ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (8)

ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ  (8)

ΕΚ ΤΗΣ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗΣ ΑΠΟΛΛΟΔΩΡΟΥ

Έλλην και τέκνα αυτού.

 
Γίγνονται δε εκ Πύρρας και Δευκαλίωνος παίδες Έλλην μεν πρώτος και δεύτερος δε Αμφικτύων,

ο μετά Κραναόν βασιλεύσας της Αττικής.

Έλληνος δε και νύμφης  Ο ρ σ η ί δ ο ς Δώρος, Ξούθος, Αίολος.

Αυτός μεν ούν (ο Έλλην) αφ’ εαυτού τους καλουμένους Γραικούς

(ήτοι κατοίκους της Γραικίας-γηραιάς γης - ως καλείται και σήμερον η Ευρώπη ¨γηραιά ήπειρος¨ -  λόγω της ορεινού αναγλύφου της ενθυμίζοντος αποστεωμένην κεκυρτωμένην γραίαν )   

προσηγόρευσεν  Έλληνας, τοις δε παισίν (στα παιδιά του) εμέρισεν την χώραν.

και Ξούθος μεν, λαβών την Πελοπόννησον, Αχαιόν εγέννησε και Ίωνα, αφ’ ών

Αχαιοί και Ίωνες καλούνται. Δώρος, την πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβών,

τους κατοίκους αφ’ εαυτού Δωριείς εκάλεσεν. Αίολος δε, βασιλεύων των περί την Θεσσαλίαν τόπων,              

τους ενοικούντας Αιολείς προσηγόρευσεν.

 
ΤΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

(Γνωμικά.)

Νόσον δη ψυχής άνοιαν (αφροσύνη), δύο δ’ ανοίας γένη, το μεν μανίαν, το δε αμαθίαν. (Πλάτων, Τίμαιος 86 Β)

Ηδονάς δε και λύπας υπερβαλλούσας (υπερβολικάς) των νόσων μεγίστας  θετέον τηι ψυχήι ( τας μεγαλυτ’ρας νόσους πρέπει να θεωρούμε της ψυχής). (Πλάτων, Τίμαιος 86 Β)

Σωκράτης τον φθόνον είπεν, έλκος είναι της ψυχής. (ΣΤΟΒΑΙΟΥ Ανθολόγιον ΡΗ, 59)

Την λύπην ψυχής παράλυσιν. (ΚΛΕΑΝΘΟΥ)

Δουλεύειν πάθεσι (σε πάθη) χαλεπώτερον (χειρότερον)ή τυράννοις (παρά σε τυράννους.) (ΠΥΘΑΓΟΡΟΥ)

Το μη καλώς λέγειν ου μόνον εις αυτό τούτο (καθ’ εαυτό) πλημμελές (σφάλμα), αλλά και κακόν τι εμποιεί (προσάπτει) ταις ψυχαίς. (ΠΛΑΤΩΝ, Φαίδων 115Ε)

Νόσον ψυχής τα των αδυνάτων εράν (το να είσαι εραστής του απίθανου.) (ΒΙΑΣ ΠΡΙΗΝΕΥΣ, Δ. Λαερτίου: Βίοι φιλοσόφων Ι, 86)

 Περί μεν γαρ του σώματος επιμέλειαν διττάς (διπλάς) εύρον (εφηύραν) επιστήμας οι άνθρωποι, την ιατρικήν και την γυμναστικήν. Των δε της ψυχής αμαρτημάτων  και παθών η φιλοσοφία μόνη φάρμακον έστι.  (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ Ηθικά 7 D)

Υφ’ ών κρατείσθαι την ψυχήν αισχρόν (Απ’ όσα είναι αισχρόν η ψυχή να κυριαρχείται) τούτων εγκράτειαν άσκει (να ασκείς) πάντων, κέρδους, οργής, ηδονής, λύπης. (ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ Προς Δημόνικον 21)

Ψυχήν μετά θεούς χρή τιμάν (χρωστούμε να τιμάμε) τρίτον δε το σώμα. Ψυχής δε τιμή μάθησις και νους συντεταγμένος επί φρόνησιν (συνυφασμένος με την φρόνησι.) (ΞΕΝΟΦΩΝ Ανθολ. Στοβαίου Ξς 8)

Το αποθανείν ουκέτι άλλο υπολήψεται (θα θεωρηθή) αυτό είναι ή φύσεως έργον. Φύσεως δε έργον ει τις (αν κανείς) φοβείται, παιδίον εστίν. (ΜΑΡΚΟΣ ΑΥΡΗΛΙΟΣ Τα εις εαυτόν Β, 12)

Ανθρώπους μένει αποθανόντας όσσα ουκ έλπονται (ελπίζουν) ουδέ δοκέουσι (φαντάζονται.) (ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ      Diels I, σελ. 157)

Σωκράτης επεί (όταν) το κώνειον έμελλε πίεσθαι (πιείν) των αμφί τον Κρίτωνα ερομένων (ερωτώντων) αυτόν τινα (με ποιον) τρόπον ταφήναι θέλει « όπως αν υμίν (σε σας φανεί)» απεκρίνατο «ράστα (το καλύτερο.)»  (ΑΙΛΙΑΝΟΣ Ανθ. Στοβ. ΡΚΓ 10)

 

ΑΙΣΩΠΟΥ ΜΥΘΟΙ

Γεωργού παίδες.

 
Γεωργού παίδες αεί προς αλλήλλους ήριζον. (πρβ. ρ. ερίζω, εριστικός. έριδες .)

Ο δε πατήρ επειράτο πείσαι (να πείσει) τούτους ομονοείν, αλλ’ ούτοι τοις λόγοις αυτού ούκ επείθοντο.

Διό ηθέλησε παραδείγματι διδάξαι και παρήνεσεν (προέτρεψε) αυτούς ράβδων δέσμην κομίσαι (να προσκομίσουν).  

Των δε παίδων το προσταχθέν ποιησάντων (αφού το πρόσταγμά του πραγματοποίησαν),

 πρώτον μεν αθρόας (συγκεντρωμένας) τας ράβδους εκέλευσε (εκάλεσε) θραύειν.

Επειδή δε ουκ ηδύναντο την δέσμην λύσας ανά μίαν ράβδον θραύσαι εκέλευσεν (εκάλεσεν) έκαστον.

Των δε παίδων ραδίως(ευκόλως)  ταύτας θραυσάντων, είπεν.  « Ήδη τωι έργωι (Λοιπόν εμπράκτως)επείσθητε.

Και υμείς, ω παίδες, εάν μη ομονοήτε, αχείρωτοι (ακατάβλητοι) τοις εχθροίς έσεσθε (θα είστε.)

Εάν δε προς αλλήλους ερίζητε, ευάλωτοι.»