφρον παράστημα των
αρχαιοελληνικών ανδριάντων, το των αρχαίων Ελλήνων θεών, ηρώων, αθλητών προ
πάντων.
Δηλονότι ο αρχαίος πολυθεϊσμός διετήρησε τουλάχιστον, σεβόμενος,
έστω και επιφανειακώς-τυπικώς, μιαν προγονικήν παραδεδομέμην αρχοντικήν
καλαισθησίαν και αριστοκρατικήν ευγένειαν, κληρονομία προφανώς του προηγηθέντος
χρυσού αιώνος της ανθρωπότητος. Παράδοσιν και μνήμην ήτις συν τω χρόνω δυστυχώς
ητόνισεν διό και εφεξής πάσα θρησκεία
και πολιτική αναδείκνυται χείρων της προηγουμένης. (Παπάδες ότι πανταχόθεν και αστρολόγοι όπως
καφετζούδες και γυρολόγοι.)
Αν
και αυτό το ¨διετήρησαν¨
κατ’ ευφημισμόν και επιεικώς λεγέσθω. Αφού απλά η δύναμις του επί
χιλιετίας προϊστορικώς
ακμάσαντος και ουρανίως συνδεδεμένου και τροφοδοτουμένου, πλανητικού
ελληνικού πολιτισμού ήτο τοσαύτη ώστε εν αρχή αφωμοίωσε και εξηυγένισε
τάχιστα τας
ασιατογενείς θρησκείας (όλαι αι θρησκείαι, αρχαίαι και νέαι, εισίν
ασιατικής
προελεύσεως και ιδιοτελούς πολιτικοοικονομικού σκοπού) εις τον εθνικόν
και
ανθρωποκεντρικόν αυτής πνευματικόν κορμόν, χαρακτήρα και σκοπόν. Ούτω
προσέδωκεν
εις τα είδωλα των διαφόρων θεών των εισβολέων θρησκειών την ιδιαιτέραν
αυτού
εθνοφυλετικήν σφραγίδα, της απαραμίλλου καλλιτεχνικής του μεγαλοφυίας:
το
υπερήφανον παράστημα, την φωτεινήν και γαλήνιαν όψιν και μεγαλοπρέπειαν
του
χειραφετημένου και θεομόρφου ανθρώπου, αυτού του θνητού θεού εν μέσω
μιας
εξίσου περικαλλούς, θεοβριθούς και ιεράς φύσεως. Όπερ δυστυχώς, μετά την
σαρωτικήν
εθνοδιαλυτικήν επέλασιν του προ δισχιλιετίας μονοθεϊσμού, ου έσχεν
συνέχειαν.. .
Η επικράτησις γαρ αυτού του θρησκευτικού κομμουνισμού, του
μονοθεϊσμού, δι’ ενός παγκοσμιοποιημένου
εβραιοχριστιανικού θρησκευτικού ολοκληρωτισμού, απετέλεσε μίαν, πρωτοφανή και εις απερίγραπτον
βαθμόν, ιστορικήν τραγωδίαν και βάναυσον οπισθοδρόμησιν της δυτικής
ανθρωπότητος. Εκτός των επίσης πρωτοφανών οικουμενικών γενοκτονιών δια την
επικράτησιν αυτού ( όλαι αι θρησκείαι άλλωστε επικρατούσι δια πυρός, σιδήρουως
και μετά αφθόνου ηθικολογικής και θεολογικής επικαλύψεως-συγκαλύψεως) απετέλεσε
και αποτελεί τρομακτικόν εκπαιδευτήριον δούλων και ανθρωπομηχανών. Πράγμα το οποίον μαρτυρεί ου τόσον
η αίξ (το φιλάνθρωπον και φιλόθεον προσωπείον της θρησκείας αυτής) όσον το
δύσμορφον κέρας αυτής, αι καλλιτεχνικαί επιλογαί και τα ηθικά πρότυπα αυτής.
Ώστε αντί των εξωστρεφών, υγιών, ευγενών, αγερώχων και
ευχαριστημένων θεανθρωπίνων μορφών της αψόγου αρχαίας ελληνικής τέχνης, διαπνεομένων υφ’ ενός εσωτερικού
φωτός ηθικής πληρότητος και φυσικής χάριτος, προυτιμήθησαν πρότυπα χονδροειδή και
κατατονικά, καταθλιπτικά παραστήματα και μορφαί, κατηφείς και αγέλαστοι ως
δήθεν αγιαστικώς συνειδητοποιημέναι της ασημαντότητος και αμαρτωλότητος αυτών. Εικονογραφικώς
και τοιχογραφικώς, βλέπομεν αποτυπωμένας και αγιοποιημένας την νοσηράν
εσωστρέφειαν, σαδιστικήν αμαρτοφοβίαν, μαζοχιστικόν
αυτοτιμωρητισμόν, μονομανίαν, αγοραφοβίαν, θανατολαγνείαν, καταθλιπτικήν,
μηδενιστικήν άρνησιν της ζωής, νεκρίλαν, διεστραμμένην δαιμονοφοβικήν
λειψανολαγνείαν και, και… Όλων αυτών αποτελούντων
έν αντιδιονυσιακόν- διογενικόν θίασον απεγνωσμένων και καταθλιπτικών κουρελοεπαιτών,
επιδεικτικώς και εκκεντρικώς απλύτων, ακαλαισθήτων και κακομοίρηδων ως
δείγματος δήθεν ακραιφνούς πνευματικότητος, θίασον παρελαύνοντα και προσπαθούντα
αποσπάσαι, επαιτικώς και εκβιαστικώς τον οίκτον, συμπάθειαν και συγκατάθεσιν αλλά
και τον προληπτικόν δεισιδαίμονα φόβον-έλεον των πιστών και μη.
