ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ (9)

 ΕΛΛΗΝΟΣΟΦΙΑΣ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ  (9)

                                            
                                      ΕΚ ΤΗΣ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΙΛΙΑΝΟΎ            

                                                       Αλέξανδρος και Φωκίων.

Αλέξανδρος ο Φιλίππου Φωκίωνι μόνω τω Αθηναίων στρατηγώ προσετίθει (απεύθυνε) το ¨χαίρειν¨, ότι εξόχως ετίμα αυτόν. Αλλά και τάλαντα αυτώ αργυρίου έπεμψεν εκατόν, και πόλιν μίαν έδωκεν, ίνα έχη καρπούσθαι (να εισπράττει) τας εκείθεν προσόδους.

Ο μεν ουν Αλέξανδρος μεγαλοφρόνως   ταύτα εποίει και μεγαλοπρεπώς. Αλλ’ έτι μεγαλοφρονέστερον ο Φωκίων μήτε το αργύριον μήτε την πόλιν εδέξατο, πένης ών (πτωχός όντας). Ηρώτησε δε. ¨Δια τίνα αιτίαν ταύτα Αλέξανδρος παρέχει μοι; « Ως δε είπον ότι μόνον αυτόν ηγείται καλόν καγαθόν, ¨ουκούν ( ε λοιπόν),¨έφη ¨εασάτω με (ας μς αφήσει) τοιούτον είναι.»

                                                         Επαμεινώνδου μεγαλοφροσύνη

Επαμεινώνδας ένα είχε τρίβωνα (επανοφόρι) και αυτόν ρυπαρόν. ει ποτε δε (και όποτε) έδωκεν εις γναφείον (καθαριστήριον), αυτός υπέμεινε οίκοι (παρέμενε στην οικία του) δι’ απορίαν ετέρου (λόγω στερήσεως άλλου). Τοσούτον δη πένης ών, του Περσών βασιλέως πέμψαντος αυτώ πολύ χρυσίον, ουκ εδέξατο. Και ει εγώ νοώ (κατά την γνώμη μου), μεγαλοφρονέστερος ήν (ήταν) του διδόντος ο μη λαβών.

Αλλά και τούτο λέγεται περί Επαμεινώνδου. ότε ο υπασπιστής αυτού χρήματα έλαβε παρά τινος των αιχμαλώτων, είπεν αυτώ. ¨Απόδος μοι την ασπίδα και άπελθε. Ου γαρ κινδυνεύειν δύναται ο τοιούτω τω τρόπω πλούσιος γενόμενος».  

                                                                   Γέρων αλαζών.  

Ανήρ εις Λακεδαίμονα ήλθεν Κείος, γέρων ήδη ών. Ούτος τα μεν άλλα ήν αλαζών, ησχύνετο δε επί τω γήρα (ντρεπόταν για το γήρας του.) Και δια ταύτα τας τρίχας πολιάς ούσας λευκάς ούσας) επειράτο (προσεπάθει) βαφήι αφανίζειν. Παρελθών ούν (Παρουσιασθείς λοιπόν) εις τους Λακεδαιμονίους, και τοιαύτην έχων την κεφαλήν, είπεν εκείνα περί ών και αφίκετο (για όσα αφίχθη.)

Αναστάς (Εγερθείς) ούν Αρχίδαμος, ο των Λακεδαιμονίων βασιλεύς, έλεγε. « Τι δύναται ούτος υγιές ειπείν, ός (όστις, ο οποίος) ου μόνον επί τη ψυχή το ψεύδος έχει, αλλά και επί τηι κεφαλήι περιφέρει;»      

 

                                    ΕΚ ΤΩΝ ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ ¨ΝΕΚΡΙΚΩΝ ΔΙΑΛΟΓΩΝ»

                                                Χάρωνος, Μενίππου και Ερμού.

ΧΑΡΩΝ.  Απόδος (πλήρωσε), ω κατάρατε, τα πορθμεία (τα πορθμευτικά ναύλα.)

ΜΕΝΙΠΠΟΣ. Βόα, ει τούτο, σοι, ω Χάρων, ήδιον (ευχάριστον).

