ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ. Μέρος Ή΄(22)

ΤΑ ΑΝΑΔΕΛΦΑ ΔΙΑ-ΒΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΕΜΠΤΗΣ.  Μέρος Ή΄(22)

(Ωδάρχης, Αρρίων, Μειδίας, Αγριμέδων) 

Ό,τι γοητεύει, εν καιρώ απογοητεύει. Ό,τι έρχεται, φεύγει. Πεαραστικά και πεπερασμένα και η γοητεία και η απογοήτευσι. Μόνο που η ευτυχία καταναλίσκεται γρήγορα, η δυστυχία όμως φεύγει βασανιστικά αργή.

Στο ύπατο σκαλί ευφορίας και ευτυχίας ποτέ μη εναβρυνθής. Καραδοκεί πολύς φθόνος ανδρών τε θεών τε εκεί και απρόοπτος πτώσις. Όστις εξαντλεί την ανεξάντλητο ηδονή μοιραία θα δοκιμάση και την ανεξάντλητο οδύνη. Εξησφαλισμένος, οριστικώς και μόνιμα, ουδείς σ’ αυτόν τον άστατο και αβέβαιο κόσμο.

Τα γράμματα καίγονται στην γη αλλά στον ουρανό ανοίγονται σελίδες επ’ άπειρον.  Συγκλονίζει κι εκείνη η αναπόλησι, η απώλεια της παιδικότητος, ζωγραφιές ιδέας στον άνεμο, που υπερακοντίζει τον θάνατο.

Η μακαριότης είναι προνόμιον των θεών. Φως μακρινό και δακρυγόνον. Να κοιτάμε ψηλά απ’ όπου πηγάζουν τα μεγάλα καλά και κακά. Εκεί που κτίζεται το αιθερικό ψυχικό κλίμα των ηρώων. Ο οργασμός του υπερβατικού που καίει τα υπαρξιακά κενά.  

Κατούντας  Νικόλαος, ο Λεωνίδας της Κερύνειας.  Δοξαστικόν παράδειγμα του πως οι ελληνότροποι τιμούν και διδάσκουν ανέκαθεν το εύ ζήν δια του περιφρονείν τον θάνατο. Κατούντας εθνοήρως, ιερόν πρότυπον πατριωτικής αυτοθυσίας  επί γης αλλά και, γιατί όχι; επίδοξος κριτής της Κρίσεως των ψυχών εν ουρανοίς.

 
2. Ποιοι Μογγολότουρκοι και ποιοι Εβραίοι; Βόρεια μογγολοσπορά και παπικός μεσογειακός νότος. Για να βγάλουν τα μάτια των Ελλήνων και των ορθοδόξων εγκατέστησαν εδώ κι αιώνες φύλακα το αιμοσταγές και γενοκτόνο, το απόβλητο της Ασίας και απροσάρμοστο της Δύσεως, μογγολικό κτήνος.

Σε αγαστή συνεργασία φυσικά οι ανωτέρω με τους μογγολογενίτσαρους Κωνταντινουπόλεως και Αθηνών. Νίκα νέα Τροία, νίκα, αλλ’ ουκ επί πολύ ακόμα μέλλεις νικάν. Έσεται ήμαρ όταν την χώρα αυτή θα κυβερνά Έλλην και ως Έλλην, ελληνική φλέβα αίματος και πνεύματος. και όχι ξενόδουλος Εφιάλτης.

Ο ελληνόφρων και ελληνότροπος προτάσσει την ανεμπόδιστη της αλήθειας αναζήτησι ( σοφία ) έναντι της θρησκευτικής προκαταλήψεως ( θρησκευτικής πίστι-πνευματική αγκύλωσι. )κι επίσης το έθνος, (ο φυσικός νόμος) έναντι του θρησκεύματος (αυθαίρετος καταπιεστικός νόμος.)

Επειδή στις μέρες μας ο θρσκευόμενος κατήντησε να είναι ο σκεπτόμενος με ξένο μυαλό. Ο φανατικός καταναλωτής εξαρτησιογόνων πνευματικών ουσιών, θαυματουργών αγίων σωσιβίων. Για να μη μάθωμεν ποτέ την πνευματική αυτοκολύμβησι της ελευθερίας.

Και επειδή γεμίσαμε υποχόνδριους, καταθλιπτικούς μάντεις κακών. Κρύβονται κάτω απ’ τα φουστάνια της θρησκείας, αναδόχου της δεισιδαιμονίας. Ύβριδικός ηθικός πόλεμος. Η ευπιστία μας, η αισχρά τυραννία τους.   

