Ο μεγάλος Υπαρξιστής της Πίστας , ο Αριστοτέλης της Πενιάς, ο Μέραρχος της Καψούρας Vasilis Terlegas.

ΛΥΚΑΣΤΡΟΣ :

"The world is all that is the case" γράφει ο Wittgenstein στην εισαγωγή του μνημειώδους έργου του Tractatus Logico-Philosophicus. “Ο κόσμος είναι οτιδήποτε υφίσταται”, ήτοι το σύνολον των περιπτώσεων. Η φωτογραφία στο ομώνυμο άσμα του μεγάλου Υπαρξιστή της Πίστας αποτελεί πειστήριον ενός γεγονότος, ένας αδιάψευστος μάρτυρας ενός παρελθόντος που υπήρξε, αλλά εμφανώς δεν υπάρχει πια. 

Η κρίσιμη ερώτησις είναι εδώ λοιπόν: «υπάρχει το παρελθόν;». Και αν ναι, ως τι υπάρχει, που εδράζεται, πού κατοικοεδρεύει; Ο Βασίλειος μας εισάγει εδώ με λεπτό τρόπο στο πρόβλημα της οντολογίας του Χρόνου αλλά και γενικότερα στο πρόβλημα της οντολογίας των μη-όντων όπως είναι η διανοητική σύλληψη του φανταστικού, αυτό που ο Heidegger διατύπωσε ως „das Nichts nichtet“. Με μεγαλύτερη ενέργεια ο Βασίλειος άδει: 

 

«Σκέψη μου παράλογη, σκέψη μου παράλογη μήπως και μ' αγαπάς»

 

Εδώ ο Αριστοτέλης της Πενιάς θέτει ακριβώς το ζήτημα των δυνητικών κόσμων. Έχομεν λοιπόν από τη μία το Παρελθόν ως κάτι που μεν υπήρξε αλλά δεν υφίσταται επί του παρόντος παρά στην ανάμνηση του άδοντος. Αυτό συμβαδίζει με την τρισυπόστατη οντολογία του Popper, ότι τα διανοητικά αντικείμενα είναι και αυτά αντικείμενα του κόσμου, δηλαδή υφίστανται. Έτσι, και η του Βασιλείου αγάπη είναι αληθινή γιατί είναι δική του, ασχέτως αν φαινομενολογικά δεν υπάρχει η ανάλογη διάδραση. Ομοίως, από μια κυκλική σκοπιά του χρόνου όπου το Παρμενίδειον Ἕν εμπεριέχει το παρελθόν αφού εμπεριέχει τα πάντα. Εν το Παν και ο Κόσμος φωτογραφία, ήτοι Ολογραφικό Σύμπαν Χ θεωρία Μ-matrix Υπερχορδών στον πλατωνικό Κύβο. 

 

Μπορούμε ωστόσο να κάνουμε και μια μικρή υπέρβαση και να αναρωτηθούμε για το τι συμβαίνει με όλες εκείνες τις αγάπες, τις στιγμές, τα πάθη που δεν φωτογραφήθηκαν, δεν τραγουδήθηκαν, έμειναν σε κάποιες σκιές και ζουν μονάχα σε μια μνήμη, μέχρι ο φορέας της μνήμης να σβήσει και αυτός; Είναι αυτό που τραγούδησαν τα Διάφανα Κρίνα*:

 

«Άραγε θα θυμάται κάποιος τ’ όνομά μας,

της ζωής μας τα εξαίσια φεγγάρια,

τα πάθη μας, τις λύπες, τα δεινά μας;

Άραγε υπήρξαμε ποτέ; Στα όνειρα μας!»

 

Ώσπερ επιβεβαιώνει με μυσταγωγική φωνή, ο Μέραρχος της Καψούρας:

 

«Όλα τα όνειρα που κάναμε εμείς

τα έκανες συντρίμμια με τη μία

εσύ μου έκλεψες το γέλιο μιας ζωής

κι εγώ μια άψυχη φωτογραφία

εσύ μου έκλεψες το γέλιο μιας ζωής

κι εγώ μια άψυχη φωτογραφία»

 

 Όνειρα που έγιναν συντρίμμια, φωτογραφίες ζωντανών στιγμών σε ένα άψυχο χαρτί αλλά και η απορία για όσα ποτέ δεν έμαθε κάνεις΄ Υπάρχουν όλα αυτά; Ποτέ δεν θα μάθουμε. Γιατί όπως έγραψε και στην κατακλείδα ο Wittgenstein: “What we cannot speak about we must pass over in silence”: «για ότι δεν μπορούμε να μιλήσουμε, πρέπει να το αφήνουμε στην σιωπή»!

 

Vasilis Terlegas - Fotografia (Metal Tribute)