ΧΑΡ. Απόδος, φημί (σου λέω), τα πορθμεία.

ΜΕΝ.Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος.

ΧΑΡ. Έστι (είναι) δε τις (κανείς) οβολόν μη έχων;

ΜΕΝ. Ει μεν και άλλος τις, ουκ οίδα (δεν ξέρω.) Εγώ δε ουκ έχω.

ΜΕΝ. Και μην άγξω (πνίξω) σε, νη των Πλούτωνα, ω μιαρέ, εάν μη αποδώς.

ΜΕΝ. Καγώ τηι εμήι βακτηρία πατάξας (με το μπαστούνι μου κτυπήσας) διασχίσω σου το κρανίον (θα σπάσω πέρα για πέρα την κεφάλα σου.)

ΧΑΡ. Μάτην ούν (Τζάπα λοιπόν) έσει πεπλευκώς (θα έχεις διαπλεύσει) τοσούτον πλούν;

ΜΕΝ. Ο Ερμής (ο ψυχοπομπός Ερμής) υπέρ εμού αποδότω (να πληρώσει), ός (ο οποίος) με παρέδωκέ σοι.

ΕΡΜΗΣ. Νη Δία, ου δύναμαι τούτο ποιείν υπέρ των νεκρών.

ΧΑΡ. Ουκ αφήσω σε!

ΜΕΝ. Ποίει, ως βούλει (Κάνε όπως προτιμάς) . Πλην ό (το οποίον) μη έχω πώς αν λάβοις;

ΧΑΡ. Συ ουκ εγίγνωσκες ως οβολόν κομίζειν ώφειλες;

ΜΕΝ. Εγίγνωσκον μεν, ουκ είχον δε. Τι ού; Εχρήν (Χρειαζόταν) δια τούτο μη αποθανείν;

ΧΑΡ. Μόνος ούν μάτην (τζάπα) έσει πεπλευκώς (έχεις διαπλεύσει;)

ΜΕΝ. Ου μάτην (όχι και τζάπα), ω βέλτιστε (μεγάλε). Και γαρ ήντλησα ( και νερά έχυσα) και της κώπης συνεπελαβόμην (και κουπί ανέλαβα εναλλακτικά) και ουκ έκλαιον μόνος των άλλων επιβατών.

ΧΑΡ. Ουδέν ταύτα προς πορθμέα. Τον οβολόν αποδούναι σε (να πληρώσεις)  σε δει (πρέπει). Ου γαρ θέμις άλλως γενέσθαι. (Δεν γίνεται αλλιώς.)

ΜΕΝ. Ουκούν απαγαγέ (οδήγησέ με) αύθις (πάλιν) εις τον βίον.

ΧΑΡ. Χαρίεν λέγεις (Χαριτολογείς, πλάκα μού κάνεις) ίνα και πληγάς παρά του Αιακού προσλάβω; (για να αρπάξω ξύλο από τον Αιακό;)

ΜΕΝ. Μη ενόχλει ούν.

ΧΑΡ. Δείξον τί εν τηι πήρα (σακούλι σου) έχεις.

ΜΕΝ. Θέρμους Λούπινα), ει θέλεις, και της Εκάτης το δείπνον.

ΧΑΡ. Πόθεν τούτον ημίν, τον κύνα (τον κυνικό) ήγαγες; Οία (τα οποία) ούτος ελάλει κατά τον πλουν, των επιβατών απάντων καταγελών και επισκώπτων (κοροΙδεύων) και μόνος άδων (τραγουδών), οιμωζόντων εκείνων (ενώ εκείνοι έσκουζαν;) .

ΕΡΜΗΣ. Αγνοείς, ω Χάρων, όντινα άνδρα διεπόρθμευσας; Ε λ ε ύ θ ε ρ ο ν ακριβώς, κούδέν αυτώ μέλει. Ούτος εστίν ο Μένιππος.

ΧΑΡ. Και μην, ω Μένιππε, αν σε λάβω (πιάσω)ποτέ…

ΜΕΝ. Αν με λάβης, ω βέλτιστε, αλλά δις (εις διπλούν) ουκ αν λάβοις. (δεν θα λάβεις οβολόν.)