3. Προβάλλει μήπως υγιή ανθρώπινα πρότυπα  το πολυδιαφημιζόμενο φυτώριο θαυματουργών αγίων, ο ασκητισμός; Εξυπηρετεί αδιακρίτως την συλλογικότητα, το έθνος, όπως ο εθνομάρτυς πρόμαχος και ο φιλόπατρις διανοούμενος; Ποια καλοσύνη, ποια αγιότης; Ηθοποιοί και θαυματοποιοί του φανατασιακού.      

Αντικοινωνικός αναχωρητισμός λέγεται αυτός, μια εύσχημος παραίτησις και απεγνωσμένη επίκλησις του θανάτου που προδίδει ζωή, θεό  και άνθρωπο και εξαγιάζει την μοιρολατρία, την ηττοπάθεια, την υποχονδρία και βολεύει, θελητά και αθέλητα, την κάθε είδους πολιτική καταστολή και τυραννία.

Πουλάνε τρόμο και ελπίδα, τον άγνωστο θεό, αφού εμφανής θεός δεν υπάρχει. γιατί αν υπήρχε, δεν θα είχαν αυτοί λόγον υπάρξεως. Αμέτρητες οι σπαταλημένες ώρες, χαμένη πολύτιμη ηθική ενέργεια, των ψευδαισθήσεων μιας άγονης πίστεως.  

Μαλλώνουν οι θεοί κι εχθρεύονται οι άνθρωποι, οι τελευταίοι μονίμως ζημιωμένοι. Κάπως έτσι την θέσι των μουσών και των καλών τεχνών κληρονόμησαν αχρείοι, ρακένδυτοι, αγράμματοι και ψυχοδιαταραγμένοι, ασκηταί του απονενοημένου μαζοχισμού. νεκρόλαγνοι και πεισιθάνατοι.

Και ψυχρά εικονίσματα και αηδή λείψανα προς κοινήν λατρείαν, θλιβερά εργαλεία του τρόμου και του ερέβους.  Κρίμα! Ο άνθρωπος δεν γεννήθηκε για να παίρνη έτοιμες απαντήσεις αλλά δια να θέτει ερωτήματα και απαντήσεις επινοείν τας ιδικάς του.

 
4. Νάρκισσος η θεολογία, Νάρκισσος και η δημοκρατία. Τι δημοκρατία δηλαδή; Διακομματική ολιγαρχία είναι. Κάθε νέα κυβέρνησι δίνει συγχωροχάρτι στην προηγουμένη κι ο πολίτης εκλέγει υποχρετικά από μια λίστα προεκλελεγμένων. Γιατί άλλο διεθνοδημοκρατία κι άλλο άμεσος, μη κομματική, ελληνική εθνοδημοκρατία.

Τέτοιοι δημοκράται πήραν κάποτε τα άγρια βουνά, ήθελαν την Ελλάδα μισή, μέχρι τον Όλυμπο, αρκεί να κυβερνούν αυτοί. Και, ώ της τύχης τα θαύματα, ευτύχησαν κατόπιν, ελέω δημοκρατικής ξενοκρατίας, να την κυβερνούνε  τώρα εδώ και μισόν αιώνα, ευτυχώς ακόμα ολόκληρη. Εθνοθύται με ένδυμα εθνοθυμάτων. Και συνεχίζουν.  

Αλλά ο φύσει κακός όση κακία και αν αποβάλη, όποιον θεό κι αν επικαλεσθή για δικαιολογία, η περισσότερη και πιο βλαπτική, η κόλασις, μένει μέσα του.

Ολίγον κατ’ ολίγον φτιάχνονται το στέρεο και το πολύ, πολύ επί το πολύ το κούφιο και ματαιόφρον. Το πιο επικίνδυνο μοιάζει στην αρχή ηδονικό.  

Η ειρήνη άλλωστε δεν είναι πάντα ευλογία και πανάκεια όπως άλλωστε ούτε και η αγάπη.  ενίοτε θυμίζει αρρωστημένο λήθαργο,  κώμα. το καταφύγιο και άλλοθι των κουρασμένων, δειλών, απελπισμένων και φοβισμένων. Ένα χαλί που κρύβει το πρόβλημα, ο τάφος που κρύβει τον θάνατο και ξεγελά την ζωή.