Αλλά και το νοσηρόν και τεθλιμμένον εις την ανθρωπίνην φύσιν
ανήκει, έλεγεν αν τις. Και μάλιστα χρήζει μείζονος (ιατρικής) προσοχής και
συμπαθείας ή το υγιές και περικαλλές. Ναι μεν, αλλά άλλο αυτό και άλλο ο
θρησκευτικός λαϊκισμός επί του προκειμένου, λαϊκισμός ο ανάγων αξιολογικώς το
νοσηρόν και άσχημον εις μείζονα μοίραν και θέσιν έναντι του υγιούς και ωραίου
ως δήθεν βοηθούντων των πρώτων τούτων τον άνθρωπον εις την αγιότητα-αρετήν περισσότερον
ή η υγεία και το κάλλος. Διότι αυτό αποτελεί, ει μη τι άλλο, εσκεμμένην Ύβριν και διαστροφήν. Ει δε δια της πολιτικής
και οικονομικής εξουσίας αυτό προβάλλεται ου μην αλλά και βιαίως επιβάλλεται ως
θεσμοποιημένον ηθικόν, θρησκευτικόν και κοινωνικόν πρότυπον, τότε δυνάμεθα ομιλείν
δια σατανικήν στρατηγικήν
και ωργανωμένον σχέδιον εκφυλισμού, εξανδραποδισμού και αφανισμού
της ανθρωπότητος.
Και αυτό, δεδομένου ότι μία εικών ισοδυναμεί προς χιλίας
λέξεις, το δε της ψυχής φρόνημα και ήθος εξομοιούται προς τας κινήσεις και
στάσεις του σώματος. Ώστε ευκόλως φανταζόμεθα πού οδηγούσι όλαι αυταί αι
γονυκλισίαι, προσκυνήσεις, χειροφιλήματα,
οσφυοκαμψίαι έτι δε αι ανδραποδώδεις προκυλίσεις και χειρογονατοποδίσματα-
Και γαρ τα θρησκευτικά πτυχία ουκ ισχύουσι εν ουρανοίς ως
επί γης. Ότι αι θρησκείαι αυταί τα ιερά και αυτονόητα κηρύττουσι δια λόγων
δυσνοήτων και διβούλων. Και τον θεόν δια ίδιον όφελος ως έμποροι υπηρετούσι.
Των δε θεών του χρυσού αιώνος εκ της ημετέρας τότε γης αποδημούντων, τόδε το
δόγμα κεφαλαίον κατέλιπον τοις ανθρώποις: Ουδένα θεόν της δουλείας, ει μη μόνον
τον άνθρωπον της ελευθερίας λατρεύετε και υπηρετείτε ως θεόν. Η θρησκευτική λατρεία
γαρ και το όνομα του θεού διχάζει, διαιρεί εις δυνάστας και δούλους, πιστούς
και απίστους, συντρίβουσα τελικώς τον άνθρωπον, ακυρούσα τε εν τη πράξει και τον θεόν αυτόν της
πατρικής αγάπης. Άκου δούλος θεού; Ως ει ήτο δυνατόν! Τις αληθής πατήρ αποκαλεί
τον υιόν αυτού δούλον, πολλώ δε μάλλον ει θεός ήτο ο πατήρ ούτος; !
Απεναντίας, του
ανθρώπου και μόνο λατρευομένου ως θεού, ήτοι όταν έκαστος βλέπει τον πλησίον
του ως θεόν, τότε και ο ουράνιος πατήρ του ανθρώπου θεός λατρεύεται και
υπηρετείται αληθώς και κατά τον καλύτερον, (ανιδιοτελή και άνευ θρησκειών και ναών),
φυσικόν τρόπον. Τις δε ο αξιολάτρευτος ούτος άνθρωπος; Ο ισόθεος
ήρως, ο της ανθρωπότητος απελευθερωτής και ευεργέτης, προφανώς εστίν ούτος , ο
τα αξιώματα και τας αξίας ελευθέρως και εντίμως υπηρετών, ουδενός δε ανθρώπου
τύραννος ή δούλος ών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου